Dank voor de reacties.
Tijdens m’n huwelijk wist ik, wisten wij al spoedig dat we niet samen oud zouden worden. Bij Efin had ik die overtuiging wél. Ze verpersoonlijkte al m’n wensen. Een uitgesproken beauty, jonge meid en sophisticated lady ineen, zelfde humor, zelfde voorkeuren voor films, eten, waanzinnige sex etc. You name it, we had it all. We waren op en top soulmates.
Maar na zeven vette jaren gebeurde er iets waardoor ik m’n blindelingse vertrouwen in haar verloor. Tot die tijd was ze voor mij een geschenk uit de hemel, een engel. Ik realiseerde me toen dat ze weliswaar een engel was, doch van vlees en bloed. Dat leek ruimschoots voldoende om samen oud te worden. Maar het level van ooit behaalden we niet meer. Het akkefietje op zichzelf en ook een paar latere herhalingen daarvan zijn niet de directe oorzaak van de breuk geweest. Maar er ontbrak daarna voor ons iets, wat kennelijk van cruciaal belang voor ons was. Maar ik kan er de vinger niet echt achter krijgen. Wellicht iets ondefinieerbaars zoals Volt schrijft. In elk geval leidde het ertoe dat Efin uiteindelijk voor zichzelf i.p.v. “ons†koos, zoals een Spotster haarfijn concludeerde.
Achteromkijkend denk ik dat onze relatie op het moment van de breuk beter was, dan van menigeen die de relatie in stand houdt. Da’s ook raar. Maar misschien omdat we niet accepteerden dat we dat level van ooit niet meer bereikten. En hoopten, dat elders met een ander wel weer te bereiken.
Niet dus. Efin heeft er inmiddels een handvol relaties op zitten, ik zit al geruime tijd in een nieuwe relatie. Efin en ik hebben de overtuiging, dat we geen relatie meer zullen krijgen, zoals wij ooit hadden. Ik vind dat confusing. Want niemand heeft ooit zoveel van me gehouden als m’n huidige lief. En ik houd zielsveel van haar. Ik heb om uiteenlopende redenen tomeloze respect voor haar, ze is een schoonheid, ik kan vreselijk lachen met haar, we hebben overeenkomende interesses, met haar heb ik de beste sex van m’n leven etc. En niet onbelangrijk: ik vertrouw haar meer dan ik ooit iemand vertrouwd heb.
En toch heb ik om de een of andere reden niet de overtuiging dat ik samen oud word met haar. Alsof er iets doorslaggevends ontbreekt. Maar wat?
Wat houdt mensen bij elkaar door dik en dun?
Jezelf kunnen zijn zegt Inya. Klopt denk ik en daar wringt een beetje de schoen. Want m’n Lief is vreselijk onzeker/jaloers en ik moet dus behoorlijk indammen qua flirten. Maar dat gaat best goed. Ook Volt kan ik goed volgen, maar het ondefinieerbare is juist de crux, ben ik bang.
Bij elkaar willen zijn zoals Crien schrijft is veelomvattend ja. Maar waarom juist bij die ene en niet bij een ander?
PS: Tuurlijk heb ik dat witte bankje nog steeds Crien. Sweet memories
)
