Schuitje varen deel 1

Daar fiets ik dan. Geen bekende omgeving, navigerend door een vreemde stad. In die vreemde stad zoek ik een vertrouwd persoon, op een voor hem vertrouwde plek, om samen iets heel nieuw te gaan doen. Het is niet verwonderlijk dat ik een spanning in mijn middenrif voel. Die spanning is al weken aan het opbouwen, vanaf het moment dat we deze afspraak maakten, en het mijzelf duidelijk werd dat ik serieus van plan was dit door te zetten.

Jij voorvoelde al lang dat ik ooit deze stap zou gaan zetten, vertelde je me. Eigenlijk was je vooral verbaasd over hoe snel ik je gepolst had over het idee. Niet alleen dat, je had ook verwacht dat het voorstel ooit van jou zou gaan komen. Maar ik weet ook wel dat ik je bijna ieder keer dat we elkaar tot nu toe gezien hebben verraste met de gretigheid waarmee ik me aan experimenten overgeef. Dat maakt het alleen niet minder spannend.

Een stukje langs het spoor. De OV-fiets is niet echt lekker, het zadel zit vreemd. Dat maakt me me erg bewust van de string, die straks verleidelijk mijn billen moet tonen. De string die ik speciaal heb uitgezocht, omdat hij wel comfortabel zit, maar ook net even een mooi randje heeft. Ik heb jou laten bedenken hoe je het aanpakt, en ik weet dus nog niet precies wat we gaan doen. Lastig hoor, op alles voorbereid en toch verleidelijk. Geen hakken deze keer in ieder geval, daar heb je al genoeg om kunnen lachen.

Google maps leidt me bij een mooie poort naar links, langs het water. Het voelt altijd leuk, zo op de fiets in een nieuwe stad. Ik maan mezelf tot genieten, kijk nou eens even om je heen. Wat zometeen komt, komt vanzelf. Het weer is geweldig, wel koud, maar met een heerlijk zonnetje, en bijna geen wind. Fijn buitenweer. Even opletten nu, over een brug, langs wat wegen, en nu terug naar het water. Vanaf nu gewoon het water volgen. Ik ben benieuwd waar ik uit zal komen. Het lijkt nog niet echt ergens naar, een beetje industrieel. Ik had het stiekem wat knusser verwacht, maar het is meer kanaal dan rivier. De gewone weg houdt nu op, nog heel eventjes, dan krijg ik te zien wat je voor me in petto hebt.

Even verderop doemt een gebouw op, zo te zien voorlopig het laatste aan deze kant van de vaart. Dat moet het dus wel zijn. Ik voel mijn maag samentrekken, dit is het echt niet zo leuke stukje waar ik echt geen controle heb. Ik rijd linksaf het terrein op, en zie het zwarte gebouw met veel glas. Niet echt gezellig. Meerdere mensen zijn bezig langs de steiger, maar ik zie je nog niet. Gelukkig bemerk ik terwijl ik mijn fiets in het rek zet en het slot dichtklik uit mijn ooghoek een bekende beweging. Niet te missen, daar ben je. Jij hebt mij ook al gespot, en wacht met een glinstering in je ogen tot ik bij je ben. Net voor ik dichtbij genoeg ben om je een zoen te geven, steek je je linkerhand uit. O ja, normale omgeving voor je, we moeten doen alsof ze elkaar nog niet goed kennen. Wat een enorme teleurstelling, ik had je zoen zo nodig om me wat zekerder te voelen. Maar je hand voelt warm en vertrouwd. “Hai, je bent er”. “Ja, was niet zo ver fietsen. Ben je alleen?” “Nee hoor, Paul is al aan de andere kant, loop maar mee”. Paul. De naam had ik nog niet gehoord. Samen lopen we om het gebouw heen, richting de steiger. Ik wilde dat ik hier doorheen was, met iets bezig, iets doelbewusts. Dit afhankelijke maakt me vreselijk onrustig.

“Binnen, in de loods. Loop maar mee”. Je gaat me voor naar binnen, en loopt af op een boot waarbij een slanke man staat. “Paul, dit is Jantine, Jantine, dit is Paul”. De man kijk op. Ik kijk in twee vriendelijke ogen met vrolijke rimpeltjes in een licht getint gezicht. “Hai Paul, leuk om je te ontmoeten”. “Goh, zeker, heel leuk!”. Hij bekijkt me snel van top tot teen, en blijft met zijn blik even hangen rond mijn heupen. Grappig, een billenman. Zelf observeer ik zijn slanke lijf, hij is een centimeter of 10 langer dan ik. In zijn hals is een duidelijke adamsappel zichtbaar, onder een gladgeschoren afgetekend gezicht. Donker kort haar. Prettig, ziet hij eruit. Niet erg macho, maar open en toegankelijk. Interessant. Ik kijk om, en zie hoe jij de kennismaking gadeslaat.

Jij bent mijn minnaar. Het is nog steeds heel raar om dat te bedenken. We kennen elkaar nu een half jaar, en dat hele halve jaar is heerlijk geweest. Vanaf de eerste ontmoeting was duidelijk dat we een goede klik hadden, en ik weet dat jij nog steeds rode koontjes krijgt als je je die allereerste wandeling voor de geest haalt. Ik herinner me dan hoe je me in dat weiland stopte, en hoe we voor het eerst zoenden. Die zoen, die zo ontspannen was, en zoveel vreugde en geilheid in me losmaakte. Die zoen die zo duidelijk vroeg om meer. Jouw reactie paste helemaal, ook jij was gretig, opgewonden, blij. Ik had me flink laten gaan tijdens die wandeling, me laten meevoeren op jouw genot, en meteen al kennisgemaakt met je heerlijke pik. En dat was dan alleen nog maar de eerste keer.
Tijdens een chatsessie had je me al wel eens bevraagd over hoe ik over een triootje dacht. Ver van mijn bed, had ik gezegd, ik vind een minnaar al zo onwerkelijk. Jijzelf had ooit al wel eens met trioseks geëxperimenteerd, en je opmerking dat pijpen best lekker was had zich in mijn hoofd genesteld. Ik was best nieuwsgierig hoe dat zou zijn, als jij je zou verliezen in een ander, en hoe dat zou zijn als ik daarbij was. Toen ik dat eens hardop liet vallen, gingen jouw wenkbrauwen verheugd omhoog. Vorige week vroeg je me opeens of ik het goed zou vinden om hun geplande afspraakje uit te breiden met een derde persoon. Hoewel ik best even van die gedachte schrok, en flink moest schakelen, heb ik toch vrijwel meteen ingestemd. We zijn tot nu toe zo compatibel met elkaar, dat ik weinig twijfel heb over jouw ideeën over wat in dit geval geschikt zou zijn. Wel vreselijk nieuwsgierig, hoe heb je dat geregeld, wat heb jij met die man besproken, wat hebben jullie al gedaan?

Dit is hem dus. Paul. Goede schouders, heeft hij ook. “Oké, jullie hebben allebei wel eens geroeid, maar allebei veel te lang geleden. We doen dus of jullie newbies zijn, en gaan gewoon eventjes kijken of je het wat vindt”. Paul en ik kijken elkaar schaapachtig aan, wat zeg je dan. Ik trek in de kleedkamer even wat sportkleding aan. Niet erg sexy, helaas. Maar gelukkig heb ik goede benen, die komen dan wel weer heel mooi uit. Onder jouw leiding preppen we de boot, en leggen hem in het water. Intussen wisselen we wat kleinigheden uit, waar kom je vandaan, wanneer heb je dan geroeid, dat soort dingen. Paul heeft een vrij zachte stem, en is niet gemakkelijk te verstaan als er veel omgevingsgeluid is. Verder lijkt hij open, hij ontwijkt mijn blik niet, en kijkt rustig en op zijn gemak naar me terwijl ik bezig ben. Dat is vreemd, zo bekeken worden, zeker omdat ik weet met welke gedachten hij me beschouwt. Ik doe natuurlijk hetzelfde, check zijn benen, zijn billen. Maar vooral zijn bewegingen, en die zijn bedachtzaam, misschien zelfs iets lijzig. Maar hij lijkt zich in zijn lichaam op zijn gemak te voelen. Ik zie hem ook kijken naar de interacties tussen ons twee. Hij wéét het, als enige! Dat is een gek idee! Grappig genoeg maakt me dat juist meer ontspannen, dat wij met z’n drieën dat geheimpje delen schept een verwachtingsvolle band. Intussen geeft jij ook gewoon instructie, alsof er niets aan de hand is. Je doet voor hoe je ook alweer moet instappen, en bepaalt dat Paul op slag moet, omdat hij langer is. Al die tijd raak je me niet aan, terwijl mijn huid al de hele tijd op scherp staat door je aanwezigheid. Zou Paul het net zo frustrerend vinden? Ik leg mijn hand op de zijne. “Ik zal je proberen te volgen, maar verwacht niet te veel van me”. Als antwoord pakt hij mijn schouder, “Geeft niet hoor, ik ben vast ook niet veel soeps”. De aanraking is fijn, neemt weer wat spanning bij me weg.

Samen stappen we in, en duwen af. Na even flink geklungel, een geklemde duim, een bijna mislukte keerpoging, en instructie van jou over hoe de beweging ook alweer ging, mogen we een stukje roeien, een ritme zoeken. Jij haalt je fiets, en rijdt mee over de dijk. Het grote voordeel van achter zitten is dat ik heel goed Pauls beweging kan observeren. Zijn rug kromt een beetje als hij oprijdt, maar zijn schouderbladen zijn mooi afgetekend in zijn shirt. Zijn nekwervels komen erbovenuit, geen haar. We praten niet veel, zijn gefocust op het maken van een goede slag, het draaien van de bladen van de riemen. Af en toe roep jij iets vanaf de kant. Er begint zowaar een regelmaat in te komen, en dat voelt lekker fysiek. We varen weg van de stad, onder twee bruggen door. Samen bewegen we synchroon, en merken zelfs niet dat jij niet meer naast ons fietst. Je staat een stukje verder, bij een woonboot. Daar is ook een steiger. Als je gebaart dat we naar de kant moeten komen, blijkt dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. Met enig geklungel en wat hulp lukt het ons toch om de boot aan de steiger te leggen, en zelf droog aan wal te komen. Het is rustig hier, heel stil, eigenlijk alleen maar weiland.

Wat ongemakkelijk staan we daar, licht bezweet van de inspanning, vooral dat gemanoeuvreer aan het eind. Dan voel ik jou achter me. “Hèhè, eindelijk zijn jullie er!”. Ik draai me om en ontvang je lippen. Wat een heerlijk thuiskom moment, jouw zachte lippen op de mijne. Als vanzelf open ik mijn mond een beetje, en zoek met mijn tong de jouwe. Jij onderbreekt de zoen al snel, “Dat is niet zo aardig tegenover Paul”. Je hebt gelijk, dat is ook niet zo aardig. Zou hij onzeker zijn? Ik kijk op, en zie hoe hij afwachtend maar berustend toekijkt. Weer die open blik. Ik steek mijn arm naar hem uit. “Mag ik jou ook begroeten?”. Een beetje grinnikend komt hij naar ons toe, en geeft me plagerig een grote natte zoen op mijn mond. Daar neem ik geen genoegen mee. “Nog één.” Die is beter, hij heeft soepele lippen, en als ik mijn hand in zijn nek leg hoor ik hem zachtjes zuchten, en zich overgeven aan de zoen. Zijn lippen openen, en zijn tong komt warm de mijne binnen. Ik geef me over, sluit mijn ogen. Ik voel jouw arm nog om me heen, jouw lijf tegen het mijne, terwijl ik Pauls tong verken. Dat voel ik ogenblikkelijk in mijn hele lijf, en ik realiseer me dat we dit echt gaan doen, dat ik het wil. Ik kreun zachtjes. Als ik mijn ogen open, zie ik dat Paul de zijne niet dicht heeft, hij observeert me. Ik maak me los, en kijk naar jou. Jij kijkt ook onderzoekend, en ik voel dat je al wat steviger tegen me aanstaat, dat het jou ook raakt. “Mogen we hier naar binnen?”. “Heb je haast?”, grap je, maar je laat me los en gaat ons voor de woonark in. Binnen is het licht, met veel ramen naar het water. Een houten vloer, een keukentje en een tafel, maar de gehele achterwand is één groot bed. Onderaan drie treetjes wacht je me op in de woonkamer. “Wow, dit is gaaf!”. Ik sla mijn armen om je heen, en leg mijn lijf tegen het jouwe. Ik voel je, en ik zoen je. Een geluidje ontsnapt je lippen. Wat voel ik dat diep in me, wat wil ik je graag. Achter mij hoor ik ook Paul de treetjes afkomen, hij komt achter me staan. Ik voel zijn warme lichaam tegen mijn rug en mijn kont, terwijl hij zijn handen in mijn zij legt. Ingesloten tussen jullie twee voel ik me gekoesterd, begeerd, en ik voel mijn laatste remmingen verdwijnen tussen jouw zoen en zijn borst. Ik draai me tussen jullie om, leun licht naar achteren tegen jouw lijf, en voel je handen om mijn middel glijden, je mond in mijn nek. Paul heeft mijn heupen vast, en zoent me nu vol, gretig, terwijl hij zich tegen me aandrukt. Ik voel jullie allebei, ik voel ook tegen mijn billen en kruis dat jullie hier alle twee opgewonden van raken. Jouw handen glijden over mijn buik omhoog, en intussen vouwen zijn handen om mijn billen. De zoen wordt intenser, ik moet mijn geluidjes laten gaan, en ook jullie hoor ik zuchten. Wat superheet.