Kansarm of kansrijk?

[Twijg]

Venz of de Ruijter?

Zwart wit
Geheel in stijl van de het schaakbord hier

[Jippie]

Ik zal het paard wat ik in stelling heb gebracht en over de raadsheer heen kan springen even backup geven.
Kansarm of kansrijk... daar gaat ie weer...

Waarheid is realistisch? Welke waarheid?
Die met de onwaarheden erin die je mensen in de schoenen schuift?

Waarheid is datgene wat overblijft als onwaarheden eruit zijn genomen.

Je veroordeelt /verdenkt zoveel mensen op vermeend gedrag, dat het alleen maar het stempel negatief denken verdient wat mij betreft.

welke waarheid > de feiten van mensen die er mee te maken hebben en er onderzoek naar doen
Ik woonde altijd in de rustigste provincie van Nederland, hier gebeurde zelden iets geks.
Vorig jaar is er iemand vermoord in ons dorp. Het grootste deel van Nederland ligt daar niet wakker van maar ons dorp wel.
Een kennis van mij was rechercheur en zit nu bij de CID. De moordzaak heeft zoveel impact dat alle rechercheurs die er zijn allemaal op de zaak zaten en alle andere dingen bleven liggen. Het lijkt wel een verhaal uit Swiebertje. Omdat hier nooit iets gebeurde is het politiebestand ook niet groot. Maar er is een inhaalslag bezig in razend tempo en onze provincie kan dat niet bijbenen. In bijna elk boerendorp wordt drugs verhandeld, zijn er meisjes ten prooi gevallen aan loverboys en is er hennepteelt. Men heeft er nog totaal geen vinger achter en het probleem wordt steeds groter.
Als iemand met leidinggevende functie en een goed salaris bij mij thuis al een discussie begint dat hij uitgezocht heeft dat misdaad loont.. wat gaat er dan rond in het circuit wat kansarm is? Dat probleem wordt gewoon erg onderschat.
Koop die nieuwe wasmachine, koop die nieuwe auto... de peptalk van Rutte... wat een dwaas.

[Twijg]

Dat misdaad loont is toch niks nieuws en daar gaat het ook niet om.
Het zondermeer koppelen van kansarm aan die misdaad, de hele groep, dat is het punt.
De rijken hebben wat we witteboordencriminalteit noemen.
Laten we die groep dan ook maar afserveren als geheel.
En dan komen we weer uit bij wat ik al zei: je generaliseert.

Even denken wat een groep mensen van het modale deel van de bevolking gedaan zou kunnen hebben om ook afgeserveerd te worden als hele groep. Zijn we daar ook vanaf en is elke reden om ook maar iets te proberen ten gunste van die groep nietig verklaard.

Scholen moeten ook maar zo gaan redeneren dan, wel zo overzichtelijk. Kind van allochtone ouders doet iets fout? Hup, alle allochtonen zijn fout en gaan in de ban. Kind uit achterstandswijk is onhandelbaar? Dan zijn dus alle kinderen uit die buurt onhandelbaar. Kind van arm gezin heeft gejat. Zie je wel, dat doen alle kinderen nou eenmaal die arme ouders hebben.


Jippie, alsjeblieft, doe eens wat minder Wilders kunstjes . . . demoniseren en zo . .

[Twijg]

@ runningslim:

Ik ben niet zo thuis in al die (voor mij) ingewikkelde constructies die per wet geregeld zijn in ons land en jouw land en zal moeten varen op wat anderen daarvan weten en hoe daar bepaalde positieve en negatieve effecten aan kleven, maar ik ben wel iemand die deze zin er dan weer uitpikt op de één of andere manier:

Als je er goed over nadenkt, kan die zichzelf voedende negatieve spiraal wel degelijk een halt worden toegeroepen.


Ik word zo moedeloos van dat ons leven steeds meer om geld alleen lijkt te draaien. Mensen zijn economische pionnen geworden die heen en weer geschoven worden door overheden en belangengroepen, zonder dat de mens achter die pion nog werkelijk wordt gezien en gehoord. En wie niet gezien of gehoord wordt, of alleen maar via een stembiljet eens in de 4 jaar, waarna het horen en zien weer snel voorbij is, wordt gereduceerd tot een 'geval', een 'zaak', een 'gegeven', waar geen emotie als empathie en compassie meer aan te pas komt. De emoties die wel worden getoond in de politiek, worden slechts ingezet ter meerdere eer en glorie van de macht zelf. Het steekspel over en weer door politici die steeds meer via media het volk proberen te bespelen met stemmingmakerij en verdachtmakingen, geruchtencircuits, 'per ongeluk' gelekte nota's. Ok, politiek is een soort van toneelspel met veel dramatiek, maar dan wel van een steeds smakelozer soort naar mijn idee. Geen klucht, geen komedie, geen treurspel, maar een vismarkt waar men handel drijft in smerige luchtjes en alleen de piranha's overleven door hun bijtgrage kaken.

Ik vind dat we in zo'n negatieve spiraal zitten. Nee, niet de crisis, niet geld. Wel qua solidariteit en menselijkheid. Waar dat verdwijnt zal niets van de grond komen en ook de rijken zullen uiteindelijk eindigen in een raar soort reservaat, waar geluk te koop is, denken ze.

[jura]

Wat ik me dan afvraag; wanneer was het dan meer solidair en menselijker? 10 jaar geleden, of ergens eind '60 / begin '70? Ik herken me niet echt in een beeld dat het nu allemaal zoveel slechter is of aan het worden is. Wordt de maatschappij harder? Waar blijkt dat dan uit en waaruit blijkt dat het in het verleden niet ook al hard was.

[Twijg]

Dat is mijn eigen gevoel bij de tijd van nu. En wellicht niet erger dan in andere tijden inderdaad. Zoals elke generatie klaagt over de jeugd van tegenwoordig. Laat ik het anders formuleren om die reden: als de rijken rijker worden en de armen armer, wordt de zorgplicht van een kleine groep voor een grote groep van steeds groter belang om een evenwichtiger balans te verkrijgen. Maar de bereidheid daartoe neemt niet evenredig toe met de rijkdom van de rijken.

Gevolg: ik voel dat als hardheid, onmenselijk en niet solidair en vanwege de instandhouding van een systeem, neemt het gestaag toe.

Lastige zaak en gevoelens zijn geen feiten, maar niet alles is altijd in feiten te vangen waar het toch een samenleving binnen kan sluipen.

Ook als het niet erger is dan ooit eens, gelijke kansen blijven een teken van beschaving voor mij en daarmee een taak voor betrokkenen van hoog tot laag.


Nu echt weg hier. Herhaling van zetten fase breekt aan vrees ik

[Jippie]

Dat misdaad loont is toch niks nieuws en daar gaat het ook niet om.
Het zondermeer koppelen van kansarm aan die misdaad, de hele groep, dat is het punt.
De rijken hebben wat we witteboordencriminalteit noemen.
Laten we die groep dan ook maar afserveren als geheel.
En dan komen we weer uit bij wat ik al zei: je generaliseert.

Even denken wat een groep mensen van het modale deel van de bevolking gedaan zou kunnen hebben om ook afgeserveerd te worden als hele groep. Zijn we daar ook vanaf en is elke reden om ook maar iets te proberen ten gunste van die groep nietig verklaard.

Scholen moeten ook maar zo gaan redeneren dan, wel zo overzichtelijk. Kind van allochtone ouders doet iets fout? Hup, alle allochtonen zijn fout en gaan in de ban. Kind uit achterstandswijk is onhandelbaar? Dan zijn dus alle kinderen uit die buurt onhandelbaar. Kind van arm gezin heeft gejat. Zie je wel, dat doen alle kinderen nou eenmaal die arme ouders hebben.


Jippie, alsjeblieft, doe eens wat minder Wilders kunstjes . . . demoniseren en zo . .

Wie demoniseert hier nu dat doe je nu toch zelf door de dingen zo uit het verband te trekken... Ik begin zowaar nog sympathie voor Wilders te krijgen want die wordt ook altijd zo afgeblaft als hij gewoon wat feiten noemt.
En generaliseren.. het interessante artikel van Paul de Beer generaliseert niet zeker.

[Twijg]

Wie demoniseert hier nu dat doe je nu toch zelf door de dingen zo uit het verband te trekken... Ik begin zowaar nog sympathie voor Wilders te krijgen want die wordt ook altijd zo afgeblaft als hij gewoon wat feiten noemt.
En generaliseren.. het interessante artikel van Paul de Beer generaliseert niet zeker.

Hahahahahahahahaha!
Na dit dan echt, echt, echt, weg, want zin in wat anders, maar ik zat te bedenken vanavond toen ik mijn laatste bericht aan jou, Jippie had geplaatst: Ok, als ik Jippie was, met zijn denkkader en manier van communiceren, hoe zou ik dan antwoorden?

Ik dacht het volgende:

1. Dan word ik degene die demoniseer en Jippie het slachtoffer.
2. Dan wordt het artikel de inzet van iets wat generaliseert.
3. Dan wordt er niet ingegaan op eigen gegeneraliseer zoals benoemd.


Et voilá . .

Je begint voorspelbaar te worden kennelijk. . .
En nee, dit verzin ik niet om hier ff te scoren.
Is echt wat ik dacht.

Maar tis goed.
Ik kan er gelukkig nog om lachen zelf en de discussie an sich vond ik waardevol en niet zinloos ook.
Wel heb ik er nu even genoeg van zelf, voor mezelf bedoel ik daarmee.
De rest mag eindeloos doorgaan uiteraard.
Ik lees wel mee als prettig nieuwsgierige

[Jippie]

Ik had ook niet verwacht dat ik antwoord zou krijgen, wel reactie uiteraard. Dat is namelijk inherent aan dit soort discussie, dan gaan we op de "Melkert-tour". Als je het niet meer weet dan anderen maar beschuldigen van rechts denken. (want rechts denken is in Nederland nog altijd vies en linkse denkers mogen altijd zeggen wat ze denken) alleen heeft het vox popule destijds Melkert afgeserveerd.

En natuurlijk ben ik voorspelbaar, ik ben al tien jaar mijzelf hier altijd onder dezelfde nick.
Je zou met teleurstellen als je zei dat ik je verrast had met mijn uitspraken.

[Twijg]

Niet zo zuur ouwe.
Het is gewoon een komisch gegeven en verder niks.
Pfffffffffffff.
Ik ben noch links, noch rechts en ook niet recht door zee overigens, maar dat terzijde.

[Jippie]

Wel heb ik er nu even genoeg van zelf, voor mezelf bedoel ik daarmee.
De rest mag eindeloos doorgaan uiteraard.
Ik lees wel mee als prettig nieuwsgierige

en je doet ook niet wat je schrijft


euhh.. ouwe.. ...

[Twijg]

Ik ben voorspelbaar inconsequent ja. Goed gezien!

[Jippie]

en nu naar bed jij, het is al laat.

[Twijg]

Grinnikt . . .

Eerst mijn boek uit!
Nog 20 pagina's.

En verder ben je wel lief hoor.
Verder >>>> lekker vaag

[zee]

Even terug naar het onderwerp. En een lang essay. Sorry.
Ik denk dat er ergens zoiets speelt als de paradox van het paradijs: als we zo ongeveer alles geregeld hebben zoals het qua eerlijkheid en kansrijkheid kan, zoals nu min of meer in ons land het geval, lijkt het alsof het alleen nog maar van onze eigen input afhangt waar we uitkomen. Puur meritocratisch dus.
Dat geldt voor carriere, kinderen, relaties... Alles lijkt maakbaar en enkel van onze input afhankelijk. Gevolg: druk op die input. Elke eigen keuze wordt zo bepalend voor ons geluk, je bent je eigen geluksfactor geworden - maar bij verkeerde afslagen, je eigen ongeluk. Het is daarnaast heel menselijk om falen liever aan noodlot of overmacht te wijten dan aan eigen gemaakte keuzes. Dat voelt zo genadeloos. En als het allemaal maakbaar is, tja dan moet je voor de max gaan natuurlijk.

Dus vroeger hadden onze grootouders misschien een zozo huwelijk maar ach, je was onder de pannen en je had te eten. Niet dat men toen gelukkiger was - maar het referentiekader was beperkt, er lagen minder opties binnen bereik. Men zag hoe het eraan toeging in de eigen omgeving, verder reikte de horizon niet. Nu is de hele wereld onze referentie, en internet/tv ons venster daarop.
Nu moet een relatie allesvervullend zijn want anders is het - in vergelijking met wat er allemaal mogelijk is - geen gelukte relatie. Terwijl het romantische huwelijk als ideaal eigenlijk nog maar een paar generaties bestaat - alle eeuwen daarvoor was het primair een economisch verbond, genegenheid was een bijkomstigheid.
We stellen dus veel hogere eisen aan onze relaties dan vroeger. Zo ook aan onze carrieres, kinderen, ons hele leven. De max ligt binnen handbereik, dus moet het vwo worden, universiteit, 2x modaal, een droomhuwelijk, een perfect lijf, volmaakte seks, een zoon en een dochter, beiden gezond en intelligent. Kortom, het ideaal lijkt de norm geworden in ons maakbare paradijs.

Minder noodlot en dus grotere eigen verantwoordelijkheid voor het eigen geluk geeft prestatiedruk en faalangst. Dat is de consequentie van de moderne meritocratie. Daarnaast is het leven natuurlijk veel ingewikkelder en minder maakbaar dan het lijkt: mensen komen om bij ongelukken, kerngezonde dertigers krijgen kanker, of kunnen geen kinderen krijgen, terwijl het allemaal zo mooi gepland was. Life's a bitch and then you die.
Met de toegenomen zekerheden en schijnbare maakbaarheid lijkt het wel alsof we minder goed kunnen omgaan met de bizarre afslagen die het leven neemt. Minder weerbaar zijn geworden. Alsof geluk een verworven recht is - en bij ongeluk, iets wat ons toekomt ontnomen is. Terwijl geluk hebben gewoon afwezigheid van pech en ellende is.
Vroeger werden per gezin meer kinderen geboren, en gingen er ook meer kinderen dood. Kindersterfte was algemener. Nu is een kinderdood een peilloos drama, en als het een enig kind was helemaal. Ook al komt het door de grote welvaartsvooruitgang minder vaak voor dan vroeger, shit happens, ook nu nog.

Bijkomend punt: vroeger was er bij pech of falen geen opvang, geen vangnet. Geen uitkeringen, geen therapeuten, geen praatgroepen, geen begrip. Er waren geen opties, je moest opstaan en verder. Oorlog overleefd, alles verloren, ptss, kampverleden? Tanden op elkaar en hup, aan de wederopbouw werken. Alles was kapot, er moest gewerkt worden. Berlijn is tussen 1945 en 1950 grotendeels door vrouwen (de mannen waren dood of krijgsgevangen) met de blote hand van alle oorlogspuin ontdaan. Onvoorstelbaar hoe hard daar gebikkeld is.
Nu zijn er wel opties. Als we de prestatiedruk niet aankunnen, als ziekte of ongeluk ons overkomt, als we verkeerde afslagen nemen of foute keuzes maken, is er altijd nog het vangnet van onze verzorgingsstaat. We gaan niet dood van de honger, we krijgen medische zorg, we krijgen onderdak. Niet de buren of familie redden ons, maar de wetten en regelingen van de staat. Met zo'n vangnet onder je is het toch iets anders trapezespringen. Als je valt, val je zacht. En je kunt blijven liggen. Probleem is: er liggen onderhand teveel van ons in dat veilige vangnet, en te weinig blijven aan de trapeze hangen.

Onze samenleving is niet kansarm, ik denk juist extreem kansrijk. Als we vallen en in het vangnet liggen, hoeven we niet generaliserend in verontschuldigende termen van zielig of kansarm te spreken. Bij sommigen is het pech, ziekte, noodlot - zoals gezegd, shit happens. Bij sommigen is het wel een gevolg van eigen keuzes, verkeerde afslagen - ook dat gebeurt. Sans rancune. Dat hoeft niet nodeloos meritocratisch te worden ingewreven. Iedereen kan vallen. Maar ook opstaan.
Feit is wel dat we - gezien de toekomst - veel weerbaarder moeten worden. Er liggen er teveel van ons in het vangnet, en te weinig fit aan de trapeze. Het zou goed zijn als we wat minder de druk op onszelf c.q. onze samenleving leggen, dat we altijd maar bovenin de trapeze moeten hangen om geslaagd te zijn, maar ook meer eigen push moeten ontwikkelen om uit dat vangnet te blijven. Minder slachtoffers, minder pamperen. Vallen is niet erg, daar is dat net voor. Maar daarna zo snel mogelijk opstaan en verder gaan. Ook met een schaafwond kan je opstaan en weer lopen.
De paradox van het paradijs lijkt wel dat je óf paradijselijk bovenin hangt, óf als schuldeloos slachtoffer inactief in het vangnet ligt. Terwijl er tussen vangnet en hoge trapeze nog heel veel ruimte zit, waar het gros van de mensheid voortgaat. Ploeterend en zwoegend, buiten de schijnwerpers - maar ook buiten het vangnet.

Zee