Berichtdoor myfirstlove » vr 29 mei 2015, 13:51
Hallo iedereen,
een beetje laat maar bedankt iedereen voor de raad die jullie me in het verleden hebben gegeven.
ik ben hier 3 jaar afwezig geweest.
Er is ondertussen niet veel veranderd;
Nadat ik hier laatst had gepost ging het terug een stuk beter;
Alles wat misliep in mijn relatie met mijn vrouw was geleidelijkaan beter aan het gaan.
Ik voelde me terug steeds gelukkiger worden.
Een kleine 16 maand geleden merkte ik echter dat mijn vrouw steeds afstandelijker werd; Of beter, we zochten elkaars ogen steeds minder op. We deden vaker zaken alleen. Vroeger was één van onze lievelingsbezigheden, na een lange werkdag, samen naar een serie of film kijken en samen lachen, samen de film beleven en dat vonden we altijd al zalig;
SInds een 18 tal maand heeft mijn vrouw haar eigen laptop, en ieder vrij moment dat ze heeft, kijkt ze naar een serie met koptelefoon.
Ik heb de afgelopen 12 maanden een paar zeer ontnuchterende gesprekken met mijn vrouw gehad en we stonden op het punt te scheiden. We hebben het nog een laatste kans gegeven en het werd terug beter.
Echter stel ik nu vast dat onze dochter van ons steeds meer opeist, en ik merk dat onze relatie, sinds de geboorte van mijn dochter steeds slechter is beginnen gaan.
En het gaat om kleine dingen, maar die een nefaste invloed hebben: We zijn geen seconde alleen. We hebben geen sociaal netwerk (in de buurt) dus onze dochter laat ons geen woord zeggen. Als ik met mijn vrouw aan het praten ben, dan reageert mijn dochter er op, dan antwoord mijn vrouw haar en voor we het goed en wel beseffen gaat, iedere keer weer, ieder gesprek over of tegen onze odchter.
Begrijp me niet verkeerd. Ik hou zielsveel van haar.
We hebben constant hevige discussies mbt de opvoeding; Mijn vrouw is schooljuf en ik merk dat onze dochter thuis "perfect" moet zijn. Ze is heel hard tegen haar en als ik haar daar achteraf op wijs, dan ontploft ze, interpreteert ze wat ik zei verkeerd. En zo is het bijna iedere dag; Ik geef een concreet voorbeeld: mijn vrouw wil dat onze dochter tegen 19u30 in haar bed ligt. Als ze om 19u15 in haar bed ligt heeft ze recht op drie verhaaltjes (duurtijd:10 a 15 minuten) . Ligt ze om 19u30 in bed, dan 1 verhaaltje. Is het later, dan geen verhaaltje (om haar te motiveren tijdig naar bed te gaan). Nu, als ik merk dat het 19u31 is en ik besluit haar toch een verhaaltje te vertellen, en ik kom terug in de woonkamer, dan is het huis te klein. "je bent niet consequent"...Langs de andere kant, een aantal dagen eerder deed ze net hetzelfde. Nog een voorbeeld: "als je goed eet krijg je een snoepje". Ze eet slecht, dus kreeg ze geen snoepje; Ik kom terug van de badkamer en zie dat mijn vrouw haar och een snoepje heeft gegeven; Een aantal dagen later doe ik hetzelfde, en krijg ik de wind van voren; Ik wijs haar op haar hypocriet gedrag (op diplomatische en rustige wijze) maar dan windt ze zich op en dan word ik ook boos. En de laatste tijd hebben we dat zo vaak, dat we een aantal weken geleden de opmerking maakte: "we maken zo vaak ruzie, we zijn het nooit met elkaar eens, het lijkt ook alsof we niks meer in "common" hebben, misschien liegen we tegen onszelf en moeten we scheiden".
Echter hebben we daar de dagen nadien niet meer over gesproken.
Ik had een kleine 5 maand geleden een burnout door het werk, en kreeg van de arts een antidepressiva om me er uit te helpen. Na een paar maandne voelde ik me al veel beter en stopte met de medicatie.
Dus de problematiek nu is in dit hele verhaal wat in nu neerschreef niet langer de "schoonzus" die voor mijn problemen zorgt, maar het feit dat ik de indruk krijg dat ik en mijn vrouw uit elkaar zijn gegroeid.
Ik moet, en dit klinkt mss wat pretentieus, ook opmerken dat mijn vrouw het heel vaak heel moeilijk heeft zaken te begrijpen. Als we op vakantie zijn, en de hele familie is samen, dan is ze altijd de laatste die de zaken begrijpt. Ik kan het niet anders omschrijven dan een iets lagere intelligentie. Begrijp me niet verkeerd, ze is niet dom he. Maar ik merk gewoon dat we op een ander intellectueel niveau zijn belandt. We huwden tijdens onze studies, en toen leek die afstand veel kleiner, maar nu merk ik iedere dag dat ze "traag van begrip ". Ik wil het hebben met haar over de kosmos of iets dergelijks en ik merk dat er geen enkel onderwerp is die haar kan boeien.
Ik weet dat het mijn schuld is dat deze relatie om zeep is. De dag dat ik met haar huwde was eigenlijk de dag dat ik haar en mijn leven heb vernietigd. We zijn gewoon te verschillend; En die verschillen zijn de afgelopen 14 jaar gewoon blijven groeien.
Ik heb een klein experiment gedaan en even bijgehouden hoe vaak we praten, het aantal onderwerpen en welke er van me echt genoeg konden boeien om aandachtig te blijven luisteren. Resultaat: 0
Ik hou van haar, ik vind haar mooi, zachtaardig,;... maar ik denk dat we een soort broer zus relatie hebben ontwikkeld die we niet meer gecorrigeerd krijgen. Ik denk dat ik te snel met haar gehuwd ben "on the rebound", me daarna jaren heb voorgelogen en nu duidelijk besef dat dit huwelijk, of beter, een huwelijk waar we beiden nog op romantische wijze, en niet als broer en zus, van elkaar houden niet meer mogelijk is.
Echter, als ik denk aan scheiden, en me inbeeld dat ik mijn vrouw niet meer zou mogen vastpakken, haar knuffelen, haar haar strelen,;.. ik gek zou worden. Dus er moet toch nog iets zijn. Ik weet het echt niet meer.
Ik denk dat we onze romantische gevoelens terug kunnen vinden indien we vaker alleen zouden zijn. Maar het lukt gewoon niet. En als we dan toch eens een paar uur alleen zijn, dan is het alsof de afstand zo groot is geworden dat we de moeite niet meer willen doen; Ik vermoed dat we elkaar zouden terug kunnen vinden moesten we eens een hele maand alleen op reis kunnen gaan of zo. Ik geloof dat echt; Nu merk ik dat mijn dochter onze splijtzwam is. Was mijn relatie met mijn vrouw van in het begin gezonder geweest, dan had dit nooit gekunnen, maar het is nu eenmaal zo;
PS: Ik heb adhd en dat brengt een aantal zaken met zich mee die het voor mijn vrouw zeker niet makkelijk maken. Vooral mijn impulsiviteit heeft ons vaak parten gespeeld.
Wat betreft de schoonzus: die heeft nog steeds een grote kamer in mijn hart, maar die is op slot. Ik denk niet dat de afgelopen jaren de verslechterde relatie te wijten is aan mijn liefde voor haar zus.
Alle raad is welkom maar wees voorzichtig met harde woorden. Het klinkt wat vreemd maar ik ben zeer gevoelig, zeker de laatste tijd.
De laatste maanden gaat het terug zo slecht tussen mij en mijn vrouw, dat spoken uit het verleden terug aan het slot zitten te prutsen. Maar ik weet dat die piste geen toekomst heeft dus zoek ik eigenlijk raad hoe ik mijn relatie met mijn vrouw terug op de juiste weg kan krijgen.
Wat ik dus wil zeggen: de schoonzus -piste is geen optie en daar denk ik dus ook niet aan (ah ik ga scheiden van mijn vrouw en huwen met haar zus). Ik wil voluit gaan om mijn relatie met mijn vrouw te beteren, ofwel haar haar vrijheid geven zodat ze misschien gelukkiger kan worden met iemand anders (al denk ik dat dat me zou verwoesten)
Tegenwoordig hangen de rimpels over de wallen en probeer ik dat elke ochtend op te kalefateren met diverse huid-energie en anti-wal producten. Het is dat dokter Schumacher een leugenaar en geen arts is, anders zou ik maar wat graag een bezoekje aan hem brengen. 
