Voor mij iets anders; namelijk een duister hoekje.
En dan bedoel ik met 'duister' vooral 'vaag', ongrijpbaar.
Voor sommigen lijkt het hen zo duidelijk dat het een onmisbaar gedeelte van hun persoon is. Als een soort karaktertrek.
Maar ik geloof dat het voor sommigen anderen een verkenningsgedeelte is die ontstaat door bepaalde situaties, een bepaalde interactie die kan ontstaan met een partner, een zoektocht naar grenzen, etc. Daar valt heel wat te analyseren, psychologisch
Ik behoor tot die laatste. Ik vond het heerlijk om het te ervaren, het voelde zo ontspannend (totaal loslaten), en ja, het vertrouwen die je moet hebben (voor mij ook) is gigantisch en kan een overweldigend gevoel bezorgen
Maar nu zit ik in een andere situatie (andere omstandigheden, andere partner, andere dingen aan mijn hoofd), en mis ik het niet. En als ik eraan terugdenk heb ik toch een gevoel van; hoe kwam ik daar? Zou ik weer daar komen? was dat wel echt een zuiver stukje van me of had het net zo goed iets anders kunnen zijn?
Als je er middenin zit lijkt het zo logisch en puur, maar ik schrik er ook van hoe snel je kan gaan, en hoe je nog verder kan gaan.
Vanaf een afstandje zie ik dat althans duidelijker, en het roept dus vragen op van hoeverre het dus echt een deel van mij is of was, of meer wordt...
