Hey allemaal,
Ontzettend blij dit te lezen. De laatste maanden voel ik me net zoals de dame die deze topic gestart heeft.
Ik ben een jong volwassen vrouw, bijna 10 jaar samen met ondertussen mijn man.
Op de koop toe is deze man mijn allereerste vriendje... maar nog steeds hou ik verschrikkelijk veel van hem. Mensen in onze omgeving zeggen ook dat het verwonderlijk is dat dat na al die jaren toch nog zo uitdrukkelijk aanwezig is bij ons.
Ik heb hem in al die jaren ook nog nooit bedrogen... zelfs nooit aan gedacht!
MAAR ... and here we go ... ook ik voel de laatste tijd een ongekende, onontdekte nieuwsgierigheid naar 'andere mannen'. Ik voel bij mezelf ook dat ik hierop begin in te spelen, telkens meer en meer. Ik speel in op de aandacht die ik krijg als we eens weggaan.
Ik voel evenzeer dat ik hier vroeg of laat eens aan ga toegeven.
De stap die ik al wél gezet heb, is hierover praten met mijn man. Ook ik vind praten één van de belangrijkste gegevens in een relatie! Bijna alles is bespreekbaar met mij! Mijn man weet dat ook.
Verrassens positieve reactie van zijn kant. Echt waar. Hij begreep het dat die gevoelens er zijn en wil natuurlijk nadenken over een openere relatie (waar hij wel enkele voorwaarden heeft gesteld waar ik mee kan leven).
Nu, ik ben niet naïef, de vrijheid die ik vraag, geef ik hem ook terug. Logisch eigenlijk, toch?!
Ondertussen heb ik zelf ook regelmatig contact met een (zelf ook getrouwde) man die dezelfde ideeën deelt als ik. Wij praten, mailen enz ... er is echter nog niks gebeurd!! Dit wil niet zeggen dat ik niet zou willen dat er wel eens wat gebeurd. Hij en ik praten daar ook over en het gevoel is wederzijds.
Ach, we zullen wel zien. Ik probeer op dit moment enkel nog te leren leven met de idee en de gevoelens. Het voelt een beetje vreemd; leuk, maar toch vreemd. En ik geniet ervan, eerlijk waar, toch wel!
Ik wilde dit alleen even kwijt.
Greetzekes
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —