Het lichaam van de vrouw: feest of juk?

[Von Kakelstein]

@ Venus

Niet dat ik Talisman ben, maar ik deel wel zijn mening in dezen zoals je denk ik ook gelezen hebt eerder in dit topic. Daarom licht ik ook graag even mijn idee daarover toe.

Als je je uiterlijk OK voelt kun je een beroerd voelend innerlijk niet wegwassen daarmee. Dat geef je zelf eigenlijk ook al aan doordat je je rot kunt voelen ondanks een OK gevoel met de buitenkant. Dat uiterlijk is dus ondergeschikt aan het innerlijk kun je daarmee zeggen, minder krachtig en niet in staat iets wezenlijk te veranderen van binnen als het echt mis is. Ik spreek dan even niet over een minidipje waar je met een nieuwe outfit of nieuwe look weer vanaf kunt komen, de oppepper/boost etc. die dan wonderen kan doen, maar over de serieuzere innerlijke disbalansen die er kunnen zijn in mensen. Een goed voelend uiterlijk is dus geen middel om innerlijke pijn te bestrijden.

Als je je innerlijk OK voelt kun je een beroerd voelend uiterlijk echter wel wegwassen omdat dat innerlijke gevoel heel krachtig is en op alles een positieve weerslag zal hebben. Innerlijk goed voelen betekent dat je je zelfs OK kunt voelen met een 'beroerd' uiterlijk (wat dat ook wezen mag, maar laten we zeggen een uiterlijk waar mensen van denken... hmmm die is niet moeders mooiste).

Innerlijke kracht is daarmee altijd krachtiger en beter dan uiterlijke kracht en in die zin kun je het volgende verdedigen of zelfs aantonen: Mensen die zich vooral of alleen maar innerlijk goed kunnen voelen nadat het uiterlijk OK is vertrouwen op een zwakkere kracht dan mensen bij wie het andersom werkt.

[Venus]

-

[Von Kakelstein]

Ja, het is een samenspel, maar waar de ene kracht ondergeschikt is aan de andere kracht is het geen fair play zou je kunnen zeggen.

Als jij je OK voelt over je uiterlijk no matter what, heb je een sterke innerlijke kracht die niet snel zal worden gebroken of worden verleid door zoiets als cosmetische chirurgie. Je hebt die extra zekerheden (want dat zijn het) niet nodig. Wees er maar trots op en blij mee zou ik zeggen ...

[Venus]

-

[Von Kakelstein]

Hmm ja, het zou de normaalste zaak van de wereld moeten zijn inderdaad. Dat ben ik helemaal met je eens. Fijn dat je het voor jezelf zo hebt kunnen bevechten, maar vooral erg knap en goed. Ik heb veel respect voor mensen die dat kunnen. Ook voor mensen die het niet kunnen overigens, want ook dat kan een strijd zijn die niet zomaar kan worden weggezet als zwak of inferieur.

Het (deels) afhankelijk zijn van uiterlijke zekerheden om je innerlijk OK te voelen is over het algemeen geen compleet vrijwillige situatie en kan ook een fikse strijd verbergen die niets met zwakheid heeft te maken, maar alles met willen voldoen aan een beeld, voor zichzelf en/of voor anderen. Ten diepste zit daar een kleinere of grotere angst achter. Angst voor afkeurende blikken of opmerkingen waar iemands innerlijk helaas flinke tikken van kan krijgen. Het bevechten van die angst kost enorm veel kracht. De mens achter die strijd vertrouwt dan wel op die zwakkere krachten van het uiterlijk, maar dat maakt die persoon zelf niet zwak. Het kan zelfs een enorm sterke drive in de hand werken waar iemand al zijn of haar kracht in gaat leggen. Die persoon zwak noemen is niet fair. Het is wel jammer dat het gebeurt en zo moeilijk te doorbreken is. Kijk alleen al naar de mensen die willen afvallen om zich zo wat zekerder te voelen. Dat zijn er heel wat en iedereen weet wat voor strijd dat geeft, maar ook hoeveel kracht en doorzettingsvermogen het kost om dat vol te houden.

Het ondergaan van een ingreep is iets heel anders. Dat kost niet meer dan een telefoontje plus intake om de ingreep te bespreken en verder is het een niet erg inspannende of strenge discipline vereisende bezigheid. Het geld moet je dan weer wel veel werk voor verzetten, dus dat zou je dan nog kunnen aanvoeren als teken van kracht. Evengoed zit er een strijd achter. Een strijd tegen de tijd (ouder worden) en een strijd tegen de net wat perfectere looks.

Nou goed. Jij zult dat geld gaan besparen in elk geval en kunt daar veel leuke andere dingen voor doen, genietend van je eigen lijf en geest. Ben niet jaloers hoor. Hoe kom je erbij...

@ Talisman
Je nergens iets van aantrekken klinkt heel gemakkelijk, maar is het natuurlijk niet.

[Venus]

-

[Von Kakelstein]

@ Venus
Okay...sorry, iets te enthousiast dan hier...
Take care...

[Damsel]

Ik zou het breder willen trekken: OVERAL is de nadruk op de buitenkant groter geworden. Helaas.

Wat vinden jullie?

Ik merk het niet. Werkelijk niet. Nou scheelt het dat ik geen populaire weekbladen lees en niet vaak TV kijk, dus ik weet waarschijnlijk gewoon niet wat de 'norm' is. Ik zie dagelijks een heleboel mensen die alle maten, vormen en kledingsmaken hebben en ik geniet van de diversiteit. Als de vollere mens gebukt gaat onder het extra gewicht, krijg ik dat niet te horen. Als de extra getailleerde dame of heer het gebrek aan wat meer lichaamsvet vervelend vindt, gaat zij/hij mij dat niet zomaar meedelen. Ik kan alleen van mezelf uitgaan.

Ik ben een tijdje veel te dik geweest. Dat ik niet lekker in mijn vel zat, was de oorzaak van de groei, niet zozeer een gevolg. Toch vond ik het, behalve niet mooi (altijd slank geweest, dan herken je jezelf niet in de spiegel), vooral erg ongemakkelijk. Het beweegt niet lekker, vond ik, en ik werd er kortademig van en kreeg rugklachten. Daar heb ik dus iets aan gedaan. Dat ik weer lekker in mijn vel kwam te zitten, had zowel te maken met mijn verbeterde gezondheid als mijn veranderde levensomstandigheden. Vooral met het laatste, moet ik eerlijk zeggen.

Daarna was ik een tijdje wisselend 'vol' tot 'iets minder vol'. Geen probleem, ik had kleding in alle maten en lichamelijk geen klachten. Voelde me kiplekker.

Nu ben ik slank. Heeft meer te maken met de voortdurende confrontatie met ouderdomsdiabetes in mijn familie dan met iets anders: ik wil alles doen om te voorkomen dat ik het ook krijg. Daarvoor heb je onder andere een gezond BMI nodig, en dat heb ik nu.

Ik heb gemiddeld 4 dagen in het jaar make-up op. De mode volg ik niet bewust, al word ik wel geleid door wat er in de winkels hangt. Ik kies daaruit wat ik leuk vind, zo simpel is het.

Ik voel me al jaren helemaal mezelf en zit lekker in mijn vel. Toen ik vol was, toen ik wat minder vol was en ook nu ik slank ben. Ja, ik heb het een en ander moeten doen om dat laatste voor elkaar te krijgen. Maar ik deed het voor mezelf, en niet om aan een of ander beeld te voldoen.

Mijn vriend is een grote hulp bij het realistisch blijven in dit soort dingen. Ik ben het afgelopen half jaar 10+ kilo kwijtgeraakt, maar hij merkt het niet op. Ik ben wie ik ben, en daar gaat het hem om.

Ook op mijn werk ligt de nadruk niet op omvang of uiterlijkheden. Ik ben in een 'volle' periode aangenomen. Geen make-up op, niet speciaal naar de kapper geweest en de kleren die ik droeg, heb ik niet voor de gelegenheid aangeschaft. Ik ben aangenomen op basis van mijn vaardigheden.

Vrienden heb ik alle soorten en maten. Ze zijn vrienden omdat ik hen mag en zij mij mogen. Hier zie ik dus ook geen nadruk op uiterlijkheden.

Kortom: ik maak het werkelijk niet mee in mijn dagelijkse leven, die nadruk op de buitenkant.

[Monique]

...Vraag is: waarom gebeurt dat? Waarom scant en keurt men elkaar voortdurend? Dat is toch tamelijk vreselijk? Waarom heb je niet gewoon sch ... t aan wat anderen vinden. Waarom is het uiterlijk zo belangrijk? Omdat gedacht wordt dat (de/alle?) mannen daar op af gaan? Het is toch uiterst mager als je je innerlijk alleen goed voelt als je uiterlijk tiptop bent? Sterker: als dat minder is ben je er kennelijk van afhankelijk.

Als ik vrouw was en ik zou een vent treffen die dat als criterium hanteert, kon hij acuut het heen en weer krijgen. Nog los van het gegeven dat het dus altijd een tijdelijk criterium is, want dit soort mooi is gedoemd te verwelken - en wat blijft er dan over als er weinig 'binnenkant' is?

Mijn antwoord was een 'eerste ingeving' op dát moment. Ik heb de vervelende gewoonte aardig heen en weer te slingeren met mijn gevoel afhangend van de stand van mijn hormonen.
De eerste dagen van mijn ongesteldheid voel ik me inderdaad onaantrekkelijk en zielig. Tijdens mijn ovulatie voel ik me een begeerlijke 'Sexgodin'

Dit gezegd hebben, denk ik gewoon wél dat er mensen zijn die meer gericht zijn op anderen en de goedkeuring van anderen voorop stellen.
Schijt hebben aan wat en ander denkt komt met leeftijd en levenservaring. Die fase heb ik inmiddels bereikt , gelukkig alhoewel er nog af en toe dipjes zijn.
Het is ook niet af te dwingen...schijt hebben omdat het een strijd is tussen je verstand en je gevoel.
Ik denk dat hier allerlei psychologische redenen opnoemen teveel van het goede is voor deze topic.

Ik denk niet dat alle mannen alleen een knap uiterlijk belangrijk vinden, maar ik denk wel dat jongere mannen veel meer waarde hechten aan uiterlijk dan oudere mannen. Maar dat geld ook voor vrouwen. Met leeftijd komt 'verval' en word je ook een beetje 'gedwongen' andere prioriteiten te gaan stellen aan het leven.

In het algemeen, het lijkt mij niet meer dan normaal dat als je aandacht aan jezelf besteed dat je daar ook prettiger door voelt. Het is jezelf eraan herinneren dat je jezelf de moeite waard vind.

[fuutje]

Mag ik er ook ff wat ingooien…..?

Waar dan ook, wij zijn nu eenmaal een ‘samen’leving en hebben het te doen met onze omgeving. Hoe klein of groot dan ook. En dan zijn er ‘standaards’, over hoe een man of vrouw er uit moet zien. Ìk word daar in ieder geval door beïnvloed.
Zo mooi wat Venus zegt. Het uiterlijk kan niet zonder het innerlijk en vice versa. Wat een waar woord!
Dit geldt ook voor mij. Wallen onder mijn ogen? Hup, makeup smeren. Grijze haren? Hup pot verf erover heen. Gebarsten adertjes (bij je enkels en zo) (leeftijd!)? Lange broek aan. Hubbeltjes en bubbeltjes? Verhullen..!

Of ik mezelf anders zou willen?
Ja natuurlijk!
Heerlijk zo’n strak lijf, zonder cellulitis, rimpels, vetbobbeltjes en meer van dat al.

Ben ik tevreden met mezelf?
Ja! Ik ben potverdorie 54, twee kinderen gehad en ook nog eens last van de zwaartekracht. En vinden jullie het erg dat dit niet alleen met mijzelf te maken heeft, maar ook met mijn partner?
Soms wordt iemands uiterlijk zo obsessief dat er gemedicaliseerd moet worden. Dat de ontevredenheid met het uiterlijk zo’n zware last wordt dat het ‘normaal’ functioneren niet meer mogelijk is. Dat kan. En dat is een serieus probleem.
Dan wordt het lichaam van een vrouw (of man) een juk. Maar daar zijn allemaal gradaties in te vinden.
De een wat minder, de ander wat meer.

Wat is mij in het verleden verteld dat ik een ‘lelijke, dikke’ vrouw was. En ik heb het geloofd….. Nu ik in harmonie ben met mijn innerlijk kan ik zeggen dat dit mij niet boeit. Ik ben mijzelf. What you see is what you get. Niets meer en niet minder (en ondanks alle hubbels en bubbels, tegenwoordig maat 38; met dank aan de liefde)

J&H. heeft een prachtig topic geopend over wat het ‘uiterlijk’ een mens allemaal aan kan doen. Maar dat houdt niet in dat iedereen hier zo over denkt.
Ik denk dat de meeste mensen wel iets hebben waarover ze niet tevreden zijn op of aan hun lichaam. Dat zal best. Maar desondanks kun je wel innerlijke rust hebben. Omdat je innerlijk nou eenmaal best wel lekker in elkaar steekt.

Wat ik wel weet is dat mijn innerlijk en mijn uiterlijk onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. En volgens mij geldt dat voor iedereen…..

Just my two cents.

Fuut

[fuutje]

Elsevier:
Lelijk en toch aantrekkelijk, dat kan
vrijdag 24 juli 2009 14:35

Het klinkt erg wijs, helemaal in het Engels: beauty is in the eye of the beholder. Iedereen snapt ook wel dat schoonheid een enigszins subjectief begrip is. Daarnaast staat schoonheid niet per se gelijk aan aantrekkelijkheid. Zo kan perfectie, eigenaardig genoeg, afstoten.

Zie de lifestyle videoblog
Lelijk en toch aantrekkelijk, dat kan

De website verve.com publiceerde onlangs een lijst met de twintig onaantrekkelijkste mooie mensen ter wereld. Zoals Paris Hilton. En Ben Affleck.

Nummer één
Maar de onbetwiste nummer één was Nicole Kidman. Een klassieke schoonheid, zoals dat heet. Maar volgens de jongens van Nerve tegelijkertijd een vleesgeworden barbie met de uitstraling van een ijskast.

Aantrekkingskracht
Inderdaad is het helemaal niet zo vreemd als mensen eerder warm lopen voor de charme van Meryl Streep dan voor de koele volmaaktheid van Catherine Deneuve.

Net zomin als het verbazing hoeft te wekken dat een uitgesproken lelijke kerel als Mick Jagger een onweerstaanbare aantrekkingskracht kan uitoefenen.

Objectief lelijk en toch aantrekkelijk, het is heel goed mogelijk. Voor al die gewone stervelingen die niet de looks hebben van Angelina en Brad, een schone troost.

Elsevier:
Eten
Superslank is uit, het zandloper-figuur is in
woensdag 22 juli 2009 14:54

Socialite Paris Hilton is uit, kok Nigella Lawson is in. Althans, als het gaat om de vorm van hun figuur. Dat blijkt uit Brits onderzoek onder tweeduizend vrouwen.

Jennifer Lopez staat bekend om haar zandloperfiguur
Twee op de drie vrouwen willen graag een zogeheten zandloperfiguur. Dat is een lichaamsbouw met ronde vormen met een elegante dunnere taille, een weelderige boezem en brede heupen.

Kate Winslet
Uit het Britse onderzoek kwam naar voren dat vrouwen het liefst het figuur van Nigella Lawson zouden hebben. Op de tweede plek staat actrice Helen Mirren, op drie Judi Dench bekend als M uit James Bond, en actrice Kate Winslet staat op de vierde plek van het meest ideale figuur.

Appel en peer
Een derde van de Britse vrouwen zei in het onderzoek hun figuur te beschouwen als een appel-vorm, met een onduidelijke taille. Een kwart van de ondervraagden heeft een peer-vorm, met een groot achterwerk.

Slechts 13 procent van de vrouwen stellen dat ze een ideaal zandloperfiguur hebben. Maar liefst 65 procent zegt daarvan te dromen.


Hierbij twee artikelen uit de Elsevier. Ik hoop dat ik hiermee het auteursrecht niet schend. Maar de moeite van het lezen waard in het kader van dit topic

Fuut
(moderators, mocht dit niet kunnen, verwijder het dan ajb.)

[Jessebel]

Perfectie.. ja ik ben wel eens bezig met perfectie. Als 'perfectionist' is dat ook niet zo vreemd

Echter, als ik ermee bezig ben.. gaat het om de perfectie van mezelf, naar mijn eigen beeld, en niet naar die van een ander.. (wat dat betreft, Kakel, nee inderdaad zou het me niet meer boeien als er geen ander mens op aarde zou zijn, maar dan moeten er ook geen spiegels meer zijn Dan nog; ben je bezig met jezelf, omdat een slechte huid gaat jeuken, een slechte conditie je overlevingskansen verlaagd, etc: in andere woorden, veel van ons uiterlijk vertoon kent een basis in onze primitieve insticten)

Dat is het enige dat hier nog een beetje miste in de discussie, verder heb ik er helemaal niets aan toe te voegen, ik lees mooie wijsheden die voor mij toch ook echt opgaan als waarheden..


Ik ben ik. En niet een ander. Ik kan andere vrouwen hartstikke mooi vinden, veel en veel mooier dan ikzelf. Dan kan ik hoog of laag gaan springen; ik heb mijn lijf, mijn gezicht, en mijn hersenen meegekregen, de ander het hare of zijne.
Het gaat voor mij 10.000 stappen te ver om iets na te bootsen wat niet van mij is. Maar wat wèl van mij is, daar ga ik zorgzaam mee om, dat is zeker geen juk. Dat is... zelfaanbidding Ik bedoel dus te zeggen dat wat je aan jezelf mooi vindt je mooi wilt houden. En ja, ik vind genoeg dingen aan mezelf mooi (hoewel ik mezelf soms ook echt lelijk kan vinden! Maar volgens mij heeft dat dus weinig te maken met hoe mooi of lelijk je bent in vergelijking tot het schoonheidsideaal)

Maar... ik realiseer me ook wel heel goed dat ik gek zou zijn om in dit topic te gaan klagen. Ik heb het wel mee, en ben nog best jong. Ik krijg veel complimenten, naar mij wordt wel omgekeken. Ik kan niet 100%eerlijk zeggen dat het me niets doet. Dat kan ik pas zeggen als het niet meer zou gebeuren (pas als ik werkelijk in ga zakken kan ik zeggen hoe sterk ik ben op dit vlak, dat besef ik me)
Tuurlijk heb ik ook mijn 'afwijkingen', dat is me zelfs op jonge leeftijd gezegd door specialisten (fucking bastards). Maar zoals ik hierboven schreef; dat ben ik. Zonder die afwijking ben ik niet ik. Zo voel ik het toch...

*andere dingen*
zoals hier in dit topic ook duidelijk is, heeft zelfbeeld en de beinvloeing daarvan met zoveel factoren te maken. Wat ik persoonlijk ervaar is...
-de groep waarin je leeft (werk, sociaal) heeft hier denk ik een grote invloed op. Als je bij een zonnebankstudio werkt, is het haast een uniforme verplichting om de naar laatste mode gelakte acrylnagels te hebben, bruin te zijn (natuurlijk ) en veel sierraden te dragen -het komt op mij over dat het 'juk' voor dit soort vrouwen veel zwaarder weegt. Als je op een serieuse kantoor werkt ben je eerder geneigd te kijken naar de mooie couture van de andere mantelpakjes.. om maar 2 voorbeeldjes te noemen. Mijn vriendenkring bestaat uit een redelijke groep alternatievelingen; voor hen ben ik haast een barbiepop, voor de zonnebankdames ben ik juist een beetje slonzig; zie hier ook, "in the eye of the beholder"

-hoe ben je opgevoed? Wat hebben je ouders je meegegeven?
Ik heb de mazzel gehad zeer liefdevolle communicatieve ouders te hebben. Een mama die 28 jaar lang, zowat elke dag uitroept hoe trots ze is op haar meiden, hoe mooi, slim, maar vooral ook 'good-natured' ze zijn. Tuurlijk, ze is onze mama maar ik heb gemerkt dat het lang niet zo vanzelfsprekend is dat je een moeder hebt die dit ook echt laat merken en uitspreekt.
Een moeder die je er ook, tot gekwordens toe, vanaf jonge leeftijd, wijst op het belang van je harses, onafhankelijkheid, zelfbewustzijn en zelfverzekerdheid.
Vorig jaar heeft ze me verteld dat ze zelf heel erg onzeker was en is, hoe succesvol ze ook was, hoeveel mannen er ook achter haar aanliepen; ze vond zichzelf niets. Maakt niet uit hoeveel bevestiging je krijgt; als een negatief zelfbeeld tussen je oren zit verander je daar maar moeilijk wat aan. Het laatste wat ze wilde was dat haar dochters ook zo werden, zeker in deze tijd, wanneer het juk van schoonheidsidealen nóg zwaarder lijkt te wegen in haar ogen.

Ik ben blij met mijn moeder. Door haar ben ik blij met mezelf

[Venus]

-

[Monique]

Zou het ook niet zo zijn dat als je jezelf "mooi" vindt, of in elk geval accepteert zoals je bent, dat je dat uitstraalt, en dat anderen je dan ook "mooi" vinden? Ik kan ook mensen mooi vinden waarvan anderen denken "Huh?" maar dat heeft gewoon met hun uitstraling te maken...

Absoluut! En toch staat het niet op zichzelf. Bevestiging van andere is (onbewust) onmisbaar om het gevoel van mooi te zijn te verankeren.

En zoals Jessebel zo goed weet onder woorden te brengen, het begint bij je eigen moeder/ouders.

Mijn moeder heeft mij nooit het gevoel gegeven iets waard te zijn, dat moest ik helemaal zelf 'verzinnen'