"Zoals anderen ook al zeiden, ik vind dit volstrekt normaal, maar vergis je niet. Het overgrote deel van onze bevolking vindt het niet normaal."
Laten we zeggen dat het voor 'iedereen' normaal is dit te voelen maar het maatschappelijk gezien abnormaal is dit uit te drukken, alleen al in woorden... Mensen luisteren niet naar dat gevoel, stoppen het weg en totdat het in veel gevallen des te erger de kop op steekt en dan wordt er vreemd gegaan...
Ikzelf ben erg open en eerlijk en sta er dan ook bekend om dat ik geen gesprekonderwerp uit de weg ga, al helemaal niet met mijn vriend.. Want daar draait voor mij een relatie toch wel om;blijven praten, redeneren, lachen, discussieren, begrijpen, etcetc. Ik wil hem helemaal kennen, ik wil elk deeltje van hem beminnen, en ik wil dat hij mij ook helemaal kent. Of beter gezegd, ik wil geen geheimen hebben voor mijn lief.
Maar zelfs als je dit hebt met je partner (wat in mijn ogen normaal is en zelfs belangrijk voor iedere relatie, anders heb je meer een relatie met je jezelf, toevallig naast elkaar, vind ik), is het nog een tweede om na openhartigheid over dit soort twijfels ook nog stappen verder te ondernemen. Dan kom je al in een 'wereld' dat door de 'normale' bevolking veroordeeld wordt. Maar dit zou niet zo uit moeten maken.. Jij bent jezelf en iedereen is anders en uniek.. Laten we het zo zeggen; het is toch normaal om anders te zijn dan een ander?
Maar goed, na het praten komen er overwegingen (als het goed is). Je man kan het verschikkelijk vinden.. en dan? stop jij het gevoel weg? 'Neem' je toch een minnaar met medeweten van je partner? Of doe je het stiekem?
Misschien heeft hij hetzelfde gevoel; durf jij hem dan ook 'los' te laten? Ben je ervoor in samen te ontdekken? Wil je het liever apart?
Alle kanten en mogelijkheden brengen moeilijkheden met zich mee (op langer of korter termijn). Ga voor jezelf iig na wat je precies zou willen, of juist niet. Neem alles in consideratie, hoe hij reageert, maar ook wat jullie erna doen..
Groetjes