Claudia’s dagboek – 02. Verwarring.

Ik vertrouw je, dat heb ik naar je uitgesproken. Ik heb je mijn volledige vertrouwen gegeven. Of er iets groters is dan dat je iemand kunt toevertrouwen vraag ik me af. Het heeft ook niet voor niets “toevertrouwen”. Het gevoel dat ik bij je had was grandioos, de lust, de overgave, het niet hoeven nadenken. Het gebeurde, jij zorgde dat het gebeurde, ik liet het gebeuren. Shireen was erbij, ze was onderdeel van, maar jij zorgde voor het vertrouwen.

Ik weet niet hoe ik het gedurfd heb om de volgende ochtend naar je te kijken. De hongerige blik in je ogen was weer volledig weg en had plaats gemaakt voor de blik die ik zo goed kende. De blik van de beheerste man, die alles onder controle heeft. Dat strookt dan weer wel met de gedachte aan de avond ervoor. Je had alles onder controle, dat was glas helder.

Waar ik niet tegen kan is dat je sinds dat je me naar huis hebt gestuurd niets meer hebt laten horen, buiten ons zakelijke contact. Wat me wel opgevallen is, is dat je in mijn bijzijn ontzettend vaak het woord “vertrouwen” gebruikt en aangeeft wat vertrouwen is. Dat je het nooit beschamen moet, hoe zorgvuldig je daarmee moet zijn. Niet naar mij rechtstreeks, maar in gesprekken waar ik bij zit of waar ik deel van uitmaak. Het is me voorheen nooit opgevallen dat je dat deed, ik vraag het me ook af of je dat deed.

Ik kan je niet meer normaal aankijken, zonder gedachten van opwinding te krijgen. Macht is iets waar je blijkbaar heel erg op kickt, macht en controle, maar op jouw manier.

We werken in een grote organisatie, we hebben een open kantoortuin, als we in afspraken zitten, zitten we nooit met z’n tweeën. De lift is mijn enige hoop op heel even privacy. Maar ook dat lukt me gewoon niet. Altijd zijn er anderen bij of neem je de trap als je ziet dat we alleen zouden zijn.

Op die ene keer na, ik denk dat het zo’n drie weken na de bewuste avond was. We stonden met vieren in de lift, waarbij op de tweede verdieping de andere twee collega’s uitstapten en wij naar de zesde zouden gaan. Bij het dichtschuiven van de deur, was het alsof alle gêne van me af viel. Ik draaide me naar je om en kuste je. Althans dat was mijn bedoeling. Je strenge blik, je krachtige handen maar vooral je toegewijde stem lieten me smelten als boter: “Claudia, vertrouwen en geduld horen bij elkaar! Vertrouwen en geduld!” De laatste twee woorden sprak je uit met die heerlijke vingers van je weer op mijn mond, om mij ervan te weerhouden dat ik iets tegen je zou zeggen.

Als ik me ooit verward heb gevoeld, dan is dat het moment geweest. Ik kon geen woord uitbrengen, maar enkel mijn lippen iets openen om heel even je vinger in mijn mond te kunnen proeven. Je zette me op mijn plek, je gaf me vertrouwen in de toekomst.

We zijn nu vijf weken verder en elke dag als ik je zie, zie ik de man die mij vraagt hem te vertrouwen. De ervaring die ik bij jullie heb gehad heeft iets in me wakker gemaakt. De lust waar ik zo naar verlang, die wik ik krijgen. De ervaring heeft het seksleven in mijn huwelijk weer iets doen opbloeien, ik wil gewoon lust voelen. Het heeft mijn libido verhoogd. Mijn man zal in elk geval gemerkt hebben dat ik meer zin heb in sex, maar ik mis de ongeremde passie. Het vuige, instinctieve lustgevoel dat jij bij me opgewekt hebt. Dat wat er in mijn slaapkamer gebeurt, benadert de geestelijke bevrediging die ik ervaren heb door mijn overgave aan jou, of misschien wel aan jullie, bij lange na niet.

Onverschillig heb ik tijdens een vergadering laten vallen dat mijn man een weekend met vrienden weg is. Zijn jaarlijkse weekend Ardennen, een weekend waar vrouwen niet bij aanwezig horen te zijn, althans dat is de algemene gedachte. En gelijk hebben ze, als je het mij vraagt.

Dit jaar zie ik er eigenlijk naar uit in de hoop dat jij me uitnodigt. Ik probeer toespelingen te maken op mijn beschikbaarheid. Tegen beter weten in, hoop ik dat jij een opmerking erover maakt. Het blijft stil. Maar een ding weet ik zeker, je hebt het opgeslagen in je hoofd. Details ontgaan je niet, dit ontgaat je ook niet.

Ik denk je inmiddels dusdanig in te kunnen schatten dat je er ook geen opmerking over gaat maken, of geen toespeling naar gaat doen. Als er iets gaat gebeuren, dan gaat dat op het laatste moment zijn, zodat ik me volledig schikken moet naar jouw verlangen. Volgens mij zou je het liefste zelfs hebben dat ik een andere afspraak heb. Je bent er ongetwijfeld van overtuigd dat ik elke afspraak die ik zou hebben, zou verplaatsten voor jouw uitnodiging.

Ik word er gek van, de tweestrijd tussen het oeverloos verlangen naar lust en de schaamte (ik denk dat ik het daarmee het beste verwoord) voor het toegeven dat loslaten van remmingen zo lekker kan zijn. Ik heb er één keer aan mogen proeven, de smaak ervan heeft me doen beseffen hoe groot mijn honger ernaar is. Waarom wist je dat. Waarom wist je dat ik toe zou geven, die eerste keer. Daar heb ik zelf moeite mee om dat te erkennen en te begrijpen. Ben ik zo’n open boek? Nee, dat geloof ik niet. Lees jij vrouwen zo goed? Ik houd mezelf vooral voor dat jij vrouwen in het algemeen niet op deze manier begrijpt, maar dat je dat specifiek bij mij doet. Okay, mij en dat vriendinnetje van je. Toegegeven ze lijkt lief, ze is bijzonder knap en het feit dat ze bijna twintig jaar jonger lijkt te zijn boeit me wel. Ik snap het, je charme en charisma gaat ook aan jongere vrouwen ongetwijfeld niet ongezien voorbij. Shireen zal geen uitzondering zijn. Zeker wanneer je deze kant een keer hebt laten zien, zal je nog interessanter zijn. Ik geef toe dat ik de wijze waarop je neemt bijzonder sexy aan je vindt. En misschien nog wel meer omdat je dat zo goed verborgen weet te houden.

Ik merk dat ik opgewonden raak als ik aan je denk. Althans, tot voor kort zou ik het “opgewonden” noemen, tegenwoordig durf ik eigenlijk voor mezelf te erkennen dat ik “geil” van je wordt. Ik blijf het woord plat en “primair” vinden, maar het geeft me een heerlijk gevoel. Het brengt me op sommige momenten in totale verwarring. De verwarring die vooral voorkomt als we in een situatie zitten, waarin jij je comfortabel voelt, waarin jij stuurt. In het openbaar stuur je vergaderingen met je oeverloze geduld en niet te miskennen overtuigingskracht exact zo zoals je ze hebben wilt. Het valt me steeds meer op hoe manipulatief je bent. De gave die je bezit om mensen dat te laten zeggen wat jij eigenlijk wilt, is een eigenschap die ik in je ben gaan waarderen. En of dat het juiste woord is weet ik niet. Toen het me begon op te vallen vond ik het vervelend, nu vind ik het soms bijna geil om te merken. Ik weet namelijk dat dat wat je hier in een vergadering met je opponent doet, dat je dat ook met mij (en waarschijnlijk met elke andere vrouw) doet in de slaapkamer.

Mijn conservatieve gedachte aan een slaapkamer maakt overigens meteen plaats voor elke andere plek waar jij nemen wilt. Ik vraag me af hoe vaak je dat in een slaapkamer doet overigens. Ik kan de plekken zo gek niet bedenken, waarvan ik denk dat jij er een vrouw vraagt zich aan je te geven. Dat manipuleren maakt het ook eng. Ik zal altijd ontkennen dat ik iets tegen mijn wil doe, maar jij bent wel degene die me soms aan mijn eigen wil laat twijfelen. Ik verbaas me dat ik dat opschrijf, dat ik dat erken, maar tegelijkertijd hoop ik snel weer een berichtje van je te krijgen waarin je me vraag me weer aan je te geven. Ik begrijp mezelf niet, dit past zo niet bij het beeld dat ik van mezelf heb, of misschien beter: het beeld dat ik van mezelf had. Jij zit in me, na die ene ontmoeting waarin ik je zelf vroeg om fysiek in me te zitten, zit je in mijn hoofd, in mijn geest, in mijn beleving.

Ik houd ontzettend veel van mijn man. Het gevoel dat ik hem bedrieg is misselijk makend op sommige momenten. Het gevoel en verlangen dat ik krijg als ik aan jou, je aandacht, je benadering maar vooral aan je opstelling en handelen denk, doet een andere vrouw in me boven komen.

Een vrouw waarover ik wel eens gefantaseerd heb, wie doet dat niet. Maar erkennen dat die vrouw ook echt in jezelf zit, is iets wat me erg bezighoudt. Ik wil het eigenlijk niet toegeven, maar verlang ernaar om haar niet langer te verstoppen. Het is de vrouw die voor haar nieuwsgierigheid naar het onbekende durft uit te komen. Die durft te erkennen dat het nette plaatje van de buitenkant echt wel een andere binnenkant heeft. Die zich er ook niet voor schaamt om die kant te laten zien. Alleen zal haar omgeving het niet begrijpen. Ik prijs me bijna gelukkig dat jij, op deze vreemde manier, die omgeving wel gecreëerd hebt. Een omgeving waarin ik me toch eigenlijk volledig vertrouwd voel, hoe gek dat ook voor mezelf klinkt. Waarschijnlijk komt het doordat ik je zo goed ken, althans dat dacht ik. Ik merk dat ik je niet ken, of ken ik je wel? En is deze spannende, misschien wel perverse, kant van je, de kant die jij eigenlijk ook niet durft te tonen? Maar waar je eigenlijk jezelf echt in bent. Ik realiseer me hoe mooi het is dat je een wereld hebt geschapen waarin deze omgeving wel is toegestaan.

Sinds het moment dat je me de deur uitgezet hebt, nadat je van me genomen had wat je hebben wilde, ben je niet meer op dat moment teruggekomen. Buiten de blik die je me af en toe schenkt en het moment in de lift wijst niets erop dat je me opnieuw gaat vragen. Ik voel echter dat het wel zo is. Ik weet dat ik niet vragen moet, het zal anders enkel langer duren. Dat zijn de momenten waarop ik denk: “Vertrouwen Claudia!”. Het zijn de momenten waarop ik denk: “Overgave is ook afwachten tot je geroepen wordt!” Ik doe mijn best voor je, ik doe mijn best om op te vallen. Vroeger deed ik nooit een jasje uit, tegenwoordig heb ik mezelf er al twee keer op betrapt met je in gesprek te zitten met mijn jasje over mijn stoel. En dan misschien net een iets meer opvallende ketting in mijn nek, omdat ik vind dat dat de aandacht op mijn decolleté net iets meer trekt. Ik weet zeker dat het je opgevallen is, ik weet het zeker!

De gedachten aan je maken me gek. Hoe langer het duurt, hoe langer het moment geleden is dat je me de deur gewezen hebt, hoe meer ik geniet van de gedachten aan die avond. Ik vraag me nog steeds af hoe de setting nu eigenlijk in elkaar zat. Wanneer bedacht je dat me mij zou uitnodigen, wanneer bedacht je dat je vriendin erbij zou zijn. Ik vraag me zelfs af of jij degene bent die met het idee kwam, of dat je vriendin dat was. Wilde zij eens zien hoe je een andere vrouw nam. Wilde zij zien hoe je een vrouw die veel ouder is dan zijn en die echt minder knap is dan zij, gek zou maken? Jullie relatie is me niet helemaal duidelijk.

In de wekelijkse projectvergadering, die we op dinsdag houden, zie ik dat je op je telefoon zit te tikken. Op het moment dat jij je telefoon neerlegt, voel ik in mijn jasje een berichtje binnen komen. Terwijl jij deelneemt aan een stevige discussie, kan ik het niet laten om in mijn jasje te grijpen en mijn telefoon te pakken. Ik verwacht een berichtje over de strategie in de discussie die we aan het voeren zijn. Mijn adem schokt echter bij het lezen “Morgenavond, 19:30 bij mij. Enkel hakken en jurkje!”. Bezorgd dat de dame die naast me zit het ziet, stop ik mijn telefoon snel weg en hoor je mijn naam in de vergadering noemen. Je hebt de discussie net afgekapt en verteld dat ik de projectcijfers van deze week ga presenteren. Iedereen kijkt naar me, blijkbaar had men al verwacht dat ik op zou staan. Ik probeer me te herpakken en sta op, de vlekken in mijn nek zijn volgens mij zichtbaar. Wat ben je een lul! Je weet dat ik in het weekend alleen ben, niet morgenavond!

Waarom het berichtje dat me eigenlijk verlost, althans zo voel ik het, net voordat ik iets moet presenteren. Gelukkig ken ik de cijfers, maar waarom doe je dit! Je hebt me op mijn knieën, waarom probeer je me nu hier te vernederen. Ik hoop dat je ervan geniet! Direct na de presentatie loop je naar buiten. Ik weet namelijk niet hoe ik me zou moeten voelen. Je schenkt me geen aandacht meer. Aandacht die ik wil, maar volgens mij ben ik je stiekem dankbaar. Druk pratend met een man die beslist belangrijker is dan dat ik dat voor je ben, steven je zelfverzekerd de deur uit. Woensdag is mijn vrije dag, ik zie je dus niet meer op het werk, voordat het tijdstip aanbreekt dat je in je berichtje hebt gestuurd.

Ik durf niet te reageren via de app, ik durf je niet te bellen. Ik wil niets liever dan toegeven aan de dwang die je me oplegt, en dat weet je. Het feit dat je me zo weet te bespelen, me zo weet te raken en misschien zelfs wel te kraken maakt jou zo ontzettend aantrekkelijk. Ik wil me overgeven aan je lust, aan je wil. Dit heb ik nog nooit mogen ervaren, en jij weet het zo ontzettend goed in te vullen.

Als een naïeve tiener heb ik me stiekem moeten omkleden. Thuis heb ik verteld dat ik ga sporten. Mijn jurkje en mijn hakken in mijn sporttas, mijn sportkleding aan. Voordat ik in de auto gestapt ben, heb ik in de garage snel mijn jurkje verwisseld met mijn sportkleding. Op de parkeerplaats bij jou in de buurt heb ik mijn hakken aangetrokken en mijn make-up bijgewerkt. Waarom doe ik dit in godsnaam, vraag ik me af. En dat afvragen hoeft eigenlijk niet, realiseer ik me, het is heel duidelijk waarom ik dit doe. Het ervaren van pure overgave!

Op de parkeerplaats voor je deur zie ik alleen jouw auto staan. De Mini van Shireen zie ik niet. Of ik hem mis kan ik niet direct vaststellen, dat de auto er niet staat valt me op. Een glimlach voel ik op mijn gezicht verschijnen. Je bent alleen, is mijn conclusie. Terwijl ik het portier van mijn auto hoor dichtvallen bestijg ik de trappen weer op weg naar je voordeur. Als ik heb aangebeld wacht ik af. Mijn hart gaat weer tekeer in mijn keel en weer vraag ik mezelf af wat ik hier doe. Hoe kan het toch dat ik hieraan toe geef.

De zware voetstappen in de gang verraden me dat het in elk geval Shireen niet is, die de deur zal openen. Zodra de deur open gaat, zie ik jou staan. De vriendelijke glimlach op je gezicht, doet me bijna smelten op de plek. De licht grijzende slapen geven je een ongelooflijk sexy uitstraling, de stevige kaaklijn en je licht getinte huid vallen me bijna elke keer opnieuw op als ik je zie. Ik stap naar voren, zodra ik binnen ben kom ik iets dichter bij je staan. Ik leg mijn handen op je brede borst om steun te zoeken, terwijl ik op mijn tenen ga staan om je op je mond te kunnen kussen. Ik kijk je aan, terwijl de deur achter me in het slot valt, en vraag je: “Zijn we alleen?”. De woorden die uit je mond komen stellen me gerust. ”Ja, we zijn alleen vandaag, Claudia.” Ik voel een last van me afvallen, ik hoef je niet te delen. “We zijn alleen, gewoon met z’n drieën. Er is niemand anders dan mijn vrouw en ik. Oh ja, en jij dan nu, verder is er niemand”. Ik doe bijna verschrikt eens stap naar achteren. “Wat bedoel je, mijn vrouw en ik?” hoor ik mezelf zeggen. “Haal jij even een fles wijn uit de kelder?” hoor ik opeens een vrouwenstem uit een van de andere vertrekken in het huis klinken. “Loop maar alvast de woonkamer in, dan kunnen jullie kennismaken. Ik kom er zo aan.” zeg je tegen me, met diezelfde zelfverzekerde blik op je gezicht die ik zo goed van je zakelijke kant ken.

De verwarring is compleet bij me! Je vrouw? Daar heb ik je echt werkelijk nog nooit over horen praten. En wie is Shireen dan? Gewoon een maîtresse, is het een vrouw die je op dezelfde wijze in je macht hebt zoals dat met mij het geval is? Weet je vrouw van haar bestaan? Voor het blok gezet, loop ik naar de woonkamer, ik voel de rode vlekken in mijn hals zichtbaar worden.

Nog voor dat ik twee stappen bij je vandaan ben, noem je mijn naam. Ik kijk je vertwijfeld aan en in het weglopen fluister je terwijl je je vinger voor je lippen houdt: “Je bent pas de eerste keer hier, Claudia! Niet vergeten!” Je draait je hoofd weg en loopt de trappen af richting kelder, waarschijnlijk om de fles wijn te halen waar net naar gevraagd werd. Ik wil je na roepen, maar dat gaat natuurlijk niet. Ik word meegezogen in de leugens die je hebt opgehangen. Ik sta erin, ik maak deel ervan uit en kan niet meer terug. Is dit de macht die je hebben wilt? Je weet dat ik je vertrouw, dat ik je macht accepteer. De spanning of jij er verantwoord mee omgaat maakt me gek. Mijn gevoel afhankelijk te worden van hoe jij met je leugens omgaat maakt jou zo aantrekkelijk. Waarom wil ik verdorie afhankelijkheid voelen! Wat doe je met me, Patrick. De vertwijfeling wordt met de seconde groter. Ik mag niet zeggen dat ik al en eens hier geweest ben tegen je vrouw. Wat voer jij allemaal in je schild. Het is het moment waarop ik me nogmaals realiseer wat voor verschil er bestaat tussen de man waar ik mee werk en de man die nu de kelder in loopt. Ik neem een keer rustig maar diep adem en loop richting de woonkamer, zoals jij me gevraagd hebt.

Een vrolijke dame komt op dat moment van het terras door de grote schuifpui naar binnen gelopen. “Wat leuk om je eens in het echt te zien”, zegt de blonde vrouw tegen me terwijl ze in mijn richting loopt. “Patrick vertelt zo vaak en vol lof over je.” Haar spontaniteit valt me meteen op. Ik hoop dat mijn ongemak niet zichtbaar is. Haar sprankelende ogen en fonkelende glimlach verdrijven de spanning die ik net voelde eigenlijk al een beetje. Wat op zichzelf eigenlijk heel vreemd is, ik sta hier tegenover de echtgenote van een man die me zojuist in hun huis heeft binnen gelaten en me duidelijk heeft opgedragen enkel een jurkje te dragen. “Ik ben Paulien” zegt ze terwijl ze me direct met drie zoenen verwelkomt. Haar korte blonde kapsel en sprekende blauwe ogen zorgen dat de spontane indruk alleen maar sterker wordt. Haar sportieve uiterlijk maken haar een interessant om naar te kijken. Ze is niet groot, tenger gebouwd, maar heeft duidelijk de bouw van een vrouw die veel sport. Stevige, brede schouders, krachtige maar vrouwelijke benen. De strakke broek die ze draagt zit als was hij rond haar billen gegoten. Ik zou er niet aan moeten denken om hem aan te trekken, daar heb ik een veel te dikke kont voor.

“Wat leuk Paulien ik ben dus Claudia. Jammer inderdaad dat ik alleen moest komen.” hoor ik mezelf liegen. “We hadden ons verheugd op een gezellige avond bij jullie.” Met een beslagen fles rosé in je ene hand en fles een rode wijn in in je andere hand nodig je me uit om op het terras plaats te nemen. Ik ben blij dat je er weer bent, ik ben voor mijn gevoel reddeloos verloren en overgelaten aan de leugens die je hier hebt opgehangen.

Terwijl ik ga zitten op de stoel die jullie me aangeboden hebben loopt Paulien naar de keuken. “Ik ben nog even in de keuken bezig” roept ze terwijl ze met snelle pasjes van het terras afloopt. Ze is duidelijk niet zo elegant en sexy als Shireen, maar ik moet eigenlijk bekennen dat ik haar nog veel leuker vind. Waarom laat jij me op een andere man naar vrouwen kijken, zonder dat er ook maar een opmerking over gemaakt hebt. Het strakke shirtje dat ze draagt tekent haar bovenlichaam mooi af waardoor de gespierde vrouwelijke schouders zichtbaar zijn. Ik bedenk met wat voor stoere vrouw ik het vind als ik haar knalgele pumps zie. Het maakt haar super zelfverzekerd, de kleur is ontzettend zomers vrolijk en sprankelend.

“Verrast?” vraag je met die doordringende maar spannende glimlach rond je mond als je vrouw net buiten onze gehoorafstand is. “Wat wil je van me?” vraag ik bijna reddeloos, althans zo voel ik het zelf. Ik vertel tegen je dat ik me gebruikt voel, dat ik totaal uit balans ben. Ik hoor mezelf bijna klagen tegen je en voel dat ik emotioneel wordt. Mijn ogen vullen zich langzaam met traanvocht.

“Doe je tranen weg, Claudia” zeg je tegen me. “Als je me niet vertrouwde zou je niet hier zijn. Je weet precies wat ik van je wil. En met het juiste geduld, ga jij ook krijgen wat je wilt. Gedraag je, wacht af, beheers je en vertrouw! Er is nog zoveel dat je niet weet.” Je legt de vinger exact op de zere plek. Ik wil je vertrouwen, maar ik weet niet of ik het durf. Ik smacht ernaar om je te vertrouwen. Je hebt me op het terras op de plek laten zitten waarbij ik door het grote raam direct zicht heb op de woonkamertafel. De tafel waarvan ik me nog levendig de hardheid kan herinneren. Maar waar ik zo weer op zou gaan liggen. “Waar is Shireen, kent Paulien haar? Waar ben jij mee bezig, Patrick!” Je hebt inmiddels de glazen van ons alle drie gevuld en kijkt me aan. Je glimlacht weer. “Bevalt het je niet, hier te zijn?” vraag je, mijn vraag duidelijk negerend.

Als ik wil antwoorden stapt Paulien net het terras weer op, met in haar handen een grote serveerplank met allerlei tapas. “Het zou leuk zijn geweest als je was komen eten, Claudia. Maar dan maar gewoon een borrel.” zegt Paulien terwijl ze me aankijkt. De sprankeling in haar stralende blauwe ogen zorgen spontaan voor goede zin. Op de achtergrond hoor ik Latijns-Amerikaanse muziek ingeschakeld worden, terwijl jij op je telefoon speelt. Volgens mij heb je het net aangezet. De keuze bevalt me.

Steeds weer vraag ik me af waarom ik hier ben en waarom ik hieraan toe heb gegeven. We kletsen over van alles, we lachen. Ik drink een wijntje, daarna nog een paar glazen water. Ik moet tenslotte rijden, de tapas zijn heerlijk en de avond vliegt voorbij. De verwarring is echt volledig. Het is echt alsof het een normaal, vriendschappelijk bezoek is. Het voelt alsof ik Paulien al jaren ken, wat een leuke vrouw. Steeds minder begrijp ik van de situatie zoals ik die laatst heb mogen meemaken. Het is me inmiddels duidelijk dat Paulien stewardess is, waar ik de conclusie uit trek dat ze vaak weg is en jij dus vaak alleen bent. Ik begin het eigenlijk zelfs vervelend te vinden dat je deze leuke vrouw bedriegt met Shireen. Maar realiseer me dan dat ik even erg ben. Ik bedrieg mijn man, ik heb me hier (op de tafel die ik steeds in de woonkamer zie staan) overgegeven aan niets anders dan platte lust en heb haar daarmee ook bedrogen.

In de verte hoor ik de kerkklok slaan en zie dat het 22:00 uur is, ik moet naar huis! Normaal als ik ga sporten drink ik nog wat met mijn vriendinnen, maar erg laat wordt het normaal niet. Ik kan nu niet pas rond 23:30 thuiskomen. Ik vertel dat ik naar huis moet, helaas niet kan blijven maar dat ik het erg gezellig vond. En dat we snel eens moeten afspreken als we met z’n vieren zijn. In mijn belevingswereld heb ik er al van gemaakt dat jij me in deze kleding hebt laten komen omdat je dacht dat je vrouw er niet zou zijn. Ik heb me al ingeprent dat het maar goed is dat ze er was. Als ze een uur later zo zijn geweest had ik misschien weer op de tafel gelegen, of misschien wel ergens anders.

Terwijl ik opsta, staat Paulien ook op. Jij blijft zitten. Ik loop naar je toe, geef je drie zoenen en hoor me nog wat vertellen over de avond, over morgen en dat het leuk was. Paulien loopt met me de woonkamer in. Ik steven resoluut richting de woonkamer, terwijl ik opeens achter me Paulien hoor zeggen: “Blijf eens even staan, Claudia”. Ik schrik er enigszins van, blijf staan en zie hoe ze om me heen loopt en voor me staat voordat ik het eigenlijk in de gaten heb. Weet zij het? Gaat ze me hier nu terecht wijzen en me ter verantwoording roepen omdat ik me met haar man misdragen heb?

Terwijl ze voor me staat en ik mijn ademhaling weer veel bewuster voel, kijkt ze me indringend aan. “Ga je altijd slip loos bij je collega op bezoek?” vraagt ze met een uitdagende lach. Mijn hoofd ontploft volgen mij. Ik wil het liefste dat de grond openscheurt en ik verdwijnen kan, diep onder de aardkorst.

Wat is er aan de hand? Weet ze het en heeft ze er de hele tijds niets van gezegd? Heeft ze het gezien? Ze pakt mijn handen vast. Mijn handpalmen rusten in de hare, met haar duimen streelt ze over de bovenkant van mijn handen. “Je gehoorzaamheid bevalt me, Claudia” zegt ze met een zachte stem. “Je gedrag vind ik geweldig, intrigerend zelfs. Precies zoals Patrick al zei. Hij heeft me niet teleurgesteld. Ga nu, Claudia. We verwachten je zaterdag om 16:00u weer hier. Dezelfde kleding.’ snel wipt ze op haar tenen en kust me op mijn mond.

Elke keer als ik hier wegga, val ik in verbazing. Wat gebeurt hier. Ik wil iets zeggen, maar voel hoe Paulien haar vinger op mijn lippen legt. Ik wil praten, maar het gaat niet Hetzelfde als hoe Patrick dat deed. Hoe zit jullie relatie in elkaar, wat willen jullie, wat doen jullie. Wat doen jullie met mij, met anderen? De nieuwsgierigheid, de onzekerheid, ik voel opwinding. Als ik mijn lippen wil bewegen, hoor ik dat ze een sissend geluid maakt. Het geluid dat ik stil moet zijn klinkt over haar lippen, maar op een prettige en geruststellende manier.

“De eerste stap in het ervaren van volledig vertrouwen heb je gezet, Claudia. Als je er zaterdag bent ervaar je wat vertrouwen je kan brengen.” Ze maakt me geil, ik kan er nies ander van maken. Je vrouw maakt me geil, Patrick! Ik voel hoe ze me kust, ik wil haar zoenen. Ze laat het niet toe. “Tot zaterdag, Claudia”.

Ze loopt naar de deur en opent deze voor me. Op de plek waar ik stond, blijf ik staan. Ik krijg mijn voeten niet in beweging. Ik vraag wat jullie met me doen. Waar ben ik in terecht gekomen. Ik voel tranen in mijn ogen opkomen. Niet van verdriet of teleurstelling, ik weet niet waarvan wel.

Ze laat de deur dicht vallen. Pakt mijn handen weer vast en fluistert ”Claudia, het is goed. Stel je die vraag niet. Daar ga je het antwoord nooit op vinden. Het antwoord vinden op wat ECHT VERTROUWEN is, dat ga je wel. Mits je je ervoor openstelt. Dit zal niet je eerste en niet je laatste punt van verwarring zijn. Overgave is vertrouwen. Zorg dat je er zaterdag stipt om 16:00 bent als je de weg naar puur overgave wilt bewandelen. Als je aanbelt nadat de kerkklok 16:00 heeft geslagen, dan ben je te laat. Te laat omdat je die keuze gemaakt hebt er niet te zijn. Te laat voor het ervaren wat echt vertrouwen en puur overgave is”.

Ze loopt weer naar de deur en opent deze. “Tot zaterdag” zegt ze zelfverzekerd. Wat een sterke vrouw! De kracht die haar lichaam uitstraalt straalt ze mentaal ook uit. Ik weet niet wie er sterker is van jullie beide. Met klamme handen rij ik jullie straat uit. Waarom zijn emoties soms zo tegengesteld, waarom zijn ze dat zelfs tegelijkertijd.

Ik moet nog twee dagen wachten. Ik moet nog twee dagen doorkomen met mijn man om me heen. Ik wil het gevoel niet hebben dat ik hem niet in mijn nabijheid wil hebben. Dat wil ik namelijk wel, ik hou van hem!

De eerste leugen begint al bij het uitstappen. In de garage stop ik snel mijn ongebruikte sportkleding in de wasmachine, trek mijn jurkje uit en maak mijn haren een beetje vochtig. In mijn blote billen ren ik van de garage naar de badkamer om te douchen, zoals ik dat altijd doe. Maar kan het niet laten om even in mijn weelderige naaktheid mijn man te begroeten en hem erop te wijzen dat ik ga douchen. De extreme verwarring en vertwijfeling heeft mijn geilheid niet doen afnemen. De warme stralen van de douche strelen mijn lichaam als ik de deur van de badkamer openen zie gaan. Hij heeft de boodschap begrepen!