omgaan met vreemdgaan

[Shazzz]

Áls jouw ouders gaan scheiden is dat wel een zaak die jou aangaat maar waar je je niet mee kunt bemoeien. Tenminste, niet in de zin dat jij er inspraak in hebt.
Jaren terug, toen ik nog een jong meisje was, vertelde mijn moeder me dat mijn vader er een vriendin op na hield. Ik wilde dit echter helemaal niet weten. Ik was dan wel een stuk jonger dan jij nu bent, maar toch. Ik vond het toen al een zaak tussen mijn ouders, waar ik me niet mee kon en mocht bemoeien.
Wat nu als je ouders wel bij elkaar blijven? En je vader en de buurvrouw er vrolijk op los blijven vreemdgaan (als dat al zo is) Is dát de ideale oplossing? Lijkt mij ook niet.
En ja, je moeder zal er veel pijn van hebben, die kans is erg groot, maar zou ze in een huwelijk willen blijven waar haar man een ander heeft? Niet meer van haar houdt? (alhoewel dat niet per definitie hoeft natuurlijk, een mensenhart is groot genoeg voor meerdere liefdes)

Ik vind het een moeilijke zaak maar vooral een zaak tussen je ouders.....

[Mirthe]

JOOW, ik had me tot nu toe afzijdig gehouden - maar nu valt eea op zijn plek.

Wat moeilijk voor je...dit. En wat pijnlijk allemaal.

Ga je niet aan jezelf twijfelen, of je wel of niet ouderwets bent en zo?
Je vraagt heel terecht om basale zekerheden.

Mijn eerst (niet gestelde) vraag was: hoe oud is het meisje. Wel, dat weet ik nu. Geen beginnende puber, maar nog wel huis-gebonden (hoewel je de leeftijd hebt om eventueel zelfstandig te wonen, als het zou moeten).

Ik weet niet hoeveel drang erachter zit, hoe bezwaard je je voelt - maar is het een optie dat je je vader vraagt om een eigen account op zijn pc. Een stille hint dat je nattigheid voelt, want, wie weet, vindt hij dat jij zijn vertrouwen hebt geschonden door zijn mail e.d. te hebben waargenomen. Zoiets kan woedend maken, of beschaamd en dan kan hij zich beraden, nagaan hoe fundamenteel een en ander voor hem is, zonder je moeder vooralsnog te belasten.(tijdelijk, want iets zit er scheef, naar mijn gevoel).

Een brief is een andere optie, hoewel dit is ingegeven door mijn eigen schrijfliefde.
Een brief kun je over nadenken, eventueel met een ander bespreken voordat je hem aanbiedt en het dwingt je tot afstand nemen.

Ik begrijp dat je sympathie naar je moeder uitgaat -en juist haar laat je nu, voor je gevoel, in de steek...

ik weet niet wat wijs is, maar ik wens je nu eerst wat rust toe.


Mirthe

[Mirthe]

Hm, meer ironisch bedoeld: jouw vader is niet de handigste op zijn pc - je kunt nl. zorgen dat geschiedenissen niet opgeslagen worden, wat in dit geval vanuit zijn positie wel slimmer was geweest en....kan jij het wel? Ook jij hebt je kwetsbaarheden....

In principe voel ik voor de lijn van Sfinxs, maar ik begrijp ook wel dat dit alles je hevig bezighoudt, en waar het hart vol van is, loopt de mond van over.

Op zich vind ik het herkenbaar dat je je beraadt over relaties, dat je nadenkt en, mss belangrijker, navoelt, wat relaties zijn en doen met mensen. (ik zie het bij mijn eigen kinderen ook zo gaan ). Jouw eventueel kritische vragen en opmerkingen aan je ouders gericht zullen daarom mogelijk wel kwetsend, maar niet onnatuurlijk vallen. In dialoog zijn met je moeder en vader kan je mss wel helpen je hart omzichtig te luchten?

Een brief aan je huisgenoten, ben ik met je eens, doet geforceerd aan. Wel kan het je helpen je emoties en gedachten te ordenen en een ijkpunt te hebben: wel schrijven, maar niet geven.

[droomvlinder]

Joow , je schrijft :en mn gedachte en wens is niet dat mijn ouders een traditionele relatie hebben (al weet ik niet precies wat je ermee bedoelt), maar mijn gedachten en wensen zijn respect en vertrouwen wat je in elkaar moet kunnen hebben en op het moment dat één van de twee iets doet waarbij hij weet dat hij het de ander niet kan zeggen omdat de relatie dan over zou zijn, is het foute boel. zoals in dit geval dus.

Misschien kan je met je ouders op een of andere manier eens een gesprek hebben over wat bespreekbaar moet zijn in een huwelijk. Over hoe een relatie kan evolueren om hecht te blijven.
Ik ben het met Mirthe eens dat je rust nodig hebt .

Een huwelijk valt in stukken als er weinig begrip en dialoog is over wat de ander beleeft of wil beleven , als er definitieve positienames zijn die elk gesprek bemoeilijken.

Ik schrijf dit niet lichtvaardig , het maakte sterk deel uit van m'n eigen leefwereld . Ik kan je maar 1 raad geven , neem het leed en leven van je ouders niet op je , niet nu niet later . Het zijn volwassenen die hiervoor zelf de kracht hebben .
Wel kan je ze misschien helpen anders te gaan denken en weer echt met elkaar te kunnen praten, maar nogmaals het is niet jou taak.

Ik heb de levensloop van m'n ouders niet kunnen veranderen , hij werd bepaald door wat ze zelf in hun jeugd beleefden en door hun beider tekort aan durven doorpraten.

Ik had net als jij veel zekerheden en verklaarde ook allerlei stellingen zoals : als hij ooit vreemd gaat verlaat ik hem enz .
Maar het leven heeft mij geleerd dat het heel anders functionneert wil je gelukkig en sterker worden.
Ik zou , mocht ik nu weer in jou plaats zijn hulp zoeken bij een persoon waarbij je dit alles kwijt kan .
Zelf doe ik dat 35 jaar later nu ook .

[fuutje]

@Droomvlinder,

Een wijze raad die je hierboven geeft.
Helaas kun je dat als kind, puber of adolescent niet altijd voorkomen dat 'zaken' op je schouders gelegd worden. Al dan niet gewild en al dan niet zèlf opgelegd. Ik kan me het dilemma van Joow voorstellen.

Ook ik heb de levensloop van mijn ouders niet kunnen veranderen. En ook ik heb (achteraf) gezien dat deze werd bepaald door wat zij beiden in hun jeugd hebben beleefd en ook ik realiseer mij nu dat ze niet in staat ben geweest om daarover door te praten.

Ik heb echter wel gezien dat mijn ouders geprobeerd hebben (vijf kinderen) ons in meer of mindere mate, 'medeplichtig' te maken.
Ik zie nu dat het ze gelukt is en dat wij daar, uiteindelijk, de wrange vruchten van hebben geplukt.
En daar heb ik heel wat ouder voor moeten worden dan Joow nu is.

Het heeft mij 20 jaar gekost voordat ik hulp zocht (ik tel mijn zegeningen Droomvlinder ).

Maar helpt dat Joow?
Ik heb geen advies aan Joow.
Moet zij het wel of nou juist niet vertellen; erover praten? Ik weet het niet.
Het enige dat mijn gevoel zegt, dat àls je besluit erover te praten, je het bij je ouders moet laten en dus dat je met je vader zou kunnen praten over je gevoelens, vermoedens. En dat je het, zoals ik al zei, het bij hem neerlegt of hij er wat mee doet.
Hoe verantwoordelijk je jezelf ook voelt, je bent niet je 'moeders hoeder'.

Ik wens je sterkte Joow.

Fuutje

[droomvlinder]

@fuutje , je hebt gelijk wanneer je zegt dat je geen advies kan geven , want inderdaad we weten ook niet hoe de dingen anders zouden kunnen gelopen voor ons .

Je schrijft : En dat je het, zoals ik al zei, het bij hem neerlegt of hij er wat mee doet.
Hoe verantwoordelijk je jezelf ook voelt, je bent niet je 'moeders hoeder'.
Dit is vooral wat ik ook wou doorgeven.

En ik wens Joow ook veel sterkte , want het kan allemaal heel erg diep pijnlijk zijn.

Maar Joow , zelfs mochten je ouders uit elkaar willen gaan , dan wil dat nog niet zeggen dat de wonden niet zullen helen en dat je misschien toch in een minder pijnlijke situatie zal komen.Maar het is nog lang zover niet , een crisis in een huwelijk hoeft geen einde van de relatie te betekenen.

[Sfinxs]

ik klap hier nu wat uit de school,
heb sfinxsoudste gevraagd naar zijn visie,
ik ga niet in details treden hier maar zijn visie
dat was iets tussen jou en papa, en niet van mij,


sfinxs

[Dolce Vita]

Hoe zou het zijn als het omgekeerd was: vader of je zus komt er achter dat dochter(zus) mogelijk haar vriendje bedriegt of ook chat met een ander knul?

Zou iedereen dan ook van die vader/zus verlangen dat hij dat vriendje maar even op de hoogte stelt of van zijn dochter/andere zus eist dat zij het haar vriend vertelt en dat anders de vader/zus dat wel even zullen doen?

Of zou je dan tegen je vader of zus zeggen dat ze zich niet met jouw liefdesleven moeten bemoeien?

Mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven. Ook vaders. Wat in mijn ogen wel kan is de zus/vader laten weten dat jij het weet en vragen of hij weet waar hij mee bezig is. Er op wijzen dat als jij er achter komt, dat dan ook anderen dat kunnen, is ook een mogelijkheid. En de vraag of dat flirten hem een relatie breuk waard is, is ook een prima optie?

Daarmee voorkom je vaak dat iets dat misschien als een spannend spelletje begon, ongewild volledig uit de hand loopt

[Savanne]

ehh mag ik hier even protesteren?

Als het niet je ouders betreft liggen wat mij betreft de zaken net wat anders.. Alles wat je ouders doen voelt ook als iets wat invloed heeft op het kind.
Je moet je voorstellen dat je al die jaren voelt dat je een product bent van hun liefde ( voor het gemak even zo gesteld) en als een van de ouders dan er een relatie op na houdt of een verhouding etc.. kan dit tornen aan de grondvesten van je bestaan. Dus gevoelsmatig ligt het heeeeeel anders dan zo simpel als je het net stelt dolce... Theoretisch echter snap ik wel wat je zegt.

My 2 cents

Sav

[Brunette5]

Ik schrijf hier nu wat mijn hart me ingeeft, misschien zit ik er helemaal naast, misschien ook niet.

Mijn menig is: DOE er iets mee. Het is niet JOUW verantwoording!!!! Jij zit met dit allemaal op je schouders en dat is niet goed voor je en je opgroeien als leuke jonge dame die nog helemaal aan relaties moet beginnen.

Dit is écht iets tussen je vader en je moeder.

Denk je dat je moeder helemaal niets voelt of ziet? Vast wel, diep in haar hart........ Ik lees dat de buurvrouw wel erg vaak bij jullie thuis is.......dat vind ik nogal schaamteloos van je vader en de buurvrouw.

Mijn Advies: misschien zou je het hele verhaal via email naar hem toe kunnen sturen en misschien ook naar de buurvrouw, zo hoef je zelf niet de hele confrontatie op je te nemen. Dit is niet is wat jij op je schouders hoeft mee te dragen.
Dit is iets tussen je vader en moeder en zij moeten dit onderling oplossen, hoe pijnlijk dan ook!
En als je dit via email doet, leg je helemaal bij je vader en de buurvrouw en je hoeft niet aan te horen wat voor smoesjes je vader allemaal bedenkt of egaal wat hij erover te zeggen heeft.
Alles wat hij wil zeggen hierover MAG hij niet tegen jou doen, zo legt hij het bij jou neer.

Hij mag weten dat jij het weet en je mag best erbij zetten dat het erg egoïstisch is van hem en dat jij het verder NIET met hem wil bespreken, dat het nu verder aan hem is om er iets aan te doen, samen met je moeder. Je mág er zelfs (mijns inziens) niet met hem over praten, je bent zijn dóchter en hij zal ZELF de verantwoording moeten nemen voor zijn daden en die bespreek je niet met een jonge dochter!!!!!!!!!!

Waarom gaat je vader zo argeloos om met emails naar haar? Misschien diep in zijn hart hoopt hij dat het uitkomt?
Vooral vaak de volwassenen kunnen en durven niet met zo een situatie omgaan, het huwelijk gaat niet goed (dat is wel duidelijk), maar beiden durven het niet te bekennen en erkennen dus sluiten ze hun ogen en doen alsof er niets aan de hand is.

Of bespreek het met iemand die er heel dicht bij staat, maar confronteer dit alles NIET direct met je vader.................doe je dit zelf niet aan!!!!

Blijf hier vooral geen weken meer mee lopen lieve schat, dit is een ongezonde situatie voor een jonge meid!!!

Als het escaleert dan kun je je moeder tot steun zijn, maar dat is ook alles. Jouw taak is een eigen leven creëren en niet tussen onschuldig tussen de problemen van je ouders zitten, want jij bent daar niet verantwoordelijk voor, deze problemen hebben NIETS MET JOU te maken!!!!

Ik ga in herhalingen vallen hihi......ik laat het hierbij en wens je heeel veel sterkte met welke beslissing je ook neemt.

Dikke Knuffel Van Brunette

[Jessebel]

Maar hebben we het nog steeds over vermoedens?

En je woont dus bij je ouders? (in je profiel staat van niet. Kan eea iets minder gecompliceerd maken)

Hoe moeilijk ook, ik zou er zoveel mogelijk afstand van proberen te nemen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan dat weet ik. Vooral omdat we het nog over vermoedens hebben (??) zou ik, proberen een reactie van mijn vader te ontfutselen, al is het maar om meer duidelijkheid. Maar het moet van hem komen. Eigenlijk wat je al gedaan hebt en wat hier gesuggereerd wordt (over de pc, maar ook jou reactie bij de tv).

Maar als die bom barst... afstand nemen... je kan er zo diep in meegesleurd worden, en je eigen relatie met je ouders kan daardoor ook veel schade oplopen...

Ik heb het meegemaakt, ook 19. ben erdoor het huis uitgegaan, tot groot verdriet van mijn moeder (en kleine zusje), en de relatie met mijn vader is nu pas (na 6 jaar) hersteld. Achteraf had ik het niet anders gedaan, maar verwijt (groter woord dan ik bedoel, want ik begrijp het wel) mijn ouders wel een beetje dat ZIJ me er teveel in betrokken.

ps:mijn ouders zijn nog samen... terwijl mijn moeder dezelfde stellige mening had als het jouwe, trouwens. Maar of het goed is bij elkaar te blijven na zoiets is maar de vraag...

[Dolce Vita]

ehh mag ik hier even protesteren?
Als het niet je ouders betreft liggen wat mij betreft de zaken net wat anders.. Alles wat je ouders doen voelt ook als iets wat invloed heeft op het kind.
Je moet je voorstellen dat je al die jaren voelt dat je een product bent van hun liefde ( voor het gemak even zo gesteld) en als een van de ouders dan er een relatie op na houdt of een verhouding etc.. kan dit tornen aan de grondvesten van je bestaan. Dus gevoelsmatig ligt het heeeeeel anders dan zo simpel als je het net stelt dolce... Theoretisch echter snap ik wel wat je zegt.

Sav

Je mag best even protesteren. Maar jij bent als kind ook het product van je ouders en eerste lijnsfamilie van je zus en wat jij in je liefdesleven doet kan ook je ouders/zus slapeloze nachten bezorgen en hun wereld om hun grondvesten doen schudden. "What's sauce for the goose is sauce for the gander", zeggen de Engelsen. Ik zou zeggen: je kunt moeilijk met twee maten gaan meten.

Dus óf je zou ook hun bemoeienis met jouw relationele leven moeten waarderen en omarmen. Wat gij niet wilt dat u geschiedt......... of je zoekt een andere weg om dit probleem te benaderen. Maar als je als een derde je rechtstreeks gaan bemoeien met het liefdes leven van je ouders, dan vraag ik me af waar je de legitimatie daarvoor haalt. Zeker niet als je zelf in een soortgelijke situatie niet zou accepteren als je vader soortgelijke zaken met jou vriend zou gaan bespreken of daarmee zou gaan dreigen. Een relatie tussen twee mensen is al moeilijk genoeg, zeker als er problemen zijn is een derde persoon die zich daar in mengt dan levensgevaarlijk voor die relatie. Neem de ervaringen van Jezebel maar mee in die afweging, en die werd er ongevraagd in betrokken.

Ik zou eerst maar eens voor een goed gesprek met paps gaan. Dat vergt lef en enige volwassenheid, maar dit is ook geen kattenpis zaak. Je kunt in misplaatste nobelheid namelijk heel makkelijk de zaak veel erger maken dan ie is. Zeker als het alleen maar wat geflirt blijkt te zijn. Vertrouwen tussen partners komt te voet maar gaat te paard. Ook bij "vals"alarm.

Maar ik begrijp je dilemma wel, dat is ook niet makkelijk.

[Jessebel]

Wat was het gevolg Joow, hoe was de reactie? Of heb je geen zin erover te tikken? (begrijp ik ook wel)

@Dolce Vita, ik vind het geen vergelijking, vreemdgaan van een dochter/zoon, of van ouders. Een betere vergelijking is dan een gigantische ruzie of een grote breuk tussen broer en zus, en ouders zich daarmee wel of niet bemoeien...

(in meeste gevallen denk ik wel, aangezien het ouders net zo goed pijn kan doen om te zien dat hun kroost elkaar verdriet of narigheid aan doen)

[Dolce Vita]

Dat had heel anders opgelost kunnen worden. In plaats van de boel in de fik steken en dan hard weglopen en zeggen dat je er niets meer mee te maken hebt (met de gevolgen).

[Jessebel]

Nou je hebt het probleem zo wel bij hen gelegd en niet bij jezelf. En het is ook iets tussen je ouders.

Ik hoop alleen dat je je er dermate buiten houdt (ALS het uberhaupt 'in de fik' staat), dat je geen kanten kiest in deze situatie... maar dat zeg ik dan echt vanuit eigen beleving (persoonlijk dus).

Het verbaast me eigenlijk dat je vader je nadien niet heeft aangesproken.. hmm..