Noem één goede reden om te trouwen...

[Nymph]

.

[Massie]

Klopt wat Nymph zegt.
Je hebt helemaal geen rechten als er niks geregeld is via de notaris oid.
Zelfs niet als je al jaaaren op hetzelfde adres staat ingeschreven.
Jip en ik zijn een paar weken geleden naar de notaris geweest om het allemaal vast te laten leggen via testamenten en een samenwooncontract, anders kun je oa bij overlijden oid nog eens flink in de problemen komen.
Ook ivm met (partner) pensioenen (bij evt. overlijden)of andere nabestaandeuitkeringen bij overlijden, moet het notarieel vastgelegd worden, en dan moet ook nog eens bij de verzekeringsmaatschappij worden doorgegeven en vastgelegd, anders krijg je later helemaal noppes nada.

Gr. Mas.

[eva]

Hoi,

Searcher: waarom zou je niet voor jezelf willen zorgen in zo'n situatie?
Heb je dan geen zelfrespect, of is het dan een kwestie van wraak?

Ik ben het helemaal met Madelief eens dat iedereen voor zichzelf moet kunnen zorgen, ongeacht of je wel/niet getrouwd bent.
Vroeger lag dat misschien iets anders, maar tegenwoordig....

Als je nu een 20er of 30er bent, heb je ook de kans gehad (maatschappelijk gezien zeker) om te studeren, een vak te leren en zo in je eigen onderhoud te kunnen voorzien.
En daarbij kun je je altijd nog inschrijven voor (om)scholing.
ALs je dan alleenstaande ouder bent, kun je gewoon werken, als je kinderen een bep. leeftijd bereikt hebben, vooral tegenwoordig nu de opvang goed geregeld is.

Ik las ook dat het voor een alleenstaande ouder geestelijk veel zwaarder is... in welk opzicht dan?
Je deelt toch de zorg voor de kinderen?
Ik denk dat het voor mensen die samenwonen/getrouwd zijn, net zo moeilijk is om kinderen op te voeden.
Iedereen heeft hier een sociaal netwerk voor nodig m.i.

Zomaar wat reacties...

eef

[Mme Bentinck]

misschien kort door de bocht..
maar ik vind dat beide partners voor zichzelf moeten kunnen zorgen
dat kan ook als er kids in het spel zijn..
delen...delen

of je nu getrouwd ben of niet

Op zich vind ik ook dat beide partners voor zichzelf moeten KUNNEN zorgen, d.w.z. genoeg geld kunnen genereren voor hun eigen, eerste levensbehoeften.
Anderzijds is het toch ook geweldig dat de ene partner de zorg voor kinderen en huishouding op zich neemt om de andere partner de mogelijkheid te geven carrière te maken, zonder daarnaast andere beslommeringen?

Mochten partijen dan na een x-aantal jaren uit elkaar gaan, dan is het toch logisch dat de partij met het hoge inkomen, mogelijk gemaakt door de verzorgende partij, de ander een bedrag per maand betaalt, zodat de kinderen in een niet al te veranderde situatie verder kunnen leven? En dat de (gedeeltelijke)thuisblijver ook het welstandsniveau enigszins kan handhaven van de jaren ervoor? Dat is waar de rechters in Nederland ook rekening mee houden: het zgn. welstandscomponent.
De verzorgende partij had in veel gevallen zelf een hoger inkomen kunnen hebben als hij/zij ook al die jaren gewoon door had kunnen werken.

Ik vind niet dat je zonder meer kunt zeggen dat er sprake is van "gratis geld".

[Dragonlady]

Ik las ook dat het voor een alleenstaande ouder geestelijk veel zwaarder is... in welk opzicht dan?
Je deelt toch de zorg voor de kinderen?
Zomaar wat reacties...

eef

Ik pik dit zinnetje er even uit.

Voor alleenstaande ouders is het WEL geestelijk en lichamelijk zwaarder om voor de kinderen te zorgen.
Niet iedereen heeft het "geluk" dat hij/zij op goede voet staat met een ex partner. Ook al sta je op goede voet met je ex partner, je gaat niet voor elk dingetje aan de telefoon hangen om dat te bespreken.

Ik ben zelf alleenstaande ouder van twee pubers (14 en 16 jaar). Ik sta op redelijk goed voet met de vader van mijn kinderen. MAAR ik kan nooit zeggen, als er iets is, ga maar naar je vader.

Alles moet je alleen oplossen. Ik werk op dit moment niet maar als ik weer ga werken kan ik alles alleen doen. Er is niemand die, als ik thuiskom, eten gekookt heeft, die gestofzogen heeft, om maar een paar voorbeelden te noemen.

Ik kan niet overleggen wat en hoe problemen opgelost kunnen worden. Ik MOET alles alleen doen. En dat zonder kinderalimentatie.
Ik ben blij dat mijn ex niet meer bij mij in huis woont maar ik zou graag de zorgen en alles wat daarbij komt met iemand willen delen.

Daar komt ook nog bij dat ik nooit een "volwassen gesprek" met iemand kan voeren over wat mij dwars zit. Of waar ik eens lekker tegen aan kan kruipen.

En een sociaal netwerk?? Mijn vriendinnen hebben hun eigen problemen met hun kinderen. Mijn broers en zusters hebben hun eigen sores. Dus dat valt weg. Naar een maatschappelijk werk(st)er? Die zegt alleen "Hoe zou je dit zelf oplossen?". Natuurlijk weet ik dat die ook geen handleiding klaar hebben liggen en het is dan één keer per twee weken een gesprek van een uur. Als je dan weer terug komt zijn er weer nieuwe dingen bij gekomen

Maar geloof me, kinderen alleen opvoeden is een full time job. Daarnaast nog een fulltime job hebben om brood op de plank de plank te krijgen is een dubbele baan. Dan kom je aan jezelf niet meer toe.

[eva]

Hoi,

Wat ik me afvraag is dan, hoe zit het dan met partners die samenwonen c.q. gehuwd zijn en beide een baan hebben.
Zij hebben ook niet altijd tijd om samen elk dingetje op te lossen.
Daar is ook niet stof gezogen als ze thuis komen van hun werk.

En... even mijn eigen situatie beschouwend, veel bespreek ik gewoon met vriendinnen, mijn moeder, broers/zussen, buurvriendin.

En dat is wat ik een beetje mis in jouw verhaal, dragonlady.
Het lijkt me zo eenzaam zonder sociaal vangnet. Dat is juist de weg om eens een goed gesprek te voeren en alles te spiegelen.

tot zover even een korte reactie...

eef

[Searcher]

Ik denk dat het heel simpel is. Na een scheiding blijft de moeder achter met de kids (ik generaliseer, maar zo gaat het 9 van de 10 keer).

Opvoeden is niet iets wat je er effe bijdoet, dus als er een mogelijkheid is om niet te vervallen in 2 fulltime banen (zoals hierboven werd geschreven) lijkt het me uit lijfbehoud niet verstandig om heel dapper en dikke baan er bij te nemen als daar financieel niet een echt grote prikkel toe is.... Niet zozeer uit wraak, maar ook heel practisch geredeneerd.



Even terzijde vind ik dat er tegenwoordig wat lichtvoetig gedaan wordt over opvoeding: We nemen goudvissen, een kat en een paar kinderen. "s Morgens dumpen we die bij de kinderopvang, overdag carriére maken en 's avonds om 6 uur ophalen voor nog even gauw een "Quality Hour". Rennen springen vliegen duiken vallen en weer opstaan....

Dat is al heel zwaar met z'n tweeën, laat staan als alleenstaande.

searcher

[Jessebel]

Wat ik me afvraag is dan, hoe zit het dan met partners die samenwonen c.q. gehuwd zijn en beide een baan hebben.
Zij hebben ook niet altijd tijd om samen elk dingetje op te lossen.
Daar is ook niet stof gezogen als ze thuis komen van hun werk.

Hoe mijn ouders dat deden;
met twee banen kun je je een huishoudster veroorloven (paar uurtjes in de week). En er werd niet gegeten voor iedereen aan tafel zat (om elk dingetje te bespreken ).

Al begrijp ik Eva en Madelief helemaal.. Dragon spreekt vanuit de praktijk en ik weet dat dit helaas geen uitzondering is.

[Ant-Zen]

Als ik dat hier allemaal lees weet ik 1 ding (enfin weten, eerder een bevestiging van wat ik al wist): ik trouw NOOIT

[Saar]

om het even met een dooddoener te doen... Zeg nooit nooit Ant-Zen

[Ant-Zen]

nooit nooit, en nog eens nooit

[heks]

hihihi....
Ongeveer 2 jaar geleden was ik er na lang neurotisch nadenken uit: ik wou WEL! Geen idee waarom. We waren al een tijd samen en dat vond ik wel een feestje waard. Bovendien was mijn Grote Dag een goed moment om afscheid te nemen van mijn minderwaardigheidscomplex en als een prinses de hele dag te stralen en volop te genieten van alle aandacht van alle mensen op wie ik dol ben. It was great fun! Heel erg kleine-meisjesdroom enzo... maar hey, ik ben in mijn dagelijks leven hartstikke down to earth, dus mag ik ook eens? Mijn wederhelft hoefde niet zo nodig, maar vond het uiteindelijk hartstikke leuk, niet in het minst omdat we midden in december 2 weken op huwelijksreis gingen naar een tropisch eiland...
En nu ben ik een jaar verder, en nog steeds erg gelukkig. Was ik daarvoor ook al hoor, in die zin verandert er weinig. Ik denk dat iedereen er op een gegeven moment zijn of haar eigen keus in maakt. dit was de mijne, en ik heb er geen spijt van.
Groet
Hx

[Damsel]

Ik trouwde uit liefde, na een paar jaar samenwonen. Mooie dag. Hij strak in pak en ik in een feestjurk, de hele familie erbij. Ik reed de trouwauto, want hij had geen rijbewijs. We werden nog aangehouden voor een alcoholcontrole ook, eerste keer ooit Leuke dag, nooit spijt van gehad.

De tweede keer trouwde ik omdat hij anders zijn land niet uit mocht. Wat een gedoe... Maar een mooie dag, en weer in trouwjurk en pak en nog meer toeters en bellen dan de eerste keer. Lang volgehouden, maar uiteindelijk is het na 16 jaar geëindigd in een flitsscheiding.

We hadden de middelen om alles goed te regelen, 50/50 en we schoten er geen van beiden wat bij in. Alimentatie eisen we niet van elkaar. Hij zou iets betalen voor onze zoon, die bij mij bleef wonen. Zolang hij dat kon. Vanaf ongeveer 9 maanden geleden kon het kennelijk niet meer, hoewel onze zoon blijft beweren dat papa 'rijk' is. Zal wel... maar ik kan het ook alleen en ik heb ook mijn trots: ik verdom het om ernaar te vragen. Geen gevoelens meer voor elkaar, ook geen negatieve.

Mijn trouwjurken heb ik nog. Denk ik...

Wat namen betreft: volgens mij is het altijd zo geweest dat je er als vrouw voor kon kiezen om de naam van je man te gebruiken. Dat de meeste vrouwen dat in mijn moeders tijd deden, wil nog niet zeggen dat het ooit een verplichting van rechtswege was. De eerste keer bleef ik mijn eigen naam gebruiken, de tweede keer vond ik het een uitdaging om de exotische naam van mijn man te gebruiken. Nu gebruik ik mijn eigen naam weer, en dat blijft van nu af aan zo.

En trouwen doe ik niet weer. Echt niet. Twee keer is genoeg.

[Oceann]

Opgeruimd. Met excuses voor de goede postings die vanaf hier tussen de zooi zaten, die zijn helaas mee opgezogen.

Oceann

[FrankPolder]

Ha! Heerlijk, een langverwacht wijs besluit, Oceann. Bedankt. Nu kunnen we tenminste zonder nare verwachtingen en ergernis verder praten over een interessant onderwerp