— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
>> Mijn verhaal (voorheen: Eindelijk....)
Ze is dood.
M'n "moeder" is gisterochtend overleden.
Vanavond stond m'n broer onverwacht op de stoep. Met een kaart.
M'n vader had gevraagd of hij die aan me wilde geven.
We hebben lang zitten praten. Zo raar. Een deur waarvan ik dacht dat die hermetisch gesloten was, staat nu ineens weer open.
Hij wil ons (m'n zus en mij) blijkbaar toch bij de crematie hebben. En daarna, als hij een beetje tot rust is gekomen, dan wil hij weer contact.
M'n broer had het over een week of 2. Dus niet dat het jaren moet duren ofzo.
Ook schijnt het zo te zijn dat hij altijd heeft gezegd: "Het blijven toch m'n dochters."
M'n zwager zei voordat hij stierf: "Misschien brengt m'n dood de familie weer bij elkaar".
M'n vader zei: "Er was er 1 meer voor nodig."
Het is allemaal heel verwarrend en onwerkelijk.
Ik heb altijd gedacht dat m'n vader het eerst zou gaan.
Altijd gedacht dat het contact nooit meer hersteld zou worden.
En nu?
Ik heb geen idee.
Ergens begint er weer een sprankje hoop op te lichten.
Maar aan de andere kant vind ik het eng.
Tenslotte had ik het net allemaal afgesloten.
Vanmorgen heb ik nog de krant bij hem in de bus gedaan.
Onwetend van het feit dat ze daar dood ligt te zijn....
Bizar idee.
Ik weet niet wat ik wil. Weet ook niet of ik naar de crematie ga. Ik denk dat ik het wel doe, maar weet het nog niet zeker. Er gaat zoveel door me heen.
Voor het eerst in al die jaren heeft m'n broer tegen me gezegd dat zij degene was die de ruzies in stand hield.
Voor het eerst krijg ik dus gelijk. Wordt me verteld dat het aan haar lag.
Ok, door verzachtende omstandigheden, dat dan weer wel. Maar goed, dat maakt niet uit. Want zo is het ook.
Het gekke is, ik voel niets over het feit dat ze dood is. Het raakt me niet.
De rest er omheen verward me. Ik kan het ook nog niet echt geloven dat ze er niet meer is.
Zes jaar is ze ziek geweest. En tot het einde toe vol blijven houden dat je je dochters niet wilt zien.........
Zoals m'n broer al zei: ze was spijkerhard.
Het is een beetje bizar dat ik dit plaats in een topic dat "eindelijk" heet. Maar dat is omdat het mijn plekje is. Mijn plekje waar ik m'n verhaal over het verwerken ed van de familieperikelen kwijt kon/kan.
Niet omdat het "eindelijk" op haar dood slaat.
Wil dit toch even gezegd hebben.
M'n "moeder" is gisterochtend overleden.
Vanavond stond m'n broer onverwacht op de stoep. Met een kaart.
M'n vader had gevraagd of hij die aan me wilde geven.
We hebben lang zitten praten. Zo raar. Een deur waarvan ik dacht dat die hermetisch gesloten was, staat nu ineens weer open.
Hij wil ons (m'n zus en mij) blijkbaar toch bij de crematie hebben. En daarna, als hij een beetje tot rust is gekomen, dan wil hij weer contact.
M'n broer had het over een week of 2. Dus niet dat het jaren moet duren ofzo.
Ook schijnt het zo te zijn dat hij altijd heeft gezegd: "Het blijven toch m'n dochters."
M'n zwager zei voordat hij stierf: "Misschien brengt m'n dood de familie weer bij elkaar".
M'n vader zei: "Er was er 1 meer voor nodig."
Het is allemaal heel verwarrend en onwerkelijk.
Ik heb altijd gedacht dat m'n vader het eerst zou gaan.
Altijd gedacht dat het contact nooit meer hersteld zou worden.
En nu?
Ik heb geen idee.
Ergens begint er weer een sprankje hoop op te lichten.
Maar aan de andere kant vind ik het eng.
Tenslotte had ik het net allemaal afgesloten.
Vanmorgen heb ik nog de krant bij hem in de bus gedaan.
Onwetend van het feit dat ze daar dood ligt te zijn....
Bizar idee.
Ik weet niet wat ik wil. Weet ook niet of ik naar de crematie ga. Ik denk dat ik het wel doe, maar weet het nog niet zeker. Er gaat zoveel door me heen.
Voor het eerst in al die jaren heeft m'n broer tegen me gezegd dat zij degene was die de ruzies in stand hield.
Voor het eerst krijg ik dus gelijk. Wordt me verteld dat het aan haar lag.
Ok, door verzachtende omstandigheden, dat dan weer wel. Maar goed, dat maakt niet uit. Want zo is het ook.
Het gekke is, ik voel niets over het feit dat ze dood is. Het raakt me niet.
De rest er omheen verward me. Ik kan het ook nog niet echt geloven dat ze er niet meer is.
Zes jaar is ze ziek geweest. En tot het einde toe vol blijven houden dat je je dochters niet wilt zien.........
Zoals m'n broer al zei: ze was spijkerhard.
Het is een beetje bizar dat ik dit plaats in een topic dat "eindelijk" heet. Maar dat is omdat het mijn plekje is. Mijn plekje waar ik m'n verhaal over het verwerken ed van de familieperikelen kwijt kon/kan.
Niet omdat het "eindelijk" op haar dood slaat.
Wil dit toch even gezegd hebben.
Laatst gewijzigd door Carina op do 17 december 2009, 2:38, 2 keer totaal gewijzigd.
I'd rather be hated for who I am than loved for who I am not
-
FrankPolder
- Berichten: 1747
- Lid geworden op: zo 03 maart 2002, 2:01
- Locatie: op de matras
Verwarrend kunnen gevoelens zijn
als de situatie ineens verandert
en je je daarop weer moet/mag instellen
terwijl je vertrouwen toch een aardige deuk
heeft opgelopen.......
alles heeft zo zijn eigen tijd
en je kunt nooit een voorspelling doen over
de toekomst en veranderingen
veel sterkte,
Raoul
als de situatie ineens verandert
en je je daarop weer moet/mag instellen
terwijl je vertrouwen toch een aardige deuk
heeft opgelopen.......
alles heeft zo zijn eigen tijd
en je kunt nooit een voorspelling doen over
de toekomst en veranderingen
veel sterkte,
Raoul
De betekenis van ons leven ligt in het verschil dat we maken in de levens van anderen.
-
Inquisitively
- Berichten: 1278
- Lid geworden op: vr 28 maart 2008, 17:10
- Locatie: Midden des lands
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 44 gasten