Berichtdoor Anwen » wo 15 augustus 2012, 23:14
Ok, where to begin. Een waarschuwing vooraf, dit wordt een tikkie spiritueel (spiritualiteit betekent voor mij bewustwording, niets meer, niets minder) verhaal. Verder is dit mijn kijk op dingen. Vraag aan tien mensen die BDSM doen wat het is en je krijgt elf verschillende antwoorden.
Met de vraag, wat het met je ziel doet, sla je wat mij betreft de spijker al meteen op zijn kop. Het gaat wat mij betreft namelijk om het laten zien van je diepste zelf binnen BDSM. Je ziel, als je het zo wilt noemen. Je wezen, wat dan ook. Je diepste gevoelens. Zijn daar geen andere manieren voor? Jawel, plenty. Ook in liefdesrelaties zonder BDSM kan je denk ik prima op dat punt komen. Als je je openstelt voor elkaar, je diep in jezelf durft te kijken, en daarmee ook open naar de ander. Dan kan je samen hele mooie dingen beleven. BDSM en dan vooral de invulling die je er samen aan geeft (want Suus zegt er zijn vele verschijningsvormen), is wat mij betreft gewoon een soort kers op de taart (uitgaande van BDSM in een liefdesrelatie en niet los spelen).
Het is inderdaad een paraplu term, de zweep hoort er niet automatisch bij.
Je vraagt: “wat bezielt je, als zelfstandig denkend en handelend mens om in een relatie precies te doen wat je Meester (ook daar krijg ik echt de kriebels van) zegt?â€
Even los van dat ik geen meester heb (maar dat wist je wel), en waarschijnlijk nooit dat soort relatie zou willen, is er voor nu maar een antwoord die ik kan geven op die vraag. En het is waarschijnlijk een ontoereikend en frustrerend antwoord.
Omdat ik dat fijn vind.
Klinkt simpel, is veel gecompliceerder dan ik nu kan vermoeden.
Waarom vind ik dat fijn?
Een deel van het verhaal is dat ik het simpelweg fijn vind om het goed te maken voor mensen. Altijd al gehad. Maar daarin ben ik in het verleden zo ver gegaan dat ik er zelf ongeveer aan onderdoor ging. Dus, met veel moeite af en toe, ben ik daar mee opgehouden. Ik ga er nog steeds te ver in, maar daar kom ik later op terug.
Dus als ik weet dat het hem pleziert als ik doe wat hij wil, dan geef ik hem dat graag. Net zoals waarschijnlijk het grootste deel van de mensen hier, het fijn vind om hun partner af en toe ontbijt op bed te brengen. Of voor hen de belastingaangifte in te vullen, omdat de ander dat lastig vindt, en jij dit goed kan en leuk vindt. Of hen te verassen met een weekendje weg. Je maakt de persoon waar je van houdt, blij.
Dat is dus een stukje van het verhaal. Maar een klein stukje. Ik doe niet alles voor iedereen ofzo. Ik doe het omdat ik hem respecteer om wie hij als persoon is. Dat respect is nodig voor psychologische dominantie. Verder is er vertrouwen nodig omdat je je lijf, en bij meer psychologisch spel een stuk van je geest in andermans handen legt.
Anyway. Een stukje altruïsme maakt er zeker deel van uit. Maar dat betekent niet meer dat ik van alles doe voor iedereen die wat van mij wil. Zelfs als ik hen erg respecteer (en dat kost mij nog moeite genoeg, om daar niet te ver in te gaan).
Veel belangrijker is het uit handen geven van de controle.
Aangezien wij als volwassenen vooral veel bezig zijn onszelf en de wereld om ons heen te controleren, is het uit handen willen en durven geven van controle een groot cadeau aan de ander, vooral als diegene er van geniet om die in handen te hebben. Alweer, omdat diegene dat leuk vindt.
Waarom vinden mensen het hebben dan wel opgeven van controle fijn? Waarom zijn ze onderdanig? Dat vind ik lastig. Het raakt ook een beetje aan de discussie of dominantie danwel submissie aangeboren is of aangeleerd. Die laat ik nu even voor wat het is.
Goed, altruïsme, vertrouwen, respect, controle.
Die kunnen samen leiden tot overgave. En dan bedoel ik niet zozeer in de zin van: ‘ik geef me over, wees de baas over mij’, maar over het loslaten van denken, het vrij zijn in je eigen geest. Door je lichaam uit handen te geven.
Om voor mezelf te spreken: dat ervaar ik al regelmatig in bijvoorbeeld dans en meditatie. Ik geef weliswaar niet mijn lichaam uit handen, maar geef het terug aan mezelf door het weer te voelen.
BDSM is wat mij betreft een ander soort manier waarbij het niet alleen om jezelf draait, maar om de wisselwerking met de ander. Waarbij de ander jou kan helpen op het punt te komen waar je wil komen.
Maar Anwen; dan doe je het dus eigenlijk allemaal voor jezelf?! Ehm. Ja. Eigenlijk wel. Denk ik. Uiteindelijk zullen we toch altijd ons eigen geluk blijven nastreven. Paradoxale in de BDSM is dat het jou een fijn gevoel geeft als je iets doet wat je niet uit jezelf zou doen of willen. Op die manier kom je dichter tot jezelf.
Waarom buiten het spel aan zijn voeten zitten en niet op de bank? Voor mij: omdat het mijn plaats bevestigt, bevestigt dat ik niet degene ben die de beslissingen maakt. Omdat het klein (klein maar fijn!) voelt. Omdat het veilig voelt. Het heeft wat mij betreft niets te maken met ongelijkwaardig zijn.
Sterker nog: een onderdanige die voor zijn/haar verlangens uitkomt is wat mij betreft gelijk aan de partner omdat hij./zij volledig voor zichzelf gaat staan. Onderdanigheid is enkel een ogenschijnlijke zwakte. Ik voel me juist sterk en zelfverzekerd op die momenten. Omdat ik doe wat ik het liefste wil.
Wat mij betreft heeft dat niets te maken met een wil die ‘gebroken’ dient te worden. Sterker nog; als iemand dat tegen mij zou zeggen, zou ik hard wegrennen. Tuurlijk is er af en toe wat weerstand, waar je doorheen moet. Maar daar kies je dan zelf voor. Je hoeft nergens doorheen als je niet wilt. Als je dat wel wilt, kan een Dom je helpen daarmee. Als er iets gebroken dient te worden zodat diegene onderdanig kan zijn of wat dan ook, dan is er mijns insziens iets goed mis.
Ik denk dat je juist mag laten zien aan de ander: ‘dit is mijn wil, die bied ik aan jou aan, om er mee te doen wat jij wilt (binnen de grenzen uiteraard. Waardoor de sub eigenlijk meer macht heeft dan de Dom. De sub bepaalt in wezen).
Dom en sub hebben beiden macht, want beiden moeten zij de voorwaarden blijven scheppen waaronder de relatie kan blijven bestaan, want in die relatie kunnen zij doen wat zij graag doen. Ze kunnen dus niet buiten elkaar, ze hebben allebei macht over de ander. Ik vind dat een heel mooi, complex spel waarin je het evenwicht dient te bewaren.
Waar houdt het Dom zijn op en begint het huftergedrag? My two cents: als dat het geval is, dan is diegene geen Dom en is dat ook nooit geweest. Dan was het altijd al een hufter. Simpel. Een beetje schreeuwen en de bullebak spelen en zorgen dat iemand uit angst doet wat je zegt, dat kan ongeveer iedereen wel. Zelfs ik zou dat met een hoop moeite wel kunnen. Het gaat erom dat je iemand zo ver krijgt dat hij uit zichzelf dingen doet die hij zich in eerste instantie niet zag doen.
Dat kan heel ver gaan, ja. Tot aan zgn. Total Power Exchange aan toe, waarbij de sub alle aspecten van zijn/haar leven in handen van de Dom legt. Van uiterlijk, financiën tot aan werk en uitingsvormen aan toe. Wat die mensen bezielt, geen idee. Ik heb er niets mee, ik geloof nog altijd in autonomie. Misschien niet zo politiek correct, maar als een sub zo op de Dom leunt dat hij/zij niets meer zelf kan en wil beslissen, dan vind ik dat inderdaad een teken van psychische ongezondheid. Hard gezegd, maar ik vind dat eigenlijk wel…..
Ok, dat is mijn eerste reactie.... ik hoop dat het wat antwoorden geeft of eventueel wat handvaten. Ga later in op andere vragen.
'One sees well only with the heart. The essential is invisible to the eyes'
- The Little Prince
