Daverend slotakkoord

“Nog een keer vanaf die plek. Drie, vier…”. Jana zet de hoorn aan haar lippen en blaast. Voor de zoveelste keer vanavond klinkt de zoete melodie door de repetitiezaal. Achter haar zwellen langzaam de strijkers aan. Ze begint in de flow te komen. Tak-tak-tak! “Ja sorry, ik ga je toch weer even onderbreken,” zegt de dirigent zuinigjes. “Dit lijntje moet je echt wat subtieler aanzetten. Wat lieflijker, laat het strómen.” Hij ondersteunt zijn betoog met wiegende armgebaren.

Jana wil het liefst haar hoorn door de zaal gooien. Ze dóet die man wat! Weken heeft ze geoefend op deze lastige solopassage. Maar nu ze het op de repetitie mag doen, legt Haro op alle slakken zout. Ze heeft zoveel gedetailleerde aanwijzingen gekregen, zo snel achter elkaar, dat ze het nauwelijks bij kan benen. Dat er vijfendertig paar ogen in haar rug prikken, helpt ook niet mee. “Nog een keertje doen?” zegt Haro onverstoorbaar. “Drie, vier…” Getergd zet ze het mondstuk weer aan haar lippen. Lieflijk of subtiel spelen is er in ieder geval niet meer bij. Na afloop van de repetitie voelt Jana zich verloren. Ze vangt geen woord op van het gekwetter om haar heen. Sommige orkestleden zetten opgewekt koers naar de bar voor de derde helft, maar zij wil alleen maar zo snel mogelijk naar huis. De frustratie, de vernedering van zich af schudden.

“Hé, is alles oké?” Het is Frank, een van de altviolisten. Een vriendelijke, bedachtzame, wat saaie jongen van ongeveer haar leeftijd. “Oh, euh, ja, het gaat wel.” Ze forceert een glimlach. “Een avond om snel te vergeten. Ik wil nu vooral naar huis.” “Snap ik,” knikt Frank. “Ik pak snel mijn jas en dan kunnen we gaan.” Shit, dat is waar ook! Ze had beloofd om Frank thuis af te zetten vanavond. Ze rijden vaker samen; zijn huis ligt precies op haar route. Nu duurt het nog twintig minuten langer voordat ze alleen kan zijn.

Buiten op de parkeerplaats durft ze zich iets meer uit te spreken. “Het is gewoon zo’n rotgevoel,” verzucht ze. “Je hebt er zo lang op geoefend en dan… Je gaat aan alles twijfelen. Doe ik het ooit goed? Ben ik wel goed genoeg?” Ze schrikt van dat laatste zinnetje. Waar kwam dat opeens vandaan? “Ik snap het,” zegt Frank kalm. “Het ís ook lastig als je zo voor die hele groep staat.” Zijn stem klinkt lager dan normaal. “Maar hé, uiteindelijk is het maar één iemands mening, over één technisch dingetje. Het zegt niks over jou als persoon.”

In haar hoofd weet ze ergens dat hij gelijk heeft, maar haar onderbuik wil het op dit moment absoluut niet aannemen. Ze geeft hem een por met haar ellenboog. “Jáháá, meneer de therapeut.” Frank lacht en relativeert: “Haha, het is makkelijker om het voor iemand anders te zeggen dan voor jezelf hoor, dat weet ik ook wel. Ik heb ook wel eens wakker gelegen na een rare opmerking van Haro. ‘Wat bedoelde hij nou precies? Deed ik iets verkeerd?’ Inmiddels kan ik het meestal van me af laten glijden, maar zeker niet altijd.” Jana kijkt op. Dat soort emoties had ze niet achter Frank gezocht.

Inmiddels zijn ze bij haar auto aangekomen. Als ze achter het stuur kruipt, trilt ze nog een beetje. “Weet je zeker dat je oké bent?” vraagt Frank bezorgd. “Zal ik anders het eerste stuk rijden?” Ze haalt diep adem. “Nee. Nee, het gaat wel.” De autorit volbrengt ze puur op adrenaline. Straten, pleinen en stoplichten trekken in een waas voorbij. Ze wisselen amper een woord, totdat ze bij zijn huis aankomen en Jana de auto parkeert. Frank maakt zijn gordel los en wil zijn mond opendoen voor een opbeurend afscheidswoord, maar zij is hem voor. “Blijf je nog even?” vraagt ze. “Alsjeblieft?” “Euh, sure, ik ga nergens heen.” Ze staren zwijgend voor zich uit. Zijn aanwezigheid is fijn, kalmerend. En ze dacht nog zo dat ze alleen wilde zijn…

Na een paar minuten draait hij zich naar haar toe en verbreekt de stilte. “Komt wel goed meid.” Weer die lage therapeutenstem. Hij geeft een vriendelijk klopje op haar bovenbeen. Onwillekeurig grijpt ze zijn hand en houdt hem daar vast. Langzaam kijken ze elkaar aan. Het is moeilijk te zeggen wie er verbaasder is over deze wending: Frank, of zijzelf. Haar hoofd trekt een sprintje om weer aan te haken bij haar lijf, dat uit zichzelf heeft aangegeven wat het nodig heeft. “W-wil je anders even binnenkomen?” stamelt Frank, zoekend naar een houding. “Kopje thee?” Jana blijft hem strak aankijken en knikt langzaam. Ze knijpt nog eens stevig in de hand op haar been.

Als twee verliefde tieners rennen ze de trap op naar zijn appartementje. Ze hangen hun jassen op en lopen de woonkamer in… maar tot haar verbazing loopt Frank richting het keukenblok. Hij denkt toch niet echt dat ze théé wil drinken? Snel onderschept ze hem. “Kom hier, verdomme.” Ze grijpt de voorkant van zijn vest en drukt hem tegen de muur. Binnen een fractie van een seconde zijn haar lippen op de zijne. Frank is even overdonderd, maar langzaam beantwoordt hij haar kus. Teder, een beetje bedeesd. “Mmmm…” kreunt hij liefdevol terwijl hun tongen elkaar verkennen. Dan legt hij voorzichtig zijn handen op haar schouders. Ongeduldig pakt ze een van zijn handen en drukt die stevig op haar borst. Ook in deze, wat sullige man zit een oerkracht – ze voelt het ergens wel – en die moet en zal ze naar boven brengen. Ze heeft vanavond een machtig vuur nodig waar ze al haar frustraties in kan smijten.

Frank begrijpt de dwingende instructie en begint haar borst te masseren. Hij knijpt er zachtjes in, streelt de ronding door haar bh heen. Nu is het haar beurt om te kreunen. Even later durft hij zelfs haar billen vast te pakken. Nu komen we ergens, denkt ze, terwijl ze hem vurig blijft zoenen en over zijn hoofd en hals streelt. Hij komt op dreef en begint in haar kruis te frommelen. Onhandig woelt hij door haar schaamhaar, wrijft over haar venusheuvel, maar echt vingeren lukt niet – daarvoor zit er teveel in de weg. Tijd voor een volgende stap. “Heb je een spiegel?” vraagt ze. “Ik wil mezelf zien.” “Euh, ja, in de badkamer…” “Prima, lead the way,” gebiedt ze. De badkamerspiegel hangt boven een brede wastafel met een verhoogde ronde wasbak in het midden. Hier kan ze wel wat mee. Ze zoent Frank nog eens stevig en begint zijn pik te masseren door zijn broek heen. Zijn adem schokt ervan. “Volgens mij,” fluistert ze in zijn oor, “heb jij hier iets voor nodig…” Ze hijgt er overdreven bij, om hem nog eens extra gek te maken.

“Euh, oh ja, natuurlijk.” Haastig loopt hij de badkamer uit. Ze hoort hem verwoed laatjes open trekken, op zoek naar een condoom. Zelf maakt ze van de gelegenheid gebruik om zich snel uit te kleden. Haar jurk, bh en panty vliegen van haar af. Als hij terugkomt, staat ze naakt voor hem in haar bevalligste pose, haar heupen net wat opzij geknikt, hand uitdagend in haar zij. Zijn mond valt open en hij laat het condoom uit zijn handen vallen. Ze wijst van zijn hoofd naar zijn voeten en weer terug. “Jij ook,” zegt ze. “Alles uit.” Frank weet niet hoe snel hij uit zijn broek moet stappen. Vlug trekt hij alles uit, terwijl Jana voorover buigt over de wastafel. Ze hoort hem gesmoord vloeken als hij het condoom om probeert te doen, wat in zijn opgewonden toestand niet makkelijk gaat.

Ze kijkt hem over haar schouder aan. “Néém me.” Hij komt achter haar staan en gromt dierlijk bij de aanblik. Hij geeft een rake klap op haar billen. Now we’re talking! Even voelt hij met zijn vingers of ze nat genoeg is; de uitkomst is meer dan overtuigend. “Aaaaaah!” kreunt ze als hij in haar glijdt. Dit had ze nodig! Frank begint in een rustig ritme te stoten, maar komt al gauw steeds meer op tempo. Jana kijkt in de spiegel diep in haar eigen ogen. Woede, frustratie en pure lust vermengen zich in haar blik. Ze laat alles eruit. “Oh fuck ja, neuk me!” Via de spiegel kijkt ze ook naar Frank. De lust in zíjn ogen wakkert de hare nog eens stevig aan.

Ze klampt zich vast aan de wasbak en begint hard tegen zijn ritme in te stoten. Haar billen kletsen tegen zijn bekken. Ze schreeuwt, ze gromt. “Oooooooh jaaaaaaaaa fuuuuuuck” – het zijn nauwelijks nog coherente klanken. Haar borsten schudden heen en weer. Zijn pik is niet bestand tegen zoveel geweld, en al snel ziet ze in de spiegel hoe zijn hele lijf zich aanspant en zijn ogen nog wat groter worden. “Jana, ik ga zo –” kan hij nog net uitbrengen. Ze toont hem geen genade en blijft keihard doorstoten. Kom maar jongen, denkt ze, laat het er maar uit. Laat maar voelen die kracht. “Gg-gg-gaaaaaaah!” Naar adem happend komt Frank klaar. Ze voelt de pompende bewegingen van zijn pik in haar. Fuck, wat geil. Met een katachtige grom geeft ze nog één laatste stoot met haar heupen.

Woest staat hij uit te hijgen, als een paard dat net de derby heeft gelopen. “Sorry,” stamelt hij, als hij zich langzaam uit haar terugtrekt. “Sorry dat het zo snel ging – ik kon het gewoon niet meer houden –” “Je kunt het goedmaken,” zegt ze gespeeld streng, terwijl hij snel het condoom dichtknoopt en weggooit. “Breng me naar de slaapkamer.” Tollend op zijn benen, strompelt hij voor haar uit naar de slaapkamer. Eén klein duwtje tegen zijn borstkas, en hij ligt achterover op het bed. Ze wijst waar ze hem hebben wil, goed in positie met zijn hoofd op het kussen; dan klimt ze over hem heen. Ze zet haar knieën aan weerszijden van zijn hoofd zodat haar kruis boven zijn gezicht hangt. Hij snuift haar geur op en kreunt. De opdracht is duidelijk. Nog nahijgend van daarnet, begint hij kusjes op haar clit te geven en er met zijn tong omheen te cirkelen. Bij elke aanraking gaat er een elektrisch schokje door haar lijf – wat is ze gevoelig nu! Hij vindt een ritme met zijn tong en legt zijn handen op haar billen voor houvast. O wat voelt dit goed. Ze kreunt, woordeloze oh’s en ah’s stromen uit haar keel. Met schokkerige heupbewegingen begint ze tegen zijn tong op te rijden. Ze gooit haar hoofd in haar nek en legt haar handen onder haar borsten. Ze voelt zich goddelijk en vrouwelijk.

Zo rijdend op zijn tong, bouwt een heerlijk hoogtepunt zich op. Steeds langer houdt ze haar adem in, om het dan weer uit te schreeuwen en vlug een hap lucht te nemen. Zijn tong blijft over haar clit gaan, helemaal overgeleverd aan haar ritme. Zijn gekreun zorgt voor heerlijke extra trillingen tegen haar vulva. Oooooh ja, nu niet meer stoppen. Spieren spannen zich aan, tot op het verkrampte af. Dan trekt alles zich helemaal samen en met een laatste oerschreeuw komt ze klaar. Vuurpijlen stijgen op vanuit haar onderbuik en ontploffen overal in haar lijf. Alles tintelt, het duizelt haar. De naschokken gaan als heerlijke sidderingen door haar heen.

Even zit ze na te trillen, dan draait ze van Frank af en ploft naast hem neer. Hij veegt het zweet van zijn voorhoofd, knippert een paar keer met zijn ogen, lijkt zich af te vragen of dit echt net gebeurd is. “Ik had niet gedacht dat ik dít soort therapie zou moeten geven vanavond!” Ze stompt plagerig tegen zijn schouder terwijl ze zich tegen hem aan vlijt. Waarom moeten mannen altijd zo’n verschrikkelijke grap maken na de seks? Maar ze kan zich er niet echt aan ergeren. Nu ze al haar frustratie eruit heeft gegooid, voelt ze zich zacht worden van binnen. De wereld is mooi. Frank is lief. “Hou me vast,” spint ze, en kruipt nog wat dichter tegen hem aan. “Hou me vast en laat me niet meer los.” En dat doet hij.

Kadmilos