Berichtdoor mereltje » ma 14 maart 2005, 10:57
Wat een weekend... Vrjdagnacht belt mijn vriend om te zeggen dat hij vast zat en dus later zal zijn, ergens de late avond. Ik had voor mijzelf nog niet besloten of ik hem nu wel of niet zo gaan afhalen aan het treinstation, maar naarmate de dag vorderde kwam meer en meer het idee om toch te gaan en hem te verrassen. Dus 20min te vroeg wacht ik hem op op het perron... De trein passeert en ik zie een glimp van hem achter de venster, kriebels kriebels en een lach die op mijn gezicht verschijnt. Hij had mij nog niet gezien. De deuren gaan open en hij komt naar buiten, en heb hem onmiddellijk omhelst en gekust, en traantjes gelaten! Wat had ik hem gemist! Denk dat hij ook wat rode oogjes had, maar hij wou zich waarschijnlijk sterk houden. We zijn dan samen naar huis gewandeld al knuffelend. Alles verliep vrij normaal, alsof we nergens hoefden over te babbelen, maar het zat wel voortdurend in mijn achterhoofd dat er een moment zal komen dat ik een eerste stap zal moeten zetten, want van zijn kant zou het niet komen. Uiteindelijk liggen we 's avonds in bed, na een heftige vrijpartij waarbij ik terug een paar traantjes gelaten heb en hij mij zei dat het hem erg speet dat hij mij pijn gedaan had, en dus neem ik de eerste stap tot een serieus gesprek. Hij heeft nog eens de dingen herhaald die hij al verteld had, namelijk dat hij mij nooit bedrogen heeft, dat die mailtjes begonnen zijn na de breuk met zijn ex en dat hij daardoor een enorme klop gekregen heeft in zijn zelfvertrouwen. En dat die mailtjes hem geholpen hebben om dingen van hemzelf te begrijpen. Hij schreef zo 1 a 2 mailtjes in de maand. Naarmate de tijd vorderde deed hij dit enkel voor het spel, nieuwsgierigheid en puur verveling tijdens de dode uren op het werk (hij werkt in ploegen). Door de ganse explosie van het ontdekken door mij heeft hij beseft dat hij echt een klootzak geweest is, dat die mailtjes echt niks betekenen voor hem, en dat ik de persoon ben met wie hij een leven wil opbouwen... Dat hoofdstuk is dan ook definitief afgesloten en zal ook niet meer gebeuren. Ik heb het er natuurlijk nog steeds een beetje moeilijk mee, en zal wel wat tijd nodig hebben om dit allemaal te verwerken, maar het is dus allemaal minder erg dan dat ik oorspronkelijk dacht. Nu hopen dat mijn vertrouwen in hem groot genoeg is...
kwiet kwiet
... (volgens mij een reactie op hetgeen er gebeurd is...) Ik probeer me ook zoveel mogelijk met andere dingen bezig te houden en het is idd zoals Orchid schreef, ik 'moet' helemaal geen dingen ontdekken. Maar ik hou jullie op de hoogte! Dit is voor mij ook een goeie manier om het te verwerken, gewoon al neerschrijven!
... Heb dan ook geantwoord dat ik het niet wist, en dat deed hem pijn. Dit spookt nu voortdurend door mijn hoofd 'wat als ik nu niet van hem hou?' Kan het zijn dat ik zo een klop gekregen heb dat de liefde gewoon over is? Hoe weet je nu of je van iemand houdt? Heb ik eigenlijk ooit van hem echt gehouden? Allemaal vragen die mij wakker houden 's nachts... Ik hoop dat als ik hem eindelijk ga zien ik hier een antwoord kan op geven...
fijn voorjullie mereltje!!!