De ideale minnaar

 

De eenheid die ze samen vormden, paste duidelijk nog steeds niet in het straatbeeld. Ze zag hoe mensen regelmatig hun wenkbrauwen fronsten, soms zelfs elkaar aanstootten en daarna geniepig naar hen wezen, alsof ze met hun drieën van een andere planeet kwamen. Terwijl ze gewoon gearmd met haar twee mannen over straat liep. Links haar man, rechts haar minnaar.

En tussen hen in liep zíj, het warme, gloeiende middelpunt van al die liefde.
Zo liepen ze trouwens wel vaker over straat wanneer ze terugkwamen van toneel of theater. Of wanneer ze met hun drieën samen iets waren gaan eten.
Regelmatig sprak ze met haar minnaar alleen af. Maar de ogenblikken dat ze met hun drieën samen waren, bleven toch echt bijzonder.
Je hoorde mensen wel eens zeggen dat driehoeksverhoudingen doorgaans weinig kans op slagen hebben. En toch was dit verhaal met z’n drieën al jaren aan de gang.
De verhouding was precies in balans. Vermoedelijk was dát de sleutel waarom het kon blijven duren. Er kwamen nooit negatieve gevoelens aan te pas.
Geen afgunst. Geen jaloersheid. Geen gevecht om op het eerste plan te komen. Iedereen kende zijn plaats. Haar man stond onbetwistbaar altijd naast haar, met hem deelde ze alles. En met haar minnaar deelde ze af en toe in de overvloed van liefde en verlangens die ze in haar hart voelde. Haar man stond helemaal niet wantrouwig tegenover haar minnaar. En omgekeerd stuurde haar minnaar haar altijd met een warm hart terug naar haar man. Integendeel: die twee spraken als goede vrienden soms zelfs alleen met elkaar af. Dan gingen ze samen zeilen, bijvoorbeeld. Zij mocht dan niet mee. En zo was het prima.
Ze had al relatief vroeg in haar leven, na een ernstig auto-ongeluk, zich gerealiseerd dat het een fundamenteel verlangen van haar was, zelfs een onlosmakelijk deel van wie ze was, om naast een man ook een minnaar te hebben. Na het ongeluk kon ze dat verlangen onmogelijk nog negeren. Ze had geen tijd meer te verliezen. Elke mens hing immers met een ultradun draadje aan het leven vast. Het kon elk ogenblik doorgeknipt worden.

Toen ze haar verlangens tegen haar man uitsprak, had ze eigenlijk al een minnaar op het oog gehad. Ze besloot het heel eerlijk te spelen. Ze hield met haar man verschillende intense gesprekken over hun beider verlangens.
Haar man had haar snel begrepen. Op een avond, toen ze in zijn armen lag, zei hij: “go for it, girl…” Onmiddellijk daarna hadden ze met elkaar gevreeën, ontzettend hevig zelfs, zo intens als ze al in geen jaren meer hadden gedaan.

Het eerlijk en open uitspreken van hun verlangens had een ongelofelijke boost aan hun seksleven gegeven. Een boost die ze alle twee nodig hadden. Zowel voor haar, als voor haar man, begon een nieuw avontuur.

De minnaar was een kennis van het werk geweest. Een handelspartner waarmee ze met haar collega’s regelmatig rond de tafel zat. Al bij de eerste kennismaking had hij immers een enorme indruk op haar gemaakt. Een indruk die ze onmogelijk nog kon uitwissen: niet alleen zijn knappe verschijning, maar ook zijn ontwapende humor, zijn creatieve interventies, zijn frisse ideeën, het was plots helemaal iets anders dan die suffe meetings die ze meestal hielden.

Op een keer had hij per mail het verslag van de meeting naar haar doorgestuurd. Alleen naar haar, zag ze. Het was een leeg document, op de volgende zinnen na: “Heb niets kunnen noteren, alleen maar voortdurend aan jou zitten denken. Ik denk dat dit een dringend agendapunt is geworden waar we beiden tijdens een lunch eens dieper moeten op ingaan…”

Ze had het afgehouden. Ze had hem vlakaf geantwoord dat ze gehuwd was en trouw bleef aan haar man. Maar ze had intussen onmiskenbaar gevoeld hoe deze man dat smeulend gevoel in haar onderbuik opnieuw wakker had gemaakt.

Een zestal maanden later, na de gesprekken met haar man, schreef ze een addendum bij het verslag dat ze ooit had doorgekregen en stuurde het hem terug. Er stond: “als jouw gedachten aan mij in dat eerder summiere verslag van jou nog steeds een agendapunt zijn: dan gráág…”

Reeds de dag erna spraken ze met elkaar af en deed ze hem het hele verhaal. En híj vertelde haar dat ze niet bang hoefde te zijn dat hij haar ooit zou claimen. Dat hij na het samenzijn met een vrouw steeds het gevoel wou hebben dat hij kon vertrekken wanneer hij wou, dat hij vrij kon zijn, zonder dat hij iemand daarmee kwetste. Haar man zou altijd de haven blijven waar hij haar naar terugbracht, en hij slechts een zeilboot die haar even meenam op volle zee. Hij zou haar steeds veilig en warm terugbrengen naar de persoon bij wie ze hoorde.

“Dan ben jij eigenlijk mijn ideale minnaar” had ze tegen hem gegrapt.
Na de lunch waren ze al met elkaar naar bed geweest. Onweerstaanbaar was de aantrekkingskracht tussen hen. Wat had ze zalig gevreeën met die man. Haar minnaar nu. En ’s avonds nóg eens heerlijk, met haar eigen man, die ze meteen van alles op de hoogte had gebracht.

Ze wist dat ze ontzettend veel geluk had om zulke fijne, begripsvolle mannen in haar leven te hebben. Die allebei om haar gaven en zíj op haar eigen speciale manier ook om hen.
En dat die mannen het bovendien ook nog eens heel goed met elkaar konden vinden.
Soms waren het echte kwajongens. Zéker als ze in elkaars buurt waren.

Onlangs waren ze met hun drieën op restaurant geweest. Toegegeven, de situatie had ze zélf een beetje uitgelokt: na het hoofdmenu had ze, als voorspel op het toetje, onder tafel haar slipje uitgetrokken en het plagerig over de benen van haar mannelijk gezelschap laten zweven. Die twee hadden meteen daarop gedaan alsof ze onder tafel aan het vechten waren geslagen. De tafel was gevaarlijk héén en weer beginnen dansen, een halfvol glas wijn was daarbij omgevallen. Mensen hadden opgekeken. Haar man had het slipje naast zijn bord gelegd om er vervolgens zijn mond mee af te vegen alsof het een servette was.

Het schaamrood stond op haar wangen, op de twee paar enkels onder tafel had ze een fikse schop gegeven. Op het dessert hadden ze niet meer gewacht, gierend van het lachen waren ze met hun drieën weggevlucht.

Ook de rest van de avond zou ze nooit meer vergeten. Geen van hun drieën, trouwens.

Nadat ze thuis waren gekomen, namen ze eerst samen nog een duik in de jacuzzi die in de tuin stond. In een wijde boog om de grote kuip lagen hun kleren verspreid in het gras.
De precieze volgorde van de feiten die avond herinnerde ze zich niet meer. Wél dat zij als eerste was opgestaan uit de jacuzzi en beide mannen had aangekeken terwijl ze nat en naakt voor hen stond en hoe ze gevoeld had hoe beide mannen haar uitgebreid waren begonnen likken met hun blik. Ze had zich omgedraaid en was over het gras naar het huis toe gelopen, naar de slaapkamer. Even later stonden ze daar ook, haar man en haar minnaar, beiden spiernaakt en met een uitzonderlijk grote opwinding die onmiskenbaar van hun lichamen kon afgelezen worden.

Het was haar man die achter haar kwam staan en haar in zijn armen nam.
Ze liet haar hoofd steunen tegen zijn borst. Sloeg haar armen rond zijn hals. Haar minnaar ging voor haar staan. Beide mannen keken elkaar in de ogen.
Haar man knikte. Haar minnaar begon haar borsten te strelen. Zijn mond nam het meteen daarna over van zijn handen. Kuste zich een weg naar beneden.
Hij knielde voor haar, ze voelde zijn mond en zijn tong dáár waar ze intussen al helemaal in brand stond. Hij deed met zijn handen haar benen verder uit elkaar.
Haar man hield haar vast. Dat was noodzakelijk nu, evenwicht voelde ze immers niet meer terwijl ze de hitsige tong van haar minnaar naar binnen voelde glijden. Kreunend lijdde ze aan totale gewichtloosheid.

Vanaf hier herinnerde ze zich alles weer haarscherp. Maar dat kwam uitsluitend omdat, vanaf het moment dat haar man haar naar bed had gedragen en haar met een ontroerend gebaar had weggeschonken aan haar minnaar, hij alles had gefilmd… álles. Elk detail had de camera geregistreerd. Haar man had overal op ingezoomd. Hoe ze zich volledig had overgegeven, het duidelijke ‘nee’ schudden van haar hoofd op het moment dat haar minnaar nog eventjes plagerig tussen haar schaamlippen was gegleden, om dan, meteen met één stoot haar diepte op te zoeken. Haar gekreun, dierlijk bijna, haar borsten die meedeinden op haar hijgende ademhaling, bij elke nieuwe volgende stoot daarna, toen ze haar benen op de schouders van haar minnaar had gelegd om hem nog beter te kunnen opvangen en te voelen hoe hij tekeer ging in haar…

Het beeld trilde even. De camera werd ergens opgezet. Hij werd achtergelaten op een plek vanwaar alle taferelen op het bed goed gekadreerd bleven. Terwijl haar minnaar traag in en uit haar bleef bewegen, gaf hij ruimte aan haar man die nu de andere zijde van het bed betrad. Ze huiverde. Haar

man begon met trage en toegewijde halen van zijn tong haar opgezwollen clitoris te likken. Tegelijkertijd verwend en genomen te worden. Beide mannen stonden aan het begin van een pad dat leidde naar haar ultiemste verlangen. Vier handen zwierven begerig over haar lichaam, soms krachtig, soms zacht, over haar borsten, over haar heupen, over haar benen. Het was onmogelijk om haar lichaam stil te houden onder al die aanrakingen. Gekmakend hoe die twee mannen elkaar verstonden.
De zorgzaamheid waarmee ze haar lieten voelen dat het om háár ging, bezorgde haar tranen in de ogen. De ene emotie na de andere golfde door haar heen.

Ze wisselden elkaar af. Haar man gleed nu in haar, haar minnaar nam likkend de positie van hem over. Het ontroerde haar om hun verschillen te kunnen voelen: haar minnaar was onstuimiger, ruwer, minder voorspelbaar, haar man was teder en zachter: precies zoals ze hen kende en van hen beiden hield.

Ze herinnerde zich een dansvoorstelling die ze ooit samen zagen. Op het podium stonden twee mannen en één vrouw. Het diepe geluid van een cello weerklonk.
De vrouw liet zich telkens langzaam vallen, de twee mannelijke dansers vingen haar afwisselend op. Soms pas op het allerlaatste ogenblik, wanneer de danseres slechts enkele centimeters van de grond verwijderd was. Adembenemend hoe beide mannen haar steeds aan elkaar doorgaven.
De vrouw bewoog nauwelijks. Ze werd bewogen door hen. In de lucht gegooid, rondgeslingerd, ze gaf zich helemaal over aan hen. Ze zweefde door de ruimte, ze bewoog als een rietstengel heen en weer tussen hun handen, tussen de gespierde lichamen van beide mannen.

Na de dansvoorstelling hadden ze elkaar aangekeken. Er hoefde niets meer gezegd te worden…

Hemeltergende beelden waren het die de camera geregistreerd had.
Hoe ze zwoel en geil gekust werd door haar twee mannen, hoe hun handen gretig groeven naar de warmte op haar huid. Van sterrenstof was ze en onbeschrijfelijk fel lichtte ze op onder al hun aanrakingen. Deeltjes van drie om elkaar tollende magneten: handen, monden, vingers, tongen… die elke rationele coherentie uit haar gedachten verdreven en toch bleef er nog genoeg samenhang, bleef er alleen maar samenhang…
Heet gezucht en gefluister. Vuur. Koorts. Heupwiegend. Tongzoenend. Pas op de beelden achteraf zag ze wie wát bij haar die avond had gedaan.
De vingers die eindeloos diep in haar aanzuigende hitte waren gegaan: haar minnaar.
De tong die haar intussen had gelikt: haar man.
Beide tongen die haar afwisselend, als in een ophitsende dialoog, hadden gelikt: haar man en haar minnaar…

Eén van hen schoof zijn armen onder de hare.

Eén van hen plooide haar benen.
Eén van hen legde zijn handen op haar slapen.

Eén van hen trok haar haren achterover.

Eén van hen kuste haar borsten.
Eén van hen liet haar hoofd in de kom van zijn handen rusten.

Eén van hen streelde opnieuw haar dijen.
Eén van hen gleed met zijn lichaam onder het hare.
Eén van hen bracht haar in de juiste positie…
Eén van hen opende wijd haar benen…

Haar man lag nu onder haar, drong zacht in haar door, langs die ontzettend smalle grens van pijn en genot. Ze kreunde. Hij legde haar op die manier klaar voor haar minnaar. Er was geen zaligere plek om op te liggen, dan op het zachte, ademende lichaam van haar man terwijl hij in haar was. Hij streelde nog eventjes haar haren. Ze greep naar zijn hand die op haar rechterborst lag.

Op de beelden kon je zien hoe glinsterend en opgezwollen haar verlangen was. Het diepe smeulen vanbinnen. De bloem van een wilde orchidee. Haar niet te temmen verlangen. Wachten om genomen te worden. Om vervuld te worden, in elke opening.

Haar minnaar kwam voor haar staan. Keek haar eerst nog even doordringend aan. Brandende blikken om duizelig van te worden. Ze zouden zich met hun drieën nu gezamenlijk naar dat ene ultieme eindpunt begeven. De lichamen boven en onder haar kneedden haar in een gloeiende vorm van een vrouw. Zij werd de vloeibare was tussen twee vlammen in.

Poriën die samentrokken. Grepen van handen die krachtiger werden. Voetzolen die zich opspanden. Vloedlijnen die genaderd werden. Geliefden van de overvloed. Liefkozen en geliefkoosd worden. En alles er tussenin. Zíj tussen dat alles in. Duizenden vogels die allemaal tesamen op hetzelfde moment van het veld opstegen.

Ze hadden eigenlijk nooit afspraken gemaakt over hoe zulke avonden en nachten daarna nog verder verliepen. Vaak lagen ze met hun drieën nog even samen. Uitgeput. Verstrengeld. Nagenietend. Lome bochten van armen en benen door elkaar. Strelen. Op adem komen. Lachen. Soms samen nog iets drinken. Maar meestal waren ze dáár zelfs te vermoeid voor. Doezelden ze langzaam in.

Er moest ongetwijfeld telkens een ogenblik zijn waarop haar minnaar ongemerkt wegglipte en haast geruisloos de kamer verliet. ’s Ochtends was hij er niet meer. Nooit.
Slechts één keer zag ze hem de kamer uit sluipen. Hij had opgemerkt dat ze wakker was geworden. Had knipogend een vinger op zijn getuite lippen gelegd. Glimlachend had hij met zijn hand

eventjes zacht op zijn hart geklopt en haar daarna met zijn vinger aangewezen. Toen had hij stilletjes de slaapkamerdeur achter zich dicht getrokken.