Berichtdoor DeJut » wo 10 februari 2010, 11:11
MYTHISCHE PLAATSEN (1): DE G-PLEK — Tot voor kort kon je ze zelfs chirurgisch laten vergroten, nu bestaat ze plots niet meer: de g-plek, de gevoelige plaats in de vagina die vrouwen hemelse orgasmes zou bezorgen. Wie weet de g-plek nog te vinden, en wie ligt er eigenlijk wakker van?
Erik Van Looy kondigde het enkele weken geleden nog met enige stelligheid aan in De slimste mens ter wereld: de g-plek bestaat niet. Hij leek dat op het eerste gezicht goed nieuws te vinden - kunnen we eindelijk ophouden er vruchteloos naar te zoeken, zag je hem denken. Van Looy baseerde zich ongetwijfeld op een nieuwsbericht dat begin januari de wereld rondging. Britse wetenschappers van het befaamde King's College in Londen hadden meer dan 1.800 vrouwelijke eeneiige tweelingen van tussen 22 en 83 jaar oud gevraagd of ze een g-plek hadden. Iets meer dan de helft van de ondervraagden antwoordde bevestigend, maar de onderzoekers merkten dat veel eeneiige tweelingen het onderling oneens waren. Aangezien eeneiige tweelingen genetisch identiek zijn, volstond dat om te concluderen dat er geen genetische basis is voor het bestaan van de g-plek, en dat het dus ook geen orgaan kon zijn.
Dat is vreemd, aangezien de laatste jaren steeds meer 'gespecialiseerde' ziekenhuizen een heelkundige ingreep aanbieden waarbij vrouwen hun g-plek kunnen laten vergroten met een soort injectie, vergelijkbaar met botox. De resultaten zijn, volgens getuigenissen uit de eerste hand in tal van media, uiterst bevredigend te noemen. Toch vreemd, een orgaan vergroten dat niet bestaat.
Zijn de conclusies van de Britse onderzoekers dan wat kort door de bocht? Misschien. De leidster van het onderzoek, Andrea Burri, gaf zelf in interviews toe dat ze een verborgen agenda had. Ze wou vrouwen die gefrustreerd raakten omdat ze hun g-plek niet vonden, geruststellen. Een nobel streven, ongetwijfeld, maar geen bijster wetenschappelijk uitgangspunt.
Dat vond ook Sylvain Mimoun, een Franse gynaecoloog die eerder deze week op een congres in Parijs brandhout maakte van de studie van zijn Britse collega's. 'Ruim zestig procent van de vrouwelijke bevolking beschikt wel degelijk over een goed ontwikkelde g-plek, die wordt geactiveerd als ze op de juiste manier wordt gestimuleerd, en in de juiste setting.'
Zijn collega Pierre Foldès verweet de Britse onderzoekers gebrek aan respect voor wat vrouwen zelf beweren. 'De conclusies van de Britse onderzoekers zijn waardeloos omdat ze uitsluitend steunden op genetische waarnemingen. Er bestaan veel varianten in de vrouwelijke seksualiteit, en eenvoudige ja/nee-vragen leiden nooit tot een juist antwoord.'
G-stresseerd
Dat valt dan tegen, want we wilden net vragen: wat is het nu, ja of nee? Sinds de Duitse seksuoloog Ernst Grafenberg in de jaren veertig de inwendige 'vrouwelijke genotsknots' ontdekte, is er namelijk al veel inkt aan verspild, maar een sluitend antwoord is er nooit gegeven. Tal van wetenschappers werkten zich in de belangstelling met onderzoek naar en uitspraken over de g-plek, maar eens raakten ze het nooit. Beverly Whipple, de seksuologe die de ontdekking van Grafenberg onder de aandacht bracht (en ze naar de eerste letter van 's mans familienaam noemde) onderzocht zelf vierhonderd vrouwen en concludeerde dat de g-plek wel degelijk bestond.
Om de haverklap dook daarna een nieuwe studie op, die de bevindingen van Whipple nu eens bevestigde, dan weer ontkrachtte. In 2001 was er de befaamde Amerikaanse wetenschapper Terence Hines die, volgens hemzelf althans, met het definitieve oordeel kwam. 'De g-plek is een mythe en bestaat alleen in het hoofd van een verwaarloosbaar aantal vrouwen', was zijn wat misogyn klinkende conclusie. Een jaar later kwam een Maleisische wetenschapper genaamd Chua Chee Ann met beter nieuws: niet alleen bestond de G-plek, de man beweerde ook aan de overliggende zijde van de vagina een nog veel interessantere erogene plek ontdekt te hebben, te groot zelfs om het nog over een 'plek' te hebben. Hier was veeleer sprake van een zone. De Anterior Fornix Erotic Zone, meer bepaald.
Over Chua Chee Ann is daarna nooit meer iets vernomen, maar het debat liep voort. Vorig jaar kwam een universitair onderzoeksteam uit het Italiaanse Aquila tot een salomonsoordeel. Ze hadden de vagina van een aantal vrouwen gescand, en daaruit bleek dat sommige vrouwen een g-plek hebben en andere niet.
Als sommige vrouwen er een hebben en andere niet, dan kan het geen 'officieel' orgaan zijn. De prostaat is een orgaan omdat alle mannen, enkele onfortuinlijke uitzonderingen daargelaten, er eentje hebben. Maar wat is de g-plek dan wel? 'De consensus is, of beter was, dat het een trosje hypergevoelige zenuwuiteinden is', zegt seksuologe Frida Bogaerts (KU Leuven). Zij heeft er een carrière van veertig jaar opzitten en heeft de aandacht voor de g-plek zien komen, gaan, terugkeren en weer zien wegebben. 'Ik heb altijd de indruk gehad dat de discussie over de g-plek vooral in wetenschappelijke kringen en in de media is gevoerd', vertelt ze. 'Weinig mensen liggen ervan wakker. Ik vind dat ook beter zo: de zoektocht naar de g-plek kan een aangenaam tijdverdrijf zijn, maar kan ook tot overbodige stress en prestatiedwang bij mannen leiden, en tot een gevoel van “onvolkomenheid, bij vrouwen.'
Goed, maar vertel ons dan waar hij ligt, dan hoeven we geen last meer te hebben van stress. 'Als de gevoelige plek er is, dan ligt ze aan de bovenkant van de vagina', zegt Bogaerts. 'Eén of twee centimeter naar binnen, net achter de plasbuis. Als ze gestimuleerd wordt, krijgen vrouwen vaak eerst het gevoel dat ze moeten plassen, maar dat gaat snel over. Het orgasme dat erop volgt, gaat vaak gepaard met veel vochtverlies, de “vrouwelijke ejaculatie,, zoals dat wordt genoemd.'
G-fopt
Interessant, maar de vraag blijft: als men weet waar de g-plek ligt, als men weet dat ze werkt, hoe kan het dan dat er geen anatomisch bewijs voor kan worden geleverd? 'Op die vraag moet ik je het antwoord schuldig blijven', zegt Bogaerts. 'Dat is eigenlijk ook niet het werk van seksuologen, wij houden ons bezig met de seksuele gezondheid binnen een relatie, niet met anatomie. De zoektocht naar de g-plek berokkent, zoals ik al zei, volgens mij meer kwaad dan goed. Vrouwen liggen er niet wakker van, omdat hun seksuele beleving veel minder genitaal is dan die van mannen. Veel mannen kunnen niet vatten dat het streven naar vijf explosieve orgasmen niet je seksuele prioriteit is, maar vrouwen zitten echt anders in elkaar: zij willen contact, interactie, affectie. Als seks voortdurend om het zoeken naar de g-plek draait, interesseert het hen al gauw niet meer.'
Is er dan in alle wetenschappelijke literatuur geen uitsluitsel te vinden over het fenomeen? 'Ik vrees van niet', zegt Bogaerts. 'Zelfs niet in de bijbel van alle seksuologen, Human Sexual Response van Masters & Johnson. Dat duo seksuologen heeft in de jaren zestig en zeventig zowat alle seksuele handelingen en interacties in laboratoria bestudeerd, maar voor zover ik me kan herinneren komt de g-plek nooit ter sprake.'
De anatomische zoektocht naar de g-plek is eigenlijk een gynaecologische aangelegenheid, zegt Frida Bogaerts. 'Maar de kwestie is dat gynaecologen vooral bezig zijn met medische problemen. De fysiologie van de last, niet van de lust, als ik het zo mag zeggen. De g-plek is voor hen geen prioriteit.'
Toch even polsen bij gynaecoloog Hendrik Cammu, bekend van zijn interventies in onder meer De laatste show. 'Dat van die last en lust vind ik wat sterk uitgedrukt', zegt hij. 'Maar er schuilt wel een grond van waarheid in. Vrouwen gaan ook niet naar de gynaecoloog om over hun seksuele gevoelens te praten. Daardoor blijft een deel van de vrouwelijke anatomie onontgonnen terrein, om het zo te zeggen. Maar één ding kan ik je met zekerheid zeggen: als je het gebied waar de g-plek zou moeten liggen anatomisch onderzoekt, dan zul je niets vinden. Toch niets dat ook niet elders in de vaginawand te vinden is.'
G-vonden
De g-plek bestaat dus niet, concluderen wij gezwind, samen met Eric Van Looy. 'Dat wil ik ook niet beweren', zegt Cammu. 'Maar het is niet, zoals lang werd gedacht, een plekje waar een bundel hypergevoelige zenuwuiteinden samenkomt. Wat het dan wel is? Daarvoor moet ik je de anatomie van de clitoris uit de doeken doen. Daar is eigenlijk pas tien jaar geleden grondig onderzoek naar gebeurd, wat de stelling van Frida Bogaerts wel een beetje bevestigt. Wat er ook van zij, de clitoris is meer dan een uitwendig gevoelig punt. Hij loopt inwendig nog zeker zeven centimeter door, in de vorm van zwellichamen. Als een vrouw opgewonden raakt, duwen die zwellichamen tegen de bovenzijde van de vaginawand. Als ze op die plek wordt gestimuleerd, wordt dus eigenlijk haar clitoris inwendig geprikkeld.'
Eigenlijk is de g-plek dus gewoon de achterkant van de clitoris. Dat is een beetje een afknapper. Blijft nog het mysterie van de vrouwelijke ejaculatie.
'Inderdaad een boeiend fenomeen', zegt Cammu. 'Deels is het te verklaren als “orgastische incontinentie,. Een orgasme is een samentrekking van spieren in de onderbuik, en de blaas kan daaraan onderhevig zijn. Bij veel vrouwen is die ejaculatie dus gewoon urineverlies. We weten in ieder geval zeker dat het ejaculaat via de plasbuis naar buiten komt.'
Toch zijn er onderzoeken waaruit blijkt dat het vrouwelijke ejaculatievocht net géén urine is, maar qua substantie zou te vergelijken zijn met mannelijk prostaatvocht.
'Dat klopt', zucht Cammu. 'Maar er zijn net zoveel onderzoeken waaruit blijkt dat het wel urine is. In het andere geval zegt de theorie dat het vocht afkomstig zou zijn uit de skeneklieren, wier taak het normaal is de plasbuis te smeren Maar daar is vooralsnog geen bewijs voor geleverd. Het is ook niet makkelijk om dat soort dingen te onderzoeken: je moet al met een potje bij een vrouw gaan staan op het moment dat ze zo'n orgasme heeft, om het vocht op te vangen.'
Het klinkt ook allemaal weinig sexy, om eerlijk te zijn. 'Dat is precies wat ik bedoel', zegt Frida Bogaerts. 'Hoe meer je over dat soort dingen gaat nadenken, hoe minder plezier je eraan beleeft.'
Het is een beetje zoals met schaaldieren eten, dus.
Auteur: Tom Heremans
Toegegeven, enige praktische kennis van zaken / ervaring is handig, maar sex is toch voornamelijk een gevoelsding volgens mij. Als je merkt dat iets werkt, dan is het goed. Zolang je opgaat in de situatie, en openstaat voor je omgeving, merk je snel genoeg waar de plekjes zitten. En hoe dat dat heet maakt mij niet zo uit, eigenlijk .. 
