Zij verliefd, ik niet

[pure]

Het spijt me, maar ik krijg hier echt de kriebels van..

Pure... komaan...
- je weet niet of je wel verliefd bent..
- je vrijt en Owwww, ze is toch wel zwanger
- je weet niet of je het kind wel wil houden
- beroepsmatig moet je blijkbaar ook een tandje gaan bijsteken...

eigenlijk vind ik dit erg. je bent met een vrouw samen, waarvan je zegt dat je er niet verliefd op bent.. je vrijt met haar ( sjiek van je.) en maakt een kind (je was er toch echt wel bij hé, nooit gehoord van anticonceptie?) en dan nog zeggen dat je het allemaal niet weet? dat je twijfelt???? en als ik het goed gelezen heb, is je 'onzekere aard' ten gevolge van je jeugd??? komaan. grow up! je hebt bepaalde zaken gedaan. neem de consequenties.. en in plaats van slachtoffer te spelen, heb je nu een kans om er iets heel moois van te maken.

eigenlijk heb ik alleen maar medelijden met die vrouw.. dat ze dat allemaal van je slikt én je nog graag blijft zien. die verdient meer dan een standbeeld.

amaretto.. *die mss beter niet had gereageerd, maar het niet kon laten*

Minstens 1 reactie als die van jou had ik wel kunnen verwachten op een vrouwgericht bolwerk als Shespot: de man is een sukkel en de vrouw verdient een standbeeld.
En nee, ik zeg niet dat ik vind dat het andersom is.
Dat ze inderdaad enorm geduldig is geeft mij ook soms wel het gevoel dat ze makkelijk in haar goedheid te gebruiken is. Maar mijn bedoeling is het niet.

Anyway, ik heb dus OOK iets bijgedragen aan de situatie en zal mijn verantwoordelijkheid moeten nemen. Zoveel is me duidelijk.

[Noortje]

Dat van die sukkel en dat standbeeld kan je niet verbazen. Hoewel het niet in het reglement staat, is het bekend dat vrouwen zo denken? Ik vind het wel wat flauw van je om zo te reageren hoor, denk je nou echt dat alleen vrouwen die mening zullen hebben?

[runningslim]

Ik treed Noortje volledig bij. Pure, je bent geen sukkel omdat je een dip hebt maar je bent een eikel omdat je reageert zoals je gereageerd hebt. Je krijgt een kind, man. Je KRIJGT een kind! Zoek op youtube onmiddellijk 'dauphine' van gabriel rios en beluister dat 20 keren na elkaar!

[deco]

Het spijt me, maar ik krijg hier echt de kriebels van..

Pure... komaan...
- je weet niet of je wel verliefd bent..
- je vrijt en Owwww, ze is toch wel zwanger
- je weet niet of je het kind wel wil houden
- beroepsmatig moet je blijkbaar ook een tandje gaan bijsteken...

eigenlijk vind ik dit erg. je bent met een vrouw samen, waarvan je zegt dat je er niet verliefd op bent.. je vrijt met haar ( sjiek van je.) en maakt een kind (je was er toch echt wel bij hé, nooit gehoord van anticonceptie?) en dan nog zeggen dat je het allemaal niet weet? dat je twijfelt???? en als ik het goed gelezen heb, is je 'onzekere aard' ten gevolge van je jeugd??? komaan. grow up! je hebt bepaalde zaken gedaan. neem de consequenties.. en in plaats van slachtoffer te spelen, heb je nu een kans om er iets heel moois van te maken.

eigenlijk heb ik alleen maar medelijden met die vrouw.. dat ze dat allemaal van je slikt én je nog graag blijft zien. die verdient meer dan een standbeeld.

amaretto.. *die mss beter niet had gereageerd, maar het niet kon laten*

Minstens 1 reactie als die van jou had ik wel kunnen verwachten op een vrouwgericht bolwerk als Shespot: de man is een sukkel en de vrouw verdient een standbeeld.
En nee, ik zeg niet dat ik vind dat het andersom is.
Dat ze inderdaad enorm geduldig is geeft mij ook soms wel het gevoel dat ze makkelijk in haar goedheid te gebruiken is. Maar mijn bedoeling is het niet.

Anyway, ik heb dus OOK iets bijgedragen aan de situatie en zal mijn verantwoordelijkheid moeten nemen. Zoveel is me duidelijk.

Pure,

Op de vrouw spelen is makkelijk. Jahaa het is de mijne maar ik heb het over je antwoord en niet op de persoon. Reageer eens op de inhoud van de posting en als je kan punt voor punt.

Neen je bent geen sukkel. Je wentelt je enkel in zelfmedelijden en dit al 1.5 jaar. Ik noem het geen dip(je) meer. je hebt iemand leren kennen waar je bang voor bent jezelf te geven en je te binden aan haar.....ok kan en mag maar daar kan niemand je mee verder helpen.
Je hebt met haar gesext en nu word je vader. Het was maar 1 keer.....tja meer heb je niet nodig en als je 41 bent, hoor je dit te weten.....
Dat je nu je verantwoordelijk zal moeten nemen.....eeeuh nogal ja want je wordt vader!!! En nu de emotionele tour opgaan van ik weet niet wat er mee doen dat ik vader word......
Wees blij, verrukt, extatisch dat je dit mag/kan meemaken en wees gelukkig zodat dat kind je liefde kan/mag voelen en van je leren hoe te overleven op deze aardkloot!!!
Als je dit niet kan/wil....verlaat haar dan nu en ga verder alleen en gelukkig leven maar zadel niemand op met je zelfmedelijden.

Ben ik hard?.....ja....ik hou nie van mensen die zich schuilen achter alles wat maar kan om zijn eigen fouten en gebreken niet onder ogen te moeten zien en er dan ook niets aan hoeft te doen.

Moest effe mijn ei kwijt.

[EstherC]

Tuurlijk heeft pure er zelf voor gezorgd dat hij in deze situatie zit, maar zeggen dat hij nu blij, verrukt en extatisch moet zijn gaat wel erg ver hoor. Dat lijkt me echt niet reëel.
Ik ben ook weleens dusdanig over tijd geweest dat ik vreesde zwanger te zijn. Nou die gevoelens had ik toen echt niet hoor. Ik voelde me gewoon heel erg ongelukkig en zat vol twijfel. Ja, ook twijfels over abortus. Gelukkig bleek het bij mij vals alarm. Maar bij pure is dat het dus niet.

En ja, hij was erbij toen ze seks hadden, maar zij ook. Zij heeft blijkbaar ook niet voor anticonceptie gezorgd.

Pure, helpen kan ik je niet. Je zal hier zelf doorheen moeten. Samen met haar. Ik hoop dat het je lukt om jezelf los te krijgen van de negatieve gevoelens. En nee, dat zal in jouw geval niet makkelijk zijn.

[Laars]

Nou Esther, ik ben het roerend met je eens!
We hebben allemaal wel eens het verstand op nul en de blik niet op oneindig en Pure heeft ook zo zijn inzinkingen, niets mis mee.. Vragen kunnen we natuurlijk stellen, de boel op scherp stellen mag ook, maar ik vind Pure ubermenselijk.. toch Deco? Weet jij alles van! En ik ook!

Gevoel kun je niet sturen, je voelt wat je voelt. Enthousiasme faken lijkt bijna een talent, huilende selfies kun je nergens vinden.
Goed je bent nu weer eens doorelkaar geschud, af en toe wassen we even je oortjes hier op She, en dat is omdat je het niet weet. Je bent nog steeds niet zeker of jouw gevoels eigenlijk wel kloppen en daarom klop je maar weer eens bij ons aan.. Nou Pure, wij weten het ook niet, wat ik wel weet is dat jij zelf op zoek moet..
Wat mij door de jaren wel opvalt is dat jij een bepaalde verwachting hebt van veel dingen, die komen dan niet uit en dan denk jij dat je niet bent zoals anderen... het zou best wel eens kunnen dat je gewoon Puur bent, dat je het voelt zoals het voelt en geen romantische rookgordijnen nodig hebt om het leven te bekijken.. Je ziet dat alleen zelf nog niet heb ik het idee, je bent te onzeker om je eigen gevoelens serieus te nemen en daardoor geniet je er ook niet van, sterker je denkt dat je niet klopt...
Tip... zeg alles, doe alles wat je voelt, laat je door niemand tegenhouden.. álles begint dan te kloppen, in elkaar te passen, álles!

Laars, doet haar eieren netjes terug in het doosje

[deco]

Tuurlijk heeft pure er zelf voor gezorgd dat hij in deze situatie zit, maar zeggen dat hij nu blij, verrukt en extatisch moet zijn gaat wel erg ver hoor. Dat lijkt me echt niet reëel.
Ik ben ook weleens dusdanig over tijd geweest dat ik vreesde zwanger te zijn. Nou die gevoelens had ik toen echt niet hoor. Ik voelde me gewoon heel erg ongelukkig en zat vol twijfel. Ja, ook twijfels over abortus. Gelukkig bleek het bij mij vals alarm. Maar bij pure is dat het dus niet.

En ja, hij was erbij toen ze seks hadden, maar zij ook. Zij heeft blijkbaar ook niet voor anticonceptie gezorgd.

Pure, helpen kan ik je niet. Je zal hier zelf doorheen moeten. Samen met haar. Ik hoop dat het je lukt om jezelf los te krijgen van de negatieve gevoelens. En nee, dat zal in jouw geval niet makkelijk zijn.

Dat verrukt en extatisch moet hij zijn voor als dat kind op de wereld komt....dat het het gevoel heeft gewenst te zijn.....en dat ga je nu niet hebben op het moment van de geboorte als je 9 maanden er niet naar hebt uitgekeken....dat was mijn punt.
Hij weet het nu al 10 weken.....
Misschien wilde zij wel een kind.....en anders was het een moment voor beide van verstand op nul in het heetst van de strijd.

Hij heeft geen dipje of een inzinkingske....het is iets die al 1.5 jaar aansleept....dat bedoelde ik.

[EstherC]

Ik snapte je bedoeling wel Deco, maar zulke gevoelens laten zich niet afdwingen. Niet nu en ook niet bij de geboorte. En natuurlijk gun je elk kind dat het enorm gewenst is, maar de realiteit is helaas anders.

[droomvlinder]

@Pure,

wat mij opvalt in je twijfels is vooral :

droomvrouw : een droomvrouw bestaat niet. Er zijn vast mensen die elkaar gevonden hebben en een vrijwel volledige harmonie beleven maar dit is heel zeldzaam, en dan nog zie je niet wat er diep in het hart van hen speelt.
levenslang : vergeet niet dat een kind opvoeden betekent dat je het helpt een autonoom volwassene te worden en dat je dus een keer dat hij of zij volwassen is niet meer verantwoordelijk bent voor zijn of haar daden.
Bovendien wil dit ook niet zeggen dat jij en je vriendin levenslang partners moeten zijn, samen ouders zijn kan volstaan als het kind niet wordt uitgespeeld om materiele redenen.
Je kan nooit zekerheid hebben over de toekomst . Je kan niet voorzien hoe het gaat voelen een kind te hebben. Natuurlijk gaat het je leven beinvloeden en zal je het moeten aanpassen. Maar je hebt iemand naast je , die volgens wat je schrijft , heel wat op zich zal kunnen nemen.
Je gevoel wordt door medicijn afgevlakt zeg je , accepteer dan ook dat je niet staat de zinderen van vreugde.
Ik heb het gevoel dat het onbekende je bang maakt .
Ouder zijn doe je stapje voor stapje , zo goed als je kan.
Je kind zal niet noodzakelijk kampen met dezelfde problemen als jij .

Ik hoop zoals velen hier dat je er sereen uit raakt met je vriendin het is niet makkelijk maar wel dringend .

Dit zijn enkele bedenkingen, ik heb zelf 3 volwassen kinderen en 3 heerlijke kleindochtertjes, en ik kan je vertellen dat mijn eerste kind voor mij een hele stap was, maar wat mij hielp is dat mij enige tijd voor het verwekt werd gezegd werd dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen ( een medische diagnosefout ). Dit zette mij wel aan het denken!

[pure]

Bedankt allemaal voor jullie reacties!
Ik had een druk weekend en kan er nu pas voor gaan zitten.

Om bij jou te beginnen Droomvlinder, en wel helemaal onderaan je woorden: je hebt een mooie lijfspreuk. Als woorden muren zijn heb ik niet veel zin om te antwoorden, en met bakstenen teruggooien (sorry Amaretto) levert ook niks op.

Ik weet best dat ik niet perfect bezig ben, en zeker niet tegenover mijn ongeboren kind. Ik heb het ook ver laten komen met N. Wat mij steeds op twee gedachten laat hinken is het feit dat ze enerzijds een prima stabiele betrouwbare partner is en zonder twijfel een prima moeder, maar daarnaast ben ik dus nooit echt verliefd op haar geweest en heb ik haar ook nooit een 'stuk' gevonden. Dat vindt zij zelf wel jammer, maar heeft ze niet als belemmering gezien om toch bij mij te blijven. Nee, die 'droomvrouw' is ze inderdaad niet, maar dat ík bij haar gebleven ben is omdat we samen veel leuke dingen konden doen. Zo'n maatje had ik eigenlijk nog nooit. En we zijn allebei veel te redelijk om elkaar de deur uit te gooien als er nog zoveel positieve punten zijn. En oh ja, collega's op dezelfde onderwijsinstelling zijn we ook nog, en dat samenwerken gaat ook goed.

N. weet voor zichzelf wel dat ik de man voor haar ben. Voor mij is het nu echter wikken en wegen terwijl ik over relaties en kinderen het liefst puur op gevoel zou beslissen. Bedoel je dát, Laars, dat ik daar nu maar eens 100% in zou moeten gaan?

Zonder mijn problemen op mijn jeugd af te wentelen (wat sommigen in mijn woorden lezen), ik ben zelf al geboren uit een soort verstandshuwelijk. Althans: mijn vader was verblind door verliefdheid en zag mijn moeders problemen niet, en mijn onzekere moeder was juist niet verliefd, blies bijna het huwelijk af maar liet zich toch overhalen om te trouwen en 38 jaar lang te gaan wonen op een plek waar ze eigenlijk niet wilde wonen. Ze volgde mijn vaders verstand in die begintijd echter maar, juist omdat ze geen contact had met haar gevoel. Na depressie en therapie is ze wel sterker geworden, maar toen was de schade bij mij al aangericht.
Nogmaals, niet om iemand anders de schuld te geven, maar ik weet dus hoe het is om in een emotioneel gebrekkige omgeving op te groeien en wil dat niet zelf herhalen. Al snap ik ook wel dat ik en N. niet mijn ouders zijn, in disharmonie een kind laten opgroeien wil ik niet.

En inderdaad weet ik niet hoe ik me zou kunnen voelen als we het kind laten komen. Dankje Droomvlinder voor het relativeren van mijn al te zwart-witte denkbeelden.

Maar misschien heeft Laars wel gelijk dat ik nu wél eens moet vertrouwen op dat oergevoel. Zoals een kind ook gewoon in 1 keer weet of het iets wel of niet wil. Zonder dat het verstand alles moet gaan rechtbreien wat emotioneel krom is, want dat kan het gewoon niet.

Afijn, ik ben al in gesprek met N. gegaan gisteren, en elkaar beloofd dat we dat morgen en overmorgen weer gaan doen. Dan moet de knoop eens doorgehakt worden.

[amaretto]

dat is al een hele stap. doorgaan, pure. echt waar. nu mag je niet afhaken

[pure]

dat is al een hele stap. doorgaan, pure. echt waar. nu mag je niet afhaken

Afhaken als in wat bedoel je?

[Nelly]

Hi @Pure -wat een ongelofelijk ingewikkelde situatie.
Vanaf buiten gezien ziet het er voor mij zo uit: moeder en kind hebben momenteel elkaar en moeder wil dat graag zo houden. Ze houdt echter ook van jou & de wens om jou te respecteren en tegemoet te komen (en misschien ook onzekerheid over materiele zaken etc.) maakt voor haar de situatie nu ingewikkeld.

Jij twijfelt aan je gevoel. Ik kom zelf uit een gevoelsmatig ingewikkelde achtergrond en kan daar wel wat begrip voor opbrengen. Na vele jaren onderzoek en experimenteren ben ik echter tot de conclusie gekomen dat gevoel belangrijk is..... maar dat je de ratio ook niet moet onderschatten voor haar power & om bij geluk te helpen.
Ratio is een instrument (heb ik ontdekt) om te kunnen kiezen & om ook dingen te creeren/ maken & dat kan (mits goed gedaan) veel stabiliteit en ook goed gevoel opleveren.

Mijn advies is, om in deze tijd waarin alles zo vaag lijkt, eerst eens eventjes stevig rationele powers in te zetten:
Baby is on the way, onduidelijk of ouders altijd bij elkaar zullen blijven.

Welke scenario's zijn mogelijk, welke risico's (en benefits) kennen ze & zijn de risico's af te dekken??
1. Relatie uitmaken, vriendin vragen of ze abortus wil plegen. Lijkt me voor haar extreem pijnlijk, voor de baby ook en ook voor jouzelf ?? Wat ga je hier bereiken en welk risico neem je??
2. Relatie proberen aan te houden, vriendin vragen of ze wel abortus wil plegen - komt op mij onmenselijk over, ik zou stomverbaasd zijn als jullie verbintenis dat overleeft. Daar zal zij ook helder over moeten nadenken - dat de baby opgeven om jou te houden/ pleasen vermoedelijk emotioneel nooit gaat werken.
Baby weg = relatie ook weg.

3. Baby laten komen, maar relatie uitmaken. Wat voor haken en ogen zitten daar aan. Is er materiele veiligheid, heeft je vriendin inkomen + dak boven haar hoofd en geld voor de creche?? Kan zij andere emotionele bronnen aanboren?? Wat kan in dit scenario jouw rol zijn??

4. Baby laten komen, relatie aanhouden maar wel apart wonen

5. Baby laten komen en relatie aanhouden - ook weer met de vragen uit punt 3. Zijn er andere emotionele bronnen waaruit eventuele tekorten (want je bent bang tekort te schieten) aangevuld kunnen worden. Hoe bepaal jij + zij wanneer je tekort schiet & hoe je dan dingen gaat aanvullen (je huurt bijvoorbeeld een leuke mannelijke babysitter in. Whatever...)

6. Scenario 5 , waarbij scenario 3 en 4 wel zijn uitgewerkt. Dit lijkt me een hele goede, want kan voor jullie allemaal rust, stevigheid en continuiteit creeeren - omdat je jullie 'toekomst' en wat er met jullie allemaal gaat gebeuren niet langer afhankelijk maakt van zoiets vaags als 'jouw gevoel'.

Verder een hele harde observatie om eens heel goed over na te denken: mi. is veel van wat jij als 'gevoel' benoemt in feite 'gedenk'. Je gedachtes (fantasie) over vrouwen waar je vroeger wel iets mee wilde, je gedachtes nu over de baby. En ook nog veel gedachtes over hoe je het ideaal gezien (in je fantasie)gehad zou willen hebben.... En dan vermoedelijk ook nog allerlei (negatieve) gedachtes als de werkelijkheid deze verzonnen wereld niet benaderd.... Gevoel is letterlijk voelen in het hier en nu: hoe je woonkamer ruikt, je eten smaakt & de huid van je juidige vriendin. Mi. valt er nu al iets te voelen over de baby nl. hoe voelt je vriendin aan en wat gaat er in haar om - maar pas als het kind er echt is weet je of het leuk is of de hel op aarde & kun je het echt gaan ervaren.

Nav. deze observatie ook een vraag: gebruik je op dit moment enkel medicijnen tegen de depressie - of volg je ook therapie??

[pure]

Dag Nelly,

Super bedankt voor je post, daar heb ik echt wat aan. Die opties op een rijtje krijgen is nu voor alle 3 partijen belangrijk. Ik zal ze ook aan haar laten lezen, we hebben gelukkig beide de eigenschap dat in alle redelijkheid kunnen praten.

Optie 1 is inderdaad de meest onmenselijke. Daar zou ik alleen mee winnen dat ik van alles bevrijd zou zijn, van de reële twijfels én de doemscenario's. Maar ik wens haar en de foetus die pijn uiteraard niet toe. Dat ons contact na een abortus zou veranderen of zelfs eindigen (zover mogelijk zolang we elkaar nog geregeld op het werk tegenkomen), dat staat ook buiten kijf. Dus optie 2 zal 't niet worden.
Dat ze alles met baby alleen zou rooien (dus optie 3), daarvan heeft ze me al gezegd dat ze dat niet zou kunnen met haar huidige middelen, en het ook echt niet zou willen. Daarmee voel ik me wel enigszins voor het blok gezet, maar dat zou uit te praten moeten zijn....
Blijven inderdaad optie 4 en 5 over. Daar ga ik eerst eens over slapen...

Op je laatste vraag: ik gebruik nu anti-depressiva, maar zie een orthomoleculair arts om d.m.v. betere voeding etc. van de medicijnen af te kunnen komen.
Gesprekstherapie heb ik momenteel niet, ik was alweer even therapie-moe maar nu dit gebeurt zal ik er wel weer goed aan doen iemand te spreken, al dan niet met N. ....

(Pfff, waar ben ik toch aan begonnen....)

[de_onbekende]

Het klinkt een beetje alsof alles wat er in je leven speelt dingen zijn die je maar overkomen. Dan kan het natuurlijk erg lang wachten worden tot iets je overkomt wat helemaal perfect voor je is.

Je woont al lang in hetzelfde appartement zeg je. Als je er tevreden mee bent en fijn woont dan is dat toch prachtig? En anders moet je zelf iets leukers gaan zoeken lijkt me. Er komt niet snel iemand aan de deur om je te vertellen dat je gaat verhuizen naar een penthouse in New York, dus als je die droom hebt zul je die zelf na moeten gaan jagen

Je had al 13 jaar geen relatie of verliefdheid gehad. Blijkbaar stond je hier ook niet echt voor open. Als je die ene perfecte vrouw was tegengekomen, had je haar dan wel herkend vraag ik me af? Je hebt nu wel een relatie omdat iemand anders die graag met je wilde. En nu is het je tot overmaat van ramp ook nog overkomen dat je een kind krijgt.

Mijn advies: neem wat meer verantwoordelijkheid voor je eigen geluk en vooral hoe je jouw levensweg kiest. En als je dat niet wilt, dan zul je dat waarschijnlijk nooit gaan doen en kun je maar beter hard proberen tevreden zijn met de dingen die je wel zijn 'overkomen'.

Je laatste zin spreekt wat dat betreft boekdelen:

(Pfff, waar ben ik toch aan begonnen....)

Ben je er wel aan begonnen? Of ben je gewoon mee gerold met de golven?