Dit is wat ik van je maak.

[Anwen]

Eerste

Je ligt naast me op het bed. Ik ben naakt, jij hebt alleen je schoenen uit gedaan. Je begint op zachte toon te praten. Dat jij nu bepaalt. Ik hoef alleen nog maar te doen wat jij zegt. Jij bent groot zeg je, en ik mag nu klein zijn.

Klik. Het moment waarop ik verander in een volgzame vrouw komt soms pas laat, en soms komt het gewoon niet. Dan doe ik, zonder het te willen, alsof, in de hoop dat het nog komt. Ik kreun op de goede momenten, reageer zoals van een sub verwacht wordt. Maar mijn hoofd levert simultaan commentaar, mijn ogen bezien mijn lichaam en haar reacties alsof ik er boven zweef, niet echt ben.

Dit is anders, en ik weet het meteen.
We zoenen. Je tong in mijn mond, zo zacht. Je streelt me tussen mijn benen en duwt dan je vingers in mijn mond. Ik moet je weer zoenen, maar je hand op mijn keel houdt me tegen om bij je te komen. Zo maak je duidelijk wie bepaalt. Ik streel je, en je leert me hoe ik je aan moet raken, moet pijpen. Ik vind het opwindend dat je me vertelt hoe ik je moet liefkozen, dat ik niet helemaal zelf hoef uit te zoeken wat je lekker vindt, maar gewoon alleen maar hoef te doen wat je zegt. Ik ben zacht voor jou, en jij bent hard voor mij.
Ja, ja, alsjeblieft. Wees hard voor me.
Maar je begint zacht. Met een vinger over mijn clitoris, aftastend. Je vraagt wat ik lekker vind. Weer je vingers, ver in mijn mond. Ik kokhals een beetje. Een hand op mijn keel en dan ineens een harde slag tussen mijn benen. Ik schrik, maar je begint meteen met knijpen. Dan je vingers op mijn tepels, hard. Ik probeer er in mee te gaan, maar het kost me moeite. De pijn leidt me te veel af. Ik hoor dat je je riem uit je broek haalt en voel de opwinding. De riem, eindelijk weer. Je vouwt hem dubbel en slaat me hard. Ik kan het dragen. Op knieën en ellebogen, jij achter me, verzuchtend wat een fantastische kont ik toch heb. Het helpt me om de pijn aan te kunnen. Je handen, keihard. De riem. Een scherpe pijn als je je nagels in mijn venusheuvel boort. Ik ben open voor wat je me geeft, nu al.

Je zit achter me en vertelt me dat ik moet gaan vragen om slaag. Tien keer met de cane. Ik wil geen pijn meer, je hebt me al zo veel pijn gedaan. En ik kan het je niet vragen. Dat niet. Dus ik schud nee. Je zegt dat je gewoon doorgaat met me pijn doen, je stopt niet terwijl je wacht totdat ik het je vraag. Ik voel dat je achter me gaat liggen. Je begint in mijn oor te praten. Zachtjes, bijna hypnotiserend. Eerst word ik er rustig van, maar je woorden maken dat ik niet kan ontspannen. Je zegt me steeds weer dat ik je ga vragen om die slagen, dat ik het uiteindelijk zal doen. Omdat dat is wie ik ben. Ik weet dat je gelijk hebt. Ik wil niet verliezen, en toch onderga ik het verlies elke keer weer, met opgeheven hoofd. Maar nu blijf ik koppig, ik ga het je niet vragen. Ondertussen vreselijke pijn aan mijn tepels, je bijt me zo hard in mijn oor dat het dagen later nog pijnlijk zal zijn, slagen in mijn gezicht. Ik weet niet meer wat er allemaal gebeurt, ik wil dat het ophoudt, maar ik weet niet hoe ik het moet laten ophouden. Je vraagt of ik aan het volhouden ben of aan het genieten.
“Aan het volhouden”, snik ik.
Direct stop je en trek je me tegen je aan. Je zegt dat je me een verhaal gaat vertellen. Je vertelt me het verhaal uit de Bijbel, over de verloren zoon die na zijn zonden terug kwam bij zijn vader en vroeg om vergiffenis. Over de vreugde van de vader over zijn terugkeer. Ik lig met mijn hoofd op je borst en laat me wegdrijven op je woorden terwijl ik weet waar dit naartoe gaat. Dan kijk ik je aan. Ik zie pretlichtjes in je ogen als je me vertelt dat ik net als de verloren zoon altijd op mijn beslissing terug mag komen, altijd mag vragen om meer. Ik kan niet anders dan naar je glimlachen. Nu heb je me. En al haat ik dat je me in die positie hebt, dat ik weet dat ik het ga vragen, omdat ik dat ook ben, tegelijkertijd groeit mijn respect voor je met factor tien. Het is net alsof je haarscherp hebt aangevoeld hoeveel moeite ik vaak heb met mijn onderdanige kant, dat ik die kant nog steeds niet heb geaccepteerd. Alsof je me aan het testen bent. En ik weet dat ik de test voor mijn gevoel ga verliezen omdat er om vragen voelt als gezichtsverlies, zoals onderdanig zijn zo vaak voelt. Ik moet er van huilen, maar weet dat het nodig is om het te vragen. Ik weet niet meer of ik het doe omdat ik het voor jou wil doen, of omdat ik denk dat ik het voor mezelf moet doen. Het maakt me ook niet meer uit, ik wil er van af, ik wil geen verwarring meer. Dus ik vraag het je.
"Wil je me slaan, alsjeblieft?"

Je maakt het niet nog vernederender door er uitgebreid bij stil te staan, maar zegt dat ik moet gaan liggen en slaat me tien keer. Ik hoor de cane door de lucht suizen voordat hij hard op mijn billen terecht komt. Ik voel de striemen bijna ontstaan. Het lukt me om de pijn op te vangen, het gaat. Terwijl je me later zal vertellen dat je me op dat moment harder sloeg dan alle andere keren in de sessie.
Je opent een fles champagne, neemt een slok en laat me dan drinken uit je mond. Ik ben zo afhankelijk van je en het voelt zo fijn. Er volgt meer knijpen, meer slagen. Ik lik je ballen en je komt klaar over mijn gezicht heen. Ik voel geen schaamte of terughoudendheid, ik geef nauwelijks nog de reacties die ik normaal geef, vlucht niet weg in mijn eigen wereldje zoals ik zo vaak doe. Wat je doet werkt. Dit is wat ik wil, meegaan op die golf waarvan je niet weet waar hij eindigt. Soms ben ik bang dat je te ver zal gaan, maar ik weet tegelijkertijd niet meer wat te ver is. Het is verwarrend, maar ik ben niet bang meer. Niet eens dat ik alle pijn niet aankan, ook al geniet ik er allen maar van dat jij geniet.

Je vingers in me, voor de laatste keer. Je mond tegen mijn oor. Je vertelt me hoe je me mee wil nemen naar een club, ooit. Dat de mannen daar me zullen gebruiken voor hun eigen genot. En hoe ik er van zal genieten. Je vertelt wat je allemaal nog met me gaat doen. Dit is pas het begin. Terwijl ik naar een hoogtepunt ga, vertel je me wat je allemaal nog met me gaat doen. Mijn eigen vinger op mijn clitoris, twee vingers en dan ineens je je pink in mijn kontje. Eindelijk voel ik het orgasme aan komen en schokkend kom ik klaar.

Ik kom langzaam weer tot mezelf, en kijk je dan aan. Glimlachend kijk je me aan.
"Hallo, meisje."

[Anwen]

Het is maar een rare verhouding die we hebben hè?
Jij bent getrouwd, om maar eens met iets belangrijks te beginnen. Je vrouw heb ik nooit ontmoet en dat zal ook nooit gebeuren. Jullie zijn heel gelukkig samen. Ze weet dat je anderen ziet, net zoals zij dat doet. Daarin vertrouw ik je, ook al heb ik nooit de bevestiging van haar gekregen. We zien elkaar enkel door de week, een keer in de maand ongeveer. Het is mij genoeg, een sessie met jou is zo intens dat ik altijd minstens een week moet bijkomen. Soms bij mij thuis, soms in een hotel, af en toe ga je mee naar een feestje bij mij in de buurt. De laatste keer liep ik met een halsband en een hondenriem achter je aan door het pand, de leidsels in jouw hand.

Ik heb concessies gedaan, helemaal aan het begin, zonder dat ik wist of het het waard zou zijn. Met de angst dat het weer verkeerd zou gaan, dat je me zoals je vorige twee na een paar leuke dates weer aan de kant zou zetten. Maandenlang, terwijl we elkaar al zagen en de sterren van de hemel speelden, zat de angst in mijn middenrif. Dat je je terug zou trekken omdat je niet zo verslaafd was aan onze ontmoetingen als ik. Bang dat je over grenzen zou gaan terwijl ik niet eens wist wat die grenzen waren. bang voor het oordeel van anderen over onze relatie, bang dat ik me aan je zou hechten terwijl ik weet dat je me niet op die manier wil. Daar deed ik dan ook keihard mijn best voor, me niet hechten. Waar ik eerder binnen een paar maanden meer wilde, hield ik afstand. Binnen onze sessies deed ik alles voor je, daarbuiten deelde ik weinig met je. Jij voelde aan wat ik wilde bereiken en deed hetzelfde. Het werkte. Ondanks mijn verwarring ging ik toch verder met je. Ik kon het niet weerstaan.

De laatste maanden is er iets veranderd. Ik ben rustiger geworden. Ik kan eindelijk doen wat je me al vanaf het begin vraagt, alleen maar voelen. Weten dat het de ervaring is die telt, niet wat ik er al van tevoren van vind of verwacht. Jij hebt me gezegd hoezeer je je bewondert om mijn overgave. Ik erken wat je met me doet. En jij hebt dat nu ook erkend, eindelijk. Me je liefde verklaard terwijl we weten dat er niets verandert aan de voorwaarden waarop we elkaar zien.

Ooit zal dit eindigen, zoals alles eindigt. Beiden ervaren we de beperkingen van onze verbinding. Maar nog meer ervaren we de glorie ervan. Voor nu is het goed. Ik heb het losgelaten. Ik weet niet waar dit naartoe gaat. Nog steeds komt mijn hoofd er regelmatig tussen, wil garanties, een erkenning van onze verhouding door een titel. D/s, M/s, sub, onderdanige. Het maakt niet uit. Wij weten wat het is.

[Foxy_lady]

Hi Anwen,

Prachtige beschrijving van wat je meegemaakt hebt en wat het met je doet!
Mooi hoe kwetsbaar je je op durft te stellen in deze post. En spannend hoe e.e.a. zich gaat ontwikkelen...

Interessant om er meer over te lezen.

[EstherC]

Wat heb je dit fantastisch verwoord Anwen.
Ik heb de hele tekst gelezen met kippenvel, maar wel de juiste variant. Dit soort situaties vind ik heel interessant en ook ingewikkeld. Het zijn gevoelens die ik goed kan begrijpen en waarnaar ik ook soms verlang. Alleen ben ik duidelijk daarin nog niet zo ver als jij. Geen idee of dat ooit komt, de tijd zal het leren.
Net zoals de tijd leren zal hoe het verder tussen jullie zal gaan. Duidelijk is dat jullie samen al ver zijn gekomen.

Geniet hiervan met volle teugen Anwen. En als je iets delen wilt: heel graag.

[Anwen]

Dank je voor jullie reacties! Dat helpt. Dit schrijven is moeilijk, en kwetsbaar. De eerste keren dat ik schreef, voor hem, waren vreselijk moeilijk. Erkennen wat ik met me liet doen. Hoe ver ik ging.

Ik vind jullie reacties fijn! Het stimuleert me om te blijven schrijven. Dankzij deze site leerde ik vier jaar geleden wat dit was, wat ik diep van binnen wilde. Misschien kan ik nu hetzelfde doen voor iemand anders.

[Anwen]

Tweede

Een hotelkamer ergens in het midden van het land. Het is een regenachtige dag in augustus. Ik ben zenuwachtig. Een paar dagen hiervoor heb je me gezegd wat ik je moest vragen als ik dit echt wilde. Mezelf aanbieden. Zeggen dat ik beschikbaar en open ben voor alles wat je met me wil doen. Waar ik eerder altijd afhaakte bij dit soort frasen, deed ik het. Ik kon het niet weerstaan, ook al ben ik bang voor wat je gaat doen. Dat je hard voor me gaat zijn, te hard. De eerste keer was nog een beetje aftasten, maar nu zul je verder gaan. Te ver? Wat is dat eigenlijk, te ver?

Ik ga op de rand van het bed zitten en trek mijn panty uit. Begin zenuwachtig te kletsen. Je pakt rustig je laptop en zet een muziekje op. In een hoek een grote tas met spullen. Ik durf er niet goed in te kijken. Je zegt dat ik mijn jurk uit moet trekken en trekt me tegen je aan. We zoenen en praten, ik trek mijn beha uit. Wordt langzaam wat rustiger, geniet van de warmte van je lijf. Van strelen ga je over naar knijpen. Overal. Je zegt dat je m'n kutje helemaal blauw gaat slaan vandaag, en ik voel een rare mix van angst en opwinding. Dan vinger je me en kom ik half klaar, in kan me nog niet echt laten gaan. Te veel ruimte, ik ben me te bewust van mezelf.
Nu mag ik jou eerst strelen. Je waarschuwt me; doe het zachtjes. Ik neem je in mijn mond en je duwt me steeds dieper over je pik. Eerst is het geil. Maar ik moet dieper, steeds iets langer. Zo controleer je mijn ademhaling. Ik vind het eng, weet niet wanneer je stopt. Dan moet ik kokhalzen. Ik haat het om te moeten kokhalzen. Ik probeer los te komen, maar je duwt me weer terug. 'Je hoeft helemaal geen adem te halen, je kan veel langer.' Je duwt me weer over je pik heen, een paar seconden langer. Net lang genoeg. Nu ben ik ontvankelijker, en opgewonden. Ik hoor je kreunen.
Je handen gaan over mijn lijf en je grinnikt als je ontdekt hoe nat ik ben. Ik vraag of je me wil neuken. Ik wil je boven me, in me. Je gaat achter me zitten en duwt jezelf in me. Slaat me op mijn billen, steeds harder, steeds op dezelfde plek. Ik wil het voelen en ondergaan maar ik kan de pijn niet opvangen en ik probeer weg te komen. Je zegt dat ik mijn billen naar achteren moet duwen, mezelf moet aanbieden. Mijn hoofd ligt op het bed en ik probeer mijn kont naar achteren te duwen, steeds weer, om de pijn te ontvangen. Normaal lukt het me niet goed, maar nu kan ik er in mee gaan, lust en pijn tegelijkertijd. Het voelt alsof je me meer van jou maakt als je in me bent en het is zo geil. Je trekt je terug en ik val hijgend op het bed neer.
Je komt terug met een zweep, ik kan niet goed voelen wat voor zweep, en kijken durf ik niet. Pijn, heel veel pijn waarvan het me lukt hem op te vangen. Oh het klopt zo, elke slag proberen op te vangen voor jou. Proberen om te blijven liggen, hoeveel pijn het ook doet. 'Je wil meer he? Bied je maar aan, masosletje', zeg je. Ik zeg dat ik niet wil dat je me op mijn rug slaat. Weer een klap. Je zegt dat je me slaat waar jij wil en ik moet je nazeggen. Jij slaat me waar jij maar wil. Hardere klappen, en ik begin te kreunen. Rol op mijn zij om mijn billen te beschermen. Je zegt dat ik terug moet gaan liggen en mijn billen aan moet bieden. Met heel veel moeite lukt het me terug te rollen. Je zegt dat ik vijf harde slagen krijg op elke bil.
'Zeg het als je er klaar voor bent.' Ik ben er niet klaar voor, ik heb tijd nodig, en zeg nee. Je vraagt het me nog een keer en nog een keer. Ik zeg weer nee, ik wil wel, maar ik kan het niet. Je zegt dat ik er 50 met de cane ga krijgen als ik blijf liggen, en ik draai me om. Bij de derde slag moet ik huilen van de pijn. Als je klaar bent vraag je of je m’n tepels ook zal slaan, dat wil ik toch? Ik zeg nee, ik vind pijn aan mijn borsten al rot, en op mijn tepels geslagen worden vreselijk, het is mijn meest zwakke plek. Je zegt me een paar keer om te draaien. Als ik niet reageer zeg je dat als jij het moet doen, het zeer hardhandig zal gaan. Je begint met tellen, en bij drie draai ik me om. Nu haat ik je. En ik haat mezelf dat ik dit doe terwijl ik niet meer weet of ik nog wel een uitweg heb en niet weet of ik die wil. Je zegt me dat ik mijn handen achter mijn hoofd moet doen. Als ik stil blijf liggen krijg ik er vijf op elke borst, als ik beweeg dan begin je overnieuw, zeg je. De pijn is bijna ondraaglijk en ik verzamel al mijn wilskracht om niet te bewegen. Je zegt dat ik je aan moet kijken, ik doe het. Met een betraand gezicht kijk ik je aan. Wat doe je toch met me, wat laat ik met me doen?

Ik mag tegen je aan liggen met mijn hoofd op je borst. Zachtjes streel je over mijn haar. Ik streel je terug en zak niet weg, zoals ik meestal zou doen. Omdat het nog niet mag van mezelf, van jou? Omdat het niet genoeg is? Ik vraag je om meer, ik wil meer ondergaan, me meer onderwerpen. Je vraagt wat ik meer wil. Of ik pijn wil? Een klap in mijn gezicht en dan de vraag of ik wil dat je je vuist in me steekt. Ik schrik, ik voel afkeer. Maar ook een bepaalde spanning, het gevoel van mogelijkheid. Kan ik dat, wil ik dat? Mag je doen wat niemand ooit heeft gedaan?
Ik moet voor je komen zitten en je legt touw om mijn borsten. Ik vind het niet leuk, ik houd er niet van als het nog gevoeliger wordt en ik weet al wat je zult gaan doen. Je slaat me inderdaad op mijn borsten. Ik laat mijn armen zakken maar je zegt dat ik mijn handen in mijn nek moet doen. 'Wees een trotse sub', zeg je. Het raakt me en ik doe mijn armen in mijn nek. Ik wil trots zijn. Ineens spuug je me in mijn gezicht. Ik schrik maar probeer niet te bewegen. Je spuugt nog een keer en slaat me dan hard in mijn gezicht. Ik blijf je aankijken en zie je opwinding, je liefde. Weer verzamel je spuug. Ik sluit mijn mond maar niet mijn ogen als je weer spuugt. Blijf erbij. Wees trots. Met je speeksel nog op mijn gezicht zeg je me op mijn rug te gaan liggen, mijn benen open. Je pakt glijmiddel, en ik weet wat er gaat gebeuren.

Je vingers in me, steeds meer, steeds dieper. Eerst lekker, totdat ik voel hoe je tegen weefsel aanduwt. Je kan niet verder, duwt toch door. Dit kan niet, dit past niet! 'Jawel slet, het past wel. Ontspan.' Vingers in me, uit me, dan meer vingers in me. Je duwt door, ik wil niet, maar probeer me te ontspannen omdat het anders alleen maar erger is. Ik probeer mijn hoofd los te denken van mijn onderlijf, te verdwijnen. Het lukt niet goed en ik probeer de pijn weg te ademen. Ergens je stem die zegt dat ik mezelf moet vingeren. Ik doe het in de hoop op verlichting. Ik moet huilen van de pijn en het gevoel er niks tegen te kunnen doen, dit met me laten doen terwijl ik het zo vreselijk vind en het tegelijkertijd wil terwijl ik niet weet waarom. Ik onderga alleen nog maar, voor jou. Uiteindelijk zeg je dat je er in zit, ik voel alleen maar pijn, geen vuist. Zachtjes beweeg je en ik schreeuw het uit. Het is vreselijk en geweldig tegelijk, je vuist in me. Uiteindelijk trek je je heel langzaam terug. Mijn kut voelt leeg.
Ik doe mijn benen bij elkaar en begin te trillen. Laat me, alsjeblieft. Raak me niet meer aan. Maar het is nog niet klaar, we voelen het allebei. Je legt je benen over me heen en praat tegen me. Ik hoor je stem maar registreer niet wat je zegt. Mijn geest is ergens anders. Dan ineens je voeten tegen mijn lijf. Een voet tegen mijn gezicht, met je voet duw je mijn hoofd heen en weer. Willoos laat ik je je gang gaan. Ergens klinkt het commando om ze te likken. Ik denk niet meer, doe alleen nog maar. Ik lik je voeten en tenen. Alsjeblieft, laat me dit doen, elke keer weer. Hier ben ik voor. Het voelt vies en geil en onderworpen. Ik houd mijn ogen gesloten, want ik wil niets meer zien, alleen nog maar voelen. Je staat op, loopt naar mijn hoofd dat over de rand ligt en duwt je pik diep in mijn keel. Een harde klap op mijn borsten, en nog een. Ik gil en hef mijn handen om je hand weg te kunnen duwen. Het doet zo'n pijn. 'Handen weg!' roep je. 'Benen wijd.' Met mijn laatste restje wilskracht dwing ik mezelf mijn benen open te doen. Diep duw je jezelf in mijn keel en slaat me dan keihard tussen mijn benen. Ik gil weer en houd trillend mijn benen open. Huil en gil en smeek je in mijn hoofd om op te houden. Ik weet niet meer hoe vaak je me slaat of wat ik moet doen om je te laten ophouden. Ik wil niet dat je ophoudt. Mijn geest die me vertelt vol te houden, dat ik dit kan. Ik maak een soort vrije val, er is geen begin, geen einde. Alleen maar nu.
Je trekt jezelf terug uit mijn mond. 'Kijk me aan.' Ik kan het niet, alsjeblieft niet. Je zegt het nog een keer, je stem nu rustig. Door mijn tranen heen vinden mijn ogen de jouwe. Er spreekt een zachtheid uit die me harder laat huilen. Je zegt dat ik het goed heb gedaan, dat je trots op me bent. De woorden stromen als warme water over me heen. Je bent trots op me. Het is goed. Ik kan alleen nog maar huilen. Ik voel me klein. Je hebt me gebroken.

[Spelfje]

Jeetje.....hoe kwetsbaar kan een vrouw zijn. Ookal ligt mijn beleving van mijn eigen sexualiteit mijlenver af van die van jou, ik heb respect voor je openheid Anwen!

[LittleMonkey]

Pfoe, An. Meestal kon ik me goed verplaatsen in je stukken, voelde de opwinding wel.
Maar nu zit ik hier.geschokt, trillend, hoofdschuddend... Misschien is het omdat ik je ken, maar allejezus wat komt dit heftig aan hier.

Holy.. Wat een bruutheid, heftigheid... Wat een pijn. Ik kan er niet helemaal over uit, maar ik geloof dat ik hier echt van schrik. Ik weet ook dat je deze reactie niet van me verwacht.... Sorry als ik je boos maak... Begrijp me goed, niet uit afkeer,heelmaal niet. Dat weet je...Maar...Nouja, ik weet het niet...

Ik hoop dat jullie het fijn hebben samen...
x

[Laars]

Ehm.. ik trok eigenlijk dezelfde conclusie. 'Technisch' kun je het goed beschrijven en krijg ik wel een beeld. Maar ergens raakt het me op een niet fijne manier.

[droomvlinder]

Lieve Anwen ,

bij het lezen van je verhaal heb ik een vraag: heb je een stopwoord afgesproken?

Blijf goed bij jezelf .
Vlinder , ook bezorgd.

[Foxy_lady]

Hi Anwen,

Enigszins kan ik me voorstellen dat het spannend en opwindend is om onderdanig te zijn, je te onderwerpen aan iemand anders, maar dit lijkt jouw grenzen te overschrijden. Of voelt dat niet zo voor jou? Ik heb het met iemand gehad over de verhouding tussen Dom en Sub. Hij gaf aan dat het heel belangrijk is als Dom te weten waar de grenzen van de Sub liggen, wat haar opwindt en inderdaad ook een stopwoord af te spreken voor het geval het te ver gaat. Als je het goed wilt doen, moet je hele vragenlijsten invullen. Misschien zit ik er helemaal naast, maar voor mijn gevoel gaat het veel meer om zijn genot dan het jouwe en gaat hij erg ver in de dingen die hij jou laat ondergaan. Begrijp me goed: ik keur BDSM niet af, maar het kan gevaar opleveren, als je jezelf aan de verkeerde overgeeft. Dit lijkt mij al vrij extreem, maar hoe ver gaat hij volgende keren? Overheerst bij jou genot of pijn / afkeer?

Pas alsjeblieft goed op jezelf en doe geen dingen die je niet wilt doen!

[LittleMonkey]

Dames...
Ik begin een beetje spijt te krijgen van mijn eerste impulsieve reactie. Ik ken Anwen ook irl, en wee dat ze op zichzelf past.
Misschien had ik mijn reactie niet moeten posten, dan kwam er nu niet zo'n storm van bezorgdheid....

[EstherC]

Ik begrijp de reacties wel...
Maar denk wel zeker te weten dat Anwen hier niet naïef aan is begonnen. Neem ook wel aan dat er een stopwoord is afgesproken. Dat hoop ik tenminste. En dan zegt het veel dat ze die niet heeft gebruikt.

Het is absoluut superheftig allemaal Anwen. Maar ik hoop dat het je brengt waar je naar verlangt.

Ik ga het later allemaal nog eens rustig herlezen... Echt dapper van je dat je dit durft te delen. Juist omdat het zulke bezorgde reacties oproept. Ik denk dat je dat ook wel hebt verwacht?

[LittleMonkey]

Oh ik begrijp ze ook hoor Es.
En voor de rest sluit ik me bij jou aan

[Inya]

Wauw Anwen, wat een mega indrukwekkende staat van zijn. Diep respect voor jou, dat je ons het vertelt, dat je het kunt beschrijven, en dat je je zo ver durft (over) te geven aan hem.

Mijn eerste reactie is eigenlijk het tegenovergestelde van droomvlinder en laars, ik denk niet dat ik me zorgen hoef te maken om jou in de situaties die je beschrijft. Het lijkt me alsof je open staat voor alle kanten van jezelf, good and bad, door hem.
Misschien wordt daar ook wel de traditionele gedachte van tegenstrijdigheid aangekaart: het lijkt alsof je hem meer vertrouwt met jouw hele lijf en geest, nog meer dan dat jij jezelf met jou vertrouwt. Waarvan ik dan denk: wat zal dat fucking heftig, intens, mooi, brekend, openbarend, verscheurend, machtonttrekkend zijn om mee te maken.

Ik hoop dat je er nog lang (op jouw manier) van mag genieten Ik ben nieuwd naar een volgende beschrijving.