quarterlife-crisis... ofzoiets ;)

[Maurice]

Ik vind het niet durven aangaan van een vaste relatie en liever alleen vrije relaties precies waar het in dit topic om gaat. Angst voor binden wegens angst om jezelf te verliezen. Maar denk je dat je een sterker zelfbeeld en eenhogere mate van zelfacceptatie/-respect opbouwt door veel relaties te hebben. Wordt je daat stabieler van?
Mijn devies is - begin eerst een harmonieuse relatie met JEZELF voordat je met een ander begint. Soms is er coaching nodig. Of een goed boek. Maar er is niets mis met poly (veel) goede vrienden (dus zonder sex of relatie), die raad en daad hebben. Soms is je inhouden dus even goed, tot jezelf tevreden kunt zijn, want zonder jezelf te kennen is het moeilijk een ander te leren kennen en de juiste plek te geven, in welke relatie dan ook (lees mijn relaas hierboven als je dat nog niet gedaan had). Zeker. Ik heb de wijsheid niet in pacht. Maar een klein kruimeltje meen ik.

Mau

[Dragonlady]

Nou als Maurie zich een oude *** noemt omdat hij uit '61 komt, zal "oma"ook maar een duit in het zakje doen. Ik ben van '58 en nog niet echt een oma .
Goed nu ff serieus.


In mijn tijd (ja echt) werd je echt geprest om te trouwen en kinderen te krijgen. Ik MOEST zelfs naar de huishoudschool omdat ik "Toch zou trouwen en kinderen krijgen". Dus ik hoefde niet naar de HAVO.
Na 2 scheidingen en een paar relaties ben ik nu 49. Aan mij wordt ook vaak gevraagd wanneer ik een vriend "krijg/neem" omdat ik anders alleen overblijf.

De pressie van de maatschappij en vrienden herken ik heel goed. Mijn eerste scheiding was toen ik 22 was. Ik heb toe besloten om niet te gaan zoeken naar een vent maar heerlijk mijn eigen gang te gaan. Ik heb in het buitenland gewerkt, heb gereisd, heb lovers gehad. Ik heb het ontzettend leuk gehad en kan nu verhalen aan mijn kinderen vertellen.
Mijn ouders waren altijd blij als er weer eens een potentiele huwelijks kandidaat voor de deur stond. Want ik moest maar eens gaan "settelen en kindjes krijgen". Toen ik die eindelijk gevonden had was hij niet goed genoeg. Maar dat is een ander verhaal.

Dat anderen zeggen dat je maar eens moet gaan trouwen en zo moet je je niet aantrekken. Als de juiste man op je pad komt merk je het wel. Ga niet zoeken omdat je omgeving druk op je zet.

Trouwens waar is de term "Happy Single" dan in dit geval? Ik lees het in alle dames bladen (bij de kapper ) dat zo iets erg modern is. Ook lees ik dat veel mensen pas trouwen als ze carriere gemaakt hebben. Ze "nemen" dan pas kinderen als ze 35 of ouder zijn.

Laat niemand je wat aanpraten. Leef lekker zoals jij wilt. Geniet van je jeugd, het is zo voorbij. En die man.......die komt heus wel, als de tijd er rijp voor is.
Laat je twijfels los. Er is maar één die beslist wanneer het tijd is. Dat ben jij. Niet je vriendinnen of je ouders.

[geniet!]

way to go, Dragonlady!
kan alleen maar die mening bijspringen...

[Dragonlady]

way to go, Dragonlady!
kan alleen maar die mening bijspringen...

[Mélixande13]

@Dragenfly> ook ik van '58 en je verhaal is zo herkenbaar!

Ik sluit me aan bij bovenstaande...

een mens... elk mens.... heeft een diepgeworteld verlangen naar acceptatie, een verlangen naar geliefd zijn en 'gedragen' worden... een verlangen naar het intense gevoel van verbondenheid. Ik denk dat deze ervaring zelfs de enige is die in aanmerking komt voor de term "geluk".

De kunst ... letterlijk KUNST... is dit te ervaren zonder allerlei vormen van bevestiging.

Je verbonden te voelen zonder akte daarvan.
Je geliefd te voelen zonder woorden of daden die daarvan zouden moeten getuigen.
Je veilig voelen en op je plaats tussen alle anderen... zonder dat het terrein afgebakend en verdedigd wordt.

Maar dat is niet iets wat je in onze cultuur en maatschappij leert vanaf je geboorte. Tegendeel!
Het is een weg... een leerschool.... pfoeh... zo lastig soms!!

Wat mij helpt.... is het hebben van een voorbeeld.

Het hebben van een 'rolmodel' of een 'held' is niet iets van deze tijd. En daarmee bedoel ik niet al die uiterlijke (d)rolmodellen uit het rijtje 'fame and lame". Die zijn er volop helaas.
Ik bedoel mensen die je bewondert om hun evenwicht, kracht, wijsheid en datgene wat ze als levenskunst beheersen.

Het helpt om naar mensen te kijken die zijn zoals jij misschien zou willen zijn... kijk naar mensen die 'beheersen' wat jij zou willen 'beheersen'
Het lijkt vaak alsof het ze met gemak af gaat. Maar kijk verder en zie wat hun weg en worsteling is geweest. Dat zijn voorbeelden die ter inspiratie dienen en die je richting geven. Dat zijn de mensen van wie je de 'kunst' kunt afkijken en van wie je kunt leren hoe je eigen antwoorden te vinden.

Melixande*

*moddert ook maar wat aan

[Goddess]

Ik was 23 jaar toen ik (na 7 jaar) wegging bij mijn ex. En het enige waar ik op dat moment behoefte aan had, was feesten. Lekker losse relaties, wilde me niet binden. Maar iets wat langer dan 1 nacht duurde vond ik toch wel heerlijk. De spanning, seks, vrijblijvendheid, maar toch ook de emotionele aandacht en genegenheid.
Maar ik merkte al snel dat het niet meer zo makkelijk ging als toen ik 16 was. Bij elke scharrel die ik tegenkwam ik toch onbewust nadenken "Zou dit de vader van mijn kinderen kunnen zijn?", of "Zou ik met hem oud willen worden?". Meestal schrok ik daar zelf zo van, dat ik bij de minste geringste fout van zo'n jongen meteen bij hem wegrende. Ik wilde geen vastigheid, dat wist ik zeker. Maar als ik al zeker wist dat ik geen toekomst met die persoon kon hebben, werkte het ook niet. Zucht...

Daarbij kwam ook nog het probleem dat de meeste mannen die ik trof in dezelfde leeftijdsfase zaten. En bij elke one-night-stand kreeg ik te horen "Ik ben verliefd op je", of "Hoe gaan we nu verder?". Altijd weer een poging tot binding, die ik dan maar weer aannam, om hem twee weken later weer te dumpen omdat hij iets fouts deed of zei.

Toen ik mijn geliefde leerde kennen, leek het allemaal wat makkelijker te gaan. Aan de ene kant wilde hij gewoon vrijheid, net als ik. Aan de andere kant hadden we de eerste nacht al serieuze gesprekken over het leven en de dood. Dit was wat ik zocht, een vrijblijvend contact wat verder gaat dan alleen neuken en ontbijten. Heerlijk!

Van 1 nacht werden het er twee, en zo ging dat door tot we na 4 maanden besloten dat ik bij hem zou intrekken. "Zolang het leuk blijft", was de afspraak. Aan de ene kant heel serieus samen, aan de andere kant geen toekomstplannen. En nu, met een open relatie, hebben we ook nog allebei de vrijheid die we nodig hebben. Heerlijk... toch?

Nee, toch niet. Nu, twee jaar later, beangstigd die vrijblijvendheid me. Ik wil hem niet meer kwijt. Maar aan de andere kant, ik durf me net zo moeilijk te binden als hij. Het is heel dubbel. Ik vind het heerlijk om zo te leven, maar aan de andere kant zit ik soms te rekenen... over 2 1/2 jaar bn ik 30, als ik nog kinderen wil... Maar ik ben nog lang niet toe aan kinderen. Kan die biologische klok niet even wat langzamer gaan?

Waarschijnlijk raak ik manlief over een paar jaar kwijt... het staat al vast dat hij gaat emigreren, naar Australië. Ik wil best emigreren, maar Australië is mij gewoon te ver. Dan zou ik me niet meer vrij kunnen voelen om weg te gaan wanneer ik dat wil. Dan ben ik veel te afhankelijk van hem, en dat wil ik niet. Daar heb ik geen moeder of vriendinnen om op terug te vallen wanneer dat nodig is.

[Sannetje]

Ik heb afgelopen nacht nog wat nagedacht over dit topic. Een reden waarom er niet echt een topic over geopend is (tot nu toe), is in mijn ogen omdat het voor mij vooral een onderwerp is waar je met een paar gelijkgestemde zielen over filosofeert onder het genot van een fles wijn... Op de een of andere manier krijgt het voor mij een 'zwaardere' lading als het neergeschreven wordt. Wat niet wegneemt dat het eigenlijk een heel waardevol onderwerp is, en daarbij is het ook goed om reacties te lezen van mensen met een boel meer levenservaring!

Ik ben het heel erg eens met wat er gezegd is over het eerst jezelf accepteren. Iets waar ik gelukkig best goed in ben, maar wat zeker niet vanzelfsprekend is. Wat ik dan wel weer tegen kom, is dat het volgens mij vaak mannen afschrikt als je beschikt over voldoende 'eigendunk'.

Jessebel, waarom hou je afstand? Het voelt goed, waarom daar dan niet in meegaan? Je hoeft nu toch nog niet samen een huis te kopen en aan kinderen te beginnen? Is het niet mogelijk om bij de dag te leven, te genieten van wat je hebt? En daarbij wel zorg dragen dat je je eigen netwerkje houdt, contact blijft houden met vrienden, collega's, ... Als het dan ooit mis loopt, om wat voor reden dan ook, sta je er in ieder geval niet alleen voor.

Tegelijkertijd herken ik de angst heel goed. De laatste jaren heb ik nooit iets gehad dat serieus genoeg was om de noemer 'scharrel' te overstijgen. Zelfbescherming? Me niet willen storten in iets waar ik de uitkomst niet van weet? Bang mijn eigen leventje, mijn eigen patronen, te moeten opgeven? Of gewoon niet die juiste persoon tegen gekomen voor wie ik het allemaal wil opgeven? En hoe weet je dat, wie die juiste persoon is?

Mijn directe omgeving zit ook in niet-'normale' situaties. Een goede vriendin heeft besloten alleen een kind te krijgen, ze is 36 en wilde niet gaan zitten wachten op een vent die ze misschien tegen zou komen als haar vruchtbare jaren achter de rug zijn. Ze moet binnen een maand bevallen. Een andere vriendin heeft al heel wat jaren een relatie met een getrouwde man, die buiten haar nog 2 vriendinnen heeft. Een situatie waarin ze zichzelf volgens mij heel erg te kort doet, en die waarschijnlijk ook te maken heeft met angst. Weer een andere vriendin heeft nog nooit een serieuze relatie gehad, heeft verder haar hele leven goed op orde maar laat op geen enkele manier een partner toe in haar leven.

We zijn allemaal sterke vrouwen, redden ons prima, zijn niet zielig, integendeel we kunnen eigenlijk doen en laten wat we willen zonder enige verantwoording af te moeten leggen - maar soms hebben we toch wel heel erg behoefte aan die geborgenheid die je in een goede relatie kunt vinden. En dan wordt het weer tijd voor een paar flessen wijn in een rokerig café met een entourage van lekkere maar o zo foute mannen, om naar te kijken, en om ze tegelijkertijd af te schrikken met de enorme sterke vrouwelijke kracht die van ons groepje afstraalt... En uiteindelijk kunnen we er dan ook weer een tijdje tegen.

[Mélixande13]

amen !

[Mateo]

Dat je anders denkt dan .. " vroeger " ja ouder worden , je denkt eerder rationeel. Als je 16 -20 bent ..ach god een leuke kop , de vlindertjes komen ... en ja daar is de ontwikkeling van een nieuw koppeltje .Eenmaal voorbij de 20 denk je al eerder van .."heb ik een toekomst met die man /vrouw ", is hij/zij verantwoordelijk genoeg .Zal hij /zij mij geen pijn doen .Bij sommigen is het zelfs het belangrijkste dat het zal klikken met de kids .Hoe ouder we worden, hoe meer eisen we stellen .hoe meer we verwachten van onze nieuwe partner .Steeds met de exen in het achterhoofd(postieve en negatieve ervaringen ) Zo komt het groepje met "kandidaten " steeds kleiner .
Kijk wij zijn een internet koppel en moet infeite toegeven dat het succes van onze relatie waarschijnlijk juist dat internet is .Toen we elkaar voor de eerste keer zagen wisten we zoveel veel van elkaar .Doen en niet doen , kunnen en niet kunnen , geschiedenis , verlangen,toekomstbeeld .En dan na enkele weken spreek je toch af(hadik nooit gedaan indien ik niet akkoord was met haar denkwijze, manier van leven , toekomst perspectief ). Nou als je iemand leert kennen in het uitgaan en het is een knapperd (hij /zij ) het klikt en de vlam slaat in de pan .Dan weet je nog steeds niets van die persoon .Maar je bent wel verliefd "blindelingsverliefd " waarbij je juist die nadelen niet weet .Of waar je opeens door uw verliefdheid niet open durft praten of juist die nadelige factoren niet onder ogen wil zien .
Ik denk dat het onrustig gevoel bij jess eerder de schrik is , de schrik van ik ben 28 -30 jaar (schat ik ...) heb geen relatie , geen vriend .Enkele relaties zijn teniet gegaan .Ligt het aan mij dan ? En dan heb je die kinderwens ...2, 3 kinderen tegenover uw jonge leeftijd (maar de klok tikt ) .Ondertss nog steeds niet "die " man gevonden .En de vraag hangt ...zal ik hem wel op tijd vinden. Met grote onrust in het hart

[Jessebel]

veel te lezen alweer

Ik heb nu geen tijd inhoudelijk te reageren, wilde wel tussendoor even kwijt; hoewel ik het enorm waardeer dat je zo inhoudelijk hebt gepost Maurice, kan ik me hierin niet goed vinden. Ja ik begrijp je wel, maar zelfwaardering, onzekerheid etc (en madelief over wat liefde is), is hier niet van toepassing. tenminste, ik herken me niet in die onzekerheid die je schetst... nouja, daar ga ik later wel op in dan

Rv78; ja.. polyamorie uhu ik neig daar ook heen, al is het maar dat ik het geclaim zo ontiegelijk zat ben...

Goddess, ik kan me helemaal in je verhaal vinden.. zo voel ik me dus ook een beetje, maar dan een vroeger stadium ...

[Maurice]

Nu ja, t is altijd even gissen waar het vandaan komt, waar je heen wil, dus altijd lastig posten. Overigens heb ik ook nog andere zaken benoemd en in een andere posting elders sprak je me er op aan wel eens dieper op "eikpunten" te willen ingaan.

Mau

[Dragonlady]

In het verhaal van Maurice kan ik me ook helemaal vinden.
Als je "wat ouder" wordt heb je inderdaad een rugzakje. Ook (en ik merk het bij mezelf) wordt je kritischer. Je (ik tenminste) valt niet meer voor en "mooi bekkie" je wilt weten wat er achter de persoon zit.

Als je in je tienerjaren/twintigerjaren bent is die rugzak nog leeg (tenminste redelijk leeg). Je ontmoet iemand en bouwt daarmee wat op. Dan (kan) gaat het uit, je blijft een tijdje alleen en gaat weer "op zoek".
Je hebt ervaringen opgedaan en wil niet in dezelfde situatie belanden. Dus ga je met andere ogen zoeken.

[Jessebel]

Ik heb mijn laatste post tijdelijk verwijderd; ga trachten mijn gedachten wat overzichtelijker op virtueel papier te krijgen, als ik wat meer tijd heb

[Brunette5]

Ik herken het helemaal jessebel toen ik inderdaad de leeftijd had zo rond de 28 tot ongeveer 35 jaar.
Het vrijblijvende was er inderdaad af en meer wilde ik op dat moment niet.
Natuurlijk zou alles kunnen gaan veranderen als ik iemand tegen zou komen en het zou wow klikken enzo. dan zou alles vanzelf lopen.

Ik had vaak niet het idee dat er relax een relatie aangegaan werd. Het was altijd met bepaalde verwachtingen in het achterhoofd.
Ik weet zelfs vrouwen die dachten dat hun biologische klok weleens heel snel zou kunnen aflopen en kwamen een wel "aardige" man tegen en zijn eraan blijven plakken (bewust of onbewust) omdat ze gewoon graag snel kinderen wilden en dachten anders de boot te missen.

Ik heb dat nooit gekund, ook niet toen ik tiener was. Ik ben nooit aan een man blijven "plakken" omdat ik anders alleen was. Ik doe gewoon niet met minder, ik weet wat ik waard ben.
Door de opemerkingen uit de omgeving (héb je nou nóg geen vriend? Wel al lang geleden he? Ben je zó kieskeurig enz enz), ben ik op die leeftijd rond de 30 wel vaker aan mezelf gaan twijfelen.
- Is er iets mis met me?
- Ben ik wel "normaal"
- Kán ik wel een relatie aangaan?
- Ik zal wel bindingsangt hebben...
- Zou ik lesbisch zijn?
- Ben ik écht zo kieskeurig? (Er is trouwen helemáál niet mis met kieskeurig zijn )

Ik heb daar toch de nodige jaren vaker last van gehad. Veel vrienden om me heen kregen of hadden verkering, trouwden, kregen kids.......en ik........

Ik blijk gewoon een "apartje" te zijn , waarvan er geen 13 in het dozijn zijn. En ben gelukkig ondanks alle onzekerheid over mezelf (toendertijd) en wat de omgeving wel niet allemaal wist te vertellen, helemaal bij mezelf gebleven.....Yesss!!

[Mirthe]

Ik herken er zelf niks van. Vanaf mijn 28-ste kreeg ik eindelijk mijn leven op de rails en had de adolescentencrises godlof achter me liggen. Inderdaad door te blijven 'plakken' aan een man die vanaf zijn zestiende wist dat hij kinderen zou willen. Ik had er iets langer voor nodig, maar toen het 'ja' was, was ik nog steeds aangenaam jong en inmiddels getrouwd.

Bij mijn eigen grote kinderen (eerste helft twintig) zie ik beide trends: de zoon solistisch en de dochter vanuit een relatie de/hun wereld ontdekken en in gebruik nemen. Wat ons betreft is het voor beiden en voor het 'geleende' kind, de vriend van mijn dochter, vooralsnog prima.


mirthe, de enige in het dozijn