Berichtdoor Foxy_lady » zo 20 december 2015, 16:27
In de afgelopen 2 weken heb ik met veel interesse de postings over dit onderwerp gelezen en zelfs sommigen, o.a. die van Zee, herlezen. Ook heb ik er veel over nagedacht: over wat echte liefde is en of ik verwacht oud te worden met mijn man. Simpele vragen die geen simpel antwoord hebben. Boeiend om te lezen hoe een ieder daar weer anders tegen aan kijkt!
Mijn man en ik zijn al 21 jaar bij elkaar. We hebben elkaar ontmoet, toen we student waren en zijn nooit meer uit elkaar gegaan. Alhoewel een lange relatie, zoals deze, zijn ups en downs heeft, geloof ik dat dit echte liefde is en hoop en verwacht ik dat we oud met elkaar zullen worden. Ik zeg dat een beetje voorzichtig, omdat er zelfs nog stellen uit elkaar gaan na 30 of 40 jaar. Garanties zijn er dus niet en er is altijd een kans dat je uit elkaar groeit.
Ik hou van mijn man, omdat hij een slimme, aantrekkelijke man met een goed gevoel voor humor is, hij een goede vader voor onze dochter is, de sex nog steeds heel goed is (sterker nog: hij is alleen maar beter aan het worden!), we een aantal gemeenschappelijke interesses hebben, zoals reizen, eten en wijn, en omdat hij zorgzaam is. We hebben met elkaar al een aantal heftige dingen meegemaakt en als je er dan voor elkaar bent, versterkt dat je relatie enorm.
Als je het voorgaande leest, lijkt het één groot feest. Is het dat? Nee, dat ook weer niet. Over en weer zijn er dingen waar we ons aan ergeren, dingen waar we heel anders in zijn of die we bij elkaar missen. Ik heb bijvoorbeeld veel passie voor mijn werk, terwijl mijn man dat nooit gehad heeft. Lastig om elkaar daar bijvoorbeeld in te vinden. Mijn man is heel gestructureerd, terwijl ik dat niet ben. Hij kan zich soms behoorlijk ergeren aan de (administratieve) chaos die dan met enige regelmaat ontstaat.
Het blijft dus belangrijk om elkaars sterke punten te blijven zien, elkaar te respecteren in het "anders zijn" en te blijven praten over de dingen die ons dwars zitten.
In het verleden is er wel eens een moment geweest dat onze relatie op een dieptepunt zat en dat ik dacht: vind ik dit nou voldoende? Inya, ik herken dus wat je zegt! Gelukkig heeft mijn man zijn gedrag toen op een aantal voor mij belangrijke punten aangepast, waardoor de balans in de relatie hersteld is.
Ik zie veel relaties stranden, waarbij ik het idee heb dat mensen ten 1e onterecht denken dat het gras aan de andere kant groener is en ten 2e dat ze niet genoeg bereid zijn om te werken / strijden voor de relatie. Ik vind ongeveer 80% leuk aan mijn man en de overige 20% minder of niet leuk. Bij een ander kan ik bepaalde dingen vinden die ik nu mis, maar daar zal ongetwijfeld tegenover staan dat ik tegen andere dingen aanloop. Mijn man is niet perfect, ik ben dat niet en er is ook geen relatie die dat is.
Af en toe zie ik heel gelukkige stelletjes van in de 70 of 80 die elkaar nog steeds aan het lachen maken, hand in hand lopen met een grote glimlach op hun gezicht of elkaar vol liefde in de ogen kijken in een restaurant. Ik hoop dat mijn partner en ik, ook op die leeftijd, Nog op die manier van elkaar houden!
En ik wens alle lezers van She Spot heel veel liefde en geluk toe!
Alles in de perfectie... 
