Julian en Doreen, deel 2: van uitstel komt opwinding

Ik zal het avontuur, vorige maand op de cursusdag niet snel vergeten. De opwinding, ongeremdheid, de totale overgave bij iemand die ik voor die tijd nog helemaal niet heb gekend. Met enige regelmaat spelen de gedachten daaraan door mijn hoofd. Daardoor groeit het verlangen naar meer. We hebben aan het eind van de bewuste middag nummers uitgewisseld, maar tot op heden heeft Julian niets meer van zich laten weten. Was ik dan dat voorbijkomende sletje dat hem even heeft bevredigd? Word ik nu daadwerkelijk geghost? Steeds weer kan ik me dat laatste niet voorstellen. We hebben toch ook lol gehad? Er was toch sprake van geestelijk contact? Er was toch ook humor in het spel? Ik besluit maar eens op de website van zijn school te kijken. Zal het onderwijzend personeel daar op staan? Met de laptop op de keukentafel constateer ik dat er inderdaad een teamfoto op staat. Bijna gebruikelijk: er staan twee mannen op en voor de rest alleen maar vrouwen. Ik vergroot de foto iets op mijn scherm en inderdaad, daar staat hij. Julian, mijn lekkere snoepje. Laat hij mij nu keihard vallen?

Die onzekerheid blijft nog een paar dagen rondhangen in mijn hoofd, totdat ik besluit om daadkracht te tonen. Ik kan toch op z’n minst vragen waarom hij nooit heeft gebeld, een sms’je heeft gestuurd of geappt? Het is dinsdagmiddag, tegen half vier. Ik ben vanmiddag vrij, dus dat geeft me mooi de gelegenheid de school te bellen. Als ik dat een kwartiertje later doe krijg ik een stagiaire aan de lijn. Ik vraag naar meester Julian, maar krijg het antwoord: “die is er niet mevrouw, die is al naar huis”. Daar verwonder ik me over, zelf zit ik vaak nog uren in de school. Werk nakijken, administratie bijwerken, lessen voorbereiden, leermiddelen verzamelen, fotokopiëren, dagrooster op het bord zetten en ga zo maar door. Maar ik zet door en vraag: “weet u ook hoe ik hem bereiken kan? Mag ik zijn telefoonnummer?” Ik hoor het meisje aan de andere kant van de lijn aan een juf vragen: “mag ik het nummer van meester Julian ook geven”. De juf is de directeur van de school. Zij neemt het van de stagiaire over en vraagt wie ik ben. Als ze hoort dat ik een haar bekende collega van een andere school ben, krijg ik het nummer.

“Met Julian”, hoor ik. Er klinken motorgeluiden op de achtergrond. Druk verkeer blijkbaar. “Hé Doreen”, reageert hij verrast als hij mijn naam hoort. Op mijn vraag waarom hij niets van zich laat horen, krijg ik informatie die mij doet schamen. “Ja mijn oude buurman is ziek. Hij moet de hele maand naar het ziekenhuis om bestraald te worden. Het is een krasse knar hoor, die laat zich niet kisten!” Het lachende geluid van een andere man klinkt door. “Ja, hij zit naast me”, gaat Julian verder, “elke dag door de drukke stad manoeuvreren, dat is hem nu teveel, dus breng ik hem, wacht tot de behandeling is afgelopen en dan breng ik hem weer naar huis. Daar drinken we af en toe een kopje koffie.” Daar had ik even geen rekening mee gehouden. Dat Julian naast dit alles ook zijn werk nog heeft, dat had ik moeten inzien. En wat lief van hem, dringt het tot mij door. Dan krijg ik een briljant idee om het voor hem en mijzelf goed te maken. “Zal ik vanavond bij je komen? Dan kan ik werk nakijken en jij je lessen voorbereiden. Wat vind je daarvan?” Ik hoor verrassing in de stem als Julian antwoordt: “en jij dan? Jij hebt toch ook je werk?” Dan vertel ik dat ik maar een halve dag voor de klas heb gestaan en de middag heb gebruikt voor het nawerk.

“Hoi Doreen, kon je het vinden?”, hoor ik Julian vragen. Ik proest van het lachen: “nee dat niet, maar ik ben er toch!” Als ik de keukentafel zie herken ik het beeld: stapels mappen en schriften en de laptop om de administratie bij te houden. We gaan daarom snel aan het werk zoals ik heb voorgesteld. Als dat gedaan is zie ik hoezeer Julian zich uitrekt en een luide geeuw niet kan onderdrukken. “Ik heb zin in douchen, ga je mee?”, vraagt hij. Laat ik nou net op zo’n verzoek heb zitten wachten. Niet veel later staan we te zoenen onder de douche. Ik druk mijn lichaam tegen het zijne en ontwaar een stijve die mij stevig in de buik prikt. “Uw jongeheer heeft zin”, lach ik. Alsof Julian niet weet wat er gaande is, kijkt hij omlaag en concludeert: “u hebt gelijk mevrouw, daar moet nodig gebruik van gemaakt worden”.

Na het afdrogen beland ik al gauw in zijn bed. Het dekbed is er al afgeslagen, de temperatuur van de kamer is aangenaam. “Zou u mij oraal willen bevredigen meneer?”, zet ik onze humor door. “Tot uw dienst mevrouw, gaat u er maar eens lekker voor liggen”, is de uitnodiging. Dan valt er een heerlijke stilte over ons heen. Ik lig, met opgetrokken knieën, tegen de rand van het bed. Julian zit er op de grond voor. Nu kan hij zonder vermoeiende houding bij mijn verlangende kutje. Hij plant tedere kusjes op mijn dikke binnenste vulvalippen. Dan bijt hij er zachtjes in met zijn mond en trekt er een beetje aan. Heeft hij dat gedaan dan laat hij ze weer ontsnappen. “Mmmm”, hoor ik hem genieten, “dit is buitengewoon smaakvol, een zoetje, een zuurtje, voortreffelijk”. “Ja, hou nou maar op met dat gedoe Julian”, laat ik weten, zo blijf ik lachen en dan komt de opwinding nooit van z’n lang zal ze leven”. Ik hoor een vette lach, maar voel nog meer.

Een heerlijk zachte en natte tong glijdt nu tussen mijn vulvalippen door en eindigt op het kapje boven de clitoris. Knap dat hij die steeds weet te ontwijken, ook als hij deze heerlijkheden herhaalt. Het laat zien dat hij meent wat hij zegt. Ik hoor niet alleen het likken, maar ook het zuigen aan mijn lippen. Het proeven van mijn natheid. Alsof hij in geen tijden wat gedronken heeft slurpt hij het geile vocht op en slikt het door. Als hij dat gedaan heeft kust hij ook de buitenste lippen, zodat ook die aan genot toekomen. Het kost mij totaal geen moeite me te focussen, het is allemaal zo ontspannen. Ik kan me bij Julian helemaal laten gaan. Daarom breng ik mijn benen nog iets verder uit elkaar. Mijn vingers breng ik naar mijn vulva en houd daar de binnenste lippen zo uiteen dat Julian volop zicht heeft op het roze binnenste. Hij steekt zijn tong naar voren en likt lange halen over het kleine plasgaatje dat hij daar vindt. En weer klinkt het: “mmm”.

“Ohhh lieverd, ga door”, kreun ik als zijn tong mijn clit heeft gevonden. Met veel vocht sleept hij die, met de zachtheid van dons, over mijn gevoelige knopje. Dat aanraken heeft bij mij altijd zo’n impact. Als hij zo doorgaat zal het climaxen niet lang op zich laten wachten. De stimulansen worden nog heftiger, nu hij eveneens teder het topje van een vinger over mijn sterretje laat glijden. Het kriebelt een beetje, maar dan op een indringend geile manier. Zijn tong tikt nu duidelijk voelbaar tegen mijn clit. Dan er langs, dan er weer bovenop. Nu is het mijn beurt om “mmm” te laten klinken. Mijn adem wordt steeds zwaarder en gaat over in een niet te beheersen hijgen. Die tong op mijn clit. Erop, ertegen, erlangs, ik kan het niet meer houden. Plots is het daar, dat overweldigende gevoel van klaarkomen. Ik trek nog harder aan mijn benen, duw mijn onderlichaam in het gezicht van Julian en laat me volkomen gaan als ik mijn orgasme door de kamer hijg en grom. “Jeeeemig Julian, wat kun jij dat goed”, breng ik hevig ademend uit. Ik zie een tevreden grimas op zijn gezicht. Het is mij duidelijk, dit vindt hij net zo fantastisch als ik. Prachtig, heerlijk.

Na een poos van bijkomen vraag ik hem: “heb je nog een condoom in huis?” Dat blijkt hij te hebben. Omdat ik niet van houding veranderd ben kan hij zo bij mij naar binnen. Zijn harde pik pompt een stevig ritme. Wat hij zojuist bij mij gedaan heeft, dat heeft hem zo opgewonden gemaakt als maar mogelijk is. Mijn lichaam schokt van zijn snelle stoten. Ik kom er niet meer klaar van, daarvoor was mijn hoogtepunt te sterk, maar het vervult mij van blijdschap dat ik de oorzaak ervan ben, dat Julian zo in extase is. Bij elke stoot kletsen zijn ballen tegen mijn billen. En nog eens en weer…tot hij het op een grommen zet. Ik merk hoezeer zijn lichaam verkrampt als hij met volle kracht zijn piemel voor de laatste keer in mij drukt, om vervolgens intens klaar te komen.

“Van uitstel komt opwinding”, zeg ik als we in elkaars armen liggen na te genieten. “Hoe bedoel je?”, vraagt Julian. “Eerlijk gezegd had ik gedacht dat het bij één keertje in de lerarenkamer zou blijven”, geef ik toe, “maar dat geloof ik nu zeer zeker niet meer, dit gaat nog veel vaker gebeuren”. “Meent u dat, mevrouw?”, grapt hij. We schieten beide weer in de lach.

Jan10