Consensual cuckolding heeft, zo is mijn indruk, veel te maken met de 'mannelijke crisis' als gevolg van het steeds gelijkwaardiger worden van de relaties tussen man en vrouw en (vooral) de tegelijk opgevoerde maatschappelijke druk op mannen (en vrouwen) om continue maximaal te presteren. Daarbij kan in bed het evenwicht naar de andere kant doorslaan: dan trekt zij (in bed) voortaan aan de touwtjes ('pun intended'). Het Internet helpt de ervaringen te delen. Toen ik zelf in zo'n relatie belandde had ik nog geen idee dat het zo heette. Er blijken nogal wat communities te zijn die zich met de mogelijkheden en ervaringen bezighouden. Dat deze door de USA en op afstand door de UK gedomineerd worden doet vermoeden dat men in deze landen ofwel vrijer op het web praat over dit soort onderwerpen, of dat zij vrijer zijn in het verkennen van de seksuele spanning die met het onderwerp gepaard (nog eens 'pun intended' hehe) gaat. Je ziet koppeltjes uit België, Nederland, Singapore en steden in India voorzichtig meedoen, maar daar houdt 't dan wel mee op (ik laat de Japanners er maar even buiten, hun voorkeuren zijn werkelijk opmerkelijk).
Als je je samen openstelt voor de mogelijkheden van cuckolding zijn de mogelijkheden eindeloos. Maar voor het zover is komt er heel wat bij kijken. Het is leuk om taboes, normen en waarden en andere heilige huisjes om te gooien, maar wie met vuur speelt kan verwachten zijn vingers te branden.
Ik ken de diverse websites en kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de risico's, de echte motivaties en rampzalige gevolgen op grote schaal worden verzwegen. Dat is prima: als je geil bent wil je korte termijn stimulatie en heeft niemand behoefte aan een preek, ook niet als je een onderdanige slaaf bent of wat voor variant ook.
Mijn ervaring is deze.
Toen mijn vriendin een vaste seksrelatie met een vriend van ons begon namen we een redelijk bewust besluit dat risico te nemen (al was het ook de vraag of het alternatief, om er niet aan te beginnen, nog bestond). Hemel, wat was dat spannend! Ik hield meer van haar dan ooit te voren, omdat we samen hadden besloten zoiets enorm spannends toe te laten. En, feit, we hebben er beiden, alledrie, een hele tijd enorm van genoten. Maar uiteindelijk trok zij het niet meer. Achteraf kan ik mij dat goed voorstellen, maar toen het zover was voelde ik me wel verscheurd. Hoewel mijn primaire drijfeer platte geiligheid was, was ik het gaan zien als een unieke vorm van intimiteit tussen ons tweetjes en drietjes. "Als we dit kunnen, kunnen we alles samen aan...". Ik had het graag nog jarenlang doorgezet maar het mocht niet zo zijn.
Achteraf vertelde ze mij dat ze zich sterk door mij gemanipuleerd voelde om het (met hem) te doen. Dat was niet leuk om te horen, maar ik kan het mij wel voorstellen dat ze het later zo zag. Of ze dat beeld nog altijd heeft weet ik niet. Hopelijk niet. Zeker weten dat ik naliet goed naar haar te luisteren. Ze had me vaak genoeg gewaarschuwd dat het de verkeerde kan op ging.
Desondanks heb ik zelf geen spijt van deze ervaring. Ik vond het een geweldig avontuur, en zag het als iets dat we echt samen deden en iets dat op vreemde manieren juist diepe intimiteit in onze relatie bracht. Nu ja, in elk geval het eerste was werkelijk. Wat ook werkelijk was, voor mij, was de opluchting niet exclusief verantwoordelijk te hoeven zijn voor haar totale en volledige en regelmatige seksuele bevrediging, naast al dat andere waarvoor ik mij verantwoordelijk voel. Dit moet, dat moet... Langdurig voorspel dit, leuke situatie dat, orgasme zus en praten zo.... Voor mij was het een bevrijding dat te kunnen "uit besteden", en te zien, horen en weten dat zij daar dan ook veel (meer) plezier in had. Al met al werd het een verslaving (opnieuw, pun intended). Meer, meer, meer met hem, minder met mij... Het was een zoektocht naar bevrijding.
Ik weet het, mijn prioriteiten zitten in de war, maar zo pakte het uit. Ik ben er nooit overheen gekomen. Seks was en is niet meer zoals het was voor deze ervaring.
Het enige dat ik wilde was een lieve intieme relatie waarin we beiden erkenden dat ik als man en haar liefhebbende partner niet op alle vlakken perfect was en kon zijn. En dat die erkenning tot een speciale onconventionele uitkomst leidde waar we beiden gelukkig mee zouden zijn. Daarin is zij een heel eind meegegaan, maar het was uiteindelijk veel te veel gevraagd. Voor haar werd het allemaal veel te verwarrend. Wat mij/ons uiteindelijk de das omdeed was dat mijn seksuele verslaving aan de situatie mij er van weerhield nog goed naar haar te luisteren, en de man te zijn die ik moest zijn op de momenten dat ik mijzelf moest vermannen.
Wat een mooie tragiek lees ik hierin.
Aan de ene kant het verlies van bepaalde kwaliteiten die fundamenteel bleken te zijn achteraf (het echt luisteren en aanvoelen van de ander), aan de andere kant het herontdekken van die kwaliteiten doordat de hele situatie uiteindelijk explodeerde in een soort van desillusie voor beiden, ondanks ook de heerlijke drogering en daarmee hemelse ervaringen in een risicovol seksleven, c.q. samenleven met een derde persoon.
Ik denk dat het velen zo vergaat overigens. Zodra je in een sfeer van genot en ultieme verlegging van grenzen zit, raak je een beetje immuun voor de risico's, want het voelt toch goed en gaat toch goed? Dat er dan minder ruimte is voor de andere zijde van een betovering is in mijn optiek niet meer dan logisch, hoe jammer ook en hoe funest soms ook. Mensen laven zich nou eenmaal graag aan een succes en pas als een succes wat scheurtjes begint te krijgen, komen er ook fricties in de gedachten en gevoelens over dat succes. De klap van de andere kant van het succes komt dan keihard aan, want het past helemaal niet in het tot nog toe ontstane beeld, deels gecreëerde beeld (whisfull thinking, self-fullfilling prophecies) van het heerlijke vrije leven.
Is er sprake van winst ondanks verlies in deze situatie?
Zoals ik het zelf ervaar in andere iets minder vergaande verlegging van mijn grenzen, zeg ik ook volmondig ja. Zoals ik jou ook zie bevestigen dat je geen spijt hebt van de keuzes, hooguit over het niet helemaal hebben kunnen voorzien en overzien van de gevolgen. Maar wat zouden we nog voor grenzen verleggen als we vooraf de uitkomst weten . . alleen de veilige, en hoe weinig bevredigend is dat in the end? De winst is dat er grenzen zijn verlegd, die daarna de wijzere, of in elk geval evenwichtiger minder onrustige grenzen aanwijzen in iemands leven. De desillusie is op die manier toch ook een succes. Wel met bepaalde slachtoffers, dat is onvermijdelijk en soms het enige wat je zou kunnen uitwissen. Iemands gevoel kan helemaal in de war raken namelijk, met wellicht gevolgen die weer voor afsluiting en terugtrekking zorgen de andere kant op.
Waar ik benieuwd naar ben . . de partner die met jou het avontuur aanging. . . heeft ook zij het uiteindelijk ervaren als iets waar ze geen spijt van heeft?
