Wel of niet open zijn over "vreemd gaan"?

[Suzanne-74]

Ik maak het mezelf moeilijk door wel graag een (sexuele) relatie met anderen te hebben, naast mijn huwelijk (dat ik graag zo wil houden). Ik maak het moeilijk omdat ik er van overtuigd ben dat eerlijkheid het langst duurt en ik dus "goedkeuring" van mijn partner wil voordat ik met een ander contact heb. Die goedkeuring krijg ik niet, de behoefte aan anderen blijft.
Nu hoor ik veel (met name) mannen zeggen dat je het feit dat je contact met anderen hebt, nooit moet delen met je partner, zeker niet als dit gestoeld is op een bepaalde relationele of sexuele behoefte. Daarbij hoor ik zinsnedes als "waarom de ander pijn doen als het niet nodig is"of "een belangrijk element van vreemdgaan is juist de spanning die het stiekeme met zich meebrengt" en "iedereen heeft recht op geheimen".
Ik kan daar weinig mee, wellicht vanuit een (overdreven?) behoefte aan openheid en integriteit van mijn kant.
Hoe denken jullie hierover?

[Dominique]

Een duidelijk dilemma..
en ik ben zeker geen lichtend voorbeeld..
mss zou je het zo kunnen benaderen, dat je jezelf voorstelt hoe JIJ door je partner behandeld zou willen worden.
zo behandel je hem dan ook.
terwijl ik dit typ realiseer ik me dat dit teruggrijpt naar de 10 geboden.
en meteen besef ik er zelf niet geheel naar te handelen.
maar ik ben ook maar een mens met gebreken, en behoefte aan liefde.

[FrankPolder]

Gemeenplaatsen zoals de tien geboden zijn niet uit de lucht komen vallen, Dominique De meeste gezegden en clichés zijn het resultaat van honderden jaren ervaring, samengebald in een enkel zinnetje. 'Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet', leerde ik vroeger. Mijn religieuze medemens zal met een of ander bijbelcitaat om de oren zijn geslagen. Het komt op hetzelfde neer. En het waarheidsgehalte is er niet minder om.

Het blijft heel zinnig je af te vragen hoe je zelf zou reageren als je ontdekt dat je partner er al geruime tijd een geheime sekspartner op na houdt. Zou dat jullie relatie niet enigszins onder druk zetten? En zou je dat blijvende wantrouwen ervoor over hebben?

Het vervelende van geheime liaisons is dat ze altijd aan het licht komen. Alleen al daarom is het zinnig zoiets sub rosa te houden, want je kunt gewoon afwachten tot de ander je geheim ontdekt zal hebben. En natuurlijk doe je de ander pijn, ook al weet hij (zij) er niets van. Je beschadigt het vertrouwen, hoe je 't ook wendt of keert. Het is alleen de vraag of je een tijdlang stiekem wilt genieten voordat het uitkomt, of dat je het eerder vertelt.

[Mar]

Suzanne, je gaat een lastige episode in. Je partner wil het niet, en jij wil het wel.
De onderliggende vraag is volgens mij hoe jullie met een nijpend conflict omgaan en hoe je voorkomt dat je in een machtstrijd komt waar geen ruimte meer is voor verbindende gevoelens. Ik hoop dus voor je dat je je partner duidelijk kunt maken dat er een dilemma ligt, en dat het niet alleen bij jou met je ingewikkelde behoeften ligt, dat hij een rol en misschien een taak heeft.
Als je daar samen doorheen kunt gaan deel je veel.

[JeffreyBi]

Ik ben van de stroming "Wat niet weet, wat niet deert" en "ieder mens heeft recht op zijn geheimen".

Maar uiteindelijk gaat het om wat JIJ er van vindt. Als jij absoluut niet kan leven met de gedachte dat je je partner bedrogen hebt, denk ik dat je het niet moet doen.

[Mahr]

i.p. met JeffreyBi eens, maar..
Dat houdt dus in dat je jezelf dingen gaat ontzeggen, berust in het feit dat je iets wat je zoekt niet vindt bij je partner hoe lief en dierbaar deze je ook mag zijn..
Zelf kom ik al zoekend steeds meer tot de conclusie dat ik mijn heil op dat gebied ergens anders moet gaan zoeken, maar ik sta nog maar op de eerste trede van een trap. Uiteindelijk ben je het zelf die de keuze moet (?) gaan maken, jij kent je partner het beste..

[Rupsje]

Ik kan mij goed vinden in jouw post. Zelf heb ik ook behoefte aan een bepaalde vrijheid, maar nog meer heb ik de behoefte aan openheid. In een relatie moet je je soms aanpassen, maar als aanpassen betekend dat je jezelf niet meer kunt zijn (en je verlangens en behoeftes moet verloochenen), kom je m.i. toch op een kritiek punt.

In jouw situatie zou ik toch met hem blijven praten. Duidelijk maken hoe belangrijk je dit vind en wat er voor jou zo belangrijk aan is. Kan hij dit uiteindelijk accepteren of niet? Kan jij het accepteren om jezelf hierin te beperken, misschien wel de rest van je leven? Dat zijn moeilijke vragen om over na te denken. Sterkte iig met je keuze.

Liefs Rupsje

[Dominique]

@FP...I know...de basis van de menselijke beschaving
ik ben niet religieus, maar weet wat goed en fout is, en ben opgegroeid in een warm liefdevol nest met de juiste normen en waarden.

hoe zeer ik de redenatie van Jeff en Mahr ook kan volgen..
en geloof me, ik heb zelf zo ook wel gedacht,
maar steeds grijp ik terug naar wat juist is
en dat is niet die egoïstische houding.
Ik zou het afschuwelijk vinden als degene waar ik diep van hou en verbondenheid mee voel, me zo zou behandelen.
geheimen staan tussen personen in.
wat je dan krijgt is wantrouwen, verwijten en jaloezie.
mensen voelen het aan als de verbondenheid is aangetast.
het kan dat je dat niet erg vindt, maar dan is de relatie met je geliefde niet optimaal meer.
ik kan me niet voorstellen dat dat het soort relatie is dat je wenst met degene waar je hart is.

[Dominique]

ik denk dat als je zulke belangrijke zaken voor je partner gaat verzwijgen, en je eigen pad gaat bewandelen, dat er al geen sprake meer is van een diepe verbondenheid.
kies je er voor je behoeften op tafel te leggen, en in samenspraak met hem naar een oplossing te zoeken, dan heb je kans jullie band te behouden.

is er geen uitweg, kom je niet tot elkaar, dan heb je een aantal keuzen
- je gaat de weg van geheimen op, en neemt voor lief dat de band met je partner verminderd, en uiteindelijk verdwijnt.
- je gaat je eigen weg, vertelt je partner hiervan, en neemt voor lief dat hij dat niet kan accepteren.
- je slikt je behoeften in, als je maar lang genoeg wacht (10, 20 jaar) verdwijnen ze vanzelf wel.
- je gaat alleen wonen, of samenwonen met een man die wil leven zoals jij.

[amaretto]

moeilijke..

persoonlijk en juist door ervaring zou ik kiezen voor eerlijkheid. en als het dan voor hem nog niet kan, dan hangt het van de verbondenheid tussen elkaar af of ik dan verderga met hem of de relatie zou stopzetten...

Partner en ik hadden de afspraak dat ik wel mocht, maar dat hij er nooit iets van wou weten en dus nooit geconfronteerd wou worden met het feit dat ik sex zou hebben met iemand anders (of vrijen, hangt van context af)
op zich lukte dat wel, maar het liegen dat erbij kwam kijken, heb ik altijd als heel moeilijk ervaren. Juist omdat wij een relatie hadden waarbij we altijd eerlijk naar elkaar toe waren geweest. Ik heb me niet schuldig gevoeld voor het feit dat ik met iemand anders intiem was, wel over het feit dat ik loog tegen hem. (dan was ik zogezegd naar een vriendin,...)

wat betreft die zinnen als: iedereen heeft recht op zijn geheimen... de spanning van het vreemdgaan.... tja, is niet mijn redenering. Voor mij geldt dat in een goede, diepe relatie je net geen geheimen voor elkaar hebt. en die spanning? grijns...tijdens het vrijen zelf bouw ik al genoeg spanning op..

Maar het is een moeilijke denkoefening. zeker omdat jij die behoefte voelt en hij niet. Maar onderschat niet dat als je begint te liegen tegen je partner, er zowiezo iets in jullie relatie gaat veranderen..dat hou je niet tegen. en is het dat waard?

[Elfri]

Ik maak het mezelf moeilijk door wel graag een (sexuele) relatie met anderen te hebben, naast mijn huwelijk (dat ik graag zo wil houden). Ik maak het moeilijk omdat ik er van overtuigd ben dat eerlijkheid het langst duurt en ik dus "goedkeuring" van mijn partner wil voordat ik met een ander contact heb. Die goedkeuring krijg ik niet, de behoefte aan anderen blijft.

Ik kan daar weinig mee, wellicht vanuit een (overdreven?) behoefte aan openheid en integriteit van mijn kant.
Hoe denken jullie hierover?

Enerzijds schrijf je alsof je die relatie(s) al hebt ervaren, bent begonnen en/of geëindigd. Anderzijds wil je van jezelf zeggen dat je er te integer voor bent. Dat verward mij en maakt het lastig om je mijn eigen visie te geven.

Mijn eerste huwelijk was in volle trouwheid, enkel de puppie-oogjes ontbraken er nog maar aan. Toch koos ik na de langste tijd voor vreemd gaan. Niet met veel verschillende mannen maar met weinig mannen veel keer. Ik loog er niet over, er werd simpelweg niet over gesproken. Kan hij dat 'niet gemerkt' hebben? in mijn mening moet het wel gemerkt zijn, het zal moeten zijn opgevallen dat ik had gedoucht of snel (weer) even ging douchen.

Mijn tweede huwelijk is alles behalve heilig maar wél helemaal open en eerlijk! Zolang hij weet waar hij aan toe is, alle personen gelijkwaardig zijn en het voor eenieder een genot is.

Hoe kijk ik er dan tegen aan? Wat vind ik?
Ik ben geneigd te zeggen dat je altijd open en eerlijk moet zijn maar zo is de praktijk helaas niet. Bovendien bestaat alles in een grijs gebied en zijn er gradaties. Als je het zonder goedkeuring doet, weet je ook wat jouw consequenties zijn, time will tell of die nageleefd gaan worden. Zo ook met je schuldgevoel want hoewel ik het lullig vond voor mijn ex partner, ik heb mij nog nooit 1 seconde schuldig gevoelt over het feit dat ik had genoten.

Waar ligt je verlangen het sterkst? Als je daar het antwoord op kan geven, lijkt me dat je ook bij jezelf kan nagaan of je de stap kan wagen.

[Suzanne-74]

Bedankt voor jullie reacties, geeft weer stof tot na denken. Wat een mooie dingen zitten er tussen!

Ik hanteerde altijd heel erg "behandel de ander zo je zelf behandelt wil worden". Maar als de ander dat niet doet, en je vaak gekwetst wordt, vraag je je af of het wel realistisch is om zo te denken. Want als mijn man in de basis denkt "ik vertel het niet want daar kwets ik mee", etc, waarom moet ik dan moeder Teresa blijven spelen?

Daarom vind ik jouw vraag Elfri ook wel mooi: Waar ligt je verlangen het sterkst? Als je daar het antwoord op kan geven, lijkt me dat je ook bij jezelf kan nagaan of je de stap kan wagen.

[Dominique]

kijk..nu voeg je iets toe aan je verhaal dat andere reacties kan opleveren.
als jij door je partner niet behandeld wordt zoals je mag verwachten van een geliefde, niet kwetsend op zijn minst, en open en eerlijk, dan denk ik dat er nu al sprake is van een beschadigde verbondenheid en relatie.
ga jij hem nu ook zo behandelen zoals hij jou doet, wat eigenlijk tegen je natuur is zei je eerst, dan vraag die scheidingspapieren maar vast aan.
wat heb je dan voor relatie?
waarom wil je zo vasthouden aan een huwelijk dat niet aan jou verwachtingen voldoet?

[Martin1973]

Als je partner je niet behandelt zoals je zou willen, dan is dat zeker al reden voor een goed gesprek. Het is nog niet de reden om ook met een ander te willen gaan, die twee dingen staan duidelijk los van elkaar. Oog om oog, tand om tand; nee daar wordt niemand beter van.

Een zakelijke conflictbenadering lijkt op het eerste gezicht misschien geen recht te doen aan de emoties, verbondenheid en geschiedenis van een liefdesrelatie, maar toch zou ik dezelfde principes hanteren: duidelijk en eerlijk zijn over wat je wilt. Van hem, maar ook over wat je zelf zou willen, of dat nu is om met een ander te kunnen zijn, en/of een flinke verandering in je relatie. Verder het conflict netjes en zakelijk spelen; de bal en niet de man dus, figuurlijk gesproken. Gezamenlijk dingen besluiten, en bepalen of het resultaat goed (genoeg) is.

De positieve bijdrage van een zakelijke benadering kan zijn dat zaken echt uitgesproken worden: emoties en alles dus boven tafel, maar zonder dat de angels van de een de ander onmiddellijk steken, of zaken verder gaan sluimeren. Ik zou met opgeheven hoofd door willen kunnen gaan na oplossing van het dilemma.

Zegt iemand met amper relationele ervaring hoor (krap een jaar, maar ik probeer snel te leren van wat ik meemaak : ). Ontrouw vind ik afschuwelijk en het hebben van meerdere partners interesseert me niet, wil ik ook niet van mijn vriendin.

Veel wijsheid!

[vir40]

iedereen hier op shespot weet dat ik het niet zo nauw neem met de huwelijkse trouw.
heb al heel veel hobbyvriendjes gehad en ik heb er geen spijt van omdat mijn sexdrive erg hoog was/is op dat moment.
maar manlief weet er ook niks van,en zoals jeffreybi zegt..wat niet weet wat niet deert.
ik kan mijn knop heel goed omzetten als ik weer naar huis ga na een heerlijke sexdate met een andere man,net of er niks is gebeurt.

en ik zou het weer zo doen als ik mn leven over mocht doen