Dit is wat ik van je maak.
Geplaatst: ma 28 maart 2016, 13:30
Eerste
Je ligt naast me op het bed. Ik ben naakt, jij hebt alleen je schoenen uit gedaan. Je begint op zachte toon te praten. Dat jij nu bepaalt. Ik hoef alleen nog maar te doen wat jij zegt. Jij bent groot zeg je, en ik mag nu klein zijn.
Klik. Het moment waarop ik verander in een volgzame vrouw komt soms pas laat, en soms komt het gewoon niet. Dan doe ik, zonder het te willen, alsof, in de hoop dat het nog komt. Ik kreun op de goede momenten, reageer zoals van een sub verwacht wordt. Maar mijn hoofd levert simultaan commentaar, mijn ogen bezien mijn lichaam en haar reacties alsof ik er boven zweef, niet echt ben.
Dit is anders, en ik weet het meteen.
We zoenen. Je tong in mijn mond, zo zacht. Je streelt me tussen mijn benen en duwt dan je vingers in mijn mond. Ik moet je weer zoenen, maar je hand op mijn keel houdt me tegen om bij je te komen. Zo maak je duidelijk wie bepaalt. Ik streel je, en je leert me hoe ik je aan moet raken, moet pijpen. Ik vind het opwindend dat je me vertelt hoe ik je moet liefkozen, dat ik niet helemaal zelf hoef uit te zoeken wat je lekker vindt, maar gewoon alleen maar hoef te doen wat je zegt. Ik ben zacht voor jou, en jij bent hard voor mij.
Ja, ja, alsjeblieft. Wees hard voor me.
Maar je begint zacht. Met een vinger over mijn clitoris, aftastend. Je vraagt wat ik lekker vind. Weer je vingers, ver in mijn mond. Ik kokhals een beetje. Een hand op mijn keel en dan ineens een harde slag tussen mijn benen. Ik schrik, maar je begint meteen met knijpen. Dan je vingers op mijn tepels, hard. Ik probeer er in mee te gaan, maar het kost me moeite. De pijn leidt me te veel af. Ik hoor dat je je riem uit je broek haalt en voel de opwinding. De riem, eindelijk weer. Je vouwt hem dubbel en slaat me hard. Ik kan het dragen. Op knieën en ellebogen, jij achter me, verzuchtend wat een fantastische kont ik toch heb. Het helpt me om de pijn aan te kunnen. Je handen, keihard. De riem. Een scherpe pijn als je je nagels in mijn venusheuvel boort. Ik ben open voor wat je me geeft, nu al.
Je zit achter me en vertelt me dat ik moet gaan vragen om slaag. Tien keer met de cane. Ik wil geen pijn meer, je hebt me al zo veel pijn gedaan. En ik kan het je niet vragen. Dat niet. Dus ik schud nee. Je zegt dat je gewoon doorgaat met me pijn doen, je stopt niet terwijl je wacht totdat ik het je vraag. Ik voel dat je achter me gaat liggen. Je begint in mijn oor te praten. Zachtjes, bijna hypnotiserend. Eerst word ik er rustig van, maar je woorden maken dat ik niet kan ontspannen. Je zegt me steeds weer dat ik je ga vragen om die slagen, dat ik het uiteindelijk zal doen. Omdat dat is wie ik ben. Ik weet dat je gelijk hebt. Ik wil niet verliezen, en toch onderga ik het verlies elke keer weer, met opgeheven hoofd. Maar nu blijf ik koppig, ik ga het je niet vragen. Ondertussen vreselijke pijn aan mijn tepels, je bijt me zo hard in mijn oor dat het dagen later nog pijnlijk zal zijn, slagen in mijn gezicht. Ik weet niet meer wat er allemaal gebeurt, ik wil dat het ophoudt, maar ik weet niet hoe ik het moet laten ophouden. Je vraagt of ik aan het volhouden ben of aan het genieten.
“Aan het volhoudenâ€, snik ik.
Direct stop je en trek je me tegen je aan. Je zegt dat je me een verhaal gaat vertellen. Je vertelt me het verhaal uit de Bijbel, over de verloren zoon die na zijn zonden terug kwam bij zijn vader en vroeg om vergiffenis. Over de vreugde van de vader over zijn terugkeer. Ik lig met mijn hoofd op je borst en laat me wegdrijven op je woorden terwijl ik weet waar dit naartoe gaat. Dan kijk ik je aan. Ik zie pretlichtjes in je ogen als je me vertelt dat ik net als de verloren zoon altijd op mijn beslissing terug mag komen, altijd mag vragen om meer. Ik kan niet anders dan naar je glimlachen. Nu heb je me. En al haat ik dat je me in die positie hebt, dat ik weet dat ik het ga vragen, omdat ik dat ook ben, tegelijkertijd groeit mijn respect voor je met factor tien. Het is net alsof je haarscherp hebt aangevoeld hoeveel moeite ik vaak heb met mijn onderdanige kant, dat ik die kant nog steeds niet heb geaccepteerd. Alsof je me aan het testen bent. En ik weet dat ik de test voor mijn gevoel ga verliezen omdat er om vragen voelt als gezichtsverlies, zoals onderdanig zijn zo vaak voelt. Ik moet er van huilen, maar weet dat het nodig is om het te vragen. Ik weet niet meer of ik het doe omdat ik het voor jou wil doen, of omdat ik denk dat ik het voor mezelf moet doen. Het maakt me ook niet meer uit, ik wil er van af, ik wil geen verwarring meer. Dus ik vraag het je.
"Wil je me slaan, alsjeblieft?"
Je maakt het niet nog vernederender door er uitgebreid bij stil te staan, maar zegt dat ik moet gaan liggen en slaat me tien keer. Ik hoor de cane door de lucht suizen voordat hij hard op mijn billen terecht komt. Ik voel de striemen bijna ontstaan. Het lukt me om de pijn op te vangen, het gaat. Terwijl je me later zal vertellen dat je me op dat moment harder sloeg dan alle andere keren in de sessie.
Je opent een fles champagne, neemt een slok en laat me dan drinken uit je mond. Ik ben zo afhankelijk van je en het voelt zo fijn. Er volgt meer knijpen, meer slagen. Ik lik je ballen en je komt klaar over mijn gezicht heen. Ik voel geen schaamte of terughoudendheid, ik geef nauwelijks nog de reacties die ik normaal geef, vlucht niet weg in mijn eigen wereldje zoals ik zo vaak doe. Wat je doet werkt. Dit is wat ik wil, meegaan op die golf waarvan je niet weet waar hij eindigt. Soms ben ik bang dat je te ver zal gaan, maar ik weet tegelijkertijd niet meer wat te ver is. Het is verwarrend, maar ik ben niet bang meer. Niet eens dat ik alle pijn niet aankan, ook al geniet ik er allen maar van dat jij geniet.
Je vingers in me, voor de laatste keer. Je mond tegen mijn oor. Je vertelt me hoe je me mee wil nemen naar een club, ooit. Dat de mannen daar me zullen gebruiken voor hun eigen genot. En hoe ik er van zal genieten. Je vertelt wat je allemaal nog met me gaat doen. Dit is pas het begin. Terwijl ik naar een hoogtepunt ga, vertel je me wat je allemaal nog met me gaat doen. Mijn eigen vinger op mijn clitoris, twee vingers en dan ineens je je pink in mijn kontje. Eindelijk voel ik het orgasme aan komen en schokkend kom ik klaar.
Ik kom langzaam weer tot mezelf, en kijk je dan aan. Glimlachend kijk je me aan.
"Hallo, meisje."
Je ligt naast me op het bed. Ik ben naakt, jij hebt alleen je schoenen uit gedaan. Je begint op zachte toon te praten. Dat jij nu bepaalt. Ik hoef alleen nog maar te doen wat jij zegt. Jij bent groot zeg je, en ik mag nu klein zijn.
Klik. Het moment waarop ik verander in een volgzame vrouw komt soms pas laat, en soms komt het gewoon niet. Dan doe ik, zonder het te willen, alsof, in de hoop dat het nog komt. Ik kreun op de goede momenten, reageer zoals van een sub verwacht wordt. Maar mijn hoofd levert simultaan commentaar, mijn ogen bezien mijn lichaam en haar reacties alsof ik er boven zweef, niet echt ben.
Dit is anders, en ik weet het meteen.
We zoenen. Je tong in mijn mond, zo zacht. Je streelt me tussen mijn benen en duwt dan je vingers in mijn mond. Ik moet je weer zoenen, maar je hand op mijn keel houdt me tegen om bij je te komen. Zo maak je duidelijk wie bepaalt. Ik streel je, en je leert me hoe ik je aan moet raken, moet pijpen. Ik vind het opwindend dat je me vertelt hoe ik je moet liefkozen, dat ik niet helemaal zelf hoef uit te zoeken wat je lekker vindt, maar gewoon alleen maar hoef te doen wat je zegt. Ik ben zacht voor jou, en jij bent hard voor mij.
Ja, ja, alsjeblieft. Wees hard voor me.
Maar je begint zacht. Met een vinger over mijn clitoris, aftastend. Je vraagt wat ik lekker vind. Weer je vingers, ver in mijn mond. Ik kokhals een beetje. Een hand op mijn keel en dan ineens een harde slag tussen mijn benen. Ik schrik, maar je begint meteen met knijpen. Dan je vingers op mijn tepels, hard. Ik probeer er in mee te gaan, maar het kost me moeite. De pijn leidt me te veel af. Ik hoor dat je je riem uit je broek haalt en voel de opwinding. De riem, eindelijk weer. Je vouwt hem dubbel en slaat me hard. Ik kan het dragen. Op knieën en ellebogen, jij achter me, verzuchtend wat een fantastische kont ik toch heb. Het helpt me om de pijn aan te kunnen. Je handen, keihard. De riem. Een scherpe pijn als je je nagels in mijn venusheuvel boort. Ik ben open voor wat je me geeft, nu al.
Je zit achter me en vertelt me dat ik moet gaan vragen om slaag. Tien keer met de cane. Ik wil geen pijn meer, je hebt me al zo veel pijn gedaan. En ik kan het je niet vragen. Dat niet. Dus ik schud nee. Je zegt dat je gewoon doorgaat met me pijn doen, je stopt niet terwijl je wacht totdat ik het je vraag. Ik voel dat je achter me gaat liggen. Je begint in mijn oor te praten. Zachtjes, bijna hypnotiserend. Eerst word ik er rustig van, maar je woorden maken dat ik niet kan ontspannen. Je zegt me steeds weer dat ik je ga vragen om die slagen, dat ik het uiteindelijk zal doen. Omdat dat is wie ik ben. Ik weet dat je gelijk hebt. Ik wil niet verliezen, en toch onderga ik het verlies elke keer weer, met opgeheven hoofd. Maar nu blijf ik koppig, ik ga het je niet vragen. Ondertussen vreselijke pijn aan mijn tepels, je bijt me zo hard in mijn oor dat het dagen later nog pijnlijk zal zijn, slagen in mijn gezicht. Ik weet niet meer wat er allemaal gebeurt, ik wil dat het ophoudt, maar ik weet niet hoe ik het moet laten ophouden. Je vraagt of ik aan het volhouden ben of aan het genieten.
“Aan het volhoudenâ€, snik ik.
Direct stop je en trek je me tegen je aan. Je zegt dat je me een verhaal gaat vertellen. Je vertelt me het verhaal uit de Bijbel, over de verloren zoon die na zijn zonden terug kwam bij zijn vader en vroeg om vergiffenis. Over de vreugde van de vader over zijn terugkeer. Ik lig met mijn hoofd op je borst en laat me wegdrijven op je woorden terwijl ik weet waar dit naartoe gaat. Dan kijk ik je aan. Ik zie pretlichtjes in je ogen als je me vertelt dat ik net als de verloren zoon altijd op mijn beslissing terug mag komen, altijd mag vragen om meer. Ik kan niet anders dan naar je glimlachen. Nu heb je me. En al haat ik dat je me in die positie hebt, dat ik weet dat ik het ga vragen, omdat ik dat ook ben, tegelijkertijd groeit mijn respect voor je met factor tien. Het is net alsof je haarscherp hebt aangevoeld hoeveel moeite ik vaak heb met mijn onderdanige kant, dat ik die kant nog steeds niet heb geaccepteerd. Alsof je me aan het testen bent. En ik weet dat ik de test voor mijn gevoel ga verliezen omdat er om vragen voelt als gezichtsverlies, zoals onderdanig zijn zo vaak voelt. Ik moet er van huilen, maar weet dat het nodig is om het te vragen. Ik weet niet meer of ik het doe omdat ik het voor jou wil doen, of omdat ik denk dat ik het voor mezelf moet doen. Het maakt me ook niet meer uit, ik wil er van af, ik wil geen verwarring meer. Dus ik vraag het je.
"Wil je me slaan, alsjeblieft?"
Je maakt het niet nog vernederender door er uitgebreid bij stil te staan, maar zegt dat ik moet gaan liggen en slaat me tien keer. Ik hoor de cane door de lucht suizen voordat hij hard op mijn billen terecht komt. Ik voel de striemen bijna ontstaan. Het lukt me om de pijn op te vangen, het gaat. Terwijl je me later zal vertellen dat je me op dat moment harder sloeg dan alle andere keren in de sessie.
Je opent een fles champagne, neemt een slok en laat me dan drinken uit je mond. Ik ben zo afhankelijk van je en het voelt zo fijn. Er volgt meer knijpen, meer slagen. Ik lik je ballen en je komt klaar over mijn gezicht heen. Ik voel geen schaamte of terughoudendheid, ik geef nauwelijks nog de reacties die ik normaal geef, vlucht niet weg in mijn eigen wereldje zoals ik zo vaak doe. Wat je doet werkt. Dit is wat ik wil, meegaan op die golf waarvan je niet weet waar hij eindigt. Soms ben ik bang dat je te ver zal gaan, maar ik weet tegelijkertijd niet meer wat te ver is. Het is verwarrend, maar ik ben niet bang meer. Niet eens dat ik alle pijn niet aankan, ook al geniet ik er allen maar van dat jij geniet.
Je vingers in me, voor de laatste keer. Je mond tegen mijn oor. Je vertelt me hoe je me mee wil nemen naar een club, ooit. Dat de mannen daar me zullen gebruiken voor hun eigen genot. En hoe ik er van zal genieten. Je vertelt wat je allemaal nog met me gaat doen. Dit is pas het begin. Terwijl ik naar een hoogtepunt ga, vertel je me wat je allemaal nog met me gaat doen. Mijn eigen vinger op mijn clitoris, twee vingers en dan ineens je je pink in mijn kontje. Eindelijk voel ik het orgasme aan komen en schokkend kom ik klaar.
Ik kom langzaam weer tot mezelf, en kijk je dan aan. Glimlachend kijk je me aan.
"Hallo, meisje."