wanneer je jezelf niet als relatiemateriaal ziet enz.

[Monique]

Mijn bijdrage is niet een pleidooi om iedereen om te krijgen. Het is een zeer gevoelig constructie en absoluut niet geschikt voor jaloerzige types

Het is alleen bedoeld als één van de vele manieren om met je behoefte aan lichaamlijk contact / warmte / variatie / vrijheid / vaste relatie etc. om te gaan.

Bij ons is er geen (nooit geweest) sprake van euforie. Wij zijn samen door zeer diepe dalen gegaan en is het een redding geweest. 10 jaar geleden had ik het nooit gekund.

Ik sta verbijsterd van mijzelf dat ik het kan, dat hij het kan. Maar wat absoluut voorop staat is respect voor elkaar en rekening houden met de grenzen van de ander. Dit houd in dat er heel veel gepraat wordt, nog steeds. Maar het kan nog steeds fout gaan.

Wat moeten we dan doen...angstig blijven doorgaan, niets doen, absoluut exclusiviteit verlangen. Kan...dat is toch het meest geaccepteerde.
Alleen zijn we geen 20 meer, er zitten geen sterretjes meer in mijn ogen...mijn blik is glashelder.
En als het fout moet gaan, gaat het toch fout. Wat lekkers on the side af en toe zal daar niet de oorzaak van zijn. Niet in deze fase van ons leven.

Ooit het gevoel gehad dat als je niets doe, dat het gigantisch fout gaat? Ik wel.

Het zal niet voor iedereen herkenbaar zijn, we zijn allemaal verschillend.

Wat voor ons een cadeautje is geweest in het geheel is de waardering dat wij voor elkaar hebben gekregen, onze relatie is niet vanzelfsprekend meer omdat we weten dat we bewust ervoor kiezen om bij elkaar te zijn.

@VK... 'sleur' bedoelde ik met een knipoog. Natuurlijk kan sleur / huisje-boompje-beestje heerlijk vertrouwd en knus aanvoelen maar als het wringt om wat voor reden dan ook is het zeer moeilijk om binnen een relatie van 25 jaar spanning en vergaand verandering op gang te brengen. Dan kan 'sleur' eerder benauwend aanvoelen.

[Von Kakelstein]

@ Monique

Je hoeft je keuze niet te verdedigen wat mij betreft. Mijn bijdrage was er niet eentje om dat uit te lokken, maar als dat wel zo is opgevat, weet dan dat niet mijn insteek was of is. Ik gaf zelf al aan dat geen enkel scenario heilig is en alles mis of goed kan gaan in wat voor relatievorm dan ook en dat is de enige nuance die ik wenste aan te brengen. Ik wens je/jullie dan ook alle moois en goeds toe en heb respect voor de mooie manier waarop het gaat, herken er zelfs veel in.

Ik zal onze situatie nu ook wat meer toelichten om een goed beeld te krijgen van waarom ik mijn bijdrage wel heb gepost.

In ons geval was jaloezie geen punt. Het was er gewoon niet, eerder andersom, een ruimhartig.. 'dit gun ik jou'.
Maar in mijzelf begon het steeds meer te knagen. Ik merkte dat ik veel begon te verlangen naar dat avontuur met de ander. Dat had naast een heel positieve weerslag op mij en mijn partner (stimulerend) ook een heel negatieve weerslag, althans zo voelde ik dat. Ik voelde me te veel in beslag genomen door die uitdaging en andere prikkels, hoe heerlijk en spannend ook.

Ook onze relatie was er niet eentje van rozengeur en manenschijn en de eruptie van nieuwe gevoelens van compassie, liefde en seksualiteit met een derde erbij was zeer gewenst en ok, maar de fase die erop volgde vond ik niet meer ok, daar komt het zo ongeveer op neer. Mijn partner had het prima gevonden als ik het had aangehouden, ikzelf echter niet meer. Dat werd in gang gezet door diverse dingen.

De man in kwestie bleek ernstige problemen te hebben in zijn persoonlijke leven. Een niet goed verwerkte scheiding plus een zwaar psychische problematiek, manisch depressief. Dat alles was voor hem heel moeilijk te verenigen met de uitweg die hij 'koos'. Een wat bandeloos leven van losse contacten om zijn pijn te onderdrukken is hoe ik het maar even omschrijf, al klinkt dat veel te eenvoudig. Ik kon en kan hem daar niet mee helpen en hij laat het ook niet echt toe, nog te veel opgesloten in zijn problemen en niet gewend dat bespreekbaar te maken, hoezeer ik mijn best ook heb gedaan daarin.

Tussen hem en mij ontwikkelde zich een soort aanstoten en aftrekken wat heel lastig te hanteren was. Aan de ene kant wilden we elkaar graag, aan de andere kant was er die pijn die alles vertroebelde en hem veel schuldgevoelens gaven naar zijn kinderen toe. Zelf was ik ook geen onbeschreven blad qua beschadigingen in mijn leven en in die zin zeer, zeer kwetsbaar omdat elke compensatie voor schade door mij werd opgeslurpt. Liefdevolle aandacht, verlangens en seks waren daarbij natuurlijk een heerlijk elixer, evenals een intellectuele kennismaking met een totaal andere leefwereld dan de mijne, wegens exotische roots.


Dat aantrekken en afstoten werd me te slopend op gegeven moment. Het is alsof je constant word gekeurd en afgewezen, al wist ik heel goed dat de oorzaak er eentje van onmacht en pijn was. Ik wilde mij en mijn partner daar niet meer aan bloot stellen, wetende hoe gevoelig ik ben voor diepe afwijzing, met een oorzaak in mijn jeugd waarin ik verpletterd ben door medejeugdigen en waarna zich een diep drama heeft voltrokken in mijn brein en leven.

Daarom hebben we op gegeven moment een goed gesprek gevoerd en alles eens op tafel gelegd. Dat is nu ongeveer 2 maanden geleden. Het was mooi, verdrietig en pijnlijk, maar vooral goed. We hebben afgesproken vrienden te blijven, op afstand, met heel af en toe een ontmoeting. Geen seks of toespelingen daarop omdat het te veel ellendige bijwerkingen geeft bij met name hem en ik me daar dan ook weer zeer beroerd door voel en schuldgevoelens ontwikkel naar hem toe en mezelf. Ik wil geen oorzaak van iemands ellende worden als ik dat kan voorkomen.
Beschadigde mensen zijn heel gemakkelijk te verleiden tot intimiteiten die niet altijd wenselijk zijn achteraf. Soms ook wel en we hebben er van geleerd dat dit niet de weg is samen, ook waardevol, en we hebben een paar heerlijke, heftige ontmoetingen gehad die we heus koesteren, maar het is voor mij dus wel de reden om niet weer een dergelijk pad te gaan bewandelen zoals ik eerder al aangaf.

Het geeft te veel onrust uiteindelijk in mijn/ons leven en dat wil ik niet. Mijn leven is al onrustig genoeg geweest en ik moet op stabiliteit aankoersen in plaats van op destructies. Daarom kies ik nu heel bewust voor rust en zekerheden. Voor mij en ons de beste manier om voort te gaan, in deze fase van onze relatie. Hoe dingen in de toekomst gaan kan ik niet zeggen. Het enige wat iemand daarin zeker weet is dat niets valt uit te sluiten en iedereen alles kan overkomen, gewenst of ongewenst. Keuzes zullen altijd gemaakt moeten worden, bij elke (on)gewenste of (on)bewuste wijziging van de koers.

Ik blijf dan ook open staan voor veranderingen en nieuwe ontdekkingen, maar op dit moment is mijn plek exclusief gereserveerd voor mij en mijn man.

[princess]

Mooie ontboezemingen allemaal. Maar volgens mij was dit geen topic over of open relaties al of niet werken en voor wie.

Met alle respect... zullen we back on topic? Niet dat ik een nieuw inzicht voor je heb Clover. Maar volgens mij gaat het hier om jezelf tijd geven. En accepteren dat je niet in een ideale situatie zit qua sex, maar dat de alternatieven momenteel teveel weerstand oproepen.

Je reactie op Urban was eigenlijk volgens mij een gesprek voor de spiegel, empatisch en begripvol:
Op safe spelen doe je als je wat er is gebeurd nog niet hebt kunnen los laten. Er zijn nog teveel emoties die meespelen blijkbaar. Het lijkt me dat je daar eerst een weg in moet vinden.

Princess

ps. VK, sorry als ik daarmee over je mooie persoonlijke verhaal wals. Misschien een nieuw topic? Of een eerdere over de voors en tegens van open relaties?

[Urban]

Op safe spelen doe je als je wat er is gebeurd nog niet hebt kunnen los laten. Er zijn nog teveel emoties die meespelen blijkbaar. Het lijkt me dat je daar eerst een weg in moet vinden.

Op save spelen heb ik hier nu verschillende malen de revue zien passeren met voornamelijk de emotionele kant van de medaille. Maar dat is al lang passé en is zelfs niet eens de hoofdreden waarom ik niet meer in een relatie stap. Maar zal het even mededelen: ik werd gebruikt als zaadleverancier (verder had ik niets te zeggen)en werd dan nog eens financieel beroofd is de hoofdreden. En zoals ik reeds zei: alles hangt af welke en wat je levenservaringen zijn. en die levenservaring liep al stevig fout vanaf dag 1 van m'n bestaan.

Op save spelen is voor mij dan ook meer dan enkel maar wat jullie denken/ schrijven. Ik heb mijn principes en denken (al reeds m'n 16de levenjaar) waarbij ik nu leerde om nooit je eigen principes te laten varen voor een andere -of het nu een lief gezicht heeft of niet-, want dat zal vroeg of laat zich wreken.

Ik wist al van m'n 16de dat ik nooit wou samenhokken, huwen, kinderen, enz... en toch deed ik het voor een andere (wat een dodelijke fout bleek te zijn).

Het grootste probleem de dag van vandaag is dat er geen rekening meer wordt gehouden met de andere of nog een trapje hoger: het individu wordt niet in zijn waarde gehouden. Laat de mens zijn zoals hij/ zij is zonder vooroordelen en je zal zien dat het stukken gemakkelijker gaat.

Men probeert een mens te veranderen, maar sommige mensen zijn niet meer te veranderen door wat in hun geheugen staat gegrift. Zijn het daarvoor ezels of saaie persoonlijkheden omwille ze hun eventuele toekomstige verliezen tot een minimum te willen herleiden?

Voor Cover heb ik maar één raad; denk goed na wat jezelf wilt, heb er lang genoeg kunnen over nadenken en ik weet wat ik wil... het singelschap. Voor mij is dat de beste utkomst. De stap die ik zette, daar heeft ook jaren en jaren aan vooraf gegaan waarbij de 'tijd' het wel zal uitmaken en met een portie gezond logisch verstand.

Ik heb gekozen voor het singelschap en dat heeft zijn voor- en nadelen, maar de balans ligt nog altijd in een stevig voordeel ook al wetende dat ik niet seks met de andere sekse.

[Clover]

Dank voor alle reacties tot nu. Ik vind ze zeer verrassend en leuk.

Princess, dank je, voor het aankaarten van on-off topic te gaan. Ik denk wel, dat een ieder dit dit topic leest en daar op wil reageren, zijn/haar eigen situatie gedeeltelijk wil weergeven.

Ik moet heel eerlijk zeggen, dat ik het onderwerp een verrassende wending zie aannemen. Ik lees het ook zeker niet als zijnde dat hij/zij een bepaald inzicht ‘moet’ geven, omdat deze of gene het anders zou ‘moeten’doen, er een bepaalde relatievorm op na zou moeten/kunnen/willen houden. Dat vergt heel veel meer. Ik zie het ook niet als off-topic.

Ik heb bijv. het topic van Monique (en dat was een enorme worsteling/twijfel) meegelezen. Heb haar lezen wroeten en zwoegen en nu lees hoe zij en haar partner nu in hun relatie staan, dan denk ik tof. Als ik dan haar reactie lees op dit topic, zie ik dat zeker niet als inbreuk maar zeker wel het inzicht geven in de weg die zij hebben bewandeld, ook al staat dat los van mijn idee/situatie.
Top Monique, dank je!

Juist doordat het een andere wending heeft aangenomen, kan ik zelf ook de ‘zachtere’ kant aangeven waarom ik, in mijn geval, voorlopig geen relatie wil, ook al heb ik dat eerder aangegeven, zij het in wat hardere bewoordingen.

Om het gelijk erin te gooien: wil ik een man? Ja. Heb ik hem nodig? Nee, zeker niet. Zoals Frank aangeeft, het sexgedeelte komt dan echt wel eerder in aanmerking dan de rest van wat bij een relatie hoort.
Wat Urban weer aangeeft, daar herken ik mijzelf dan weer totaal niet in, het absoluut nooit meer willen. Zover ga en denk ik niet.
Tot een jaar of 4 geleden heb ik zeker wel met de gedachte gezeten dat het wel ‘weer mocht gebeuren’.
Dat het de laatste jaren er niet toe heeft mogen leiden heeft, in mijn beleving, te maken met het feit dat ik het ook niet uitstraal/wil, al zeker niet naar een potentiele ‘relatie kandidaat’. Ik zoek het niet om een bepaald ‘ik heb je nodig’ idee af te geven. Emotioneel al zeker niet.
Vandaar dat ik aangaf dat er een bepaalde gedachteverschuiving heeft plaatsgevonden.

Je gaat over jezelf nadenken, waar sta ik, wat wil ik, wat zoek ik en vooral ook de niet’s. En dan heb ik het alleen heel egoïstisch over mijzelf, dan reken ik zoonlief daar nog niet eens/tot half bij. (Begrijp me niet verkeerd, hij heeft echt wel prioriteit, alleen ook eerlijk, niet altijd )
Dan daarna ook werk, idem dito.
Kortom, zoals ik mijn leven nu heb, ervaar en beleef is er geen ruimte voor een relatie omdat ik die niet zoek, noch ook wil. Ik zou me zo verschrikkelijk beperkt/benauwd voelen dat ik het zelf benauwd krijg. Vandaar de term ‘geen relatiemateriaal’.

Soms weet je van jezelf heel goed waarom je zoiets zegt. Ik zeg het, omdat ik weet, dat ik volledig over iemand heen zou walsen, nergens rekening mee zou/willen houden, tot op het botte af zelfs, zo van, zoniet, dan ga je toch, is jouw keuze.
Zo is het voor mij nu.

[Monique]

Clover, geweldig dat je zo duidelijk alles voor jezelf (en voor ons) weet te verwoorden.

Zoals je het ziet past nu perfect bij jou en daar heeft niemand iets mee te maken. Je merkt van zelf wel wanneer je weer er aan toe bent een volgende stap te zetten in de richting dat zich op dat moment voor jou openbaart.

Je ziet het goed dat de verhalen hier stukjes eigen ervaringen zijn. Ook bij mij. In mijn situatie werkt het nu. Waar het naar toe gaat...wie weet. Maar dat zie ik dan wel weer.

In mijn zoektochten heb ik opvallend 'veel' mensen tegengekomen die geen relatie willen, genoeg hebben meegemaakt, en nu alleen de behoefte hebben aan een (sex)contact voor af en toe. Niets ranzig, maar met warmte en tederheid en vooral vriendschap.
Hóé men het zoekt en vindt en ontwikkelt is persoonlijk, voor iedereen anders.
Ik denk dat de boodschap dat ík eigenlijk wil meegeven, uitgaande van mijn ervaringen, is dat je je gevoel moet vertrouwen en volgen en dat er genoeg mogelijkheden zijn om in een evt. toekomstige behoefte te voorzien en dat niemand echt in staat is precies te zeggen wat bij jóu past.
Een onbekrompen, taboeloze, verdraagzame blik is zeer bevrijdend.

Maar zoals ik jou ken, Clover, zit het goed! Proost!

[Clover]

En dan de vraag van zoonlief: 'mama, hoe komt het dat ik geen broertje of zusje heb?' en ook, 'wanneer ga je op zoek naar een 'nieuwe' papa voor mij?'.

Ga dat maar eens uitleggen aan een 8-jarige....

Off-topic: zoonlief is goed bezig geweest vanmiddag (wel vaker hoor ) : hij is te jong voor een vakantiebaantje dus had hij het lumineuze idee om wat speelgoed te verkopen: opbrengst van de middag: € 18,50. Lief he . Hij is aan het sparen voor een Wii (voor nu iig).

[Clover]

Frank, sorry, zag dat ik helemaal niet op jouw post had gereageerd

Ja, je verwoordt het goed. En die ‘knapperd’-op-afstand bestaat wel (zo af en toe), zo bleek. Heb 2x een sexdate met dezelfde man gehad in het afgelopen half jaar en dat was (afgezien dat het lekker was) in die zin super, dat we allebei heel eerlijk en heel duidelijk naar elkaar hebben aangegeven, dat zoals het was/is, prima is. Niks meer. Heel relaxed contact ook. Tijdens die 2 afspraken zijn we wel meer van elkaar te weten gekomen, ook privé dingen, wat op zich ook niet zo raar is. Het SV+ idee.

En net zoals je zelf al omschreef dat, hoe ouder je wordt, je steeds beter leert/weet wat je met name niet meer wilt. Ik ben het met je eens als je zegt dat dat zeker een positief iets is, dwz, je bewaakt je grenzen steeds beter/scherper.

@Algemeen: dat is ook het gekke/rare aan dit. Ik weet heel goed het lijstje te maken om aan te geven, wat met name niet meer gaat werken..Ik ben dus best wat ‘eisender’ geworden. Wil niet zeggen dat ik van een ander zou eisen wat ik wil want dat werkt niet, dat weet ik. Daar zouden mijn hakken ook van in het zand gaan als het andersom zou gebeuren. Het gaat erom waarin je elkaar wel tegemoet kunt komen en waarin niet. Als dat fundamentele verschillen zijn, dan wordt het echt wel lastiger.

@Monique, dank wederom voor je bijdrage! Zeker ook vanwege je achterliggende gedachten die je hier hebt willen delen, en uiteraard op andere topics. Tof ‘wijf’.

@Von Kakelstein: dat aantrekken en afstoten herken ik maar al te goed. Kost zoveel energie. Herken de onrust en de onvrede. Heeft weerslag op je omgeving.

[Damsel]

Zo'n vier jaar geleden dacht ik er hetzelfde over als jij, Clover. Geen man in mijn huis, ik kan het zelf en kijk, ik doe het ook zelf. Ik doe het zelfs goed, en waag het eens daar wat van te zeggen. Ik had bepaald mijn buik vol van mannen, ik associeerde ze eigenlijk allemaal met de man die mijn tegenzin veroorzaakt had. Alleen de seks was wat moeilijk in mijn uppie, althans, ik vond het met een ander toch fijner...

Ik zocht en vond een man-voor-één-keer. Hij bleek er hetzelfde over te denken als ik, behalve dan dat hij zijn buik niet echt vol had van vrouwen, maar nu nog even niet toe was aan een vaste relatie. Maar ook hij vond seks in zijn uppie niet leuk genoeg.

Op een of andere manier klikte het, maar we wisten allebei dat we geen relatie met elkaar wilden. Wél het plezier dat we met elkaar hadden. En wat begon als een one-night-stand, houdt nog steeds stand. Als vriendschap+ in ons geval, want we zijn echte vrienden geworden. Hij laat mij mijn dingen doen, ik laat hem zijn dingen doen. Soms vinden we het niet helemaal oké wat de ander doet, maar we leggen de ander niks op en vragen geen goedkeuring aan elkaar. We zijn het erover eens dat daar in onze relatie (want dat is het inmiddels natuurlijk wel: een vriendschappelijke relatie) geen plaats voor is. En verder hebben we het geweldig met z'n tweetjes. Niks moet. En niet alles kan, maar da's ook niet erg.

Gelukkig kan mijn zoon het prima met hem vinden, maar we zijn er vanaf het begin ook naar hem toe duidelijk over geweest dat we vrienden zijn. Het stukje + in de relatie is in zijn idee een beetje raar, maar hij is er niet persé op tegen. Het is zoals het is (met in zijn achterhoofd het idee van 'die rare volwassenen ook...'). Toen hij op een keer tegen mijn vriend zei: 'Ik zie jou als een vader', en ik al dacht dat we nu de poppetjes aan het dansen hadden, zei mijn vriend doodleuk: 'Weet je, ik zie jou ook als een vader, ik leer zoveel van jou'. Onbetaalbaar...

Hoewel we geen van beiden op zoek zijn, zijn we ons ervan bewust dat het nu wel lastiger geworden is om 'de ware' te vinden, zowel voor hem als voor mij. We hebben de lat hoger gelegd, bij wijze van spreken. Want die 'ware' zal toch echt zwaar de moeite waard moeten zijn om dat wat wij nu hebben te laten eindigen. We houden rekening met de mogelijkheid, maar zien het niet op korte termijn gebeuren...

Mijn vriendschap heeft mijn ideeën over mannen drastisch bijgesteld. Ik heb geleerd dat ze er zijn, mannen die je in je waarde laten. Die niet eisen maar er wel voor je zijn als je dat nodig hebt. Als je het maar vraagt. Die je hun visie niet opdringen maar met je bespreken. Die op voet van gelijkheid met je omgaan. Zodat het prettig wordt om dingen samen te doen. En niet alleen seks, zoals ik vier jaar geleden nog dacht!

[Monique]

@Damsel, jij leeft wat ik in mijn gedachten had.

Soms denk ik dat als het niet meer zou gaan met Manlief, dat ik zo'n relatie zou willen.

[Clover]

Dank jullie allemaal voor jullie mooie bijdragen.

Gisterenavond was ik bij mijn vader en stiefmoeder gaan eten. Uiteraard kwam het gesprek op ‘mijn leven’ etc. Mijn stiefmoeder zei het heel treffend: je bent uiteraard geïnteresseerd in het leven van je kinderen alleen wat er zich daadwerkelijk achter de voordeur afspeelt is vaak gissen. In die zin, goh, wat zou die en die nu doen. En je hoeft ook niet alles te weten, van 2 kanten niet, wat heel gezond is trouwens . Begrijp me goed, beiden zijn absoluut geen bemoeials.

Er passeerden uiteraard vele onderwerpen, zoals gewoonlijk, en deze keer, doordat mijn stiefmoeder gewoon meer vraagt, en ik ook gewoon antwoord geef, hoorde mijn vader dat ook. (Niet voor het eerst, maar nogmaals bevestigd vanuit mijn kant).
Gewoon nog eens de revue laten passeren van (overleden) man, daarna de ‘relatie’ van list en bedrog (van wie ze een foto hebben gezien (vanaf internet weliswaar), waarop mijn vader concludeerde: leuke vent idd, zo op het oog jouw type. Vond zelfs dat ie wel wat weghad van manlief . Tsja, en dat klopt ook wel, in meerdere opzichten).

En dus ook de vraag: en hoe zit het dan als je geen relatie wilt maar wel de eh…..waarop ik zei, seks? Ja pa, tuurlijk heb ik dat alleen niet met Jan en alleman en nee, die blijven zeker niet slapen als zoonlief thuis is of wat dan ook .

Heb vandaag nog even gebeld want ik kreeg de indruk dat pa-lief een beetje beduusd was over mijn openhartige antwoorden.
Gelukkig was dat niet zo, alhoewel het natuurlijk toch wel erg dichtbij is. Hij vond het erg fijn en was eigenlijk gerustgesteld dat wat ik zei, ook echt meen. Ik geloof dat er wel een beetje een ‘last’ van zijn schouders is gevallen. Beiden zeiden wel: ja, zoals je het zo verteld, qua uitleg en beleving kunnen we ons daar zeker iets bij voorstellen.

Dan prijs ik me stikgelukkig met zo’n stiefmoeder en pa .