Is dit het nou...?

[EstherC]

Heftig Venus. Goed dat je het opschrijft. Zo staat het er heel helder. Dit zijn de redenen dat je deze stap zet.
Sterkte meid!

[Betula]

Sterkte venus!
Met je hoofd omhoog vooruit kijken want daar ligt je toekomst en jij kan hem maken zoals jij dat wil. Blijf in jezelf geloven en dan kom je er wel.
knuffel!

[Venus]

-

[tes]

Venus, ook ik zou het niet durven om op wat voor manier dan ook advies te geven, maar poeh wat herken ik wat jij schrijft..

Ik denk dat je een ontzettend goede stap hebt gekomen, neem de tijd om alles een plekje te geven ik vind het super knap van je!

En natuurlijk een heeeeeeeeeeele dikke knuffel! Je kan het meid!

[Anwen]

Lieve Venus, ik heb geen ervaring met jouw specifieke situatie maar ik weet wel hoe het is als je het gevoel hebt vast te zitten in je leven, en het fantastische gevoel dat je dan kan krigen als je stappen gaat zetten voor jezelf. En nu ben je eindelijk bezig met het actief vormgeven van je eigen toekomst! Sterkte en zet hem op!

[Venus]

-

[Spelfje]

dit is het begin, er komt nog meer!

Lieve Venus, ik kwam dit topic tegen en besef dat je al een hele lange reis hebt gemaakt...
Mooi om terug te lezen en te zien dat je je eigen weg bent gegaan!

Ik wil jou extra veel kracht en Geluk toewensen in het nieuwe jaar! Laat 2013 voor jou een jaar worden van rust en stabiliteit....

X Spelfje

[Jippie]

Nou, ben nou toch bezig:

Brief aan mijn bijna-exman:

(1 bladzijde terug)

Wat een trieste brief. Er zit niet 1 gedeelte in waaruit ik op kan maken dat je ooit van elkaar hebt gehouden.
Mijn motto is altijd; beter een verkeerde keuze maken dan helemaal geen keuze, want na elke keuze kun je in ieder geval verder.
Maar als ik je brief lees dan kun je maar 1 keuze maken. Zoveel bitterheid en teleurstelling zet je niet meer recht.
Geen empathie en niet kunnen praten? dan doe je jezelf toch echt tekort als dat je zelfbeeld zou zijn

---------------------------
Even totaal off topic:
Er zit een eye-opener in je brief. Ik zit het zo te lezen heb het daarna eens vanuit de andere insteek bekeken...hoever slaat deze brief op mij.. niet in mijn relatie met jou natuurlijk maar hoeveel mannen lopen er rond voor wie hun vrouw niet meer dan een aanhangsel is geworden. Het sluipt er heel stiekem in en vormt een vast onderdeel in een relatie...en waarom en hoe gebeurt dat?
Ik denk dat het voor veel vrouwen een herkenbare brief is en dat man veel mannen denken.. dat kan nooit op mij slaan!
Het is uiteraard nu niet van belang maar je zet wel iets op de kaart wat tot nadenken stemt.
--------------------------------
verder on topic:
Ik wens je in ieder geval alle kracht en liefde toe toe die je deze tijd nodig hebt.

[Savanne]

Brief aan mijn lief:

Vreemd, dat het vanzelfsprekende en het automatisme waarmee we altijd communiceerden weg is. Zo gemakkelijk als ik altijd met jou kon praten, zo ingewikkeld en moeilijk voelt het nu.
Ik heb nooit na hoeven denken of ik dingen wel of niet wilde of kon zeggen, ik heb nooit getwijfeld als jij iets zei, en nu denk ik overal over na, en vertel ik je nog niet de helft van wat ik eigenlijk wil zeggen. En jij doet het ook. Logisch denk ik, je hebt nu die band die wij hadden weer met je vrouw. En ik merk dat je regelmatig dingen die ik schrijf anders interpreteert dan wat ik schrijf of wat ik bedoel. Waarschijnlijk doe ik dat ook. En misschien doen we dat allebei wel onbewust, om een afstand te scheppen. Misschien is het een soort zelfbescherming, waardoor we elkaar gemakkelijker los kunnen laten. Of ik jou in elk geval. Aan de andere kant is het eeuwig zonde. Ik vraag me af of ik ooit nog zoiets met iemand anders krijg, zo prettig intiem en comfortabel als het tussen ons was. Of ik dat ooit weer wil....Want als je het dan kwijtraakt doet het zo'n pijn. Ik denk niet dat ik dat nog ooit wil voelen. En de enige manier is om het dan niet zover te laten komen.
Ik typ, en delete weer, en twijfel of ik iets wel of niet zal schrijven. Het is afstandelijk...het is gewoon "wij" niet meer....
Raar is dat hè...

Voorheen zou ik het je dus verteld hebben, dat ik 's nachts van je droom...dat we vrijen, en dat je me vasthoudt, en dat ik elke keer wakker word op het moment dat je in me komt...en dat ik dan héél even denk dat het echt is...om daarna echt helemaal wakker te worden, waarna de tranen over mijn wangen lopen...Dat dàt de reden is dat ik slecht slaap.
En ik zou je verteld hebben dat telkens als ik in de auto zit, bij sommige liedjes de tranen weer in mijn ogen springen. Dat ik al een paar keer de auto ergens op een parkeerplaats heb gezet, omdat ik niet met van die jankogen thuis wilde komen. Dat het me op kantoor zomaar opeens kan overvallen, als ik alleen op kantoor ben....En dan zou ik je verteld hebben, dat zelfs nu ik dit typ de tranen weer over mijn wangen stromen....
Dat die hele k**scheiding me helemaal niks doet, dat ik blij zal zijn als die vent uit mijn leven is verdwenen, maar dat ik het gevoel heb dat ik nooit meer zoiets kan voelen als voor jou.
En ja, ik weet dat het minder wordt, dat gevoel, en dat het slijt, en dat er best wel weer eens ooit iemand langs zal komen. Ik weet dat ik straks onze momenten zal koesteren, en dat ik dankbaar zal zijn, dat ik ooit zo van iemand gehouden heb, omdat veel mensen dat nooit mogen ervaren. Maar voorlopig even niet!

X

Zucht oh wat leest dit herkenbaar, de brief aan je ex beduidend minder, die zou voor mij heel anders klinken, maar dit zou ik bijna 1 op 1 kunnen kopieren ( en verzenden) ..... zucht.... slik... oh liefje toch

KNuf

[Savanne]

Lieve Venus,

De reden dat ik weinig op jouw postings reageer weet je waarschijnlijk wel, maar wil het toch voor de zekerheid even aan je kwijt...

Je weet dat ik in veel dingen van jou altijd veel herken, jouw verhaal had in veel gevallen de mijne kunnen zijn en omgekeerd...

Ja de basisingredienten zijn anders, de aanleidingen komen lang niet altijd overeen... maar de emoties , de gevoelens , de keuzes ik ken ze ook...

Jouw beslissing is er eentje die ik bewonder, maar tegelijkertijd voel ik ook jouw pijn... Ik kan niet veel voor je betekenen.... maar weet dat ik je wel lees...alleen sta ik op een ander punt en ben jij al veel verder op de weg , de weg die ik waarschijnlijk voor een groot deel ook moet gaan lopen...

Ik wil mezelf nu ook voor een deel sparen.... en ik ben me ook bewust dat jouw obstakels niet per defenitie de mijne zullen zijn.. dus ik probeer mezelf op afstand te houden ok?

Liefje ik denk aan je , en leef mee van een afstandje en je weet me te vinden als je me nodig hebt...

[Laars]

oops, jouw berichtje is weg


Ja dit ist, meer is er (nu) even niet
Voelen Venus, .. ook het verdriet
Dat janken is rouw, pure harde rouw.. om wat er is geweest, maar ook om wat er niet was! Het breekt door het eerste laagje zelfvertrouwen heen, maakt niet uit, het komt wel weer, ook al denk je nu van niet.

Rouw van jezelf, het verdriet van je kinderen, hun zachte stille pijn, om je man, je vriend.. en je familie, mijn ouders waren er zo vreselijk kapot van. Ik zag mijn vaders ogen, hij huilde, de hand op mijn schouder, de namen van zijn kleinkinderen. Confrontatie met de brokstukken..
Uiteindelijk ben je nu alleen, zie je eigen monster in ogen, aanvaard het, omarm het, opdat je straks ook echt afscheid kan nemen van wat niet is geweest. Koester thuis het verdriet, daar is het voor gemaakt! Zelfmedelijden is iets anders (heb er maanden over gedaan om dat verschil te kunnen zien)
Het stopt vanzelf ook al wil je omgeving dat het eerder ophoudt, niemand kan tegen verdriet. Geloof me, als je het voelen toelaat, ebt de pijn samen met het verdriet weg..

Laars, van marmer

[VeelTeLief]

herinneringen.. brok in mijn keel.. opkomende tranen..

voor mij lang geleden inmiddels... maar o zo herkenbaar..

denken dat dingen weggesleten zullen zijn.. maar zo herleefbaar als ik jullie verhalen lees.. zie / voel mijn film weer. Maar voor mij is dat maar even. Jullie zitten er nog middenin, of staan er vlak voor..

knuffel

[easyrider]

Geen enkele relatie is perfect, dat is geen nieuws. Toch komt een moeilijke periode in je relatie hard aan. Je tobt en ziet het einde opdoemen. Laten we eerlijk zijn, die kans is er maar hoe kun je weten wie je bent als je nooit hebt ervaren wie je niet bent. Hoe kun je geluk nou ervaren als je niet weet hoe ongeluk er uit ziet. Hoe weet je dat je op de goede weg zit als je nooit bent verdwaald. Elke fase heeft zo zijn charmes geniet er van, leer ervan en ga weer door.

Maar Venus het komt echt allemaal wel goed uit eindelijk, en ja je moet door een rouw proces heen met al zijn emoties daarvan.

[Venus]

Goh...kom ik opeens dit topic weer tegen. En ik ben happy nu...vreselijk gelukkig.
Alle beren op de weg die ik toen zag, bleken er helemaal niet te zijn op het moment dat ik definitief de beslissing heb genomen om alleen verder te gaan. De onoverkomelijke bergen waar ik tegenop zag, bleken amper heuveltjes te zijn. Ik heb een leuke huurwoning gekregen, waar ik met mijn 2 jongsten en de hond woon. Ben daar begonnen met gekregen huisraad, en marktplaatskoopjes, en wat was (en ben) ik er vreselijk trots op. Vanaf de eerste dag voelde ik me vrij als een vogel...verlost...opgelucht...
Ruim een jaar geleden heb ik een lieve man leren kennen, iemand die me respecteert, begrijpt en van me houdt...en dit voelt zo vreselijk goed.

[runningslim]

Fuck...

Waarom zie ik dit nu pas?

Ik ben heel erg blij voor je, Venus!