Shespot forum

Mijn moeder is in de overgang, nu al een jaar of twee, drie. Ze is echter het laatste half jaar helemaal veranderd, zegt de vreselijkste dingen tegen mijn vader, heeft hem inmiddels verlaten, besloten weer terug te komen en toch besloten weg te blijven... ze liegt over kleine dingen, grote dingen, tegen iedereen, het lijkt haast een compulsie geworden. Je kunt haar iets vragen waar ze eerst het ene, dan het andere antwoord op geeft. Soms zegt ze gewoon een bepaald "gevoel" ergens over te hebben, waar ze later weer iets anders over voelt. Zelf zegt ze uiteraard dat het niets met haar hormoonhuishouding te maken heeft, maar overal zelf bewust voor kiest.. Ik heb een biomedische achtergrond dus dit klinkt mij toch in de oren als iets biologisch wat haar beinvloedt.
Is dit normaal? Kan het inderdaad hormonaal zijn, hoe lang duurt dit, wie heeft dit ook ervaren (zelf of met iemand anders), en is er iets tegen te doen? Ze is geen persoon om medicijnen te nemen, maar ze heeft al zoveel mensen verdriet gedaan dat dat volgens mij echt wel een optie kan zijn. Al moet ze dat zelf natuurlijk wel eerst inzien..
Bedankt!
7

er is hier al eerder een zelfde vraag gesteld door iemand anders
vorig jaar ergens...een topic daarover
ik weet niet waar dat topic te zoeken.. iemand?

ik heb inmiddels het bewuste topic "menopauze" gevonden en voor je bovengehaald

het staat bij "hoe doe ik"

Is deze iets: www.vrouwenovergang.nl ?

Dank jullie wel, heb zowel de eerdere posts bij Hoe doe ik en de forums op vrouwenovergang bezocht. Het is interessant dat het inderdaad bij mijn moeder wel degelijk op overgangsverschijnselen wijst, maar zij (en veel andere vrouwen in die situatie) niets van die mogelijkheid willen weten. Men schrijft het dus liever toe aan eigen keuze, aan de eigen persoonlijkheid, dan aan invloed van andere factoren zoals hormonen. Verdere vragen zal ik bij eerdergenoemde thread stellen. Deze kan dan worden gesloten.
Seven

ja vind je het gek?

weet je hoe erg het is om al die mensen om je heen naar je zien te kijken alsof je vanaf nu niet meer toerekeningsvatbaar bent ???!!!

want DAAR staat de overgang om bekend....
hormonen nemen het over ....
en jij bent een zwak willoos vrouwelijk wezen wat niet meer serieus genomen moet worden want alles wat je doet of zegt is je ingegeven door een hogere -te negeren- macht...namelijk..het grote monster...DE OVERGANG !!!

NATUURLIJK zegt iedere vrouw die gezond bij haar verstand is dat ze NIET in de overgang is.... want je weet hoe men reageert als je toegeeft.

Ja helemaal waar, kan ik me voorstellen (herkenbaar ook van mijn moeder).

Maar het niet willen toegeven aan jezelf begrijp ik minder. Ik bedoel; als je er medicatie voor zou nemen werkt dat vooroordeel ook niet meer.

Overigens heb ik ook begrepen dat medicatie lang niet altijd de 'oplossing' is...

Wat zo beangstigend aan de overgang kan zijn is het idee dat er "iets" is dat de controle overneemt...
wat je denk ik doet is zo sterk mogelijk je poot stijf houden dat je alles zelf nog prima onder controle hebt... medicijnen nemen is toegeven dat je het alleen niet af kan.

Uiteindelijk... als je durft... en je laat gaan.... kom je er wel achter dat er helemaal niets is wat de controle over neemt... dat je gewoon zelf totaal "in control" blijft.... alle lichamelijke ongemakken bij elkaar maken je nog niet werkelijk tot het "aan haar hormonen overgeleverde stereotiepje" dat ik hierboven al beschreef...maar dat beeld staat je in eerste instatie wel voor ogen en daar verzet je je tegen.

De meeste vrouwen verzetten zich niet tegen de overgang zelf denk ik.... maar (missschien onbewust) tegen de beeldvorming eromheen waar je als vrouw onmiddelijk mee te maken krijgt.

(edit wegens "toonzetting" ik had eerder een beetje haast)