Kan mijn eerste liefde niet vergeten, ze is de zus van vrouw

[tes]

ik ben het helemaal eens met alle voorgaande berichten, ik zou zeggen speel in ieder geval open kaart, dat is wel zo eerlijk tegenover jezelf en je vrouw. Hoe moeilijk dat ook misschien is en wat de gevolgen daar ook van zijn..

[Nelly]

Ik vind het ook wel belangrijk om te zeggen dat je hele heftige gevoelens op mij meer overkomen als een 'obsessie' (=het gaat niet zozeer over echte ervaringen als wel over hele heftige gedachten/gevoelens/verwachtingen die door jouzelf (nl je onderbewuste) aan de zus van je vrouw gekoppeld worden. & dan is de oplossing dus niet zozeer:

-contact krijgen met de vrouw die de obsessie oproept

als wel

-grip krijgen op de koppeling tussen allerlei heftige spulletjes uit jouzelf & haar verschijning.

[Spot the difference]

Toch wel een romantisch verhaal, al bij al.

Maar het is moeilijk in te schatten, je vraagt om commentaar te geven bij een hele bondige samenvatting van je situatie, zonder dat we weten wat er allemaal al dan niet gecommuniceerd is met je schoonzus.

Wie weet houdt ze er gewoon van om je aan het lijntje te houden, om je emotioneel te binden, misschien streelt het haar ego?

Ik schat in dat de daadkracht ontbreekt bij haar en zeker bij jou om situaties om te keren. Als je ineen stort daags na je huwelijk, dan moet je besluiten dat het een slecht idee was. Ik vraag me trouwens af waarom dat getrouwd zijn of niet zo belangrijk is in deze kwestie. Heb je te maken met een streng gelovige familie?

Misschien moet je je inderdaad ook eens afvragen of je niet een te geromantiseerd beeld hebt van je droomvrouw. Ik had dat ook met mijn vriendin, zoveel jaren samenwonen later weet ik dat zij ook in haar neus peutert.

Vraag je misschien ook eens af of een droomvrouw iemand is die jaar na jaar niét voor jou kiest.

Ik snap het niet, dat je zoveel jaren een rad voor ogen draait, dat je leeg raakt, zonder daar iets aan te doen. Praten op een forum is wel een eerste stap. Hopelijk geraak je zo geoefend voor echte gesprekken in het echte leven.

[koklikoo]

Dus je hebt een vrouw waar je al jaren op verliefd bent.
Diezelfde vrouw (9 jaar ouder) heeft de tact om je haar gevoelens op je trouwdag kenbaar te maken.....van tact gesproken.

Ze beweert dat je geduld moest hebben......heb je die dan niet gehad al die jaren voor je je vrouw het hof maakte en dan trouwde?

Ze is al een jaar gescheiden.....als ze nog die gevoelens had voor je...en ze weet wat jij voor haar voelt....waarom laat ze niks van zich horen (kon ik nergens lezen)?

Hypothetisch gezien;

Neem nu aan dat je scheidt van je huidige vrouw en contact hebt met haar zus.
Je stort je hart uit bij haar en vertelt hoe "gek" je nog op haar bent.
Denk je dat zij in die 11 jaar niet veranderd is?
Misschien is ze nu helemaal niet meer "die droomvrouw" waar je zo op idealiseert en loop je van haar weg na amper 1 jaar samenwonen. Mensen veranderen na 11 jaar en zowel in gedragingen als in karakter.

Als die zus je nu had laten weten dat ze helemaal geen gevoelens voor je had en nu nog altijd niet heeft......en je dus enkel je vrouw had leren kennen met een oudere zus.
Was je dan nu gelukkig?
Bekijk en evalueer eens wat je nu hebt en wat je kwijt zal zijn als je je laat leiden door een droom van "ik hield /houd van een ander".

[Suzette]

ben wel benieuwd naar TO's reactie ondertussen.......

[myfirstlove]

Eerst en vooral bedankt iedereen voor jullie reacties.

Mijn intro was inderdaad misschien te bondig om de situatie juist te schetsen,

Inderdaad, het gaat om een een familie waar vooral de ouderen streng religieus zijn maar de kinderen minder (dus ook mijn vrouw en schoonzus)/

Toen ik die schoonzus, laten we haar S noemen, eerst leerde kennen, was ik 17. We praatten iedere dag tot de zon opkwam, tijdens de grote vakantie, er ontstond een relatie waarbij we alles met elkaar besproken. We werden heel close, en dat was ook duidelijk in haar brieven. Ieder jaar, tijdens de vakantie, vroeg ik haar wat we gingen doen in de toekomst en dan wist ze het echt niet. Ooit zei haar broer tegen me (die het had gemerkt dat ik van zijn zus hield) "helaas, ze is te oud voor je, en dat vinden de ouders ook".
...
Ik schrijf later verder, dus reacties blijven best nu uit.

[Lariks]

Romantisch verhaal? Mwah, eerder melodrama. Beetje ongezond zwelgen in zelfmedelijden, met wel erg grote woorden. Schop jezelf onder je kont en bedenk dat je verantwoordelijkheid hebt naar vrouw en kind.

Haar zus wilde je niet, en wil je niet, zoveel is wel duidelik. Jij hebt er zelf voor gekozen met je vrouw te trouwen, en je hebt zelf voor een kind gekozen. Vast heel ouderwets hoor, dat ik niet zeg dat je iedereen moet laten barsten om je eigen geluk na te jagen, maar dan maar ouderwets. Neem je verantwoordelijkheid.

[Nelly]

@Lariks - geluk najagen voor jezelf hoort bij de meeste mensen ook bij hun verantwoordelijkheden.

[koklikoo]

@Lariks - geluk najagen voor jezelf hoort bij de meeste mensen ook bij hun verantwoordelijkheden.

Ik had begrepen dat met verantwoordelijkheden er bedoelt werd dat TS moet stoppen met zich blind te staren op wat er 11 jaar geleden gebeurd is en de besluiten die hij dan genomen heeft.

[Nelly]

Als hij zobijzo niet van zijn huidige vrouw kan houden & ook niet weet hoe dat te verbeteren - ligt daar een verantwoordelijkheid zowel naar haar, als naar hemzelf. Een belangrijke vraag is mi. of de geschiedenis met de oudere zus hem ervan weerhouden heeft om maximaal in deze relatie te investeren & wat er zou gebeuren als hij dat wel zou doen. Een andere vraag is of hij de oudere zus vergeten zou zijn, als dit huwelijk een groot succes zou zijn geworden. Een derde vraag: wat zijn de gevoelens van zijn vrouw. Voelt ze oprechte, warme liefde? Voelde ze dat in het verleden, maar is dat verdwenen? Is ze, op zichzelf, een tof iemand etc. etc.

Mbt. zijn dochter - zij mag nooit het slachtoffer worden van de situatie die TS heeft gecreëerd. Hij zal er voor haar zowel fysiek & emotioneel moeten zijn.

[Lariks]

@Lariks - geluk najagen voor jezelf hoort bij de meeste mensen ook bij hun verantwoordelijkheden.

Als dat betekent egoisme ten koste van de vrouw waarmee je getrouwd bent en ten opzichte van je kind, dan is dat vast heel modern. Maar daarin benik dan maar ouderwets.

[koklikoo]

@ Nelly

Zoals ik het heb gelezen, heeft die geschiedenis met die oudste zus hem ergens weerhouden om 100% te genieten, of lief te hebben, van zijn huidige vrouw.
Hij hield contant in het achterhoofd het idee dat er een leven zou bestaan met zijn jeugdliefde.

Als hij vindt dat hij zijn vrouw niet liefheeft of kan lief hebben en daarom beter een scheiding overweegt....is dat een goed punt.
Wat betreft zijn dochter....hij wilde haar ook toen hij haar maakte...wel dat hij zijn verantwoordelijkheid als vader compleet opneemt en van zijn dochter geen slachtoffer maakt van zijn gevoelsleven.
Maar dat hij in ieder geval onthoud dat er veel kan gebeuren met iemand zijn karakter en leefwijze na 11 jaar en vooral met gevoelens van die persoon. Ik las ook nergens dat "zij" naar hem verlangde...wat ook een teken voor hem zou moeten zijn.


@ Lariks

Bij zijn vrouw blijven ondanks dat hij er niets meer voor voelt, helpt niemand en schept op termijn spanningen op waar niet het koppel de dupe van word maar ook de dochter.
Als ie dan verantwoordelijkheden moet nemen....dat ie dan een scheiding in gang zet maar dan de ballen heeft om nooit te vermelden dat hij eigenlijk altijd "verliefd" was op haar zus. Dat hij dat dan voor zichzelf houd en ermee leeft.....hij nam de beslissing om toch te trouwen met de jongere zus.

Mijn idee van verantwoordelijkheid nemen en zelf de gevolgen te dragen van je eigen beslissingen zonder daarmee de andere partij ermee op te zadelen of "ermee te laten delen".

[fuutje]

Mijn idee van verantwoordelijkheid nemen en zelf de gevolgen te dragen van je eigen beslissingen zonder daarmee de andere partij ermee op te zadelen of "ermee te laten delen".

Ik had het niet beter kunnen verwoorden Koklikoo!
Soms is het gewoon 'op'....

[myfirstlove]

Op het moment dat ik besloot met mijn huidige vrouw te trouwen was ik 21 jaar. Op dat moment was ik heel zeker van mijn zaak en dacht dat de gevoelens voor S slechts kalverliefde was geweest en een liefde was die ikslechts in mijn hoofd onterecht had laten groeien en idealiseren. De dag na mijn huwelijk stortte ik in omdat ik plots besefte dat wat ik 4 jaar had gecultiveerd (en ondanks het feit dat uit mijn beperkte posts zou blijken dat er geen wedeerzijdse romantische gevoelens waren waren die er toch. Toen ik haar mijn ring gaf zei ze dat ze twijfelde daar haar familie nooit akkoord zou gaan, maar dat ze schrik had me te verliezen. Ze vroeg of ze de ring mocht houden. Ook schreven we wekelijks naar elkaar de meest intieme, meest persoonlijke zaken. ook ontdekte ik dat ze een onderbroek van me had gepikt en in haar kast bewaard. Ze zei me dat ze me heel vond, met tranen in haar ogen, de dag van mijn verloving, en daarna zei ze, aarzelend, "beloof me dat je me nooit zal vergeten"), nooit meer mogelijk zou zijn.

Ik heb de afgelopen weken veel nagedacht, en ik besef dat ik heel veel van mijn huidige vrouw houd, en dat ik, net zoals velen, een warme herinnering overhoud aan mijn eerste liefde. Echter, heb ik de pech gehad dat deze eerste liefde ook de zus van mijn vrouw was waardoor contact nooit 100 procent gestopt is. Jaren lang heb ik contact vermeden. Ik ging niet meer op vakantie daar, als S haar zus belde dan gaf ik onmiddellijk de telefoon door. En na maanden en jaren merkte ik dat ik er in ging slagen de gevoelens voor S voor 99 % te stoppen, en net als iedereen, louter een "goede herinnering" over tehouden aan deze eerste grote liefde. Toen ze een aantal jaren geleden op vakantie naar mijn land kwam, met haar echtgenoot, besefte ik opnieuw hoe verschikkelijk mooi en sensueel (niet op een vulgaire wijze maar op een zeer vrouwelijke wijze met veel klasse) ze was. Echter kon ik mijn gevoelens redelijk onder controle houden. Toen was de relatie met mijn vrouw ook veel hechter dan nu. En ik denk dat daar het verschil zit. Mijn echtgenote is de afgelopen jaren sterk veranderd. We hebben een heeel druk en zwaar leven (job en woning ver van het werk waardoor veel tijdverlies) waardoor we vaak moe zijn en met een hyperkinetisch kind zijn we beiden de laastste drie jaar enorm gestresseerd geworden. We spenderen geen minuut meer alleen samen. Onze relatie is de afgelopen drie jaar veranderd in een relatie zoals broer en zus. Toen ik dus haar zus S terugzag, was het verschil tussen haar en mijn vrouw veel groter dan drie jaar geleden, toen S op vakantie was bij ons. Mijn vrouw is verzwaard, en omdat dit haar stoort, verstopt ze zich achter verschrikkelijke kledij. Lange grote, wijde hemden en blouses, ze heeft altijd een muts op als ze naar buiten gaat en die mooie, opgeklede mooie vrouw is veranderd.

Het gaat de laatste dagen terug iets beter. Ik besef dat ik niet zou kunnen leven zonder mijn huidige vrouw. Scheiden zou te pijnlijk zijn. Ik zou het niet aankunnen haar niet alle dagen te zien. Haar zien huilen zou het onverdraaglijk maken.
Ik moet aanvaarden dat ik mijn gevoelens voor S onder controle moet houden, dat ik deze gevoelens nooit zal kwijtgeraken (las op een internetsite van een amerikaans site dat dit de eerste onvermijdelijke stap is) en ze dus zal moeten kanaliseren, en aan de relatie met mijn vrouw

[junglelife]

Mijn idee van verantwoordelijkheid nemen en zelf de gevolgen te dragen van je eigen beslissingen zonder daarmee de andere partij ermee op te zadelen of "ermee te laten delen".

Ik had het niet beter kunnen verwoorden Koklikoo!
Soms is het gewoon 'op'....

Helemaal mee eens, prima verwoord.
En gun je vrouw ook iemand die volledig voor haar wil gaan dus neem je verantwoording in deze.