Toen ik een jaar of 16, 17 was gingen vriendinnen van mij aan de pil. Tegen de acné en/of menstruatiepijn. Ik begreep dat toen al niet zo goed, die kwaaltjes hoorden er toch bij? Bij je leeftijd, bij het vrouwzijn? Die vriendinnetjes waren allemaal nog maagd. Ze hadden verder ook geen idee wat de pil met hun lichaam en cyclus deed, ze wisten alleen dat ze, als ze dan seks zouden hebben met hun vriendjes in de toekomst, er geen kindjes van zouden komen.
Ik ben aan de pil gegaan toen ik een vaste relatie kreeg. Ik was toen 18 en heb niet naar alternatieve gekeken. Het was gewoon normaal. Je wilt nog geen baby's, dus ga je aan de pil. Pas na een paar jaar begon ik te merken dat ik me niet goed voelde bij de pil. Vooral in mijn hoofd niet. Maar ik vond het ook onnatuurlijk en wilde een echte cyclus, geen nep-menstruatie.
Ik heb me heel goed gevoeld bij de hormoonloze periode van 3, 4 jaar, maar toen werd ik de acné op mijn rug toch wel zo enorm zat...dan ben je 25 en je rug en schouders zitten onder. Ik koos, bewust van alle voor- en nadelen van de pil, alle voors- en tegens, en alle gevoelens die ik er bij had, voor de Diane35. Na 3 maanden werd het bovendien zo serieus met mijn vriend dat we besloten om het concoom achterwege te laten.
Ik ben heel goed op de hoogte van hoe mijn lichaam werkt, ik ben alleen te verstrooid en te onzeker voor andere methodes. Ik heb regelmatig seks en wil me geen zorgen maken over een eventuele zwangerschap. Ik ben daar namelijk emotioneel niet klaar voor en mijn leven is er nu niet op ingericht. Ik wil nog 100.000 andere dingen doen.
Klakkeloos slikken van hormonen...ooit wel gedaan, maar al heel snel informatie verzameld en gehandeld naar wat voor mij goed voelde. Omdat ik een gevoelsmens ben.
Hoe het is afgelopen met die schoolvriendinnen? Op Hyves las ik net van een zwangerschap, een ander is nog druk met het runnen van haar eigen dansschool en weer een is een verstokte vrijgezel. Denken ze na over hun keuzes en waarom en hoe? Misschien niet, maar misschien ook wel. En wat betreft pillen van een heel andere aard: ook ik ben daar enorm mee geholpen. Ik heb me goed laten informeren, gelezen, gelezen en nog eens gelezen en uiteindelijk heel bewust gekozen voor die medicatie. En er geen spijt van, want ook mij heeft het alleen maar goed gedaan. Ik ben juist weer gaan voelen en uit mijn schulp gekropen, en kon weer gaan kijken naar de wereld om me heen.
Goed, er zijn mensen die met een dipje naar de huisarts gaan en dan een anti-depressivum krijgen voorgeschreven. Ze denken er verder niet bij na en denken dat het de oplossing is. Maar er zijn meer dan genoeg mensen die jarenlang vechten en zoeken naar een medicijn-lose oplossing. Uiteindelijk komen ze uit bij de psych of de huisartst en blijken geholpen te kunnen worden met medicijnen. Dus als je geen ervaring hebt met zo'n soort onderwerp kun je er beter afblijven.
Sorry als ik nu weer wat raars zeg of iemand op z'n tenen trap.
Ik kan best goed schrijven (al zeg ik 't zelf
), maar altijd wel een beetje jaloers over hoe veel shespotters hun mening zo mooi en treffend uit een kunnen zetten, en dan voel ik me maar een beetje een sufferd.
Ik zal alles inderdaad wel alleen uit boekjes hebben, want ik heb natuurlijk nog helemaaaal geen levenservaring! Wie denigreert er nou? 
