Mega-off topic: alsof mijn voet/onderbeen slaapt, zoiets. Zal wel door mijn zittend werk komen. Maar nu weer bij de les.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
Therapie: is het ergens goed voor?
Moderators: Oceann, Neena, Xenia, JanWbr
-
FrankPolder
- Berichten: 1747
- Lid geworden op: zo 03 maart 2002, 2:01
- Locatie: op de matras
-
FrankPolder
- Berichten: 1747
- Lid geworden op: zo 03 maart 2002, 2:01
- Locatie: op de matras
Weer een technisch verhaal………voor wie het interesseert………..
Als leek ben je tenslotte ook onwetend………….
Etiketjes plakken:
Als je naar een ziekenhuis gaat kom je met een verwijzing van de huisarts of met een krisis, misschien rechtstreeks van de straat gehaald met de ambulance op de eerste hulp………
Om te weten wat ze moeten doen zal men een onderzoek gaan doen, foto’s maken, naar je klachten vragen, etc……….. Artsen zullen vanuit hypotheses vertrekken en al onderzoekende hun hypotheses bevestigen met als conclusie een diagnose…….., gevolgd door een behandeling
Soms kan het zijn dan men gedurende een onderzoek of een behandeling ertoe komt om de diagnose bij te stellen………en dan lopen de diagnostische fases en behandelsfases door elkaar.
Ipv met een chronische buikpijn komt er iets anders naar boven drijven.
Ook in ziekenhuizen kan men niet alle lichamelijke klachten verhelpen; er zijn patiënten die de deur uitgaan met “komt u over een paar maanden maar terugâ€-verhaal of : “wij weten het ook nietâ€, waarschijnlijk is het psychisch etc.
Artsen,specialisten in ziekenhuizen plakken voortdurend etiketjes, de patient wil tenslotte weten wat er aan de hand is, specialisten moeten de diagnose stellen om te kunnen behandelen etc.
Aan de hand van de etiketjes krijgen de ziekenhuizen van de zorgverzekeraars hun geld………
Via de DiagnoseBehandelCombinaties zijn dit vastgestelde bedragen…….een blindedarmontsteking levert het ziekenhuis een bepaald bedrag op.
De medische wereld heeft met elkaar afgesproken om wereldwijd met elkaar af te spreken wanneer men spreekt over een bepaald ziektebeeld: als je bijv.op internet zoekt en je kijkt naar de verschijnselen van bijv. een Non Hodgkin dan zal men wereldwijd dezelfde criteria toepassen, zodat als een diagnose in Nederland vastgesteld wordt en de patient gaat naar Amerika dat ze daar weten wat hier bedoeld is.
Binnen de Geestelijke Gezondheidszorg is dit niet anders. Je ontkomt er niet aan, als je via de huisars naar de GGZ of eerstelijnshulpverlener gestuurd wordt dat er al door de huisarts etiketjes geplakt worden en vervolgens door de betr. hulpverlener. Waarom? Omdat die hulpverlener ook voor een baas werkt die geld wil zien voor de loonkosten van zijn personeel en dat de zorgverzekering wil weten waarvoor die geld moet betalen.
Of je nu dus naar een psycholoog,psychiater of wie dan ook gaat, er worden etiketjes geplakt.
Wereldwijd is er onder de hulpverleners eenzelfde systeem afgesproken als binnen de medische wereld, als ergens een depressie geconstateerd wordt zal die aan een aantal criteria moeten voldoen, die opgesomd staan in een classificatiesysteem de DSM IV. De classificatie van de DSM IV (je diagnose) komt in je behandelovereenkomst te staan….
Aan de hand van de diagnose betalen de zorgverzekeraars aan de hulpverleningsinstellingen (weer via het DBC) een vastgesteld bedrag voor de behandeling.
Goed dat is dus het technische,administratieve verhaal, waar je als klient mee te maken hebt en niet onder uit kan.
De vraag is wat je nu zelf met zo’n etiketje opschiet……….als het goed is zal een goede diagnose………soms pas na veel ontdekkende gesprekken gesteld………vervreemding bij jou als klient opheffen………een diagnose zal herkenning moeten kunnen geven………en zal je verder moeten kunnen helpen, waarbij een diagnose niet voor heel je leven geldt maar voor dat moment, waarop je bij de hulpverlener komt. Een goede hulpverlener stelt gedurende de behandeling de diagnose (het etiketje) bij……… het mag dus niet afsluitend,inkaderend werken…….
Het kan ook zijn dat het samen met de hulpverlener een zoektocht wordt, een ontdekkingsreis om te kijken wat wat is en dat je net als Odysseus erg lang op zoek bent het eiland Ithaka…..
Eigenlijk…..zoals ik er achter kom dat het leven zo in elkaar zit……..zo komt het een bovendrijven en vraagt dat de aandacht en als je dat gehad hebt komt er weer iets anders, soms lijkt het alsof je steeds tegen dezelfde steen aanloopt, en blijkt het toch weer een andere te zijn......
De discussie over het nut van de hulpverlening………erg interessant, de maatchappij is erg complex geworden, mensen leven dicht op elkaar, mensen zijn veel meer dan vroeger aan zichzelf overgelaten. Het houvast in de religie is weg. Waar je vroeger bij de pastoor kon gaan biechten en je zonden je vergeven werden………moet je je nu zelf vergeven…….helaas…..het andere was toch simpeler……….
Aan mensen worden veel hogere eisen gesteld aan zelfredzaamheid en om om te gaan met alle prikkels die er via alles op hen afkomen………
Hulpverleners hebben nu ook een deeltaak van de pastoors, dominees etc. overgenomen en helpen mensen met zingevingsvragen etc.
Mijn verhaal is erg lang geworden………uit de losse pols………..voor degenen die er wat aan willen hebben......
en Frank in de hoop dat je je er niet door laat afschrikken, maar
dat het wat drempelverlagend werkt voor je........
een etiketje..........een momentopname........en vaak een soort handleiding.......
belangrijk item is dat jij vertrouwen hebt in en de deskundigheid en de persoonlijkheid van degene die met jou meevaart een tijdje op zoek naar Ithaka..........persoonlijk houd ik wel van en en grote mate van empathie, maar ook van confrontatie, waarbij je weet dat dit gericht is om je verder op weg te helpen...........
goede vaart
Een groet
Als leek ben je tenslotte ook onwetend………….
Etiketjes plakken:
Als je naar een ziekenhuis gaat kom je met een verwijzing van de huisarts of met een krisis, misschien rechtstreeks van de straat gehaald met de ambulance op de eerste hulp………
Om te weten wat ze moeten doen zal men een onderzoek gaan doen, foto’s maken, naar je klachten vragen, etc……….. Artsen zullen vanuit hypotheses vertrekken en al onderzoekende hun hypotheses bevestigen met als conclusie een diagnose…….., gevolgd door een behandeling
Soms kan het zijn dan men gedurende een onderzoek of een behandeling ertoe komt om de diagnose bij te stellen………en dan lopen de diagnostische fases en behandelsfases door elkaar.
Ipv met een chronische buikpijn komt er iets anders naar boven drijven.
Ook in ziekenhuizen kan men niet alle lichamelijke klachten verhelpen; er zijn patiënten die de deur uitgaan met “komt u over een paar maanden maar terugâ€-verhaal of : “wij weten het ook nietâ€, waarschijnlijk is het psychisch etc.
Artsen,specialisten in ziekenhuizen plakken voortdurend etiketjes, de patient wil tenslotte weten wat er aan de hand is, specialisten moeten de diagnose stellen om te kunnen behandelen etc.
Aan de hand van de etiketjes krijgen de ziekenhuizen van de zorgverzekeraars hun geld………
Via de DiagnoseBehandelCombinaties zijn dit vastgestelde bedragen…….een blindedarmontsteking levert het ziekenhuis een bepaald bedrag op.
De medische wereld heeft met elkaar afgesproken om wereldwijd met elkaar af te spreken wanneer men spreekt over een bepaald ziektebeeld: als je bijv.op internet zoekt en je kijkt naar de verschijnselen van bijv. een Non Hodgkin dan zal men wereldwijd dezelfde criteria toepassen, zodat als een diagnose in Nederland vastgesteld wordt en de patient gaat naar Amerika dat ze daar weten wat hier bedoeld is.
Binnen de Geestelijke Gezondheidszorg is dit niet anders. Je ontkomt er niet aan, als je via de huisars naar de GGZ of eerstelijnshulpverlener gestuurd wordt dat er al door de huisarts etiketjes geplakt worden en vervolgens door de betr. hulpverlener. Waarom? Omdat die hulpverlener ook voor een baas werkt die geld wil zien voor de loonkosten van zijn personeel en dat de zorgverzekering wil weten waarvoor die geld moet betalen.
Of je nu dus naar een psycholoog,psychiater of wie dan ook gaat, er worden etiketjes geplakt.
Wereldwijd is er onder de hulpverleners eenzelfde systeem afgesproken als binnen de medische wereld, als ergens een depressie geconstateerd wordt zal die aan een aantal criteria moeten voldoen, die opgesomd staan in een classificatiesysteem de DSM IV. De classificatie van de DSM IV (je diagnose) komt in je behandelovereenkomst te staan….
Aan de hand van de diagnose betalen de zorgverzekeraars aan de hulpverleningsinstellingen (weer via het DBC) een vastgesteld bedrag voor de behandeling.
Goed dat is dus het technische,administratieve verhaal, waar je als klient mee te maken hebt en niet onder uit kan.
De vraag is wat je nu zelf met zo’n etiketje opschiet……….als het goed is zal een goede diagnose………soms pas na veel ontdekkende gesprekken gesteld………vervreemding bij jou als klient opheffen………een diagnose zal herkenning moeten kunnen geven………en zal je verder moeten kunnen helpen, waarbij een diagnose niet voor heel je leven geldt maar voor dat moment, waarop je bij de hulpverlener komt. Een goede hulpverlener stelt gedurende de behandeling de diagnose (het etiketje) bij……… het mag dus niet afsluitend,inkaderend werken…….
Het kan ook zijn dat het samen met de hulpverlener een zoektocht wordt, een ontdekkingsreis om te kijken wat wat is en dat je net als Odysseus erg lang op zoek bent het eiland Ithaka…..
Eigenlijk…..zoals ik er achter kom dat het leven zo in elkaar zit……..zo komt het een bovendrijven en vraagt dat de aandacht en als je dat gehad hebt komt er weer iets anders, soms lijkt het alsof je steeds tegen dezelfde steen aanloopt, en blijkt het toch weer een andere te zijn......
De discussie over het nut van de hulpverlening………erg interessant, de maatchappij is erg complex geworden, mensen leven dicht op elkaar, mensen zijn veel meer dan vroeger aan zichzelf overgelaten. Het houvast in de religie is weg. Waar je vroeger bij de pastoor kon gaan biechten en je zonden je vergeven werden………moet je je nu zelf vergeven…….helaas…..het andere was toch simpeler……….
Aan mensen worden veel hogere eisen gesteld aan zelfredzaamheid en om om te gaan met alle prikkels die er via alles op hen afkomen………
Hulpverleners hebben nu ook een deeltaak van de pastoors, dominees etc. overgenomen en helpen mensen met zingevingsvragen etc.
Mijn verhaal is erg lang geworden………uit de losse pols………..voor degenen die er wat aan willen hebben......
en Frank in de hoop dat je je er niet door laat afschrikken, maar
dat het wat drempelverlagend werkt voor je........
een etiketje..........een momentopname........en vaak een soort handleiding.......
belangrijk item is dat jij vertrouwen hebt in en de deskundigheid en de persoonlijkheid van degene die met jou meevaart een tijdje op zoek naar Ithaka..........persoonlijk houd ik wel van en en grote mate van empathie, maar ook van confrontatie, waarbij je weet dat dit gericht is om je verder op weg te helpen...........
goede vaart
Een groet
Laatst gewijzigd door patrick op vr 18 april 2008, 16:08, 1 keer totaal gewijzigd.
AANRAKEN........raakt je
Hey Frank, allereerst wil ik even zeggen dat je niks 'mankeert'Er blijft de kwestie psychiater of psycholoog. Patrick heeft helder het verschil uitgelegd. Uit dat bericht begrijp ik dat een psycholoog eventueel ook in aanmerking zou kunnen komen. Maar ik schrik wel van de enorme hoeveelheid verschillende stoornissen en gespecialiseerde behandelingen. Ik heb geen idee wat mij mankeert, dus hoe moet ik dan kiezen tussen die experts? Daarnaast jaagt de forse hoeveelheid kaf onder het koren in deze beroepsgroep mij angst aan.
Het zal dus wel een psychiater worden, en dan geen freudiaan uiteraard. Maandag maak ik samen met de huisarts een keuze.
. Juist omdat je het niet weet zeg ik dat. Met dat je het woord 'mankeert' gebruikt zou je gevoel en wat je bezig houdt op het gebied van solisme een stempel kunnen worden, waar je zo gezegd zelf niks mee hebt. Een stoornis? Nee joh, ook zo'n term. Laat dat lekker los hoor 
. Iets in jouw persoonlijkheid zal zich in de loop der jaren waarschijnlijk sterk ontwikkeld hebben, misschien bewust (een bepaald mechanisme) maar veelal onbewust waardoor je je zo voelt zoals je je voelt en ook invloed op jouw omgeving heeft (blijkbaar niet zo positief uiteindelijk). Soms is het niet concreet te maken WAT het is en daarom zo lastig. Het gaat erom dat je met welke hulp dan ook inzicht krijgt en nieuwe invalshoeken van jouw 'probleem'. Omdat het zo persoonlijk is zou ik jouw 'probleem' dan ook lekker algemeen houden, omdat je zelf heel goed weet op welk gebied jouw probleem speelt, zoals je zelf genoemd hebt. Blijf in ieder geval dichtbij jezelf, neem adviezen tips hulp van wie dan ook (psycholoog of misschien wel een maatschappelijk werker) ter harte, maar kijk gewoon wat JIJ er zelf van vindt, wat JIJ ermee kan. Een ieder zal daar toch op geheel eigen wijze mee aan de slag gaan denk ik. Ik hield er bijvoorbeeld van om een opdracht mee te krijgen, concreet met iets aan de slag te gaan en daar om terug te komen in het volgende gesprek. Stapje voor stapje, beginnend bij het begin en niet teveel willen in ene keer. Sommige adviezen vond ik 10 keer niks!!! Heb ze ter zijde geschoven omdat het niet bij mij paste. Ook DAAR leer je van, dan DAT dus niet is wat je voelt en zelfs DAT kan nieuwe inzichten geven. Op den duur door alle gesprekken die je zal krijgen wordt hetgeen nu nog zo vaag is, vanzelf wel concreter. Ga er open-minded instaan zonder na te denken over al die behandelingen etc etc. De arts zal ook heus wel een weg met JOU vinden , je bent open genoeg!!! Ik wens jou echt heel veel succes, komt vast wel goed hoor
Op unieke momenten van volmaakte openheid kun je je geest ervaren als ruimte.
Hulpverleners hebben nu ook een deeltaak van de pastoors, dominees etc. overgenomen en helpen mensen met zingevingsvragen etc.
Dit is dus eigenlijk wat ik bedoelde met eerdere post....
Doordat de maatschappij tegenwoordig zo individualistisch is geworden, zoeken we het nu bij betaalde krachten. En dat is iets wat ik erg jammer vind.
eef
Dit is dus eigenlijk wat ik bedoelde met eerdere post....
Doordat de maatschappij tegenwoordig zo individualistisch is geworden, zoeken we het nu bij betaalde krachten. En dat is iets wat ik erg jammer vind.
eef
-
droomvlinder
- Berichten: 2013
- Lid geworden op: wo 14 augustus 2002, 1:01
- Locatie: -wereldburger -
Vorige zomer heb ik het besluit genomen naar een therapeut te gaan . Hier in de stad is een centrum voor mentale gezondheid. Je komt op een wachtlijst wanneer je je aanmeld maar het tarief is heel bescheiden 8 Euro per beurt van 3 kwartier . De psychologe die me werd toegewezen wees me er direct op dat in dit centrum een hele equipe werkte , verschillende psychologen en een psychiater . Ze zei me dat we drie testbeurten zouden doen en dat ik daarna mocht beslissen of ik met haar verder wilde . Indien het voor mij niet klikte kon ik dan verder werken met iemand anders van de equipe . Voor haar was het werk in zo'n team ook interessant want , rekening houdend met de privacy van de mensen kunnen bepaalde problemen in het team besproken worden en zo ook onder een bijkomend licht komen . Ik ging er initieel heen omdat een recente gebeurtenis in m'n leven gemengd met het overlijden van m'n vader me zo sterk bezig hield dat al m'n energie erdoor opgevreten werd .Een heel verleden kwam mee naar boven en bovendien gebeurden er in ditzelfde jaar allerlei dingen die me zonder deze therapeute helemaal aan de grond zouden hebben geholpen.Van october tot nu ging ik er 1 keer per week of per 14 dagen heen. Belangrijke vragen waren vaak : wat doet dit met je... wat voel je hierbij ...voor sommige problemen ( meer practisch maar energievretend)trad de psychologe op als een coach ( het probleem werd in al z'n aspecten besproken met verschillende scenario's ...mocht dit voorvallen na je beslissing hoe zou je dit kunnen opvangen...enz)
Nu na zes maand hebben we beide het gevoel dat ik voldoende energie en mogelijkheden in mezelf teruggevonden heb om het alleen weer aan te kunnen , wel met de wetenschap dat ik terug contact met haar kan opnemen .
Deze week hebben we een laatste gesprek .Wat ik er vooral uit geleerd heb is dat ik altijd wel wat kan organiseren om niet te moeten voelen ...en dit is nefast voor me .Toen ik dit niet meer kon , moest ik wel geholpen worden en ik ben blij dat er iemand voor me klaar stond.
Er staan nog een hele boel nare dingen te wachten eer het probleem dat de aanleiding was tot consulteren uit de weg zal zijn . Toch ga ik het nu proberen runnen .Ik wil op mezelf vertrouwen , wetende dat er toch nog een uitgangspoortje is mocht het niet lukken .
Ik ben 10 jaar ouder dan jij Frank , het is de tweede keer in m'n leven geweest dat ik beroep deed op een therapeut . Van geen van beide keren heb ik spijt integendeel het opende nieuwe horizonten en verzoende me met mezelf en ik voelde me ook erkend in m'n verdriet wat erg belangrijk is.Want vrienden en omgeving proberen vaak te troosten , en dit geeft soms het gevoel dat het lijden niet (h)erkend wordt .
Sterkte
Nu na zes maand hebben we beide het gevoel dat ik voldoende energie en mogelijkheden in mezelf teruggevonden heb om het alleen weer aan te kunnen , wel met de wetenschap dat ik terug contact met haar kan opnemen .
Deze week hebben we een laatste gesprek .Wat ik er vooral uit geleerd heb is dat ik altijd wel wat kan organiseren om niet te moeten voelen ...en dit is nefast voor me .Toen ik dit niet meer kon , moest ik wel geholpen worden en ik ben blij dat er iemand voor me klaar stond.
Er staan nog een hele boel nare dingen te wachten eer het probleem dat de aanleiding was tot consulteren uit de weg zal zijn . Toch ga ik het nu proberen runnen .Ik wil op mezelf vertrouwen , wetende dat er toch nog een uitgangspoortje is mocht het niet lukken .
Ik ben 10 jaar ouder dan jij Frank , het is de tweede keer in m'n leven geweest dat ik beroep deed op een therapeut . Van geen van beide keren heb ik spijt integendeel het opende nieuwe horizonten en verzoende me met mezelf en ik voelde me ook erkend in m'n verdriet wat erg belangrijk is.Want vrienden en omgeving proberen vaak te troosten , en dit geeft soms het gevoel dat het lijden niet (h)erkend wordt .
Sterkte
Woorden zijn vensters of muren ( Marschal Rosenberg) geweldloze communicatie .....
-
fuutje
- Berichten: 2782
- Lid geworden op: ma 06 november 2006, 19:05
- Locatie: vlak bij Duitsland in het Oosten.
Ik las de posting van DV vanmorgen en was meteen ontzettend geraakt door haar woorden:
Wat kun je je soms alleen voelen ondanks al die troostende woorden van je directe omgeving, door je geliefden....!
Op enig moment is 'ik ben er voor je' niet genoeg. Zit je zo met jezelf in de knoop en geloof je al die lieve woorden gewoon niet (meer). Of helpen ze niet meer.
Ik ben, en ik blijf, een wandelend reclamebord voor goede psychotherapie; het heeft me de 'wereld' geholpen. En wat voor therapie ik gehad (en wat mij mankeerde) heb weet ik nu na 15 jaar nog steeds niet en het boeit me niet. Als het maar helpt!
Het enige dat ik weet is dat het moet klikken met je therapeut en dat je het moet willen. Dat is soms moeilijk, denk ik.
Erkennen dat je een probleem hebt en erkennen dat je daar zelf niet uitkomt (ook niet met behulp van je sociale netwerk) is heftig.
Voor mij was de stap om naar een psych (ik hou het hier bewust op) de grootste. Maar toen ik die stap eenmaal genomen had, wist ik dat ik het moest 'laten gaan'. Dat als ik in mijn afweermechanismen zou blijven hangen (Illusies van Ingeborg Bosch) ik nergens zou komen met mijn psych. Je moet bereid zijn je kwetsbaar op te stellen, hoe moeilijk ook.
Denk daar over na FrankP, ik doe dat nu ook en luister intussen naar het 1e vioolconcert van Brahms en geniet van de kleine (en grote) mooie dingen van het leven.
En nee, ik heb geen stempeltje op mijn voorhoofd dat zegt "heeft psychotherapie gehad". Volgens mij ben ik een lekker normaal mens, dat veel te geven heeft, lekker wil lachen en genieten van het leven en de mensen om mij heen. Wat wil ik nog meer?
Maar een mens dat veel te verhapstukken heeft gehad en dat even niet alleen en/of met haar netwerkje heeft op kunnen lossen. Nou èn?
Fuutje
(die absoluut niet belerend wil zijn)
.Want vrienden en omgeving proberen vaak te troosten , en dit geeft soms het gevoel dat het lijden niet (h)erkend wordt .
Wat kun je je soms alleen voelen ondanks al die troostende woorden van je directe omgeving, door je geliefden....!
Op enig moment is 'ik ben er voor je' niet genoeg. Zit je zo met jezelf in de knoop en geloof je al die lieve woorden gewoon niet (meer). Of helpen ze niet meer.
Ik ben, en ik blijf, een wandelend reclamebord voor goede psychotherapie; het heeft me de 'wereld' geholpen. En wat voor therapie ik gehad (en wat mij mankeerde) heb weet ik nu na 15 jaar nog steeds niet en het boeit me niet. Als het maar helpt!
Het enige dat ik weet is dat het moet klikken met je therapeut en dat je het moet willen. Dat is soms moeilijk, denk ik.
Erkennen dat je een probleem hebt en erkennen dat je daar zelf niet uitkomt (ook niet met behulp van je sociale netwerk) is heftig.
Voor mij was de stap om naar een psych (ik hou het hier bewust op) de grootste. Maar toen ik die stap eenmaal genomen had, wist ik dat ik het moest 'laten gaan'. Dat als ik in mijn afweermechanismen zou blijven hangen (Illusies van Ingeborg Bosch) ik nergens zou komen met mijn psych. Je moet bereid zijn je kwetsbaar op te stellen, hoe moeilijk ook.
Denk daar over na FrankP, ik doe dat nu ook en luister intussen naar het 1e vioolconcert van Brahms en geniet van de kleine (en grote) mooie dingen van het leven.
En nee, ik heb geen stempeltje op mijn voorhoofd dat zegt "heeft psychotherapie gehad". Volgens mij ben ik een lekker normaal mens, dat veel te geven heeft, lekker wil lachen en genieten van het leven en de mensen om mij heen. Wat wil ik nog meer?
Maar een mens dat veel te verhapstukken heeft gehad en dat even niet alleen en/of met haar netwerkje heeft op kunnen lossen. Nou èn?
Fuutje
(die absoluut niet belerend wil zijn)
Ga je mee naar de tuin?
Ik wil graag dat mijn rozen jou ontmoeten...
(Richard Brinsley Sheridan)
Ik wil graag dat mijn rozen jou ontmoeten...
(Richard Brinsley Sheridan)
weer een andere kant misschien
ik ging 34 jaar door het leven zonder grote levensvragen ...
op een dag ontstond er een soort kortsluiting en kwam ik terecht in de wereld die psychiatrie heet ... een stempeltje werd geplakt en een daarbijbehorend pilletje uitgereikt (wat ik stelselmatig weigerde overigens maar dit terzijde)
de *hulp* die mij werd geboden was minimaal moet ik zeggen ... door de jaren heen heb ik uiteindelijk toch de meeste hulp ervaren van *lotgenoten* / ervaringsdeskundigen ...
dit betekende wel dat ik degene was die open moest zijn over mijn gedachtenkronkels en belevingen (een soort van de schaamte voorbij)
inmiddels ben ik 13 jaar verder en kan ik zeggen *weer op het padje*
succes op je pad Frank !
ik ging 34 jaar door het leven zonder grote levensvragen ...
op een dag ontstond er een soort kortsluiting en kwam ik terecht in de wereld die psychiatrie heet ... een stempeltje werd geplakt en een daarbijbehorend pilletje uitgereikt (wat ik stelselmatig weigerde overigens maar dit terzijde)
de *hulp* die mij werd geboden was minimaal moet ik zeggen ... door de jaren heen heb ik uiteindelijk toch de meeste hulp ervaren van *lotgenoten* / ervaringsdeskundigen ...
dit betekende wel dat ik degene was die open moest zijn over mijn gedachtenkronkels en belevingen (een soort van de schaamte voorbij)
inmiddels ben ik 13 jaar verder en kan ik zeggen *weer op het padje*
succes op je pad Frank !
Not everything that is faced can be changed, but nothing can be changed until it is faced.
-
verdwaaltje
- Berichten: 517
- Lid geworden op: wo 20 december 2006, 21:29
- Locatie: wachtend in dromenland
Beste Frank,
Wil je heel veel succes wensen. Je bent één van de velen die op een gegeven moment wordt geconfronteerd met innerlijke problemen waar je zelf niet meer uit komt. Ik heb niet gestemd, omdat er voor mij een aantal opties missen…
Ook ik heb een aantal vormen van hulpverlening gehad, zowel regulier als alternatief. Voor beide vormen zijn plussen en minnen. Waar het bij mij op aankomt/aankwam, is dat me een aantal handvatten aangereikt wordt/werd om mijn problemen te kunnen oplossen. Want uiteindelijk doe je het zelf. Maar de goede hulpverlener zorgt daar ook voor.
Mocht je interesse hebben in de vormen die ik heb gehad, moet je me maar een pm’mtje sturen.
Uiteindelijk kan ik alleen maar zegen dat iedere vorm zijn voors en tegens heeft, maar dat het vaak van degene afhangt die je “helpt†of de therapie aanslaat en of je er zelf voor open staat. Maar ik denk dat je daar geen problemen mee zult hebben. En een stukje gezonde scepsis kan geen kwaad naar mijn mening.
Wish you the best….
Wil je heel veel succes wensen. Je bent één van de velen die op een gegeven moment wordt geconfronteerd met innerlijke problemen waar je zelf niet meer uit komt. Ik heb niet gestemd, omdat er voor mij een aantal opties missen…
Ook ik heb een aantal vormen van hulpverlening gehad, zowel regulier als alternatief. Voor beide vormen zijn plussen en minnen. Waar het bij mij op aankomt/aankwam, is dat me een aantal handvatten aangereikt wordt/werd om mijn problemen te kunnen oplossen. Want uiteindelijk doe je het zelf. Maar de goede hulpverlener zorgt daar ook voor.
Mocht je interesse hebben in de vormen die ik heb gehad, moet je me maar een pm’mtje sturen.
Uiteindelijk kan ik alleen maar zegen dat iedere vorm zijn voors en tegens heeft, maar dat het vaak van degene afhangt die je “helpt†of de therapie aanslaat en of je er zelf voor open staat. Maar ik denk dat je daar geen problemen mee zult hebben. En een stukje gezonde scepsis kan geen kwaad naar mijn mening.
Wish you the best….
Niets is zo veranderlijk als de waarheid
-
cornelis69
- Berichten: 137
- Lid geworden op: zo 21 mei 2006, 19:12
- Locatie: midden NL bij het Gooi a/h water
Re: Therapie: is het ergens goed voor?
Beste Frank,Ik ga in therapie. Een heuse psychiater gaat zijn best doen om mij van een akelige solist te transformeren in een sociale optimist. Ik moet wel, te veel mensen en niet in het minst ikzelf hebben last van mijn gedrag.
Afgezien van een korte serie bezoekjes aan een verslavingsspecialist in een heel ver verleden ben ik niet eerder in aanraking geweest met de zielenresearch-industrie. En eerlijk gezegd sta ik erg sceptisch tegenover deze bedrijfstak, want mijn beperkte denkvermogen laat alleen een rationele benadering toe.
In diverse topics lees ik over Shespotters die in therapie zijn. Maar wie is er werkelijk door geholpen? Heeft iemand een behandeling ondergaan die ook daadwerkelijk resultaat heeft gehad - en nu dus beëindigd is? Bij mij leeft het idee dat de meeste behandelingen never ending stories zijn. Het therapeutische effect zit 'm daarbij vooral in de opluchting eindelijk eens vrijuit te kunnen babbelen over wat je in je hart bezighoudt. Maar of je er nu echt beter van wordt?
Dit is een serieuze vraag. Ik zou echt graag ervaringen willen horen van degenen die behandeld zijn en erover nagedacht hebben
Door omstandigheden was ik even "uit beeld" toen jij deze posting plaatste. Ik ben getrouwd geweest met een psychologe (oa, ze had nog veel meer studies gedaan), herken me in jou, we denken over veel onderwerpen hetzelfde, ik ben ook naturist, maar vraag me af waar je naar op zoek bent ???
Heb jij het gevoel dat jezelf niet goed in je leven staat of wordt je dat aangepraat door je partner/echtgenoot??
Wat is de reden voor je zoektocht naar hulp ?? Loop je vast in je relatie door jouw doen en laten, wil je zelf veranderen of wordt het je aangepraat ?
Ik zou het leuk vinden om (ook evt. via pm) contact met je te hebben hierover.
Voel jij je lekker als solist maar heeft je partner er problemen mee, of loop jezelf ook tegen muren aan ?
Dit IS het leven en geen generale repetitie
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 9 gasten