Hoe overleef ik mijn scheiding?

[Savanne]

toch nog maar een knuffel in de strijd gooien voor je ....

Je doet het volgens mij ontzettend goed.....!

[Anneniem]

Ik probeer het goed te doen, heb mijn slechte momenten
vanavond Anne tijd, oppas geregeld en even weg en tegelijk zie ik nu ineens alelmaal eeuwen en beren.de neging om alles af te blazen raast door mijn lijf, ik zet me schrap en vraag mij af waarom...
Er is toch niets mis met Anne tijd..en toch voelt het nu even niet oke..

[Savanne]

Geef jezelf even die gevoelens maar ga er wel aan voorbij....jij mag ook even jij zijn......

[Anneniem]

Weer een paar maanden verder...
Soms een voorzichtige balans...en tegelijk het regelen..proberen als ouders communicatie vorm te geven..Loslaten in liefde...en ook verwerken.

Stilte die ik wegpoets met muziek...leegte waarin ik huil om wat was..kijken naar mijn aandeel, mij fouten zien..en soms het gevoel te verzuipen in alles..verlangen naar het voorjaar, maar weten dat het eerst herfst moet gaan worden...

Kijken verwerken en tegelijk dromen vanmorgen..

Soms is alles nog zo warrig..

[Savanne]

KNuffel Anneniem

[Spelfje]

Lieve Anneniem,
Het missen van je kinderen is één van de verschrikkelijkste "bijwerking" van je scheiding. Het missen....het schuldgevoel...je soms een parttime-moeder voelen. Ik ken het maar al te goed! Voor mij nu ongeveer 4 jaar geleden maar het went niet.

Een jaar na mijn scheiding dacht ik: "Nu ben ik er weer!". Maar weer een jaar later kwam ik erachter dat ik er toen nog LANG niet was en dacht ik weer: "Nee...maar NU ben ik er écht!" Nu zeg ik het maar niet meer...

Met 2 stapjes vooruit en 1 weer terug kom je uiteindelijk ook waar je wil zijn!

[Anneniem]

Het is nu mijn kinderloze weekend..en hen moeten missen, dat weegt zwaarder dan het missen van mijn ex...al is het triest dat een gezin na zoveel barsten en deuken toch nog bezwijkt....

Het gevoel op de goede weg te zijn, maar tegelijk het besef dat ik er nog lang niet ben... en dat ik dat gevoel van een paar stappen vooruit, maar het pijnlijk voelen van de stappen terug, zal ik nog vaak moeten ervaren, maar uiteindelijk zal het goed worden..en kom ik waar ik zijn wil, mijn eigen kracht, mijn eigen ik...

Het gevoel alles zelf te willen kunnen overheerst nu soms ook...te moeten kunnen..Vrouw zijn..moeder zijn, financieel mijn leven op de rit hebben en houden, de grote en kleine problemen van het leven van alle dag, ik wil het eigenlijk allemaal zelf kunnen, zelf doen...maar ik merk ook dat ik dat eigenlijk niet kan...vooral op technisch vlak gaat het de mist in...

Twijfel of mijn eigen benen sterk genoeg zijn...de tranen die zich opdringen..vorig jaar zomer zei ik tegen mijn ex "ik ben zo blij met alle rust en met de balans die ik voel en ervaar in ons leven" nu kijk ik terug en vraag me af of ik een leugen leefde...zonder dat ik wist dat het een leugen was...

Koppig vooruit willen blikken naar morgen, het voelen wat ik nu voel...en soms zo verdrietig zijn..het hoort er allemaal bij..

Ik verzuip nog ff verder in de muziek terwijl ik probeer de chaos uit mijn hoofd op te ruimen in mijn huis...

[fuutje]

Lieverd,
Soms is het goed om héél erg boos te worden, om te schelden en om te gooien.
En nee, dat hoeft niet hier, dat doe je maar ergens lekker in je eentje of met iemand die jouw gevoel kan en wil delen.
Maar hou op met continu te proberen zo 'verstandig' te zijn!
Natuurlijk heb jij twee kleintjes en daar moet je voor zorgen en voorzichtig bij/voor/mee zijn.
Ik weet dat jij een ontzettend sterke vrouw bent.
Maar goed, naar mijn mening ben jij ontzettend 'genaaid' door balletje en dat mag je, wat mij betreft, ook laten weten ook.
Fuut
(ff pissig)

[Anneniem]

Door het topic van Deco bedacht ik mij dat ik hier ook een schedings topic heb...en even zoeken en daar is het.

Weer een stuk verder in de tijd.
Ik voel weer een stuk oorsprong wat ik ergens onderweg tijdens mijn huwelijk verloren was. Er ontstaat, samen met een neiuwe Liefde, een vorm van balans.

Alle stukjes Anneniem mogen er zijn, ze verzamelen zich, komen naar de oppervlakte en gaan weer 1 geheel vormen. Ik herken mijzelf, mijn zijn, de essentie van wie ik ben. Jammer alleen dat er een scheiding voor nodig was om het in te zien...om weer terug te vinden.

Of was het de drukte van een jong gezin...ach wat het was..het is voorbij. ik leef in het Nu en kijk uit naar morgen, de dag erna en de tijd daarna...Langzaam ben ik bij mijzelf gekomen, een zelfstandige vrouw die middenin het leven staat...vol zorg om 2 kinderen waarvan er 1 mogelijk een autisme stoornis heeft...nog even en dan gaanhaar onderzoeken beginnen. een x waarmee het moeizaam communiceren is, maar wat van hem is, laat ik daar, het is goed zoals het is.

Ik kan niet sturen of regelen voor hem, zijn keuzes en dat is prima. Ik ben ik, hij is hij en ons beider leven krijgt vorm, los van elkaar.

Ja ik heb mijn scheiding goed overleeft, door te leven bij de dag...en vooral leren los laten..leren dat ik gen controle heb...en als mens als vrouw sta ik steviger in mijn leven dan ooit te voren. kern en kracht gaan samen...

het is lente!!