Het vrouwenlichaam

[Ingunn]

tja...maakte nog een man mee die viel over mijn borstamputatie..ik heb er meer last van blijkbaar...

[Puppie]

Ah, hoe triest ben je dan als vent....

[Jippie]

Jippie, in één adem lees ik in je post: niet gephotoshopt, dus imperfect.

Ik ben overtuigd van je goede bedoelingen maar net in die benadering ligt een probleem. Die zegt dat we ons niets moeten aantrekken van imperfectie, accepteren zoals we zijn, enz... Daarin ligt verscholen: "je bent niet zo mooi als de geshopte modellen, maar hey, ook als je niet perfect bent mag je er zijn"..

Aan de meest mooie modellen wordt nog geshopt.. Bij een reclameshoot waar een vrouw een panty aantrekt worden 5 verschillende modellen gebruikt. voor de handen, de voeten, de benen, de billen en het totaalplaatje. Kunst maak je zelf en daarom wordt in een kunstwerk vaak naar perfectie gestreeft. En veel mensen gaan zich daar aan af spiegelen, een streven naar het onhaalbare. Hoeveel vrouwen offeren hun persoonlijke uitstraling wel niet op voor een "botox-kop", douwen hun borsten vol siliconen tot het onwerkelijke klompen kunstweefsel worden die als grote puisten zijn, onooglijk en met een lage aaibaarheidsfactor.

Een kunstenaar, die naar de gebruikelijke maatstaven van perfectie, een kunstwerk boetseert en alle imperfecties van het model tot in het kleinste detail mee neemt kom je niet veel tegen. Het lichaam van een vrouw zoals het is als pure kunst.
Het had het lichaam van elke vrouw kunnen zijn, dus niet de geijkte modellen die perfectie maatstaven benaderen.
Dat is mijn gedachten als ik dit kunstwerk zie.. de "woman next door" ... herkenbaar, bereikbaar, kwetsbaar...

[rondje]

tja, ieders lijf veranderd met de leeftijd maar wat als die verandering nu eens heel snel gaan en je partner dan niet meer zo woest-aantrekkelijk is door dat buikje dat maar dikker en dikker wordt? zó'n dikke buik dat mensen er opmerkingen over maken "oh maar je mag het wel wat rustiger aan doen hoor, als je zwanger bent " en als die partner er dan totaal geen bezwaar in ziet en lekker door blijft snoepen en voor een 2 x een bord volschept en dan "ook nog maar een toetje maken want ik heb nog wel een plekje", dan zakt m'n de passie recht evenredig met de kilootjes die erbij komen.

Maar hoe breng ik dit ter sprake ? wat als je partner het na 7 jaar huwelijk het eigenlijk niet meer zo belangrijk vindt om er voor jouw aantrekkelijk uit te zien en aangeeft een enkele voorzichtige opmerking dus echt niet weet te waarderen " tis toch mijn lijf ! " en ze groeit en ze groeit

Het probleem komt voor het grootste deel uit onvrede voort, ze is heel ambitieus maar door de crisis kan ze maar geen werk vinden in haar vakgebied en staat nu met d'r universitaire diploma noodgedwongen parttime achter de kassa, das inderdaad niet leuk maar moet ik maar wachten tot de crisis eens voorbij is voor betere tijden? Ze is nu na een jaar wel weer ietsje bezig om freelance wat te doen maar die felbegeerde vaste baan die dient zich voorlopig nog niet aan dus eet ze haar frustraties maar weer weg.

en ik stond erbij en keek ernaar, wel eens vriendinnen gevraagd hoe ik hier mee om kan gaan maar niemand die het weet, iemand een suggestie, ik mis m'n vriendinnetje

[zee]

Je laatste alinea en de slotzin kan je denk ik - mits goed getimed - prima naar haar toe uitspreken, want getuigt van begrip maar ook van gemis.

Als je het in zo'n gesprek vooral bij jezelf houdt (dus wel zoiets als "ik mis mijn dinnetje, dit ervaar en voel ik" - en niet "jij zou beter eens zus of waarom doe je nou altijd zo") leg je je punt aan haar voor en is het aan haar om eral of niet iets mee te doen.

Zee

[rondje]

bedankt voor je reactie zee,

dat doe ik ook wel ( houd het bij mezelf, maak het niet te groot) maar ook van opmerkingen in die richting maken haar al gelijk heel onzeker, d'r eigenwaarde zakt gelijk nog maar weer 10 punten, zeg maar.
Ik ben bang dat ik nu tegen de keerzijde van 'heel ambitieus' zijn loop. Maar ik denk dat wát ook de oorzaak is er wel meer stellen rondlopen die dit overkomt en waar de ene partner de andere steeds minder aantrekkelijk vind worden en er zijn/haar mond over houdt en nog 2 x per maand vrijen om er vanaf te zijn, ik daar pas daar eerlijk gezegd voor.

Ze weet ook wel dat ik haar minder aantrekkelijk vindt worden en soms zegt ze er, voor de vuist weg, zelf al over "ik zou niet zoveel moeten eten hé?" maar dan gaat er terzelfdertijd toch weer een pakje koekje doorheen. De enkele keer dat ze er heel ongedwongen zelf over begon tijdens een wandeling, gaf ze ook aan dat ze bang is dat ik haar niet meer aantrekkelijk vind vanwege d'r dikke buik. Ik heb het toen niet durven bevestigen of ontkennen, ik ken d'r al lang genoeg om te weten dat het een vraag om bevestiging was, "zó zie je wel" om er dat bij het stapeltje onzekerheden te leggen en er zichzelf naar beneden te halen, dit maakt het ook zo hopeloos om er over te beginnen en dat ik echt niet meer weet wat ik er mee aan moet.

Een jaartje geleden zei een vriend al dat ik dit niet zelf op kan oplossen , dat ik niet haar therapeut moet willen zijn maar zeg je zoiets "schatje ,zou jij niet eens een therapeut opzoeken ?" Ik ben bang dat ik niet zo open met d'r kan praten zonder haar heel erg in d'r eigenbeeld te raken.

[Ingunn]

Je ziet het wel als heel moeilijk...ik denk als je het echt bij jezelf houdt ( dat je haar mist) ze je niets kan verwijten.
Wat ze er dan zelf mee doet..is aan haar..niet aan jou.

Je vrouw naar een therapeut sturen omdat ze teveel uit frustratie lijkt me wat..'overdreven'?
Ze is intelligent genoeg en zal zelf wel tot die conclusie komen, als ze het wil..

[Mar]

rondje, ik reageer vanuit mijn eigen ervaring.
Confronteren is niet altijd liefdeloos. Liefdeloosheid komt pas daarna, of juist niet... waar sta jij als zij in de spiegel kijkt, en heb je een beetje in beeld wát zou kunnen spiegelen?

[EstherC]

Lastige kwestie rondje. Ik ben ook ooit zo'n vrouw geweest. Nou heb ik niet het idee dat mijn toenmalige echtgenoot er problemen mee had, maar ik snap jou wel heel goed. Maar haar dus ook.

Zoveel eten en aankomen doe je niet voor de lol, daar zit meestal veel meer achter. Dwang vaak ook. Hoewel ik bijna een jaar eetstoornistherapie heb gevolgd heb ik het nog steeds niet echt onder controle. Ik vermoed dus ook dat jouw vriendin niet zoveel zou willen eten, maar dat ze het misschien ook niet kan stoppen?

Dat is een lastig probleem, want vaak zit je dan eerst een hele tijd in de ontkenningsfase voordat je aan jezelf wil toegeven dat je een probleem hebt. Als in die tussentijd mensen er wat over tegen je zeggen dan werkt dat vaak alleen maar tegen. Want inderdaad het werkt in op je gevoel van eigenwaarde, die op dat moment toch waarschijnlijk al niet zo hoog is. En kan juist resulteren in vluchten in nog meer eten. Althans zo werkte het bij mij. Maar goed, misschien zit het bij jouw vriendin anders, dat weet ik niet.

In ieder geval wens ik je heel veel sterkte hiermee. Want het is verdraaide lastig...

[Iago]

Het probleem komt voor het grootste deel uit onvrede voort, ze is heel ambitieus maar door de crisis kan ze maar geen werk vinden in haar vakgebied en staat nu met d'r universitaire diploma noodgedwongen parttime achter de kassa, das inderdaad niet leuk maar moet ik maar wachten tot de crisis eens voorbij is voor betere tijden? Ze is nu na een jaar wel weer ietsje bezig om freelance wat te doen maar die felbegeerde vaste baan die dient zich voorlopig nog niet aan dus eet ze haar frustraties maar weer weg.

Het rammelt van de 'hoogopgeleiden' zonder zelfdiscipline. Banen komen niet zomaar op je pad, daar moet je moeite voor doen. Vaste banen bestaan eigenlijk niet meer, en veel vakgebieden die toch al geen waarde hadden hebben voorlopig afgedaan, gelukkig.

Als ze iets nuttigs geleerd heeft en in een bestaand vak kan en wil opereren, zou de behoefte aan een baan de beste invalshoek zijn. Sollicitanten komen in bergen binnen, en de eerste indruk is nog steeds bepalend. Universitair zou een wetenschappelijke benadering impliceren, begin die maar eens op je leven toe te passen.

Verder kan je het gewoon schudden, op zijn Hollands gezegd. Kiezen voor een gezond leven kan je niet opleggen, leer er mee leven of neem er afscheid van. Als je van haar houdt doe je dat ook met een maatje meer.

Iago, uit klei getrokken.

[Mar]

vakgebieden die toch al geen waarde hadden hebben voorlopig afgedaan, gelukkig.

Zoals...?

[rondje]

zo ...dat leverde me wel stof tot nadenken op maar fijn dat er zulke uiteenlopende suggesties door jullie werden aangedragen.

Allereerst even dit duidelijk hebben: Ik hou heel veel van haar maar tussen 'houden van' en iemand 'woest aantrekkelijk' vinden zit wel een verschil, zeker als die lichamelijke verandering zich afspeelt in een kort tijdsbestek van ong. 3 jaar en er geen direct vooruitzicht is dat het snel weer de andere kant op zal gaan.

Wat ik uit de opmerkingen van jullie destilleer is toch wel om me er maar bij neer te leggen, er haar niet (meer) mee te confronteren en er voor d'r te zijn (was ik natuurlijk al) voor het moment dat ze zelf tot het inzicht komt dat het nu wel een beetje minder mag. In ieder geval is dat als notoire conflict-vermijder die ik ben niet zo moeilijk.
confronteren is dan misschien niet liefdeloos maar wel een ondermijning van het beetje zelfvertrouwen dat ze heeft.

Of m'n lief een eetstoornis heeft laat ik dus maar aan haar en tot die tijd zal ik gezond eten blijven koken, niet te veel, niet te weinig. En lief complimentjes blijven geven voor alle goeie dingen die we wel delen.
Welke sector, volgens Iago inmiddels overbodig zouden zijn, in m'n liefje d'r geval: leefomgeving, én hoe ironisch,... gezonde voeding. sectoren waar je heel veel ambitie en idealisme in kwijt kan.

bedankt voor al jullie reacties, Rondje

[Mar]

Rondje, als iets niet betaald wordt zegt dat misschien meer over de samenleving dan over datgene wat niet betaald wordt - een open deur, neem ik aan ?

[Massie]

Ik ben gek op de kunst van Ron Mueck en Sam Jinks, en als ik kijk naar de openingspost van Jip, denk ik, wat een mooie vrouw, en: hé ik heb ook zulke benen en ik schaam me ervoor, ik draag geen korte broeken, want ik wil dat ze welgevormd zijn met duidelijke kuiten en geen cellu's en geen vet.
Maar dat is nou eenmaal niet zo, ze zijn zoals ze zijn, en bij het zien van dat beeld denk ik, ik ben gek dat ik me ervoor schaam!!
Ik hou van realisme!!
Dank je wel voor het posten Jip!

[Peter50]

Het probleem komt voor het grootste deel uit onvrede voort, ze is heel ambitieus maar door de crisis kan ze maar geen werk vinden in haar vakgebied en staat nu met d'r universitaire diploma noodgedwongen parttime achter de kassa ...

Rondje, hoe oud is zij? Heeft ze ooit wel in haar vakgebied gewerkt?
In jouw beschrijving lijkt het of ze pas afgestudeerd is, maar ik zie dat jouw leeftijd 47 is.

Ik heb na mijn eerste tegenvallende baan helaas nooit meer werk gehad op het niveau van mijn diploma. Gedeelde smart is halve smart