hulp bij depressie

[Carina]

De AD die ik geslikt heb, moest afgebouwd worden. Of dat betekent dat het echt verslavend is, weet ik niet. Maar het afbouwen vond ik niet vervelend. Gewoon steeds een beetje minder zonder dat ik daar echt veel van merkte. Natuurlijk ging het toen inmiddels wel goed met me en wilde ik er erg graag vanaf. Tenslotte ga je geen medicijnen slikken als het niet nodig is. Gewoon van de een op de andere dag stoppen zonder overleg met je arts is niet verstandig.

Sterkte!

[fuutje]

Ik heb nooit anti depressiva geslikt, ondanks een zware depressie (toen heette dat nog 'overspannenheid') die meer dan een jaar geduurd heeft.
Een jaar psychotherapie heeft mij ontzettend geholpen. De psychiater heeft mij wel anti depressiva aangeboden, maar daar heb ik niet voor gekozen.
Zo heeft iedereen zijn eigen afwegingen.
Mijn bescheiden mening......
Alleen AD's slikken helpt volgens mij niet, je zult toch ook (ooit) naar de kern van het probleem moeten.

Fuut
(weer redelijk gezond )

[Ingunn]

Hoi Lieverd,

Ik ben apotheker, welk antidepressivum moet je nemen?
Er bestaan diverse soorten namelijk, ik kan je alleen antwoorden als ik weet welke je neemt.

Veel sterkte!

[lieverd]

...

[lieverd]

...

[Ingunn]

Ja, ik was net aan het zoeken hoeveel ik er nog moest hebben, 10 denk ik.
Ik antwoord je terug in een PM

[lieverd]

...

[jwbr]

Hi, ik ben nu 53 en ben vanaf mijn 45ste levensjaar aan de Seroxat, wegens manisch-depressiviteit. Mijn leven is daar deels door verwoesd. Deels, omdat ik ben hertrouwd en mijn huidige lief mijn verhaal honderden keren heeft aangehoord (een geweldige therapeute eigenlijk). De gang langs psychologen leverde uiteindelijk slechts tijdelijke oplevingen op. Ook een yogacursus bood weinig soelaas. Uiteindelijk concludeerde men een serotinine-tekort in de hersenen. Kortom: ik leef al 8 jaar. Het betekende wel dat ik voor een zware keuze stond: of een doodswens houden, of mijn libido verliezen. Ik heb besloten te leven. Cialis brengt nu af en toe uitkomst voor het tweede. Wat de MD zelf betreft: ik ben daar geweest waar niemand wil zijn. Het is sterker dan de wil en niet uit te leggen aan hen, die daar nooit geweest zijn. En ook sterker dan iedere therapie. Slaat een AD aan, dan heb je geluk (zoals ik), daar de kans daarop bijna fity-fifty is. Meer info? Lees het boek "Pil" van Mike Boddé!

[lieverd]

...

[jwbr]

@lieverd, pas op met gevaarlijke gedachtes (dat van dat touw). Ook ik ben gevaarlijk dicht langs de rand van de afgrond gelopen, maar heb (zoals je las) het geluk vrij gauw op het middel terecht te komen dat voor mij werkt. Maar die zijn er in vele soorten en maten en dikwijls is het eerst een zoektocht naar het juist AD. Dat is een uiterst moeizame weg van proberen, weer afbouwen en weer een ander middel proberen. Daarbij is het evenwicht wankel: Werkt het voldoende? Zijn de bijverschijnselen behapbaar? Maar de grootste hindernis is de factor tijd. Het duurt gewoon lang voordat een middel zijn werking bewijst en ook kost het veel tijd om de juiste dosering te kunnen bepalen. In de tussentijd kun je dus doodongelukkig zijn. Het zou goed zijn als het een "gewoon" bespreekonderwerp is in je gezin. Bij mij heeft het als positief bijeffect gehad, dat mijn oudste dochter al op haar 18e aan de AD begon. Wat een tijdwinst, vergeleken met mij. Ik wens je veel succes, ik weet dat dit zo zwaar is, dat wens je je ergste vijand niet toe.

[Mieuw]

Ik ben net "genezen"na een depressie van een jaar.
Sinds een paar weken gestopt met de citalopram.

Als ik terug kijk naar de vrouw die ik een jaar geleden was , dan herken ik mezelf niet. Ik stond langs het spoor, maar had gelukkig het lef niet.
Ik voelde niks meer ...ik kon niet huilen en niet lachen,alles ging langs me heen.

Een geweldige huisarts, heeft me naar een nog geweldiger psycholoog gestuurd.En in combi met de AD was dat blijkbaar wat ik nodig had.

Ik ben nu aan het re-integreren op mijn werk.En ik heb er weer plezier in!!
Ik kan weer van mijn man en kinderen houden. Ik kan weer waanzinnig nijdig worden om dingen.

Kortom....IK LEEF!!
Ik geloof echt dat ik er sterker uit ben gekomen.
Dus voor iedereen die het nu misschien niet ziet.....er is licht aan het eind van de tunnel. En geloof me...ik weet hoe donker het kan zijn.

Sterkte en een dikke kus van Mieuw

[jwbr]

Geweldig voor je Mieuw! Echt super! Maar... bij jou kon het ook over gaan, omdat het geen aangeboren handicap betreft. In mijn geval (en die van mijn dochter) is dat dus wel zo. En dan te weten dat lang niet iedereen baat bij medicatie heeft. Het maakt het er niet allemaal gemakkelijker op, als je diep in de put zit. Uiteraard wens ik iedereen het beste toe in dezen, maar ben ook uiterst voorzichtig als het gaat om het vertellen van mijn verhaal. Het succes dat ik bereikt heb is aan zoveel externe factoren te danken, dat ik het moeilijk vind dat een ander voor te houden. Er zijn zoveel redenen te bedenken waarom mijn succes voor een ander niet haalbaar is, geheel buiten de schuld van diegene om. Het blijft een zeer complexe materie.

[yara]

Dit topic met een open vraag gesteld en met zoveel mooie en openhartige postings –deels niet eens als antwoord op de vraag van TS –als resultaat, toont naar mijn mening een behoefte aan het delen van ervaringen rondom dit onderwerp. TS vroeg tips en daar kwamen nogal wat persoonlijke verhalen op los.
Jammer vind ik wel dat nu alles op een hoop wordt gegooid. Een dip of een burnout is – hoe zwaar dat ook kan voelen op dat moment – niet te vergelijken met een ernstige depressie of met manisch-depressief zijn.
En pas ook op met het ver/beoordelen van en het zonder enig kennis van (individuele) zaken mensen zgn goede raad te geven. Bijvoorbeeld mbt het al dan niet het gebruiken van antidepressiva. Dat is naar mijn mening toch een afweging die je samen met je behandelend arts maakt. Het past dan niet om dat hier te gaan zitten be- danwel veroordelen. Daar ken je te weinig ins and outs voor.
Wat me verder opvalt is dat een topic over baarmoederhalskanker bijv. talloos veel meer pagina’s telt dan dit topic. Misschien zijn we de schaamte over ziektes aan onze geslachtsdelen cq voortplantingsorganen inmiddels voorbij, nu onze geestesaandoeningen nog?

Yaar, die met beide aandoeningen ‘iets’ heeft

[lieverd]

...

[jwbr]

@ yara @ lieverd. Jazeker is depressiviteit een taboe! Mijn jongste dochter is werkzaam in het voortgezet onderwijs en heeft eens een les hieraan gewijd. Al gauw bleek dat de klas (HAVO) het maar aanstellerij vond. Dat was vooraf ook de, door haar ingeschatte, beginsituatie. En dus had ze me vooraf gevraagd of ze mocht vertellen over haar vader en zijn MD. Ik heb met haar overleg gevoerd en we hebben het vooral gehad over welke consequenties het had voor mijn leven en voor het gezin. Dus halverwege de les sprak ze over "mijn vader heeft het ook". Vanaf dat moment kon je een speld horen vallen en alle gevolgen aangehoord hebbend was de stemming volkomen omgeslagen.
Kortom: ik heb de missie om volstrekt open te zijn over mijn MD, opdat een ander er mogelijk baat bij heeft. Bovendien heeft die openheid mij veel hulp en begrip opgeleverd. Ja, zelfs een lieve vrouw, een kind dat eerder zelf ook aan de medicatie kwam en ook een lieve vriendin.
Dat er zoveel persoonlijke verhalen hier verschenen is overigens logisch als de beginvraag "Wie heeft ervaring met zo'n situatie?" is.
Tot slot: niemand hoeft zich te schamen voor zijn of haar handicap, want niemand heeft om die handicap gevraagd!!!!!!!