Hoe heb jij jezelf (terug) gevonden???

[Savanne]

waar ik veel aan gehad heb is om mijn doelen niet te hoog en niet te ver weg te leggen....Wel heb ik mijn leven van dag tot dag ietsje verlegd.. Ik durf nu wel iets verder te kijken..

Een ondersteuning in moeilijke tijden ook was een gedichtje dat ik altijd bij me draag in mijn hart ( gekregen van een dierbaar persoon)

Kijk niet terug , terug naar het verleden
Maar kijk vooruit, vooruit naar het heden
Daar waar het leven verder gaat
en het geluk je te wachten staat...

Ik probeer altijd te zorgen dat ik aan het einde van mijn dag op dingen terug kan kijken waarop ik trots mag zijn...

sav ( er nog lang niet)

[dholak]

Mooi topic, en goed van Miss B dat die deze weer omhoog gehaald heeft
Het blijft namelijk een telkens terugkerend iets in ieder zijn leven.
Heb zelf de volgende raad gekregen toen ook ik mezelf kwijt was.
Leren Nee zeggen, of in ieder geval eerst nadenken over..
Met de vraag aan jezelf, wil ik dit , doe ik dit omdat men dit van mij verwacht of wil ik dit doen om aardig gevonden te worden.
Het is volgens mij zo dat je jezelf kwijt raakt doordat je altijd bezig bent met en voor de ander. En vergeet er bij stil te staan wat je zelf eigenlijk wil.

[vir40]

ik heb mezelf terug gevonden nadat ik mn exman buiten de deur had gezet

ik stond op een morgen op en daar was de oude vir weer,geen gevloek als een bootwerker,geen asociaal gedrag,(na 8 maanden)


gewoon rustige vir,die alles op een rijtje had,haar nuchtere kijk op het leven

heeft veel jankbuien gekost,en het geduld van 1 persoon,maar ik was weer terug,sterker als voorheen,


met dank aan die ene persoon

[Mirthe]

waar ik veel aan gehad heb is om mijn doelen niet te hoog en niet te ver weg te leggen....

Grappig, als dat niet té misplaatst klinkt in deze ernstige draad. Voor mij werkte het precies andersom. Om mijn zelf te herontdekken moest ik mijn doelen juist heel ver leggen, bij wijze van spreken tot in het universum, waar het/mijn mandaat van de hemel voor me klaar lag.
Het is de ervaring van de absurditeit van (het) bestaan: er is geen andere zin dan de zin die je er zelf aan toekent. Het is een vrijheid in optima forma en ik beschouw het als levenskunst om die vrijheid te handlen.

In concreto betekende dat het loslaten van onhandig gebleken concepten en anders gaan oordelen over alles waarmee ik te maken heb of had. Dat ging met onordelijke, pijnlijke stappen. Als er al structuur was, kreeg ik die van geliefde, gewaardeerde anderen.

Zoals Massie vaststelt: er is niet altijd zicht op een deur, op een vervolg. Er is niet altijd een gevoel van 'vooruitkomen'. (Btw, kennen jullie de prachtige Kroondraad op pag. 2 in dat forumdeel: 'Vooruit komen' ? Is bij deze verplicht leeshuiswerk )

Voor mezelf heb ik bepaald dat ook aarzeling acceptabel is. Dit ene leven is té kostbaar, té bijzonder, té onvervangbaar is om te laten verzieken door waanideëen dat dat leven op een bepaalde manier móét verlopen om het te kunnen waarderen, om ervan te houden. En dan kom ik uit bij de kleine stapjes, genieten van een bloem, het mooie uitzicht vanuit mijn huis, een streling van mijn man - en, tja, zelfs bij het accepteren en genieten van stilstand.

(Voila, den deze is besmet door het existentialisme, de oosterse denkwijze en de post-moderne filosofen).


Mirthe

[Savanne]

voor mij werkte dat niet mirthe puur omdat ik dan moedeloos werd over het nog niet kunnen bereiken van mijn doelen... Ik heb leren overleven door doelen te stellen per dag en per week... dat heeft mij gebracht waar ik nu ben.. inmiddels heb ik maand en jaardoelen.. maar dat kon ik toen echt niet... was te frustrerend..

Zo zie je maar ieder zijn manier

[Mirthe]

Savanne, ik kan me heel goed voorstellen dat jouw route heel anders is. Dat wil ik absoluut niet bestrijden! Eigenlijk vind ik het vooral heel verrassende conclusies.

[Artemis]

Ik dacht mezelf gevonden te hebben een tijdje terug. Voelde me goed en had doelstellingen die ik kon bereiken. En nu...tja nu weet ik het even niet meer. De doelstellingen die ik had lijken nu zo ver weg. Ben weer terug bij mijn zusje trouwens. Zit op een kamertje veel te veel te piekeren. Ik ben mezelf kwijt. Ik ben nu niet meer de persoon van een tijdje terug. Ik probeer haar weer te vinden. Want weet nog goed hoe ik me voelde toen ik haar wel was. Mijn echte ik. Ben nu weer dat kleine stille meisje in een hoekje weg gekropen. Wil geen fouten maken dus doe daarom maar helemaal niks. Is fout weet ik, maar toch doe ik het. Donderdag gesprek met een nieuwe psychotherapeut. Heb het idee sinds dat ik een keer 2 weken was gestopt met mijn AD dat het daar na nooit meer is goed gekomen met mijn medicijnen. Ga dit daar ook vertellen. Ik zie een klein kronkelpaadje door het donkere bos waar ik me nu zo verdwaald in voel. Misschien dat dit paadje me terug brengt op de goede weg. Ik hoop het, want ik mis haar.

[Alfredo]

Eerst (1984) volledig klem tussen de muur, met het gezicht van Jan Wolkers in zijn laatste weken.
Vervolgens nieuw terrein betreden en dolend en zoekend een weg ten leven.
Zonder koffers lapmiddelen had ik het nooit overleefd.
Want - niet meer nodig - dan ook niet meer gebruiken.

Daarna slijtage in mijn persoonlijke groei, totdat ik tot mijn stomme verbazing ineens in de tuin tegen mijn vrouw zei;"ik ga scheiden".
Aan die optie had ik nog nooit gedacht.Het overviel me.
Logisch, als je nooit jezelf bent geweest zijn ook je opties niet voelbaar.
Ben dus véél te lang gebleven.

Opnieuw verder gegroeid én toch ook weer de afgrond ingestort.(1992)
Ook met allerhande lapmiddelen, maar opnieuw niet als doel.
Ging op eigen initiatief in therapie en zette tevens -vaak met succes -allerlei oproepjes voor verschillende doelen in de Volkrant. Ik ben een overleveraar, puur sang.

In 1984 zag ik mijn eigen dood op 2 jaar afstand.
Er gebeurde toen iets heel bijzonders, maar heb er geen enkele andere conclusie uit getrokken dan; "ik blijf in leven". Geen filosofie van gemaakt (waar ik nogal bedreven in was), maar blijven in een zelfgekozen leven van
voelen, ervaren (minimaal denken) en vooral doorzetten.

In 1992 dus op eigen initiatief in therapie gegaan.
Het stelde me diep teleur. Er zat heel weinig in. Maar, ik had al diverse opties geprobeerd en besloot hier dan maar te blijven, want doorgaan met zoeken; ja, daar zijn ook grenzen in én ik kon hun diagnose heel goed gebruiken voor de Nederlandse bureaucratie en díe jungle moet, ja moet,
je nooit uit het oog verliezen.

Therapeut vroeg me in de beginperiode; "welke sociale vaardigheden heb je als kind je aangeleerd"?
Antwoord; zou het bij god niet weten".
"Geen énkele sociale vaardigheid?"
"Vrees van niet".

Eenmaal thuis ontdekte ik; "mijn fantasie", dát was mijn redding in bange dagen. Savonds naar de maan kijken, schaatsen, sinterklaas, spoorzoekertje, verkleden, enz. enz."

En die ontdekking leverde me veel op; het bracht me in contact met mezelf en ben toen bewust naar nieuwe bronnen gaan zoeken; de magie in kinderlijke vorm (werd vrijwilliger bij een kindercircus en dat liep heel leuk),
alsmede in volwassen vorm; bijv. boetseren, de Parade, wandeltochten door de bergen, etc.).

Nu zijn daar dan ook verhalen, liedteksten, foto's en schilderijen bij gekomen, maar die "oerbron" van kindermagie in zijn directe vorm = bijv. kijken naar intocht Sinterklaas zal ik niet gauw loslaten.
Daarom staat er ook één schilderij van mij tussen die koraalschilderijen die zó door een kleuter van vijf gemaakt had kunnen zijn.

Wat mij ook geholpen heeft, is dat ik vier jaar op een gedegen sociale academie had gestudeerd. Dat leverde qua zelfinzicht, etc. veel op.

Tenslotte;

Een kennis/vriendin die me ooit zei; "Maar je hebt ook nog nooit in je leven voor jezelf gekozen", leverde een nieuwe doorbraak.
Die opmerking kwam echt binnen (= "therapierijp"-vreselijk woord) en ik ging een feministisch boek lezen; "als hij maar gelukkig is". Dat boek toont heel helder patronen in de opvoeding van jongens en meisjes met allerhande verwachtingen daaraan gekoppeld.
Ik herkende mijzelf helemaal in hoe meisjes veelal - nog steeds - worden opgevoed; zorg voor een ander en verwacht niet hetzelfde terug. Jongens "verhuizen" van hun moeder naar nieuwe vriendin.

Ik leef nog en soms overleef ik nog.
Misschien komen de mooiste jaren nog.

Verder leerde ik, dat als zich echt positieve ervaringen ervoer, ik daarover niet diende te praten. In tijden dat ik dat wél deed was de groei binnen twee dagen gestopt om niet meer terug te keren.

Zo leerde ik, dat ik iemand ben die beter achteráf (na jaren)positieve dingen moet benoemen en dat er dingen zijn (positief) die ik beter nooit zal kunnen vertellen.
En ik zeg hier,nu, zelfs niet, of er dingen zijn die in die categorie thuishoren.
Mijn verstand helpt mijn gevoel te beschermen en te voeden en omgekeerd leert mijn gevoel mijn verstand anders te denken; niet langer alleen maar doelgericht, maar veeleer associatief.



Ik heb een goed leven gehad.

Alfredo

[Spuit11]

Spuit11 *onder de indruk van Alfredo's verhaal*....

[Sfinxs]

@alfredo
geraakt door je posting
vooral het stukje fantasie en magie van het kind !

sfinxs
blijft zichzelf herontdekken
blijft afpellen,

[dholak]

@Alfredo en @DzHead wat een indrukwekkende levensverhalen.

Het blijkt maar weer uit deze verhalen dat als je zelf veranderd je omgeving mee gaat veranderen, het zij moeizaam. Maar ieder op zijn eigen tempo.
Soms lopen je wegen uit elkaar (Alfredo) en soms groei je weer naar elkaar toe (DzHead)
Maar in beide gevallen wel jezelf teruggevonden

Heb diep respect voor de openheid van beide heren hun schrijven

[J.E.]

Wegbereiders

Levensreizigers! Er zijn geen wegen. Wegen ontstaan door lopen

Vaak hebben we de illusie dat ons leven veel makkelijker zou zijn als we langs netjes gebaande paden konden reizen, met duidelijke borden en een zorgvuldige plattegrond. Maar zo liggen de zaken niet. Het leven is een reis en niemand VOOR jou heeft precies dezelfde route gevolgd. We zijn inderdaad levensreizigers. We komen er alleen achter waar de weg heen leidt als we haar volgen en dan nog vaak alleen als we omkijken naar het afgelegde gedeelte.
Soms is het angstig, maar toch maakt dit het mysterie en de opwindende vreugde van ons bestaan uit. Niemand kan de reis van ons overnemen of onze paden plaveien.
Soms grijpt de angst ons bij de keel dat we alleen nog maar stil willen staan, doodstil, zonder risico's. Precies: je een weg banen.

Uit WIE DAN LEEFT

Ik had altijd een idee over hoe mijn leven eruit zou zien en tot een paar jaar terug leefde ik altijd DAT leven. Totaal mezelf daarin verloren, leefde niet vanuit mezelf, maar werd geleefd. Ik vroeg mezelf af wat ik nou echt wilde, JA IK! Wat IK leuk vond, wat IK wilde ervaren, wat IK wilde voelen, wat IK graag nog allemaal zou willen doen en vooral wat IK NIET WILDE...
Een grote zoektocht naar mezelf. Hoge berge diepe dalen, toppen in zicht. Ik wist dat ik mezelf daarvoor de tijd moest geven, ik niet 1,2,3, op de top zou komen. 1 stapje vooruit, 2 achteruit. Soms 2 stappen vooruit maar dan ineens weer 4 stappen achteruit. De balans zoekende...
Mijn leven zag en totaal onverwacht ineens heel anders uit. Ook werd het even een heel onzeker leven, nog nooit voelde ik mezelf zo onzeker. Alle grond leek onder mijn voeten vandaan gehaald te zijn.
Ik hoefde het niet alleen te doen gelukkig, heb hele lieve vrienden en familie.
En ik heb mezelf helemaal terug gevonden inmiddels. Ik heb geleerd dat ik het leven neem zoals het komt. Soms zou ik graag willen weten hoe zeker het eruit zou zien over een jaar bijvoorbeeld, of.... Maar ik weet dat het leven en de toekomst onzeker zullen blijven. Elke dag lopen we verder op ons levenspad, niet wetende wat er komt. Ik geniet nu wel veel meer, hou van het onverwachte, van verrassingen en probeer dingen los te laten.
Een lieve kennis 'zegt' regelmatig: GENIET!!!!

Gisteren is vervlogen. De dag van morgen heeft geen gestalte. Ons blijft alleen de kleine stip vandaag.

[Dragonlady]

ik vraag me af of je jezelf ooit kan vinden.

Volgend jaar wordt ik 50 jaar (eerst nog maar ff 49 worden ).
Ik ben nu op een punt gekomen waarbij ik denk: "Wat heb ik gedaan, heb ik het goed gedaan? Wat ga ik nog doen?".

Misschien zware kost, maar ik vind dat ik dat moet. En nee, ik ben niet met alles tevreden wat ik in mijn leven gedaan heb. Maar ook die punten hebben mij 'gevormd' tot de persoon die ik nu ben. Toch ben ik nu een totaal ander persoon geworden. Gelukkig anders was het leven maar saai.

Ben ik een 'beter' persoon geworden? Ik denk het niet. De ervaringen hebben mij wel een 'verstandiger' persoon gemaakt.
Ik denk met spijt terug aan de dingen die ik fout heb gedaan. Vooral de fouten die ik gemaakt heb tegenover mijn ouders en mijn kinderen. Maar ook van die fouten heb ik iets geleerd.
Ik kijk met plezier terug op de mooie dingen die ik gedaan en beleefd heb.
Ik kijk met een glimlach terug op de liefdes die ik in mijn leven gehad heb.
Ik kijk met weemoed terug naar mijn jeugd.

Maar stopt het leven bij 50?
Nee ik vind dat ik nog maar net begonnen ben. Mijn kijk op de wereld is veranderd. mijn kijk op mezelf is veranderd. Ik ben een fase ingegaan die totaal anders is dan wat ik 'gewend' ben.
Het is spannend en opwindend. Er zitten dingen bij waarvan ik nooit gedacht heb dat ik het zou doen of zou durven.

Ik zie een hele Nieuwe Dragonlady opstaan.

Ik leef nu dag bij dag, in plaats van 'volgende week'.
Ik ben spontaner en toch bedachtzamer geworden.
Ik ben vriendelijker geworden. Maar toch sta ik meer op mijn strepen.
ik kan beter met geld omgaan. Nog een jaar dan ben ik van mijn schuldanering af.
Ik kan beter met mensen omgaan. Heb nu echte vrienden.
Ik kan beter voor mezelf opkomen. Zonder agressief te worden.
ik heb een totaal andere vorm van mijn sexuele beleving ontdekt. Ik vind er rust in.
Ik ben qua sex veel vrijer geworden. Ik geniet ervan.

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Ik denk dat ik nu eindelijk 'volwassen'geworden ben.

Dat gebeurd niet van de een op de andere dag. Maar plotseling is er een moment dat mensen je serieus nemen, naar je luisteren en eindelijk zeggen: "Je bent verstandig".

Ik ga ook weer leren.
Website Disign, Fotografie, Boekhouden en Belasting Consulente. NU weet ik pas wat ik wil gaan doen. Nu weet ik pas wat ik later wil worden .

Al deze dingen, het verleden, heden en de toekomst maken mij tot de persoon die ik nu ben.

[pure]

Tussen al mijn geklets door....

Mooi topic.

Ik heb mezelf ook nog niet gevonden.
Zonet voelde ik: ik hoor nergens bij. Heb nog nooit iemand gevonden bij wie ik een "yes"-gevoel had. Altijd was ik maar weer anders.
Vanavond twee muzikale leeftijdgenoten gezien op TV, die daar zijn gekomen in hun carriere waar ik....had kunnen zijn? Misschien wel, misschien niet. Talent heb ik genoeg, maar ik kom niet verder, iets wil er niet mee de wereld in.
Bij de 'gemiddelde' mensen hoor ik niet, maar bij die kunstenaars ook al niet. Ik hang ergens tussenin, en dat doe ik al meerdere jaren.

Ondertussen gaat het financieel zo slecht dat ik aan de rand van de afgrond sta. Of ik zit er eigenlijk al in, maar ik voel het liever niet.

Wat doe ik hier op aarde dan in Godsnaam.

Dat ik maar gauw mag voelen wat ik wil met dit leven. Want als je niets wil, dan knikkert het leven je uit je huis en op straat. De enigen die me verder nog kunnen ondersteunen (met geld) zijn mn ouders. En ik loop tegen de 35. Geld nul, vrienden nul, relatie nul, werk praktisch nul.

Als ik Alsjeblieft eens mag gaan voelen WAARVOOR ik wil vechten, dan doe ik dat wel . Nu weet ik niet waarvoor ik het doe.
Nog even en alles gaat pijn doen.

[Miss B]

Op het moment dat ik dacht ik heb mezelf hervonden.. mocht ik gaan vechten voor rust op mijn nieuwe spoor..
die rust is er nog niet, of eigenlijk weer niet.

Een mededeling, duidelijk geen zinloze, maakte alles weer even tot een nachtmerrie..
een rollercoaster die niet lijkt te stoppen ...
Totaal terug geworpen op mijn eigen gevoel.. mijn onrust en mijn gedachten
een paar dagen huilen, praten en onbewust puzzelstukjes plaatsend later.. is het duidelijker.
Ik moet terug in therapie.. om mezelf te beschermen.. mezelf te helpen om de fundering weer steun te geven
dan pas kan ik echt vooruit.. Voluit leven ..

Miss B, wil wel moet ook, maar ziet ertegen op ..