Ik schreef over mijn D/s-relatie in de sectie over BDSM, mijn hele ontdekkingstocht die op zich super was, mijn lange relatie die in het begin ongelooflijk was, maar die nu op een zekere manier tot zijn einde komt.
Na jarenlang zonder seks van mijn partners kant, kwam ik iemand tegen waarmee ik heel veel seksuele aantrekkingskracht had. Die werd na lang praten mijn officiële minnaar. Hij was onrealistisch verliefd op me, ik was toen niet verliefd op hem. We spraken over polyamorie, met die iemand ("Zee") als vaste minnaar, misschien secundaire partner. Mijn eigen partner ("X") dacht er mee om te kunnen gaan, en kon dat uiteindelijk niet.
Aangezien die thread over BDSM gaat, en ik nu in een heel proces zit van veranderingen in het seksuele en relationele front, schrijf ik graag hier. Een soort dagboek, het helpt mij om van me af te schrijven en misschien is er iemand die het graag leest.
Heel kort samengevat voordat ik het hele verhaal vertel:
X en ik zitten nu in een open relatie, als tussenoplossing in een beweging die lijkt te gaan naar een scheiding, al hopen we het te kunnen transformeren in een diepe vriendschap.
Met Zee heb ik nog/weer contact (lang verhaal), X weet dit. Ik ben nu wel verliefd op Zee en Zee op mij (maar nu realistischer). Op zeer lange afstand helpen en ondersteunen we elkaar, er is een heel diepgaand contact. We kunnen elkaar pas in 2022 zien en ik moet het proces van X en mij zijn tijd geven.
Via een app ben ik seksuele minnaars aan het zoeken. Ook Zee doet dit. Net vandaag heb ik een eerste wat succesvollere date met iemand gehad en heb gezoend. Het is allemaal best raar en ik ben best bibberig over eigenlijk Alles.
Nu de lange versie:
Ik had een intense D/s-relatie met X, waarin ik de s (submissive) was. Hartstikke mooi aan het begin, maar triest vanaf het derde jaar, want zijn seksualiteit werkt als het nieuw is en daarna niet meer. Ik heb zo'n 10 jaar met geduld geprobeerd terug te halen wat we hadden, ik heb jarenlang gewacht en vastgehouden aan die droom.
Ik ben echt gelukkig met hem geweest, maar nu is het alsof we in twee verschillende werelden leven, of misschien zie ik het nu pas. Mijn psychologe zegt dat de dingen waarop ik verliefd werd, er niet meer zijn.
Op een reis ontmoetten we Zee. Er was een enorme seksuele aantrekkingskracht tussen ons. Toen X het weer eens met tegenzin probeerde te doen met me, kon ik alleen maar aan Zee denken. X en ik praatten die avond en hij zei: "Ik weet niet wat voor gevolgen dit voor onze relatie zal hebben, maar ga maar met hem naar bed, je verlangen is te groot." Inmiddels had ik al jarenlang niemand in me gehad, zeg maar.
Zo gebeurde dat één keer, en nog een tweede keer. X en ik gingen verder maar ik bleef in contact met Zee. X ging ermee akkoord dat ik een maand naar Zee terugging, zou proberen hoe dat ging.
Mijn maand bij Zee ging van een gouden wolk naar een zwart gat.
Zee was te verliefd op mij, idealiseerde me, hijzelf uit een depressie komend. Het was te veel voor me en ik word niet zomaar verliefd. Na een week zei ik dat ik niet verliefd was op hem. Dat kwam als een klap voor hem, en combineer dat met emotionele instabiliteit o.a.
Ondertussen voelde ik me schuldig naar X toe, die zich ergens ver weg bevond en zich volledig naar mij toe had afgesloten - maar ik was nog steeds verliefd op hem. X had namelijk gedacht met de situatie om te kunnen gaan, maar kon dat toch niet. Achteraf zegt hij nog nooit zoveel pijn te hebben gevoeld. In een maand tijd hadden we 3 telefoongesprekken van 1 minuut. Doordat ik me schuldig voelde, en door de tsunami van een idealiserende verliefdheid van Zee, begon ik me na zo’n 5 keer seks al af te sluiten. De seks met hem heeft me een andere kant van mezelf doen ontdekken, juist geen BDSM, maar vanillaseks zoals ik dat nog niet heb meegemaakt. Onze feromonen waren zo sterk, dat de dag dat ik weg moest, ik het gevoel had dat mijn huid werd afgescheurd, ook al verlangde ik er ook naar om uit die conflictsituatie weg te gaan, en ik verlangde er echt naar om weer iets op te bouwen met X.
De eerste week wilde X me niet zien dus die zou ik alleen doorbrengen. Ik huilde vanaf het moment dat ik het huis van Zee verliet. Die week alleen was ik zwaar depressief. Ik had trauma’s van discussies met Zee waarin ik bevroor (hij is te fel en emotioneel; ik weet dan niet wat er gebeurt en waarom, het doet alleen pijn en ik weet niet hoe te reageren) - en tegelijkertijd had ik de rauwe pijn van ver weg van hem te zijn, mijn huid weg van zijn huid.
Na de week ontmoetten X en ik elkaar weer. Ik keek er echt naar uit.
Maar X heeft zijn mechanismen en emotioneel heeft hij de neiging zich af te sluiten en zelfs af te kaatsen. Zoiets was al jaren aan de gang en ik vind niet dat ik dat verdien, als vrouw, en als persoon.
Ik herinner me het moment nog. Ik liep naar hem toe met de intentie om hem lang te omhelzen, wat dan ook, en hij ontving me “cold as iceâ€.
Dat was het begin van een maand waarin de minste aanraking van mij met afwijzing werd beantwoord, ik zou zelfs zeggen met afkeer, van zijn kant.
De pandemie was begonnen en we zaten vast op een plek, dus we moesten wel samenwonen gedurende meerdere maanden.
De maanden erna kon ik hem een knuffel geven maar niet veel meer.
Ik was heel boos op Zee, gekwetst door de pijn die hij me had gedaan in de onmogelijke discussies, en had geen contact met hem gedurende een maand. Maar ook al was ik niet verliefd op hem, ik hield wel van hem, en wilde toch contact houden, en weten hoe het met hem ging.
We hadden sporadisch contact via whatsapp-berichten. Een aantal van mij waren zeer beschuldigend. Zijn reactie daarop was verrassend respectueus.
Ons contact groeide weer, we ondersteunden elkaar, deelden onze werkprocessen en persoonlijke groeiprocessen. Het was een zonnestraal in mijn dag tot dag, hoewel soms te overweldigend nog steeds qua hoeveelheid.
Na de 4 maanden kon ik eindelijk mijn ouders bezoeken en een tijd bij ze blijven. X zocht zo min mogelijk contact met me. Het was altijd weinig geweest, maar nu was het bijna onbestaand.
Toen X en ik beiden naar huis gingen, vroeg hij me alsjeblieft ergens anders te gaan wonen, hij moest alleen zijn. Ik weet dat het feit dat ik een officiële minnaar had die verliefd op mij was en waar ik als vriend van hield, voor X een afwijzing betekende. Het spijt me dat ik hem die pijn heb bezorgd.
Aan de andere kant ben ik al jaren afgewezen, ook al ligt dat niet aan mij maar aan zijn seksualiteit. De laatste twee jaren ook op affectief niveau werd ik zeer regelmatig afgewezen. Na mijn terugkomst van Zee werd ik nog sterker afgewezen. En eenmaal thuis, werd ik weer afgewezen, zo heb ik dat ervaren.
De maanden die volgden, waren voor mij een innerlijk proces van met mezelf, alleen, zijn. Daar had ik behoefte aan. Zee heeft een brein en een emotionaliteit die een universum in zichzelf creëren. Toen ergerde ik me vaak aan zijn berichten, die altijd anders waren dan “normaalâ€. Ik had het nodig om geen contact te hebben.
Inmiddels wist ik dat ik een psycholoog nodig had, in mijn hoofd woonden heel tegenstrijdige dingen samen. X zei: “Wacht toch maar even, het is nu bijna kerstvakantie. Als je het daarna nodig hebt, ga dan zoeken.â€
Ik besloot het contact met Zee een tijd af te breken, dit keer meer vanuit een bewustzijn dat ik mezelf eerst moest helen en dat dat niet ging op dat moment zolang ik constante berichtjes met hem had, de meeste ervan me irriterend door de staat waarin ik was en omdat ze altijd zonder context kwamen.
Ik schreef hem dat ik een tijd geen contact wilde, dat ik dat echt nodig had voor mijn eigen mentale gezondheid, en weer reageerde hij verrassend respectvol. Hij vroeg wel of we over de telefoon konden praten (iets wat ik een tijd had uitgesteld want ik had geen zin om met hem over de telefoon te praten) en dat gesprek was goed, rustig, liefdevol zelfs. Hij zei: “Tot ooit.†En daar werd ik zo verdrietig van dat ik hem terugbelde en zei: “Zeg dat niet. Het is voor een tijd, niet voor altijd. Tot later.†“Tot laterâ€, zei hij en we glimlachten.
In deze tijd probeerde ik me aan te passen aan de relatie met X. We probeerden het 3 keer in bed en het werkte gewoon niet. Dit keer had ik er ook geen zin meer in, na 8 jaar geduld om te kijken of hij wat wilde in bed, hem uitnodigend, om uiteindelijk een zwetende en weinig willende X bij me te hebben en tot “geassisteerde masturbatie†te komen. No thanks. Ik had het tot hier.
Het was februari. Een samenloop van omstandigheden: de seks met X opgeven na jarenlang wachten, qua werk voor een zeer zware taak te staan, en mezelf na twee maanden weer toestaan contact met Zee te zoeken. In die twee maanden had ik hem zo erg gemist dat het zelfs fysiek pijn deed sommige dagen van de maand. En ik was tot een belangrijke conclusie gekomen: hoe irritant ik sommige berichten van hem vond door zijn rare hersenkronkels, ze waren het enige dat me deden nadenken over de wereld op een andere manier, het waren een soort denkcadeautjes. Ik dacht dat ik hem eigenlijk niet had geaccepteerd zoals hij was, en dat ik hem nu accepteerde met alle rare dingen inclusief, omdat die verrijkend zijn. Ik ben perfectionist en soms een beetje obsessief, dat heeft er wel wat mee te maken.
Toen ik hem weer schreef met het nieuws dat ik weer contact wilde, schreef hij me uitgebreid, maar o.a. met het nieuws dat hij zo’n beetje aan het daten was met iemand anders.
Toen zakte ik in een echte depressie. Al die (te) overvloedige uitingen van liefde, nu voor iemand anders? Wat voor mij was, nu voor haar? Ik wilde blij voor hem zijn, maar ik huilde twee weken lang urenlang per dag. Het was dat in combinatie met het rotwerk en het opgeven van dat waarop ik jarenlang heb gewacht met X, het zelf niet meer willen.
Ik kon X niet vertellen wat er precies aan de hand was, alleen dat ik een psycholoog nodig had. Ik ging er toen één serieus zoeken. Ik vertelde hem wel dat ik weer contact had met Zee.
De psycholoog heeft me veel goed gedaan. Ik heb veel duidelijkheid gekregen en loop er nog steeds bij. Temidden van een depressie, waarin ik dagen had van pure wanhoop, de plek waar er geen leven is, enkel pijn en dood, kwam ik erachter dat het enige dat me daaruit haalde, het contact met Zee was. Zee geeft mijn leven kleur. Het was gecompliceerd maar eigenlijk verschrikkelijk simpel: enkel het contact met Zee gaf me hoop en leven, kleur en blijdschap.
Volgens de psycholoog lijk ik vreemd genoeg van identiteitsrol te zijn veranderd, in gang gezet door de andere seks met Zee en alle veranderingen die daarna kwamen, wat direct een relatie heeft met mijn seksuele rol: van "klein", niet op willen groeien en beschermd willen worden, naar vrouw. Een proces dat eigenlijk al lange tijd in gang is, want X heeft steeds minder de behulpzame rol vervuld en steeds meer een geïrriteerde maar wel dominante rol, wat ik vervelend vond en waar ik tegenin ging al meerdere jaren.
Ik had dat toen, een paar weken geleden, heel duidelijk, ik wilde zelfs even niets weten van D/s, maar nu, in het midden van heel veel verandering, lijkt het erop dat ik terugval op die rol van kind, en een soort verlangen naar een veel subtielere D/s-dynamiek met misschien toch een beschermende, begeleidende figuur.
Speelser en sensueler, dat zeker. Wat ik ontdekte bij Zee was het genot van een ander soort macht als vrouw, namelijk die van hem verleiden en gek maken, waarna zijn fysieke kracht dan weer terugslaat. Zee heeft helaas weinig zelfcontrole getoond toen ik daar was, wat voor mentale spelletjes en zekere praktijken waar ik in principe geen nee tegen zeg - de beste seks misschien voor mij - wel nodig is.
X en ik hebben deze laatste paar maanden heel veel gesprekken gehad die rustig waren maar zeer moeilijk. Het lijkt erop dat we uit elkaar gaan. Ook qua interesses zitten we vrij ver uit elkaar. Het is alsof ik ben wakker geworden uit een droom. Ik mis die droom. Soms zou ik graag alles terugdraaien, maar ik begrijp dat dit alles een groeiproces is dat simpelweg noodzakelijk is. We zitten nu in de fase van een open relatie, waarin ik seks met anderen kan hebben, en hij ook al heeft hij daar niet specifiek zin in. Na een paar gefaalde dates, heb ik vandaag eindelijk een date gehad waarin er feeling was. Het is een extra risico nu met COVID, maar met deze persoon denk ik dat hij voorzichtig genoeg was en zelf heb ik al wat antistoffen. We hebben gezoend. Dat was voor mij heel raar, zo zoenen met een vreemde na zoveel jaren. Maar het was tenminste een ervaring: een soort cadeautje voor mezelf? Hij kust best goed dus dat was best een leuke ervaring. Hij heeft volgens hemzelf een dominante neiging in bed, we zullen zien. Het is een nieuwe ontdekkingstocht.
Zee woont heel ver weg en ik ben verliefd op hem nu dat ik hem beter ken en er een balans is. Zijn date functioneert seksueel niet met hem, maar ze hebben toch een soort relatie. Ik ben er niet rouwig om dat er geen seks is eerlijk gezegd. Dat is mijn jaloezie die daar spreekt, mijn “hij is van mijâ€, ook al zal ik hem loslaten uit liefde als hij verliefd wordt op iemand en het daarmee werkt. Ook hij zoekt dus seksuele minnaars. Onze levens zijn wat dat betreft een spiegel van elkaar, best merkwaardig...
We vergezellen elkaar behoorlijk weer, via berichtjes en telefoongesprekken. Het is anders nu. Gebalanceerder, eerlijk, diepgaand, een werkelijke dialoog (eerder waren het meer monologen van hem en hij heeft nog de neiging).
Het contact met hem geeft mijn leven kleur en mijn prioriteit nu is overleven en niet in een depressie terugvallen, en het hier en nu waarde te geven en niet dingen voorbij te laten gaan om anderen niet te kwetsen. Nee, mijn prioriteit is Leven, is liefhebben, hier en nu.
Het hele thema van seksuele minnaars, bijvoorbeeld, ligt delicaat, bij Zee en mij. We vertellen elkaar alles, maar de jaloezie is er, en het schuldgevoel.
Naar X heb ik niet meer zoveel schuldgevoel, ik hou heel veel van hem maar niet meer op die manier. Hij heeft me gevraagd geen details te geven over mijn dates.
Ik zei tegen de psycholoog dat ik eigenlijk het rouwproces al heb doorlopen (maar heel soms is het nog steeds moeilijk, al is het meer een soort nostalgie). Ik wil heel graag onze relatie transformeren naar een diepe vriendschap, en hij wil het ook, maar het is niet makkelijk. Ik ben ongeduldig en hij heeft meer tijd nodig om tot het punt te komen dat het ophoudt in deze vorm. Ik denk niet dat wij werken als liefdespartners als onze seks altijd met anderen is, dat is voor mij iets anders.
Ik zal Zee weer zien, want ik wil hem dichtbij tot het eind van zijn of mijn leven. Ik weet niet of wij als stel kunnen functioneren, met zijn zeer felle kant die mij zeer veel pijn doet als hij naar buiten komt, en dan verstop ik me in mezelf, waar hij weer niet tegen kan. We proberen de beste leraren te zijn in de zin dat we uitleggen wat er van binnen gebeurt als het opeens scheef loopt tussen ons. Ik weet dat we elkaar heel veel helpen op dit moment, elk heeft zijn eigen proces en we groeien, elkaar bij de hand nemend over de afstand. We hebben lange en vake gesprekken en het wordt nooit saai, behalve als hij teveel praat.
Maar ik weet dat ik hem in mijn leven wil tot het eind. En nu ben ik verliefd op hem en hij op mij, ook al zijn er aspecten waar ik me zorgen over maak.
Het is de raarste man die ik ooit heb gekend.
We kunnen elkaar pas zien in 2022. Het betekent heel veel werk aan onszelf, toch ons eigen leven leiden ondertussen, elkaar begeleiden waar we kunnen en elkaar loslaten waar we moeten.
En nu de dates. De eerste twee waren niet zo leuk: eentje wees mij af en de ander wees ik af ("er is geen feeling"). Maar met deze was die er op zich wel. We hadden veel lol tijdens de date, veel gespreksstof, en er waren wel momenten waarop we het wat meer over seks hadden en dan kriebelde het wel. Op het eind zei hij: "Kan ik je kussen?" (...opschudden
) En ik dacht, waarom niet. Je moet toch ergens beginnen... Dus hopla. Het is heel gek hoe dat gaat. Je voelt aan de ene kant niet zo veel want je bent er niet verliefd op en dat deel van je denkt: "oh dit is een eitje", en aan de andere kant voelt je introverte deel: "Hee, wie is dit opeens in mijn persoonlijke ruimte??" Dus best een blubberig gevoel in mijn buik, maar het valt mee.Ik denk dat het wel los zal lopen. Ik moet toch ergens beginnen...
Maar inderdaad, de angst is er wel dat als ik daar eenmaal ben volgende week, dat ik opeens denk: "Dit is teveel in mijn persoonlijke ruimte, ik wil weg...!"
Het is wel een persoon die ik vertrouw en waarmee ik veel heb gelachen vandaag.
Ik worstel met de eenzaamheid die ik voel. Dit is nu mijn derde lange relatie die ik schijnbaar aan het achterlaten ben (of aan het transformeren, liever). Bij de twee vorige was het snel: het was over en binnen een week waren we uit elkaars leven.
Ik heb alleen gewoond en na een paar dagen kan dat wat eenzaam zijn, maar ik heb nooit dit gat van eenzaamheid gevoeld. Misschien is het de plek waar ik tijdelijk woon, er is weinig contact met buren en ik zie weinig mensen. Tijdens een gesprek met Zee, waarin ik een verdrietig moment had, reageerde hij fel omdat hij blijkbaar dacht dat dat beter was (me uit die staat wakkerschudden ofzo) dan me een schouder aanbieden. Zelfs zo, dat hij zei: "Ik kan nog feller worden", en toen ik hem onderbrak "Ik meen het. Ik sta op het punt om op te hangen." En toen werd ik veel nerveuzer en verdrietiger en kreeg ik een super huilbui. En toen trok ik me emotioneel terug.
Super interessant. Eigenlijk is dit alles een soort menselijk experiment, en een deel van mij observeert dan ook met een soort wetenschappelijke interesse.
Toen ik me emotioneel terugtrok, in mijn eigen wereldje tussen hoog wuivend gras, waar het veilig is, viel opeens de eenzaamheid enorm mee. Het is er namelijk heel fijn.
Mijn hart voelde wel koud, als metaal. Het was wel stil van binnen.
We hebben moeizaam gepraat over wat daar is gebeurd, ik heb hem gezegd dat ik bewust ben van zijn goede bedoeling erachter, maar dat het het tegenovergestelde effect op me heeft. Hij heeft nogal een temperament en karakter, en beiden zijn we hyper-emotioneel. Hij reageerde zelf teruggetrokken, moeizaam.
Na de date en nog een telefoongesprek met Zee waarin ik hem heb verteld over de date, wat best moeilijk voor hem was, en we onze grote liefde voor elkaar bevestigden ook al zijn we bang elkaar te verliezen, heb ik hem uitgenodigd bij me te komen zitten tussen het wuivende gras, waar het altijd veilig is.
Ik weet niet wat er van dit alles terecht zal komen, en dit laatste jaar is heel zwaar geweest (en nog steeds), maar ik heb vandaag geleefd en lief gehad, geleerd en ontdekt, mijn eigen stappen gezet, mens geweest, vrouw geweest, en me verwonderd over de wegen van het leven.
). Ik ben van mening dat het weten goed is, wat ik wel geloof is dat ik misschien liever geen bijvoeglijke naamwoorden hoor, alleen voornaamwoorden, in het kort wat er gebeurde, niet hoe (...) ze was. Ik geloof niet dat ik dat aankan.