Ik erger mij vaak aan het schrijven van losse woorden, schijnbaar waait dat over uit het Engels. In het Nederlands is hottentottententententoonstelling één woord, in het Engels zou je dat schrijven als drie woorden. Ik heb mij altijd afgevraagd hoe je een Engelse zin taalkundig kunt ontleden. “Spannend avontuur†ontleed je als bijvoeglijk naamwoord - zelfstandig naamwoord. “Seksavontuur†is één woord, je kunt het niet in twee woorden schrijven omdat “seks†niet een bijvoeglijknaamwoord is. Als je zou schrijven: “Ik beleefde een seks avontuurâ€, dan staan er twee zelfstandige naamwoorden achter elkaar en dat is onzin. Maar in het Engels is het wel twee woorden! Hoe kan dat nou?
[...] Ik schrijf pannekoek. Ik weet dat dat officiëel [sic] fout is, maar mijn mening is dat pannenkoek fout zou moeten zijn. Dus weg met het groene boekje, leve het taalverzet!
Peter, Nederlanders bouwen al eeuwenlang samenstellingen door het ene substantief – en in meerdelige samenstellingen een adjectief – aan het andere te plakken:
dameshakken, zesjarigen, langeafstandloper. Als we spaties gaan introduceren, verschijnen er hilarische beelden:
dames hakken 5 euro, zes jarigen gratis. Twintig jaar geleden heeft de Taalunie deze regel en de overige basisprincipes van onze spelling handig samengevat in een document dat als Leidraad is opgenomen in de
Woordenlijst Nederlandse Taal , in de volksmond het Groene Boekje.
Duitsers doen dat ook, dat aan elkaar plakken. Turken zijn helemaal erg, die plakken alle voorzetsels, persoonlijke voornaamwoorden en naamvalsuitgangen aan het zelfstandig naamwoord. Maar Engelsen dus niet, evenmin als de Fransen en de Italianen. Het is maar waar je voor kiest. Wat is daar zo vreemd aan?
Als Nederlanders hebben wij dus, voor zover het de spelling betreft, uitsluitend te maken met dat Groene Boekje. Wat mij blijft verbazen, is het gekreun van zelfbenoemde taalfetisjisten over spellingswijzen die in hun ogen lelijk, verwerpelijk, inconsequent of raar zijn. Ook in de citaten uit jouw stukje hierboven komt die verontwaardiging voor. Je vindt dat wij met z'n allen pannekoek moeten schrijven (lekker puh!), maar o wee als iemand zondigt tegen de regel van de samenstellingen! Waarom moeten we wel de ene regel volgen, maar niet de andere? Omdat jij en Pietje Puk die andere regel niet zo leuk vinden?
Het voltooid deelwoord
gedeletet doet pijn aan mijn ogen, maar je komt er onherroepelijk op uit als je gewoon de regeltjes toepast. Dat ik het lelijk vind, doet niet ter zake. Ze kennen mij niet eens bij de Taalunie.
