Shespot forum

ik voel heel sterk de behoefte hier een liedje bij te zetten ... en dat doe ik dan ook :)

hurricane

Palimpsest *

Hier stond vroeger een gedicht over Adam.
Over hoe hij Eva, die nog ongeschapen was, miste.
In dat gedicht deed ik wat schamper over de liefde;
ik denk niet dat je het mooi vond.
Ik gaf Adam de schuld:
van het bestaan van verlangen en
van de uitvinding van de liefde
en van de eenzaamheid.
Ik noemde de liefde een 'zoete lege mand' en
een 'tweesnijdend zwaard';
ik had het over 'het hart vol krabben'
en over 'het verenverlies der engelen'.
Ik weet nu dat ik niet het recht heb
me zo over het onderwerp uit te drukken.
Het spijt me.
Kom je snel weer terug?

Erik Metsue

* Palimpsest - een stuk perkament dat, nadat de oorspronkelijke tekst is afgekrabd, opnieuw beschreven is.

Album

Van de vriend die vond
dat foto's onzin zijn
is op zijn stem na
het gezicht verdwenen.
Zijn armen, romp en benen
heb ik weggegumd
of nee, dat deed de tijd
en heel zorgvuldig
ging dat niet, maar
of dat erg is, is een tweede.
Zijn dij is mij na jaren
bijgebleven, het litteken
dat hij daar had,
zijn zeer tevreden mond,
zijn schone geur, zijn handen
die mijn heupen maten,
en ook hoe goed het licht
hem stond en verder niets,
maar toch vooral zijn stem
die afscheid van me nam
en me beloofde dat we elkaar
nog jaren gingen zien
in het album van ons hoofd.

Bart Moeyaert

Foto

Weemoed is een foto van voor twintig jaar.
Familie, nog samen, nog gezond.
Is toen. Met een lijst van nu errond.
Het nu houdt het verleden bij elkaar.

En omgekeerd. Want nu is maar even.
Is opschrikken en vragen:
waar waren we gebleven?
Bij jou. In Die Dagen.

Alles is ver. En de liefste dingen nog verder.
Maar door het verleden wordt het bij elkaar
gehouden, als schapen door een herder.


Herman de Coninck

O vermiljoenen spleet
(met dank aan Sinterspelf)



O wees gegroet, jij vermiljoenen spleet
die lustig tussen hoge dijen glanst.
O wees gegroet, jij split die vrolijk danst,
die mij genas van al mijn levensleed!

Door jou is het dat ik de pijn vergeet
van Amors pijlen, in mijn hart verschanst:
vier nachten slechts heb ik in jou gedanst,
reeds voel ik hoe zijn pijn uit mij vergleed.


O lieflijk gat, fijn gat met veel geduld,
begroeid met haartjes dartel en gekruld,
jij onderwerpt rebellen en rabauwen...

O, alle jonge minnaars moesten jou
geknield komen getuigen van hun trouw,
met in hun hand hun laaiende flambouwen!




Pierre de Ronsard, 1553
Vert. Ernst van Altena

Geweldig! Dank voor deze uiteenzetting ;)

MOMENT

Soms hoor ik onverwacht weer achter
gewone woorden die je uit
een zoveel zuiverder en zachter,
adembenemender geluid,

dat ik opnieuw naar je moet kijken
of ik je nooit tevoren zag.
Laat al die jaren maar verstrijken;
zolang ik dit bewaren mag

kan jou en mij de tijd niet deren:
weer voor het eerst met je alleen
hoor ik de harmonie der sferen
door alle alledaagsheid heen.


(Rawie)

Gedichtendag vandaag.... en ik heb het perfecte gedicht, aansluitend bij mijn eerste post hier zoveel jaar geleden, gevonden:

Liefde op het eerste gezicht

Beiden zijn ervan overtuigd
dat een plotselinge hartstocht hen heeft verenigd.
Mooi, zo’n zekerheid,
maar onzekerheid is mooier.

Aangezien ze elkaar niet kenden, menen ze
dat er nooit iets tussen hen is voorgevallen.
Maar wat zeggen de straten, trappen en gangen daarvan,
waar ze elkaar al jaren misschien voorbij zijn gelopen?

Ik zou hen willen vragen
of ze zich niets herinneren –
een keer oog in oog
in een draaideur misschien?
een ‘pardon’ in het gedrang?
‘verkeerd verbonden’ in de hoorn?
– maar ik ken hun antwoord.
Nee, ze herinneren zich niets.

Het zou hen sterk verbazen
dat het toeval al jaren
met hen aan het spelen was.

Nog niet helemaal gereed
om hun bestemming te worden,
dreef het hen van en naar elkaar,
versperde hun de weg
om onderdrukt giechelend
opzij te springen.

Er waren tekens en signalen,
onleesbaar, maar maakt dat verschil?

Dwarrelde er drie jaar geleden
of vorige dinsdag misschien
een zeker blaadje van arm op arm?
Er werd iets verloren en gevonden.
Wie weet was het de bal
in de struiken van de kindertijd.

Er waren deurknoppen en -bellen
waarop voortijdig aanraking
op aanraking werd gevlijd.
Koffers naast elkaar in het bagagedepot.
Op zekere nacht misschien dezelfde droom,
uitgewist direct na het wakker worden.

Elk begin is tenslotte
niet meer dan een vervolg,
en het boek der gebeurtenissen
ligt altijd open in het midden.

Wislawa Szymorska

Het is wat het is

Het is onzin
zegt het verstand
Het is wat het is
zegt de liefde

Het is ongeluk
zegt de berekening
Het is alleen maar verdriet
zegt de angst
Het is uitzichtloos
zegt het inzicht
Het is wat het is
zegt de liefde

Het is belachelijk
zegt de trots
Het is lichtzinnigheid
zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
zegt de ervaring
Het is wat het is
zegt de liefde

Erich Fried
Vertaling: Remco Campert

Winter

De sterren wintertintelen
en de maan
doorschijnt de melkwegnacht.
Het kraakt van sneeuw op de aarde
waar ik ga,
een nieteling, een adem wit,
een ademdamp van liefde en poezie.


Ida Gerhardt

Wandeling

Onze gesprekken werden langzaam
onze vragen beantwoordden we met kijken
naar de langzame wereld om ons heen

de dorpen en landerijen in de diepte
de vogels bijna verdwijnend in de hemel

we gingen zitten kijken naar deze prachtige
onverschilligheid van de wereld
naar de overbodigheid van onze vragen

Rutger Kopland

Zo'n dag

Zo'n dag,
waarop de lucht vol luchtigheid is,
lentewind plagerig achterom sluipt,
van zoveel niet benoembaars bol staat,
Parijs vlakbij is, Granada om de hoek.

Zo'n dag,
waarop het frisgerokte meisje
van de buren hoog moet reiken
naar knoppen in hun kersenboom,
wind de verleiding niet weerstaat.

Zo'n dag,
waarop ik gebukt mijn tuin spit,
op harde resten winter stuit,
ijs vind in verborgen hoeken,
wat was toegedekt weer bloot leg.


© Atze van Wieren

Neen, geen gedicht...
Maar wel zo'n dag.
De dag na de verjaardag van mijn kind.
Hij is 30 geworden.
Mijn broer(tje) is weliswaar ouder geworden maar veel te jong gestorven.
Op dit soort (verjaar)dagen moet ik weer aan hem denken.
En merk ik dat ik hem nog steeds mis....
Verdriet slijt?

Hij is de man

Hij vouwt bootjes van zijn dromen, blaast zachtjes
om niemand wakker te maken hun papieren zeilen
vol en kijkt ze zachtjes zachtjes na tot uit het raam

hij houdt als de ochtend aan komt rollen de kozijnen
en de lijsten rond de foto's op hun plaats en wacht
tot alles bedaart en iedereen aan het ontbijten slaat

hij houdt de hele dag de kleine en de grote wijzer
aan de praat, hij houdt de straat tot het schemeren gaat
in de gaten, als een jas passen hem de gang en de wanden

als een spijker hangt aan hem het huis

hij is de man die 's nachts de vuilniszakken leegt
de lepels in de la legt, de grote en de kleine
jassen aan de kapstok aan hun lusjes hangt.


Thomas Möhlmann

Mijn beurt

De kaas moet vers uit Parma komen;
De pepers rood uit Pomerigio
De mascarpone moet geel-romig zijn
En jij moet zingen bij de wijn.

Ik zal een jonge kwartel eten,
Gestuft met mortadella en Toscaanse weed.
Je bloes hangen we voor het venster
Tegen inkijk en insecten.

Het fruit zal branden in je mond,
En wat je zingt wordt stilaan honger,
Branie, geblaf van een jachtige hond.

Je buik met peperoni ingewreven
Lig je op tafel en je beeft.
Vorken en messen zijn verdeeld.

De koffie met kaneel gaat met
Onspreekbare syllaben door je keel.


© Stefan Hertmans