Ik wil...

[Jippie]

Zeg jij nu niet hetzelfde als ik?
Dat het niet uitmaakt of het antwoord ja danwel nee is, maar dat het alles uitmaakt wie de deur dichtgooit? Of dat nu de 'ja' of de 'nee' is, dat maakt dan toch niet uit?

Het is inderdaad maar net hoe je de vraag neer legt.

Wil je bij me weg?... JA...
Wil je bij me blijven is in feite dezelfde vraag die met een Nee zou worden beantwoord.
Degene die de deur dicht gooit voor een discussie of de stekker eruit trekt heeft op dat moment een soort "alleen stemrecht".

[Venus]

-

[Femke]

Daar heb ik toen natuurlijk over nagedacht... Lang over nagedacht...

Vroeger wilde ik altijd heel graag kinderen, maar bij de partner voor hem wilde ik ab-so-luut geen kinderen. Ik had me er eigenlijk al bij neergelegd dat ik dan misschien wel geen kinderen meer wilde: ik heb ooit een miskraam gehad en dat heeft me veel gekost.

Maar toen stond hij op mijn stoep: met hem wilde ik het wel en dat kwam op een dusdanige manier opzetten dat geen kinderen geen optie was.
Ik denk dat wij dan ook hadden besloten om niet langer bij elkaar te blijven.

[Venus]

-

[Femke]

Zo kan ik dat niet zien: mijn verlangen is iets wat dit hele circus in gang gezet heeft, dus mijn ja en mijn onvermogen daarvan af te zien zouden in mijn ogen verantwoordelijk geweest zijn voor de breuk.

Maar in de 'strijd' stonden wij gelijk:
Hij zei: ja, ik wil kinderloos blijven en ik zei: ja, ik wil kinderen...
Of andersom... Hij zei: nee, ik wil geen kinderen en ik zei: nee, ik wil niet kinderloos blijven...
We voerden eigenlijk 2 discussies tegelijk...

Wat wij toen beiden deden en de manier waarop wij tegenover elkaar stonden, verdient geen schoonheidsprijs: ik met mijn gedram en hij met zijn weigering uit te leggen waarom...
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet weet waarom hij van gedachten veranderde.
We hebben weken/maanden gepraat, ruzie gemaakt, maar uiteindelijk niets van belang gezegd... Misschien was hij klaar met het eindeloze geruzie of misschien was het wel het leven met kinderen wat ik hem zo mooi kon voorspiegelen... Of misschien zag hij mijn verdriet en groeide er angst dat dit het einde zou kunnen zijn of iets totaal anders. Wie zal het zeggen?

We kregen ze en we hebben het mooi met zijn vieren ondanks dat het in de verste verte niet lijkt op dat leven wat ik hem toen voorspiegelde.
Maar het knaagt nog wel eens aan me: heb ik hem niet gewoon 2 kinderen door zijn strot geschoven?
En daarmee drukt mijn ja een bijzonder heftig stempel op onze relatie... Niet alleen omdat we nu wel kinderen hebben, maar ook omdat ik, in iedere discussie die we aangaan, dat beeld meeneem...

[Venus]

Dan hebben we hierin een andere zienswijze...

[Laars]

Zo kan ik dat niet zien: mijn verlangen is iets wat dit hele circus in gang gezet heeft, dus mijn ja en mijn onvermogen daarvan af te zien zouden in mijn ogen verantwoordelijk geweest zijn voor de breuk.

Maar in de 'strijd' stonden wij gelijk:
Hij zei: ja, ik wil kinderloos blijven en ik zei: ja, ik wil kinderen...
Of andersom... Hij zei: nee, ik wil geen kinderen en ik zei: nee, ik wil niet kinderloos blijven...
We voerden eigenlijk 2 discussies tegelijk...

Wat wij toen beiden deden en de manier waarop wij tegenover elkaar stonden, verdient geen schoonheidsprijs: ik met mijn gedram en hij met zijn weigering uit te leggen waarom...
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet weet waarom hij van gedachten veranderde.
We hebben weken/maanden gepraat, ruzie gemaakt, maar uiteindelijk niets van belang gezegd... Misschien was hij klaar met het eindeloze geruzie of misschien was het wel het leven met kinderen wat ik hem zo mooi kon voorspiegelen... Of misschien zag hij mijn verdriet en groeide er angst dat dit het einde zou kunnen zijn of iets totaal anders. Wie zal het zeggen?

We kregen ze en we hebben het mooi met zijn vieren ondanks dat het in de verste verte niet lijkt op dat leven wat ik hem toen voorspiegelde.
Maar het knaagt nog wel eens aan me: heb ik hem niet gewoon 2 kinderen door zijn strot geschoven?
En daarmee drukt mijn ja een bijzonder heftig stempel op onze relatie... Niet alleen omdat we nu wel kinderen hebben, maar ook omdat ik, in iedere discussie die we aangaan, dat beeld meeneem...

Mooi Femke! Ergens lees ik toch liefdevolle heipalen onder de BV
Welk beeld bedoel je?

[Femke]

Het beeld dat ik kinderen opgedrongen heb...

Het zegt voor mij ook iets over de verhoudingen in onze relatie: ik ben krachtig genoeg om hem te laten kiezen voor dingen waar hij niet helemaal achter staat en dat is een vermogen dat ik helemaal niet wil hebben... Het schept een ongelijkheidheid...

We hadden het hier van de week over... Hij weet ook niet meer waarom hij uiteindelijk toestemde (of toegaf, wat was het?), maar heeft er verder geen naar gevoel aan overgehouden. Ondanks dat ik geen spijt heb, voelde dat toch wel als een opluchting. Raar dat ik dat nooit eerder gevraagd heb...

[Laars]

Hoh ja herkenbaar! Kijken met de bril van nu naar beslissingen en gebeurtenissen van toen.

[Iago]

Dat heet reflecteren
Goed om te doen, maar dan moet je wel erg eerlijk durven te zijn.

Kinderen zijn niet zomaar een keus, dat is een levenslange verplichting. Het gemak waarmee een vrouw met rammelende eierstokken alle logica los kan laten is schokkend, ik heb zeer intelligente vrouwen aan het drogredeneren gezien... Hilarisch.

'Het leek op dat moment een goed plan', is gemiddeld genomen de verklaring bij grote stappen en beslissingen. Mijn vrouw had een sterke kinderwens, ik had eigenlijk geen mening. Als ik een vrouw had getroffen die geen kinderen wilde, zou het zomaar kunnen zijn dat ik me niet voortgeplant had. Ik ben blij dat het zo gelopen is, maar was niet in staat me een mening te vormen.

Achteraf is daar wel een basis gelegd voor de manier waarop we eigenlijk nog steeds met elkaar omgaan, soms doe je dingen die niet slim lijken, maar we staan samen voor de gevolgen in.
Het spreekt voor zich dat alle goede ideeen bij mij vandaan komen

[Laars]

Ja dat heet reflectie, maar ik bedoel het anders...
Soms kijk je terug met de wijsheid van nu, en dan denk je .. "hoe heb ik dat kunnen doen" dat las ik in Femke's bericht. Dan trek je de beslissing uit zijn verband. Je was toen ook in de veronderstelling het goed te doen.
Met alles wat je nu weet terugkijken naar hoe je toen besliste kan idd reflectie zijn en iets opleveren maar ook een soort van... "had ik maar geweten wat ik nu weet, dan had ik het anders gedaan" Dit is immers ook een beslissing die je niet terug kan draaien of kan overdoen, wel van leren natuurlijk.

Maar misschien lees ik iets van het (vrouwelijke) schuldgevoel wat bij mij nogal eens de kop opsteekt. Ik kreeg toen ooit de deze tip. (Van een man )

[Femke]

en dan denk je .. "hoe heb ik dat kunnen doen" dat las ik in Femke's bericht.

Nee, dat denk ik niet...
Zoals ik al eerder aangaf: wij waren beiden onmogelijk op dat moment en reageerde toen op die manier op elkaar... Ik heb dus ook geen spijt, dat kan ook niet: wij maakten dit bij elkaar los.

Wat niet wegneemt dat de manier waarop en mijn aandeel daarin niet soms knaagde en zorgde voor een wakkerheid in de discussies die we nu voeren en de manier waarop we daarmee omgaan, maar die gaan niet meer over zulke fundamentele dingen als het krijgen van kinderen, dus dat is dan makkelijk.
Ons kennende: komt er wel een fundamentele keuze, dan zou dit zomaar weer kunnen gebeuren.