Ik heb soms het idee dat er te veel verwacht wordt van geluk. Het is onmogelijk om dag in dag uit met een euforisch gelukgevoel rond te lopen, zo zit het leven (helaas) niet in elkaar. Voor mij is echt geluk slechts een heel kort moment, een moment waarin ik besef dat ik één ben met mezelf en mijn omgeving. Voorbeelden: 's ochtends vroeg de Ngorongoro krater in Tanzania inrijden. Boven is het koud en mistig, langzaam trekt de mist weg en ontvouwt het prachtigste dat er op aarde bestaat. Ineens voel je een brok in je keel en denk je "zo is het leven goed". Of op een steen bij een waterval zitten, kijken naar een vogel die aan het vissen is en helemaal opgaan in de omgeving en het moment. Maar even later wordt je toch afgeleid en is het gevoel van euforie weer verdwenen.
Voor de rest prijs ik me gelukkig als ik 'slechts' tevreden kan zijn. Met mijn werk, huis relatie enz. Niet het gevoel hebben van "is dit alles?"
Voor mij (ik zat met dezelfde vragen) was het een zoektocht in mezelf om dan toch te ontdekken en te accepteren dat echt geluk in kleine dingen zit en van korte duur is. Het klinkt pessimistischer dan het werkelijk is hoor, zo lang ik niets te klagen en veel te dromen heb ben ik al heel blij
