Is dit het nou...?

[Venus]

-

[deco]

herkenbaar

[amaretto]

Venus, helemaal niet rommelig, juist pijnlijk herkenbaar.
En dat voor jezelf kiezen of voor het leven dat jij wilt, is moeilijk, héél moeilijk. Ik heb er een drie-jaren plan van gemaakt. en stapje per stapje ga ik vooruit. Twee heel grote stappen heb ik al genomen, er gaan er nog héél veel volgen.

[Dominique]

wil je reactie of wordt het een monoloog?

ik voel me geroepen aan te sluiten in de rij..
maar wil even iets herstellen

laten we het geen 'midlife crisis' noemen
het is geen crisis.

Ik verzet me al jaren tegen deze term, en noem het 'awakening'

Jaren geleden kwam bij mij ook dat besef dat ik niet vooruit zou komen als ik zo door zou gaan, en nog jaren in het zelfde kringetje zou blijven ronddraaien, van werk, man en kids. Dat met het bij bijbehorende gevoel van 'is dit alles'?
De wereld willen verkennen, me vrij willen voelen.
Ik heb heel erg de behoefte dingen alléén te doen.
Heb geschreeuwd en gejankt omdat ik me gevangen voelde
was een openbaring voor mezelf dat die gevoelens in me zaten
jarenlang weggestopt ..
aan de ene kant beangstigde het me,
maar aan de andere kant voelde ik eindelijk dat ik eerlijk was tegen mezelf.

nu ik weet waar mn behoeften liggen, ben ik zoetjes aan mijn territorium aan het vergroten
als je jaaaaaaaaaaaaaaren gedaan heb wat van je verwacht wordt, is dat een heel proces.

Dus Venus meid...
zullen we met su allen in een commune gaan wonen?

[Savanne]

Dat het geen midlife is wil ik bevestigen, ik heb op meerdere punten in mijn nog relatief korte leventje deze gevoelens gekend. En steeds weer komt er wel een einde aan het cirkeltje ( in mijn geval dan) en meestal weet ik uiteindelijk niet wat nou de doorslag heeft gegeven. Soms was het een verandering in mijn eigen koers. Soms was het een acceptatie van iets, waardoor ik weer verder leek te kunnen. Maar zoals je al beschreef Venus er zijn meerdere ingrediënten die bijdragen aan het gevoel.

Het is iig niet ongewoon en ook mij klinkt het bekend in de oren

[Venus]

-

[Dominique]

mmm....ook weer zeeeeeeeeeer herkenbaar Vtje

met vrij voelen bedoel ik ook niet zo zeer dat ik alleen wil leven..
absoluut niet
je vrij voelen kan ook in een relatie...als er maar liefde is, en de persoon waar je die liefde mee deelt, je vrij laat die dingen te doen die je gelukkig maken, en je te laten zijn wie je bent, je niet in een rol probeert te drukken die je niet wil.

voelen idd...
liefde is zooooooooo belangrijk.
zonder liefde leef ik maar voor de helft

[Venus]

-

[Dominique]

tell him..

lieve Venus..
ik zet um ook hier neer voor jou

dit nummer maakt een hoop los in mij
kippenvel
mss doet het t niet hetzelfde met jou
voel!

[Dominique]

Dat is erg V..altijd op je tenen moeten lopen omdat hij je het gevoel geeft dat je niet genoeg bent.

dan is HIJ niet genoeg voor JOU...

je verdient liefde, je verdient het dat er van je gehouden wordt zoals je bent, dat het goed is zoals je bent, dat hij JUIST van je houdt om wie je bent

[vir40]

zo is dat venus

ik heb ook zo'n huwelijk gehad,toen ik ineens een ingeving kreeg en mezelf over 20 jaar zag zitten,precies hetzelfde als het huwelijk van zijn ouders
en daar paste ik voor, ik heb dezelfde middag een eigen bankrekening genomen,zn koffers gepakt,en toen hij thuis kwam heb ik gezegt dat het over was tussen ons.
hij was met stomheid geslagen,maar dat was het beste besluit wat ik ooit heb genomen
ik koos voor mezelf en voor mn kids

het viel niet mee..maar ik ben er wel sterker door geworden

[fuutje]

Wat mooi Dominique!
En inderdaad het is geen midlife crisis, maar een awakening!

Daar zat ik dan op de bank eind 1995. Een paar maanden geleden 40 geworden, wat heel moeilijk voor me was (nu weet ik waarom), met een echtgenoot die al 5 jaar woonde en werkte in Den Haag en twee jongens van 8 en 10.
Was dat het nu?
Ik was al jaren bezig met nadenken, over hoe ik wilde dat mijn leven eruit zag.
Mijn leven was, door de week voor de kinderen zorgen, mijn werk en mijn huishouden doen en verder eigenlijk helemaal niets!
En niemand, maar ook werkelijk niemand om over mijn onrust te praten. (She bestond toen nog niet Venus ). Ik moet ook heel eerlijk zeggen dat ik er gewoon niet over kòn praten. Hoe kon ik een relatie met een man en twee mooie zoons in twijfel trekken? Onbestaanbaar!

En ik geloof dat ik het net zo als Vir gedaan heb.
Op een gegeven moment was het gewoon op.
Ik weet nog heel goed dat ik toen dacht: ‘Dan maar liever alleen’.
Voor Kerst heb ik het hem verteld. Au!
Ik had het Kerstdiner al klaar; mijn schoonouders zouden komen eten; de kerstboom stond er al, maar die is nooit opgetuigd geweest. En toen…. Helemaal niets.
Ik heb schriften volgeschreven, mijn gevoelens neergepend; ik kon ze immers niet delen.

Maar idd, ik was liever alleen dan een leven te moeten delen met iemand die, naar mijn gevoel, mij niet waardeerde als het mens dat ik was.
Ik ‘mocht’ blijven werken, ik was een goede huisvrouw en moeder (mijn beleving), maar was dat wat ik wilde?
Neen!

Nu bijna 15 jaar later…
Hoe kijk ik daar op terug?
Toen was de eerste keer dat ik voor mezelf gekozen heb. Ik ben daar trots op. Ik heb daarna veel doorgemaakt (gewoon omdat ik nog niets had meegemaakt), heb verdriet gehad en ben gewoon doorgegaan met ‘fouten’ maken.
Ik heb me gelukkig wel kunnen ontwikkelen op de manier die ik wilde. Ik ben heel, ik ben een mens dat met zichzelf kan leven (you get my drift Dominique?).

Ik heb een nieuwe liefde en we doen het in onze relatie als de ‘egeltjes’; beschadigd als wij beiden zijn. Maar we doen het zoals wij beiden willen.
En dat is pure winst.

Daar waar ik op mijn 40e dacht dat ik ‘on the shelf’ terecht zou komen (wie wil nu een vrouw van 40+ met twee kinderen?) is mijn leven beter geworden. Omdat ik geleerd heb vanuit mezelf te denken. Niet meer er ‘zijn’ voor anderen, maar ook eens aan mezelf denken.

Ik heb er ruim drie jaar over gedaan om die keuze te maken. Dat had alles met mijzelf te maken. Ik durfde niet, ik leefde teveel in het stramien dat ik meegekregen had.
Maar uiteindelijk ben ik heel erg blij met de keuze die ik gemaakt heb.
In mijn geval was het scheiden. Dat hoeft natuurlijk niet; ik lees dat Dominique het anders gedaan heeft (WTG girl!)
Iedereen gaat op zoek naar zijn of haar eigen oplossingen.
En weet je, uiteindelijk lukt het.

Fuut.
(pffffuut, kwetsbaar)

[Dominique]

Lief fuutvrouwke..

herkenning vind ik altijd fijn..

ik heb het idd (nog) niet gedaan zoals jij
maar petje af hoor!
het is nogal wat om de man waarmee je jaren het leven hebt gedeeld vaarwel te zeggen, en een ander leven op te bouwen.
dat gaat zeker niet zonder hobbels en verdriet.
Ik vind het knap!
Jij was er klaar voor..en klaar met de man van wie je dacht dat hij je partner was in every way a partner should be a partner.
En niet alleen maar ook in hetzelfde huis wonen, en hetzelfde bed delen.

ik stop nu, want als ik doorfdraaf dan ben ik morgen nog aan het typen, en snappen jullie er niks meer van

[Hotje]

tja ,Venus,hier ook zo ongeveer.
Ook erg het gevoel van,moet ik dit nog 30/40 jaar volhouden?
Ik had ook erg het gevoel van de tijd gaat voorbij en ik zit hier..........
Ik kan mijn man niks verwijten,echt niks,alleen:ik voelde me zo vastzitten in dat perfecte huwelijk.
Dus ik ging wél,nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel.
Maar het moest,ik moet weten wat ik wil,en daar kon ik niet nadenken,niet functioneren.
Nu woon ik sinds deze zomer alleen,op een appartementje.
Heb een flinke stap terug moeten doen,maar ben er van overtuigd dat ik juist besliste.
En heb een vriend,erg ver weg wonend,met ook zijn problemen,en ben erg verliefd(ook heeeeeeeeeeeerlijk)maar ik kom er wel,daar ben ik van overtuigd!
Vooral het gevoel dat alles kan overheerst,en ik ben trots dat ik voor mezelf koos!

[Iago]

Awakening.... Dát vind ik een hele mooie.

Ik heb een aantal van die openbaringen gehad. In mijn werk, maar zeker ook in mijn relatie.

Mijn insteek is en blijft om het binnen je relatie op te lossen. Degene met wie je samenleeft is ook maar zo in die rol gegroeid, denkt er gewoon niet over na, en hoe triest en fout dat ook mag zijn het is een gegeven.

Een vriendin heeft een paar maanden geleden de beslissing genomen om de relatie te beeindigen. Ze was het vechten moe.
Wat schetst je verbazing.... Hij gaat nu precies de dingen doen die ze altijd aan hem gevraagd heeft.

Praat.
En als je al veel praat maar het wil niet doordringen, realiseer je dan dat het jóuw gevoel is en dat jij een andere invalshoek moet kiezen...

Onvrede in een relatie is zelden éénzijdig. Ook de ander zal dingen hebben die niet goed aanvoelen, maar ook om de lieve vrede te bewaren of voor de kinderen wordt dat niet aangeslingerd.

Er zijn hopies technieken om zo'n gesprek in banen te leiden. Maar de eerste stap is tot de ander laten doordringen dat er een breuk is, en dat dit stopt. Graag samen verder, maar als dat niet kan dan maar niet.

Is een opluchting voor beiden, vaak...