als iets dat onredelijk is en lang niet altijd haalbaar.
Waarom doen we elkaar dit aan? Proefde ik uit haar posting.
Dit triggerde mij, omdat ik al tijden nadenk over wat dat toch is met dat huwelijk, die jaloezie, dat monogame concept.
Waar komt dat uit voort, waarom leggen we elkaar in onze relaties beperkingen op? Welk doel dient dat?
En waarom kunnen we ons in veel gevallen niet aan deze, op wurggreep gelijkende, beloften houden zonder onszelf weg te cijferen?
Waarom willen we daar dan toch zo aan vast houden?
Thema’s als overspel en scheiding zijn aan de orde van de dag. Je hoeft maar een film, boek of soapserie te zien, lezen of bekijken, en het speelt een rol.
Wat is dat? Angst voor verlating? Angst voor eenzaamheid? Onzekerheid? Religieuze overwegingen? De drang te bezitten?
Onderdrukking door de man? Een symptoom van de patriarchale samenleving?
Een tijdje terug zag ik een documentaire over een West-Chinese samenleving, de Nakhi.
Deze samenleving maakte, van wat ik ervan zag, indruk op mij.
De Nakhi is een Matriarchale samenleving, waar het huwelijk niet bestaat, waar het als normaal wordt gezien dat een mens meerdere relaties heeft in een leven,
waar de seksualiteit als een gezonde uiting van liefde wordt gezien, waar relaties niet gekenmerkt worden door macht en overheersing,
maar door gelijkwaardigheid en partnerschap, samenwerking.
Een dergelijke samenleving zou worden gekenmerkt door vrede, en liefde.
Oorlog en (seksueel) geweld, komen er niet voor, omdat dat kenmerken zijn van een patriarchale samenleving.
De nakhi doen hun best hun oude cultuur vast te houden, maar dat valt nog niet mee in een wereld om hen heen die vooral op de man is gericht.
Ik wil nu niet zeggen dat dit voor mij nu de meest ideale manier van leven is.
Maar het huwelijk en zijn opgelegde monogamie, het gezin als de hoeksteen van onze samenleving, houdt me al langer bezig, en niet altijd in positieve zin.
Zo vanzelfsprekend is het helemaal niet dat twee mensen een leven lang (mss wel 70 jaar) elkaar trouw blijven en alleen van elkaar blijven houden.
Dit is naar mijn idee een utopie, waar, bij de wens naar zo'n verbintenis, culturele aspecten een grote rol spelen.
Nederland ontwikkelt zich in mijn ogen de laatste decennia steeds maar van patriarchaal naar een meer gematigde vorm.
Vrouwen hoeven niet meer afhankelijk te zijn van de man, zijn veelal financieel onafhankelijk.
De vrouw is bij het huwelijk vrij in haar naamskeuze. Ouders kunnen hun kinderen de familie naam van ma of pa meegeven.
De vrouw ontdekt al tijden haar eigen seksualiteit, wordt vrijer en geniet meer van haar lichaam, zonder dat dit als pervers en 'niet netjes' wordt bestempeld.
En zo zijn er nog meer signalen dat we ons meer ontwikkelen naar de matriarchale kant.
Of wij het nog gaan meemaken? Vrije uiting van onze liefde, meerdere relaties, geen huwelijken meer,
kinderen die door ons allen worden opgevoed tot vrije blije mensen?
Ik zal nu als zweverig bestempeld worden, een dromer, niet reëel,
maar het kan, maar dat gaan wij niet meer meemaken helaas.
Ik hoop nog een keer terug te komen hier op aarde, en dan doe ik verslag.
)
; ook dat heb ik namelijk mogen meemaken.)
.
