Duidelijk Spelfje en ik snap wat je bedoelt.
Ik merk dat ik vooral moeite heb met het artikel zelf, hoe het begrip 'echte man' wordt aangekleed. En ook met de toch behoorlijk eenzijdige zienswijze die de schrijfster ons presenteert. Ze legt de schuld bij het feminisme min of meer, het doorslaan ervan en dat kan ik wel volgen, want ik vind veel doorgewinterde feministen ook te rechtlijnig, soms zelfs mannenhaters, de echte hardcore feministen bedoel ik daarmee, die mannen vooral als bedreiging, als te bestrijden macht zien en in hun eigen verbetenheid alles willen ontdoen van mannelijke impact, invloed en kenmerken. Dat is tegennatuurlijk en zal uiteindelijk als een boemerang terugkomen, doet het al ook denk ik, met als gevolg dat er radicale feministische vrouwen tegenover radicale feministenhaters staan.
Als ik die extremen weglaat in mijn overwegingen, blijft over de eigen verantwoordelijkheid van vrouwen door de jaren heen, wat hun eigen bijdrage is geweest of juist het nalaten van een bijdrage, aan de verandering van de mannelijke rol in onze maatschappij. De schrijfster heeft, indien ze jong is, gemakkelijk klagen over voorgaande generaties vrouwen die zich hebben vrijgevochten van een te veel door mannen alleen beheerste maatschappij en van de situtatie dat mannen privileges hadden die vrouwen niet hadden, of, indien de schrijfster al wat ouder is, heeft ze zelf verzuimd haar visie te etaleren en uit te dragen, samen met kennelijk vele bondgenoten/lotgenoten/slachtoffers, hoe je ze ook noemen wilt in deze context.
Mag ze niet klagen dan? Zeker wel, maar het komt allemaal nogal lomp over vind ik zelf. Ze weet precies wat een echte man en echte vrouw is zo lijkt het en ze vindt dat voor alle vrouwen, ook voor degenen die juist dik tevreden zijn met hoe het is en gaat en die prima partners vinden. Ze vergeet ook dat er sowieso meer singles bestaan, niet exclusief door gebrek aan 'echte mannen'. Veel mensen kiezen voor het alleengaan tegenwoordig of voor kortdurende meerdere relaties, wegens niet geloven in de ware Jacob verhalen.
De definitie van de echte man gaat voor mij dus niet op en daarmee kan ik het stuk niet onderschrijven zelf. Ik zie een echte man heel anders dan zoals zij die omschrijft. Kijkend naar mijn eigen man: die is de macho van buiten om te zien, lang, breed, sterk, best knap (vind ik dan) en niet voor een kleintje vervaard. Hij is ook nog militair, dus allez, masculien beroep, en hij zal niet aarzelen om in te grijpen in situaties die je als gevaarlijk en bedreigend zou kunnen omschrijven. Iemand die kan buffelen als het moet en ook kan afzien als het moet. Hij is galant ja, zal deuren openhouden en zware spullen tillen blabla, maar hij helpt ook gewoon mee met huishoudelijke zaken als dat zo uitkomt of als ik het vraag etc. Achter een kinderwagen lopen is hier geen mogelijkheid, maar hij zou het zondermeer doen. Maarrrr, zijn karakter, ondanks de stoere buitenkant en daadkracht in zijn handelen, is heel zachtaardig, zachtaardiger dan dat van mij. Ik kan veel harder zijn, en minder vergevingsgezind als iemand echt gemeen is geweest of oneerlijk. Hij is een echte peacemaker, nee geen pacemaker
Het reduceren van mannelijkheid tot stereotypen zoals de schrijfster in mijn ogen doet, vind ik kortzichtig, niet erg manvriendelijk ook, en eerlijk gezegd egoïstisch. Ze will alles hebben wat ze mannelijk vindt en wee o wee als daar een verkeerd trekje bij zit dat neigt naar wat zij te vrouwelijk vindt. Dan is het 'echte man' imago aangetast, haar eigen gevoel van bevrediging met deze man ook vermoedelijk en kan ze niet de 'echte vrouw' zijn die ze vindt dat ze is en die in mijn ogen dus ook niet bestaat.
Kortom. Ik vind het te kort door de bocht. De tegenstrijdigheden in mij betreffen het fysieke aspect denk ik. Ik zie graag een mooi mannenlijf, waarbij ik mooi definieer als het zien van een bepaalde fysieke bouw en gespierdheid, en als ie knap is, is dat meegenomen maar niet direct iets wat me als eerste zal raken in een man. Dus ja, het redelijk stereotype beeld van een mannenlijf in optima forma, met goede proporties etc.
Toch zal ik nooit verliefd worden op grond van iemands lijf. De hele uitstraling is wat me een gevoel geeft van . . . dat is voor mij een man zoals ik een man graag ervaar. Een bepaald gezag en een soort van beheersing moet hij voor mij wel hebben. Niet zozeer ten aanzien mij, al is dat geen bezwaar indien het met respect gebeurt, maar over zijn leven, zijn handelen, zijn keuzes, dat hij ergens voor staat en dat niet zomaar te grabbel gooit.
Moet er wel bij zeggen dat dat laatste iets is wat ik sowieso graag zie in mensen, maar een man zonder die eigenschappen zou mij niet bekoren, laat ik het zo zeggen en zo je wilt niet tot de 'echte mannen afdeling' behoren wat mij betreft.
Ik zou ook niet vallen voor mannen die nooit eens NEE zeggen tegen mij of die nooit eens iets afdwingen op een manier die goed voor me is. Ik wil tegenwicht hebben en met iemand kunnen wedijveren (op een prikkelende, ontwikkelende en speelse manier) qua uitdagingen en communicaties in een relatie. Dat kan volgens mij ook prima met mannen die de schrijfster als 'niet echte' man ziet
Het meest val ik trouwens op handen . . , maar dat terzijde
Edit: typo
Man cannot remake himself without suffering, for he is both the marble and the sculptor.
A.Carrel
