Het lichaam van de vrouw: feest of juk?

[Talisman]

In de Groene Amsterdammer een artikel van Marja Pruis over 'de half gestoorde menssoort vrouw en haar zucht naar perfectie'. Ze haalt daarin talloze voorbeelden aan van hoezeer vrouwen met hun lichaam bezig ('gepreoccupeerd') zijn en wat ze zichzelf aandoen: van verbouwen, naar dieten, naar slaafs volgen van de mode, enz enz. Vraagt zich af waarom vrouwen dag en nacht bezig zijn hun lichaam te terroriseren.

Als zelfs de bazin van Opzij zich al laat restylen, als zelfs Opzij al bezig is in een van haar nummers vrouwen in een mooi-keurs (keuren: dat mag je best letterlijk nemen)-lijf te prutsen, zijn we dan niet ver weg van het verhaal van toen dat vrouwen teveel 'lustobject' zijn? Wat toentertijd een onderdrukkingsmechanisme heette te zijn. Of willen ze het zelf?

Vrouwen hebben het onderling en naar buiten toe graag over 'een sterke vrouw'. Ik heb daar nooit een goede definitie van kunnen vinden. Ik houd het maar op: een vrouw die doet wat ze wil, zonder zich te laten leiden door wat anderen daar van vinden. En toch.. zelfs Madonna weet niet hoe ze haar lichaam mooi moet houden, hoe ze kennelijk toch mannen wil pleasen met haar uiterlijk. Hoe ze de ouderdom wil ontlopen, de angst voor verval.

Ondertoon van het artikel: de 'maatschappelijke druk', de 'commercie' is schuld. 'Wij kunnen er ook niets aan doen'. Maar ook: 'Het feminisme van weleer heeft weliswaar de ogen geopend voor de seksismen van alledag, maar heeft er niet toe geleid dat de nadruk op het vrouwelijk uiterlijk minder is geworden.'

Ik zou het breder willen trekken: OVERAL is de nadruk op de buitenkant groter geworden. Helaas.

Wat vinden jullie?

[lieverd]

wat ik vind.....uhmmm,
ik volg de mode niet,ik draag enkelt dat wat me past.
ja je leest het goed,dat wat past.
ennuh....mn haar is een korte krullekop waar geen haar doet wat ik wil,dus laat ik het maar drogen en gaan waar het zelf wil.
ennuh....mijn lijf,tja wat kan ik er over zeggen...het is een rampgebied,vooral rond mn buik en middel,hoewel middel een te groot woord is voor iets wat niet meer bestaat.
ennuh....ja,als ik het geld had liet ik me op bepaalde plekken verbouwen.
ennuh..als vrouwen zeggen dat ze sporten en er zo verdomd hip uit willen zien omdat ze het zelf willen,dan zeg ik:IK GELOOF ER GEEN BAL VAN!!
ennuh...ja,ik ben totaal onzeker over mijzelf.

krijg je natuurlijk de gesprekken zoals het gewoonlijk gaat van:waarom ga je dan niet sporten?
waarom dan niet een je haar laten stylen?
en dat ze bij hoog en laag gaan volhouden (zal hier ook gebeuren) dat ze echt ECHT alleen sporten omdat het zo gezond is.

zijn mijn standaard antwoorden:geen geld,geen tijd,medisch gezien niet echt haalbaar.
mn haar stylen,geen geld voor.
en dat sporten nogmaals,IK GELOOF ER GEEN BAL VAN!

denk dus wel dat ik bij de vrouwen hoor die een gestoorde ''zucht'' naar perfectie heeft.
en het maar bij de ''zucht'' laat,want het moet wel leuk en haalbaar blijven met wat we willen toch?


zou dit alles ff snel getypt en warrig in mn hoofd geformuleerd gezegt te hebben,klik ik maar op OK en knijp mn ogen dicht.

[Monique]

Mijn eerste gedachten zijn, even simpel gezegd:

vrouwen willen nu eenmaal aantrekkelijk gevonden worden door mannen en als we om ons heen kijken zien we alleen maar CONCURRENTIE!!
We blijven ons steeds vergelijken met andere, volgens onze perceptie, (veel) mooier vrouwen.
Het is een levenslange strijd mee te kunnen blijven doen en overal worden we eraan herinnerd scherp te blijven.

Een onzorgvuldig geuite opmerking door een man kan ook behoorlijk impact hebben, omdat het juist de mannen zijn van wie wij onbewust de goedkeuring van willen hebben.

Een voorbeeld van zo'n opmerking kreeg ik gister van mijn collega, een man, te horen. Hij had het over de vrouw van een toekomstige collega. Volgens hem was zij magerder dan mager, aan de ondergrens van de 'norm'.
Vervolgens zei hij tegen mij: jij, bevoorbeeld zit aan de bovengrens van de norm...maar volgens mij zit je er niet mee. Waarschijnlijk word jij helemaal dood geknuffeld...

Wist hij het maar... Vervolgens worstel ik nu wéér met mijn onvermogen een wat 'normaler' norm te bereiken.

Hoe in g******m moet je immuun blijven tegen alle indrukken?

Ik denk ook dat omdat er steeds meer alleenstaanden/gescheiden zijn de druk ook steeds groter word goed uit te blijven zien om zo in de markt te blijven. Uiterlijk, en aantrekkelijk willen blijven is de enige 'zekerheid' wat je heb.

[Mme Bentinck]

..

[Sterre]

Er zijn 3 dagen per maand waarop mijn lijf een juk is voor mij en de ongeveer 4 dagen ervoor is de werking van mijn lijf een juk voor mijn omgeving...

En verder zal het me een zorg zijn: ik loop op hakken omdat ik ukje ben en omdat mijn bekken anders pijn gaan doen. Ik sport omdat IK er lol in heb en sinds mijn personal coach van de week tegen me zei dat ik te dik ben en mijn conditie niet goed is, heb ik aanzienlijk minder zin om te gaan...
Make up gebruik ik 9 van de 10 keer omdat mijn gezicht heel snel tekent en niet iedereen hoeft te weten dat ik me beroerd voel, omdat IK geen zin heb om dat altijd te moeten vertellen...
Ik let heel goed op wat ik eet, omdat IK me anders best wel beroerd kan voelen en ik kleed me zoals ik dat doe omdat IK me sterker voel als mijn vrouwelijkheid benadrukt wordt...
Ik ga graag schaars gekleed op de foto omdat IK mezelf mooi vind en IK geniet van de aandacht die het me brengt, tijdens het maken en het tonen...

Alles wat ik hierin doe, doe ik voor mij en als een ander daarvan geniet en me dat vertelt mag ik dat graag horen...
Mijn lijf is een feestje (behalve op de dagen dat het niet naar behoren werkt )

Sterre,
TROTS

[Venus]

-

[Von Kakelstein]

Dat mensen zichzelf verzorgen puur en alleen voor zichzelf is natuurlijk een illusie, hoe vaak iemand ook IK en MIJ en MIJZELF typt. Wanneer je nooit door anderen aanschouwd zou worden zou het grootste deel van de uiterlijkheden en de behoefte daar iets mee te doen wegvallen. Zo simpel is het gewoon naar mijn idee.

Niet dat ik er iets op tegen heb dat mensen zichzelf verfraaien of sporten, Geenszins en het is denk ik een natuurlijke behoefte om je af en toe eens wat uit te sloven of op te doffen. Maar dingen als plastische chirurgie in de zin van cosmetische chirurgie (dat is wat anders dan na een ongeluk iets reconstrueren), vind ik dus echt helemaal niks. Snijden in een gezond lichaam is tegennatuurlijk, onnodig en zelfs bedreigend voor iemands gezondheid (vind IK ) en mensen van 50 die er nog uit willen zien als 20 zijn van binnen ook niet helemaal lekker volgens mij.

Mijn lichaam is geen feestje, maar dat heeft heel diepe oorzaken. Ben ik te dik? Nee, niet echt. Wel een tijdje geweest door medicatie in combinatie met slechte gewoontes. Ben ik lelijk? Nee. Ben ik mismaakt ergens? Nee. Maar daar gaat het dus ook allemaal niet om. Het gaat om hoe tevreden je kunt zijn met datgene wat je van nature gegeven is of niet gegeven is. Wie dat niet kan heeft een negatief zelfbeeld. Of in elk geval de behoefte dat zelfbeeld te verhogen waar dat niet een directe levensbehoefte is of zou moeten zijn. Vandaar o.a mijn aversie tegen cosmetische chirurgie. Een ingreep verandert niet de binnenkant maar buitenkant en heeft om het bereikte resultaat te houden (wat iemand tijdelijk tevreden stelt) vervolgens onderhoud nodig, met als gevolg meerdere ingrepen nadien. Botox is daar een goed voorbeeld van en dan hebben we het nog maar niet over de nog niet bekende gevolgen op langere termijn. Het gemak waarmee dergelijke zaken toch voorhanden zijn voor een groot deel van het publiek (het is betaalbaar voor velen) doet mijn dan ook huiveren. Mooi zijn is te koop, tevredenheid echter niet en dat laatste zal altijd de grote trigger blijven van mensen.

Mijn zelfbeeld qua uiterlijk is niet in orde ook. Toch gebruik ik geen enkele make-up, zal ik nooit naar de chirurg gaan, besteed ik heel weinig tijd en geld aan kleding (ik koop af en toe een paar voor mij echt mooie en dan soms ook wel dure dingen en dat combineer ik dan op diverse manieren). De echte mode laat ik voor wat het is (of het moet toevallig mijn stijl zijn...zelden overigens) en sporten heb ik gewoon een hekel aan wegens het te nadrukkelijk in beeld zijn daarmee bij anderen, waar ik erge moeite mee heb. Wel fiets ik graag omdat je dat lekker alleen kunt doen en op afgelegen stukken, wat hier in de polder geen probleem is.

Moraal van dit verhaal. Het lichaam is pas een feestje als je tevreden bent met dat lichaam en dat is bijna niemand als het er op aan komt denk ik. Dat is OK en normaal, en wordt zeker ook gevoed door de media en nadruk op het uiterlijk vertoon heden ten dage, maar zolang dat geen dramatische gevolgen heeft in iemands leven is dat niet zo'n probleem denk ik. Waar het een leven gaat belemmeren op ongezonde wijze wordt het een ander verhaal.

Die grens zal voor iedereen anders zijn. Voor de ene persoon zal een ingreep door de cosmetisch chirurg geen belemmering zijn (naar eigen zeggen), voor de ander wel omdat het gemis van de ingreep (door geldgebrek bijv.) een slechter zelfbeeld zou kunnen genereren. Evenwel is elke niet natuurlijke verandering voor mij een teken van onzekerheid des persoons en in tegenspraak met de stelling dat je eigen lijf een feestje is

Edit: toevoeging plus typo.

[Venus]

-

[Von Kakelstein]

Ik spreek in algemene zin Venus. Niet speciaal gericht aan jou of iemand anders hier.
Onderzoeken wijzen uit dat de meeste vrouwen (maar ook mannen) steeds vaker en heviger ontevreden zijn met iets aan hun lijf.
Zoals met alle algemeenheden, zijn daar uitzonderingen op en mag je jezelf gelukkig prijzen daar toe te behoren. Er zullen veel mensen jaloers op je zijn denk ik.


Overigens deze uitspraak geeft wel aan dat de buitenkant je binnenkant dus kennelijk kan beïnvloeden waar dat andersom wellicht ook wenselijk zou zijn in wezen...
Niet om flauw te doen hoor, helemaal niet zelfs, ik neem het zeer serieus dit onderwerp, maar het geeft aan hoezeer we denken tevreden te zijn van binnen maar dat dat vaak pas zo is als die buitenkant ook OK voelt (niet noodzakelijkerwijs ook IS).

Als mijn buitenkant er goed uitziet, voelt het van binnen ook beter.

Edit wegens toevoeging.

[Sterre]

Dat mensen zichzelf verzorgen puur en alleen voor zichzelf is natuurlijk een illusie, hoe vaak iemand ook IK en MIJ en MIJZELF typt. Wanneer je nooit door anderen aanschouwd zou worden zou het grootste deel van de uiterlijkheden en de behoefte daar iets mee te doen wegvallen. Zo simpel is het gewoon naar mijn idee.

Je denkt, naar mijn mening, heel simplistisch en in algemeenheden over een complex iets...

Een flink aantal dingen die ik doe, hebben helemaal niets met mijn uiterlijk te maken, maar kunnen wel zo uitgelegd worden...
Als iemand hoort dat ik geen suiker eet: joh ben je aan de lijn? (nee hoor, ik word er gewoon ziek van)
Als iemand hoort dat ik sport: joh, ben je niet tevreden met je lijf? (nee hoor, ik vind het gewoon leuk, ik moest eruit breken en mijn energie steken in iets positiefs ipv iets negatiefs, omdat ik me dan, vanbinnen, beter voel)
Als iemand ziet dat ik altijd hakken aan heb: heb je nou nooit pijn aan je benen? (nee hoor, dat heb ik alleen als ik op die zogenaamd praktische platte schoenen loop)
En als niemand de foto's zou willen zien die ik maak, dan maak ik ze nog steeds... Ze hangen aan de muur van de slaapkamer om voor mijzelf om naar te kijken: ik mag er zijn...
Mja, ik ben in beginsel dan ook wel een enorm egoistisch en egocentrisch persoon... Het boeit mij werkelijk niet wat de buurman, mijn vriendin of wie dan ook ervan denkt...
Dat dat op jou niet plausibel overkomt, dat kan, maar daarmee kun je nog niet stellen dat het een illusie is...

Wat ik zeg, is wat voor mij geldt... En ik denk dat je hierin ook alleen vanuit jezelf kunt spreken...
Onderzoeken die je noemt zijn leuk, maar vaak vertekend omdat een onderzoek zo subjectief kan zijn als maar wat...
Je kunt dingen op verschillende manier onderzoeken, vaak wordt het onderzoek zelfs gestuurd door het onderzoek te richten op de te verwachten conclusie: laten we eens gaan onderzoeken hoeveel mensen ontevreden zijn, waarmee je de hele vraagstelling beinvloedt.
Mensen die wel tevreden zijn, zullen zich, weer even uitgaande van mijzelf, misschien wel niet heel snel geroepen voelen om sowieso mee te doen aan onderzoeken over uiterlijk, waarmee ook de hele uitkomst al vertekend kan worden...

[Von Kakelstein]

Sterre, als er eentje is die NIET simplistisch denkt over dit thema ben ik het wel, dat kan ik je verzekeren. Dat je je geroepen voelt om in de verdediging te gaan zal wellicht te maken hebben met dat jij je aangesproken voelt door mijn bericht en je je onheus bejegend of beoordeeld voelt. Dat is verder jouw zaak.

Maar als je goed leest zie je overal staan dat het gewoon MIJN opvattingen zijn en die zijn gebaseerd op kennis die ik heb op dit terrein (en gedegen, betrouwbare onderzoeken). Niks meer en niks minder. Ik ga dat verder dan ook niet verdedigen, maar houd het staande voor mijzelf en voor wie dat wil aannemen.

Wie het niet wil aannemen is ook prima.

En ik heb ook nergens gezegd dat datgene wat ik zeg voor IEDEREEN geldt.
Het geldt voor een heel groot deel wel en de uitzonderingen die nergens mee zitten hebben de kracht dat zo te kunnen beleven en voelen en dat is gewoon heel mooi.

[Sterre]

Ik ga niet zozeer in de verdediging, ik voel me daar ook zeker niet toe geroepen, ik wil louter laten zien hoe het soms ook anders kan zijn, dat het niet altijd is wat het lijkt, aan de hand van mijn eigen situatie, want dat is de enige situatie die ik daadwerkelijk ken...

Dat je niet simplistisch denkt, dat is me over het algemeen wel duidelijk, maar bij deze posting kwam je op mij wel zo over, juist ook omdat je stelt dat het voor jou heel simpel is: dit is er en dus...
Los daarvan zeg je ook: dat mensen... en niet: sommige mensen... Waarmee je, voor mijn gevoel iedereen bedoelt... maar goed, da's woordneuken... ook leuk, maar hier misschien niet op zijn plek

En je hoeft voor mij zeker jouw opvattingen niet te verdedigen: het enige wat ik erover zeg is dat mijn mening is dat je in dit specifieke geval geen opvattingen in zijn algemeenheid kunt hebben omdat je nooit in het diepste van een ander kunt kijken...
En daar mag je het van mij best niet mee eens zijn...

Best lief toch?

[Von Kakelstein]

Dat had ik dus ook al gezegd. Algemeenheden zijn nooit toereikend en uitzonderingen zijn er altijd en dat is in dit geval zelfs alleen maar goed lijkt me. Mijn grootste streven is me van binnen zo sterk te leren voelen (dat is me niet gegeven en moet me dus aangeleerd worden) dat een uiterlijk (van mezelf maar ook van anderen) geen belemmering vormt voor een lekker leven daarmee.

Soms zijn dingen ook echt heel simpel denk ik trouwens, als je het helemaal analyseert tot op een grondgedachte. Zodra je de praktijk er dan bij haalt komen de mitsen en maren uiteraard op tafel. Want zelfs mensen die ontevreden zijn met hun uiterlijk kunnen dat op bepaalde momenten opeens weer wel heel erg zijn. Het uiterlijk is niet veranderd, de aankleding ook niet, het gevoel erbij wel op dat moment.

Mensen zijn te complex om ze te simplificeren denk ik ook. Mensen zijn niet eenvoudig te duiden en doorgronden. Een gedachte echter kan wel van kracht getuigen in al zijn eenvoud/simpelheid die het daarmee als uiterlijk vertoon heeft.

Het gaat verder niet om welles nietes hier voor mij, maar om het delen van een mening. Dat doe jij, dat doe ik, dat doen anderen. Dat is OK. En dat ik het niet met je eens hoef te zijn ... ach je kent me ... daar heb ik nou lak aan over het algemeen .

[Talisman]

Mijn eerste gedachten zijn, even simpel gezegd:

vrouwen willen nu eenmaal aantrekkelijk gevonden worden door mannen en als we om ons heen kijken zien we alleen maar CONCURRENTIE!!
We blijven ons steeds vergelijken

Wist hij het maar... Vervolgens worstel ik nu wéér met mijn onvermogen een wat 'normaler' norm te bereiken.

Ik denk ook dat omdat er steeds meer alleenstaanden/gescheiden zijn de druk ook steeds groter word goed uit te blijven zien om zo in de markt te blijven. Uiterlijk, en aantrekkelijk willen blijven is de enige 'zekerheid' wat je heb.

Ben onder de indruk van je vermogen tot zelfkritiek Monique. Of dit de enige reden is, weet ik niet - maar ik merk wel dat het hier uiteindelijk toch wel vaak om draait. Vraag is: waarom gebeurt dat? Waarom scant en keurt men elkaar voortdurend? Dat is toch tamelijk vreselijk? Waarom heb je niet gewoon sch ... t aan wat anderen vinden. Waarom is het uiterlijk zo belangrijk? Omdat gedacht wordt dat (de/alle?) mannen daar op af gaan? Het is toch uiterst mager als je je innerlijk alleen goed voelt als je uiterlijk tiptop bent? Sterker: als dat minder is ben je er kennelijk van afhankelijk.

Als ik vrouw was en ik zou een vent treffen die dat als criterium hanteert, kon hij acuut het heen en weer krijgen. Nog los van het gegeven dat het dus altijd een tijdelijk criterium is, want dit soort mooi is gedoemd te verwelken - en wat blijft er dan over als er weinig 'binnenkant' is?

[Venus]

-