Ik ga binnenkort wellicht scheiden.
Het zit er al heel erg lang aan te komen, en buiten een aantal zeer te verwachten gevoelens is er ook een soort opluchting bij. 't Is zelfs zo dat ik er bijna naartoe leef. Hoewel er een aantal aspecten onprettig zijn en ik me bij het "hoe" van sommige dingen nog vragen stel, kijk ik naar sommige dingen wel uit.
Het is zo echt jaren geleden dat ik nog een geregelde eh, intieme relatie had. Echt al acht jaar geleden of zo, het grootste deel van mijn huwelijk.
Ik voel me nu heel erg verlegen.
Het zit hem niet in uiterlijk of zo. Ik ben een verzorgde, sensuele vrouw, ik vind dat ik er best goed uitzie en hou van mijn lichaam. Ik denk dat het op zich niet zo heel moeilijk is om seks te krijgen. (ik wil het niet met gelijk wie; goed: seks is toch redelijk sacraal, dat wil ik zelfs nu ik er echt wel veel zin in heb om eraan te beginnen niet met gelijk wie
)
Het zijn de andere dingen.
Enerzijds is er het intieme. Ik weet dat het onnozel klinkt, maar het vat zich bijna samen in die onnozele vraag "hebben ze het veranderd sinds ik 't voor het laatst deed?"
Ik was (nouja, wat heet goed) echt goed in seks, flexibel, open, responsief, en ik probeer attent te zijn voor mijn partner en bij te leren.
Nu is het al zo lang geleden dat ik echt door de grond ga bij het idee dat ik het allemaal niet echt gewend ben.
Ik ben bovendien op dit moment - zonder concrete stappen en met een paar heel kleine hoopgevende details - smoorverliefd op een man waarvan ik weet dat hij zo goed is in bed. Wij hebben in het verleden een paar near misses gehad, een enorme clash met een paar jaar geen contact maar innige liefde tussenin, meestal platonisch van "het kan niet zijn". En nu is er opeens de opening...
Nu goed.
Ik ga door de grond bij het idee dat ik daar onervaren sta.
(edit: mijn lichaam is nog redelijk hetzelfde, maar mijn borsten zijn niet meer zo sùperhoog en stevig. Iets zachter. Dat is ook zoiets.)
Als dat niets wordt, hetzelfde trouwens. Het idee alleen al van voor een man staan, eigenlijk wetend dat ik echt aantrekkelijk bén, maar na zo lang afgewezen te zijn in mijn huwelijk heel kwetsbaar, maakt me zo verlegen. Ik heb er allemaal geweldig veel zin in, voel me heel open en ik heb mijn vrouwelijkheid, die er altijd was en ik de laatste jaren denk ik gewoon om verder te kunnen gaan een beetje had geplant voor "later" enorm voelen opbloeien en naar boven komen. Ik vrij met niemand, maar het idee alleen al doet zoveel in mij wakker worden.
In combinatie met mijn hele bijna-seksloze afgelopen decennium voelt het zooooooo spannend dat het bijna eng voelt.
Krijg dat als man in huis...?
Mocht ik nu echt maagd zijn, piepjong.. Ik ben verre van oud, en piep ook niet. En het is zo vreemd dat een jonge mama daarin zo verlegen is. Dat kan toch heel raar overkomen, niet? Ik kan daar toch moeilijk staan van "be gentle with me"?
Dan heb ik het nog niet over het praktische.
Ook misschien onnozel maar... Man, dat gedoe met schaamhaar bijvoorbeeld. Ik hou de onderkant helemaal glad, maar moet echt wat erboven zit ook allemaal af? (dat doet zo kleine-meisjesachtig aan, bijna pedofiel)
(= hebben ze seks écht veranderd?
)
Kortom: ik voel me echt als een tiener die in de Cosmo leest en denkt: iek!
Alleen ben ik geen tiener meer.
Help!