Dit is wat ik van je maak.

De plek om te praten over BDSM.

Moderators: Neena, JanWbr

Gebruikersavatar
Snoozie
Berichten: 2568
Lid geworden op: wo 04 december 2013, 16:57

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor Snoozie » ma 18 april 2016, 23:13

Dank je voor het delen van jouw intieme beleving, Anwen!
Mooi dat je je zo intens open stelt voor Hem, hopelijk gaan jullie nog vaak met elkaar genieten.
Met de juiste man is dit wat er diep in je schuilt en waar je zo naar verlangd hebt, ervaar met volle teugen :D33

Gebruikersavatar
Anwen
Berichten: 1130
Lid geworden op: di 22 november 2011, 16:10

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor Anwen » ma 18 april 2016, 23:35

Ik zal even in een paar punten reageren, daar ga ik het verder ook bij laten.

Ik doe bijna vier jaar aan bdsm en heb redelijk wat partners gehad. Hij doet dit vijfentwintig jaar. Ik ken mezelf goed op dit gebied.

Nee, een aantal reacties verbazen mij niet. De neiging tot het toepassen van zelfcensuur was absoluut aanwezig. Dit is wat er gebeurd is. Een aantal dingen zijn inderdaad weg gelaten omdat ze niet in de toon van het geschrevene pasten. De omhelzingen en de warmte tussendoor, de humor, geruime tijd naast hem liggend kunnen bijkomen. Ik ben trouwens ook een stuk aan het eind met vijf orgasmes vergeten, zie ik nu, haha. Wat ik ook niet heb gedaan is de nadruk leggen op zijn oplettendheid en juist het in de gaten houden van mijn grenzen. Sterker nog, als je heel goed leest is daar bewijs van terug te vinden in de tekst.

Nee, ik heb geen stopwoord. Daar heb ik bewust voor gekozen.

In de negen maanden dat wij elkaar zien is mij nog nooit fysiek of psychisch letsel overkomen. Hij ziet het wanneer ik de grens nader. Ik vertrouw hem (en ja, uiteraard heeft dat vertrouwen moeten groeien). Gaat er wel eens iets niet helemaal goed? Ja zeker. Dan praten we. Hij luistert en we kijken samen hoe het beter kan.

Inderdaad, wij doen dit al negen maanden. We hebben dit vaker gedaan sinds de dag die hierboven is beschreven, acht maanden geleden. We zijn alleen maar intiemer geworden, onze spel beter, onze verhouding dieper. Ik leer heel veel van hem, niet alleen over sm, maar ook over het leven. In gesprekken, in ons spel. Ik blijk veel meer te kunnen dan ik dacht. Wat goed of fout is, wat grenzen zijn, dat iets eerst tien keer overwogen moet worden voor ik iets doe, het staat allemaal op zijn kop.

Als het gaat over de 'goede' bdsm, daar doen wij niet aan. In het wereldje zijn er vele opvattingen en velen die vinden dat alleen hun manier goed is. De enige goede manier is dat wat twee volwassen mensen met instemming met elkaar afspreken. Wij bepalen voor onszelf wat goede bdsm is. Dat hoeft niet perse met allerlei lijsten te gaan, of voortdurende aanwijzingen van mij dat het harder of zachter moet. Of zelfs stopwoorden. Hij bepaalt. Hij geniet van mijn pijn en mijn tranen en hij geniet van mijn genieten, mijn lust en orgasmes. Maar uiteindelijk doen wij dingen die verder gaan dan pijn of genot. Bij hem is het enkel en alleen nog maar voelen.

Dank je voor je mooie reactie Inya. Zo voelt het inderdaad. Ik vertrouw hem meer dan ik mezelf vertrouw, hij schat mijn onderdanigheid meer op waarde dan ikzelf doe.
Het is een vreemd soort liefde.
Laatst gewijzigd door Anwen op di 19 april 2016, 8:46, 1 keer totaal gewijzigd.
'One sees well only with the heart. The essential is invisible to the eyes'
- The Little Prince

Mar
Berichten: 1392
Lid geworden op: ma 27 maart 2006, 23:22

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor Mar » di 19 april 2016, 0:38

Anwen, fijn dat je een toelichting hebt geschreven. :D

Gebruikersavatar
droomvlinder
Berichten: 2013
Lid geworden op: wo 14 augustus 2002, 1:01
Locatie: -wereldburger -

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor droomvlinder » di 19 april 2016, 8:22

Lieve Anwen,

Het weglaten van de rustpauses, en de lieve momenten, de humor , die jou toebehoren, verwekken inderdaad bezorgdheid.

Mijn dank ook voor je uitleg.

Vlinder
Woorden zijn vensters of muren ( Marschal Rosenberg) geweldloze communicatie .....

Gebruikersavatar
deco
Berichten: 2441
Lid geworden op: zo 17 februari 2002, 2:01
Locatie: belgie Vlaams-brabant

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor deco » di 19 april 2016, 17:47

Spijtig dat je mijn mimiek niet zag toen ik je verhalen las. :D7
Dat ging van" leuk" eindelijk iemand die uit de kast komt en het dan nog mooi verwoord ook. Dan ging het naar "hmmmmm" heftig toch hoe zij het beleven
Eindigend op "diepe frons" daar voel ik me nu helemaal niet lekker bij.......is dit wel safe zoals het gebeurd.....waar is "zij" nog.

Tot je laatste bericht......"big smile" ahaa nu snap ik het weer wel en er is meer dan wat ik al gelezen heb. Ok kleine momenten, aanrakingen gedeelde blik tijdens "het spel" maar vooral die gesprekken erna.

Maar ga in de toekomst reageren in het ander topic :wink:
Better cross the line,suffer consequences than just stare at it and regret never taken that step

Gebruikersavatar
Anwen
Berichten: 1130
Lid geworden op: di 22 november 2011, 16:10

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor Anwen » ma 16 mei 2016, 16:52

Derde

Al voordat ik hem ontmoette wist ik dat hij een grote voorkeur had voor het weggeven van zijn meisje. Samen naar een gelegenheid gaan, of de mannen ervoor regelen, en haar dan onder zijn leiding laten gebruiken. Voor haar genot, voor hun genot. De volledige controle hebben over wat er met haar gebeurt, met wie.
Nooit had ik er over nagedacht, en ik wuifde het idee weg. Ik kan me ook niet herinneren dat we het er vaak over hebben gehad in het begin. Ik stelde vragen, dat wel. En stopte het daarna weer weg. Er was genoeg te ontdekken samen. De fantasieën er over kwamen pas laat. Maar dat ben ik ook wel een beetje. Ik heb nooit veel gefantaseerd, vind het moeilijk om in contact te komen met wat ik wil. Ik zei alleen ´misschien. En: ‘daar moeten we naartoe werken.’ Hij moest er om lachen. Waarschijnlijk voelde hij prima aan dat een deel van me getriggerd werd. En de maanden daarna gebeurde het dat ik er over begon te fantaseren…

We zijn samen op een feestje waar ik vaak in mijn eentje ben geweest. Ik ken de plek, en ik ken veel mensen die er komen. Vrienden, kennissen. Het is de eerste keer dat ik je meeneem, en het is leuk om te merken dat je geniet van de ambiance. We lopen wat rond, en gaan in het bubbelbad. Als een man aanstalten maakt om me aan te raken heb je dat direct door en zeg je diegene het niet te doen. Ik voel me veilig. Ik heb er over nagedacht of ik iets met iemand wil doen in jouw opdracht vanavond. Gaat het gebeuren, wil ik het? Ik laat het los. Ik zie het wel. Na het eten gaan we naar boven. Ik masseer je hele lijf, van top tot teen. Het is heerlijk om je te voelen genieten. Dit is waar ik goed in ben, en ik zal het je laten voelen ook. Mijn handen langzaam over je pik, verschillende technieken, uitproberend. Je kreunt, trilt, geniet.

Je zegt me op mijn rug te gaan liggen. Langzaam, enigszins aarzelend doe ik mijn benen open voor je. Wat ga je doen? Wil ik weer je vuist in me? Ja… ik weet niet of ik je hardop of in stilte vraag voorzichtig te zijn. Langzaam ga je met een vinger langs mijn schaamlippen en ik sidder. Alleen dit gevoel al, open te zijn voor je. Een vinger in me, in en uit en dan meer. Je bouwt het langzaam op, en het is heerlijk. Op de achtergrond geluiden van andere mensen, van seks, geilheid. Het doet een beetje pijn, maar het is vooral lekker. Je praat tegen me, wat een sletje ik toch ben, dat je je hand weer in me gaat duwen. Ik kreun, ik wil niet, nee, ja, ik wil wel! ‘Vinger jezelf’, zeg je. Je hand steeds meer in me. Het voelt vol, meer weet ik niet. Ik snap het niet, maar er is geen pijn. En dan ineens een vinger in mijn kontje. Ik kreun, dit is een deel waar ik moeite mee heb. Juist daarom doe je het, elke keer. Ik heb er niets over te zeggen. Het is niet de eerste keer dat je het doet, maar een van de moeilijkste. Maar ik kan het niet helpen, het idee van je vuist en je vinger zorgen ervoor dat ik begin klaar te komen. En nog een keer. Je moedigt me aan, doorgaan! Je zegt dat ik een geil kutje heb, en noemt me je hoertje. Ik moet je nazeggen. Je raakt me precies waar ik niet geraakt wil worden en waar ik het meest door geraakt wordt. Ik kreun, schud mijn hoofd, pers mijn lippen op elkaar. Vergeet het maar, niet dat woord. Je begint mijn borsten te slaan, steeds harder. Het gaat door en stopt pas als ik je vernederende woorden herhaal. Een slag tussen mijn benen en ik probeer je af te weren. ‘Handen weg!’ hoor ik. Net zolang tot ik me gewonnen geef en je nazeg. Ik verlies, maar je goedkeurende woorden en dan je hand over mijn gezicht laten me voelen dat het oké is. Mijn beloning is orgasme na orgasme, het kost me geen moeite. Dan trek je je vuist langzaam terug. Ik tril, sluit in een reflex mijn benen. Je geeft me een lange diepe kus.

We gaan naar beneden. Kletsen met wat mensen, kijken naar de demo. Genietend leun ik tegen je aan. Het gevoel om hier samen met jou te zijn, jou te mogen volgen. Je hand gaat over mijn gezicht en dan over mijn mond en neus. Ik sluit mijn ogen en wacht tot je me weer laat ademen. Nog een keer. Ik kijk je aan en zie je glimlachen. We kijken nog even, kletsen nog even en dan schraap ik mijn moed bij elkaar en vraag je of je me pijn wil doen. Ik loop netjes achter je aan naar boven, je kijkt wat rond en loopt dan verder, de trap op naar de verschillende hokjes. Je kiest er eentje uit en zegt me op mijn knieën op het matras te gaan zitten. Ik vraag je of ik een blinddoek op mag, ik wil alleen maar voelen, niets zien.
Je doet hem over mijn ogen en dan duwt je hand in je hand in mijn nek me voorover, kont in de lucht. Een paar klappen met je handen, steeds harder. Dan de zwarte plak, een vreselijk rotding waar ik soms toch naar verlang. Ik worstel, probeer omhoog te komen zodat mijn huid niet zo strak staat en ik de pijn aankan, maar je duwt me weer terug. ‘Biedt jezelf aan.’ Huilend ga ik weer in positie zitten. Mijn ene bil, mijn andere bil, dezelfde plekken. Ik hoor mezelf schreeuwen. Het is vreselijk en heerlijk tegelijl. Volhouden moet ik. Je gaat nog even door en stopt dan. Maar ik wil meer, en je pikt mijn onuitgesproken vraag op. Ik mag liggen. Nu kan ik het opvangen. Kan ik ondergaan, en tel ik de slagen niet meer. Je stopt, gaat zitten met je rug tegen de muur en wenkt me. Aan mijn haren trek je mijn mond over je pik. Zo goed mogelijk pijp ik je, terwijl je mijn hoofd vasthoudt en steeds een paar seconden langer lucht van me weerhoudt. Ik moet kokhalzen, tranen in mijn ogen. Ik vind het niet leuk, maar ben alleen nog maar gespitst op wat je van me wil. Dan moet ik op mijn rug gaan liggen. Verder, tot ik tegen de muur aan lig, in de hoek. Ik voel je voeten in mijn zij drukken, je duwt me verder. Ik voel me klein en onderdanig en dat wordt meer als je je ene voet tegen mijn wang legt en de andere op mijn kruis zet. Ik voel dat ik zeiknat ben wanneer je je voet daar legt en dat maakt me bloedgeil. Na jouw commando laat ik mijn tong langs je tenen glijden, lik ze, kus ze. Voel me vies en trots tegelijkertijd. Ik ben ervoor om je vieze voeten te likken en dat maakt me groot en klein tegelijkertijd. Je duwt me op mijn zij met je voeten en duwt me tegen de wand aan. Ik voel me overwonnen, zo ontzettend sub, een soort trekpop met touwtjes er aan. Je laat me even liggen en zegt dat ik op moet schuiven. Ik tril, haal diep adem. Er is alleen nog maar mijn lijf wat ik voel, niets anders.
Ineens hoor ik geluiden, gekraak. Ik voel niets, en hoor dan je stem die zegt dat ik de pik van de man naast me moet pakken. Ik snap niet waar hij vandaan komt, weet niet wie hij is. Ik weet niet waarom, maar tast af en voel zijn stijfheid in mijn hand. Trek hem langzaam af. Af en toe voel ik jouw handen, hoor je praten. Dan moet ik me omdraaien en zeg je dat ik hem moet pijpen. Aarzeling. Een oorverdovende stilte die alleen ik kan horen. Geen gedachten, een aarzeling. Ik krijg tijd. Dan beweeg ik mijn mond naar mijn hand om zijn pik. Ik hoef niets te zien, niet na te denken, alleen nog maar te doen. Ik zuig hem af, ik hoor je tegen me praten en beschrijven wat ik doe. Hoe goed ik het doe. Hij begint al snel in mijn mond te stoten, en daarna weet ik niet meer goed wat er allemaal gebeurt. Er is alleen nog maar mijn mond, en hun pik. Mijn taak, hun genot. Ik doe alleen nog maar, hoor mezelf geluiden maken, ben me bewust van wat ik doe zonder dat ik me ongemakkelijk voel of me schaam. Er is geen ruimte voor iets anders dan wat ik doe op dat moment. Je blijft tegen me praten, me aan mijn haar trekken om me dan weer jouw pik te laten pijpen. Ik zit op mijn knieën tussen jou en hem in en wordt aan mijn haar van de ene naar de andere pik getrokken. Mijn mond zo open mogelijk, ruimte gevend. Hij kreunt en zegt hoe diep ik ga. Trots. Tussendoor vingers in me. Ik ben blij dat ik een blinddoek om heb, er is geen afleiding, ik hoef niet bezig te zijn met aankijken of de vraag wie mij ziet. Het gaat een hele tijd zo door, ik ben alleen nog maar bezig met mijn mond openhouden, ademen en proberen om niet te kokhalzen. Het is zwaar, ik moet me concentreren om het zo goed mogelijk te doen. Ik heb maar een doel, hen plezieren. Jouw woorden van goedkeuring. Ineens komt hij klaar, over mijn borsten heen. Ik tril. Hoor je iets zeggen, en ineens is hij weg.
Ik zak terug op mijn knieën, en begin meer te trillen. Ik ben me ineens weer heel bewust van mezelf en probeer weer te landen. Ik wil daar niet weg, alleen daar voelt het goed. Ik voel je achter me zitten. Ik moet huilen, voel me vies, gebruikt. Met een papieren zakdoekje droog je mijn tranen. Ik ben veilig. Rustig zeg je dat ik uit het hokje moet komen. Ik kan het niet, wil niet dat iemand me zo ziet. De slet is weg, en meteen maak ik me druk om hoe ik er wel niet uit zal zien. Verwarde haren, tranen op mijn wangen en ander vocht op mijn gezicht. Tussen mijn benen is het drijfnat en ik ben bijna bang dat ik op de grond zal lekken. Uiteindelijk lukt het me om er uit te komen, langzaam loop ik achter je aan. Je pakt mijn hand zodat ik niet val.

Beneden zet je me op een stoel neer en haalt iets te drinken. Mijn hoofd is nog steeds stil. Ik zie mensen, hoor geluiden, maar voel niets. Je komt terug en zegt me aan je voeten te gaan zitten. Zonder enige aarzeling laat ik me op de grond glijden en duw mijn gezicht tegen je scheenbeen. Nu kan ik verder zweven. Ik wil alleen maar daar zitten, zo lang mogelijk, ik hoor alles wat er om me heen gebeurt en tegelijkertijd voel ik me alsof ik in een soort bubbel zit met jou. Af en toe pak je mijn kin en laat je me je aankijken. Het glas dat je vasthoudt en waar ik uit mag drinken. Ik hoor een paar mensen bezorgd vragen of het wel goed gaat. Iemand gaat achter me staan en praat, ik geloof dat hij iets zegt over hoe geil ik was. De schaamte duw ik weg, ik weet dat er mensen hebben gekeken. Hij legt ineens een hand op mijn rug, en ik schrik. Niemand mag me aanraken, niemand mag die bubbel in als jij niet hebt gezegd dat het mag. De man loopt weer weg, gelukkig. Langzaam kom ik weer terug. Vraag je wat er gebeurde, je helpt me de lege plekken in te vullen. Geeft me erkenning voor wat ik gedaan heb. Het is goed. In een mail een paar weken later noem je het power by proxy: je macht uitoefenen via een ander. Hij was zichzelf, en tegelijkertijd jouw werktuig. Hij mocht in onze bubbel, en daarom was het goed. Langzaam word ik helderder. Kom ik in het reine met wat ik heb gedaan. Geniet van het gevoel dat je invloed toeneemt.
We kijken elkaar weer aan. Je trotse blik, mijn glimlach. Dit. Ik ben zo dankbaar voor wat je me geeft. Kan bijna niet geloven dat we pas net zijn begonnen.
'One sees well only with the heart. The essential is invisible to the eyes'
- The Little Prince

Gebruikersavatar
Anwen
Berichten: 1130
Lid geworden op: di 22 november 2011, 16:10

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor Anwen » wo 25 mei 2016, 23:46

Waarom doe ik wat ik doe? De antwoorden op die vraag heb ik maar af en toe, en als ik ze heb voelen ze heel ontoereikend. Ik kan schrijven over overgave, over het genot van gehoorzamen, niet hoeven denken, beslissen. Rust vinden. Het is allemaal waar.

Het is meer dan dat. Wanneer ik word vernederd, mezelf aanbied voor pijn of gebruik, krijg ik de kans om mijn geest te verkennen, tot in alle uithoekjes. Schaamte voelen, bijvoorbeeld. Waar ik in mijn leven vaak schaamte heb gevoeld voor wie ik ben en wat ik voelde kan en mag het hier. Omdat ik bewust heb gekozen om te ondergaan hoef ik geen enkele verantwoordelijkheid te nemen voor het gevolg van zijn handelen. Hij vernedert, en hij blijft daarna bij me. Daardoor is het, in tegenstelling tot vroeger, niet meer enkel mijn schaamte, mijn vernedering. Ook al ervaar ik de gevolgen, we dragen er samen verantwoordelijkheid voor. Kiezen er voor. Omdat ik weet dat ik erna mag wegkruipen, weer gezien wordt als mens, warmte krijg. Soms krijg ik het gevoel dat er dingen worden geheeld. Ik mag legitiem klein zijn, het allemaal niet meer weten, boos zijn, soms zelfs verdedigen. Schreeuwen en met mijn handen mijn lijf proberen te beschermen.

We spelen niet alleen met onze lichamen, we spelen met onze geest. Dat is ook wat hij vraagt, niet alleen mijn lijf. Een lijf aanbieden is eigenlijk nog het makkelijkst. Slaan omdat het lekker is en een leuk rood kleurtje geeft is in zekere zin ook makkelijk. Vertrouwen dat we ver gaan zonder dat ik weet wat 'ver' is, en dat ik niet wordt afgebroken maar juist sterker zal worden, dat is moeilijk. Het moet worden opgebouwd. Het heeft ook een tijd geduurd voor het er echt was. Het vertrouwen dat hij niet zo maar weg zal lopen, zoals anderen hebben gedaan. Ook dat heelt me.
'One sees well only with the heart. The essential is invisible to the eyes'
- The Little Prince

Levendig Foutje
Berichten: 529
Lid geworden op: za 17 maart 2007, 13:44

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor Levendig Foutje » do 26 mei 2016, 11:55

Lieve Anwen, wat een prachtige post! Zo mooi om te lezen over wat er "onder" ligt, wat je van binnen beweegt.
Herkenbaar voor me is die verkenning van geest (en lichaam), en het feit dat het niet gaat om alleen lichaam maar juist geest, wezen.
Het zo uiterst kwetsbaar mogen en kunnen zijn.
Mijn beweegredenen, "onderstroom", zijn in andere opzichten weer verschillend, en daarom vind ik het zo interessant en mooi om die van jou te lezen.
Dank je wel :kiss:
En fijn om te lezen dat het zo klikt (bij gebrek aan een betere uitdrukking :wink: ) met deze man!

Gebruikersavatar
Anwen
Berichten: 1130
Lid geworden op: di 22 november 2011, 16:10

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor Anwen » di 26 juli 2016, 19:54

Er was een vierde keer, waarbij ik op mijn knieën voor hem zat en zijn schoenen uit trok. Een van de eerste keren dat ik mijn dienstbaarheid zo duidelijk moest laten zien. Enigszins trillend trok ik zijn veters los. Hij pakte mijn haar om mijn hoofd in zijn schoot te positioneren. Hij streelde mijn haar, en langzaam werd ik rustig. Later wikkelde hij zijn riem om mijn hals en trok die aan terwijl hij me nam. Me sloeg tot ik gilde en huilde en grinnikend het aantal slagen dat ik koos verdubbelde. Het was vreselijk en geweldig, zoals alles met hem vreselijk en geweldig is.

Daarna kwam er ruis, eventjes. Geplande afspraken die niet door gingen vanwege wederzijds onbegrip en irritatie. Hij ging op vakantie en ik wachtte af, terwijl ik geweldige dingen deed met iemand waarmee ik de banden weer aanhaalde. Daarna belde hij en we spraken alles uit. Hij zei sorry, ik zei sorry. We bellen niet zo vaak, maar ik geniet altijd van onze telefoongesprekken. Ik vertel hem mijn avonturen, hij plaatst dingen in perspectief of moedigt me aan.
In januari zagen we elkaar weer. Ik kan me een neukmachine herinneren (niet een heel groot succes, tot hij naast me kwam zitten en z'n pik in mijn mond stootte terwijl hij me eraan herinnerde wat een gevuld sletje ik toch was). Ik moest mezelf op zijn been klaar rijden en zijn voeten kussen. Ik bleek een bepaald soort voetfetisj te hebben, ik vind het heerlijk als ik ze moet kussen, likken of hij ze in mijn gezicht wrijft. Alleen maar voor hem. Misschien is het iets psychologisch dat mijn behoefte aan vernedering naar voren brengt, datgene aanbidden wat door anderen vaak als vies en minderwaardig wordt gezien. Ik weet het niet.

Hij lag naast me en kneep in mijn tepels, steeds harder. Ik was al een paar keer ver weg geweest en probeerde me op de pijn te focussen, er doorheen te ademen. 'Kijk me aan,' hoorde ik hem zeggen. Ik keek weg, het is het stuk van mezelf wat ik niet goed kan laten zien. Het zijn de momenten waarop ik moet laten zien wat hij met me doet, waar ik mijn eigen onderdanigheid moet erkennen. Met veel moeite draaide ik mijn gezicht naar hem toe, terwijl mijn mond openstond in een geluidloze schreeuw van de pijn. Wat ik zag was een van de mooiste blikken die ik ooit heb gezien: zijn ogen die zo vol liefde en trots stonden dat ik alleen maar wilde blijven kijken. Hij knipperde met zijn ogen en heel sterk kreeg ik het gevoel dat hij wel moest, om niet te verdrinken in mijn ogen. Lang bleef ik kijken, totdat tranen mijn blik vertroebelden. Dit is het, ging door me heen. Nog nooit waren we zo samen geweest, zo verbonden. Ik voelde zijn dankbaarheid voor wat ik hem allemaal geef.

Ik wilde niet stoppen, ik zat op die golf en kon alleen nog maar denken dat ik meer, méér denken. Verlegen keek ik hem aan. "Verneder me." Hij glimlachte en vroeg hoe hij dat moest doen. Meteen voelde ik me ontoereikend. Wat wilde ik eigenlijk? Laat me klein voelen, zei ik. Hij draaide op zijn rug en zei even niets. Hij zei me naast het bed op de grond gaan liggen en zette zijn voet op mijn rug. Ik kreunde toen hij zijn voet in mijn nek zette en hem heen en weer bewoog. Om onder zijn voeten te liggen, wat een genot. Ik moest naar het halletje bij de deur van de kamer kruipen en hoorde dat hij achter me kwam staan. Weer zijn voet op mijn rug en opeens voelde ik iets over mijn rug sijpelen. Heel even schrok ik, bang dat hij over me heen plaste. Ik wilde mijn hoofd draaien, maar zijn stem maakte dat ik snel weer voor me uit keek. Waar hij normaal weinig van me eist als het gaat om kijken en bewegen kreeg ik nu geen ruimte. Mijn rug schokte door het schrikken van het koude water. Hij duwde me om met zijn voet zodat ik plat op de grond lag. Hij liep langs me en trok me aan mijn haar omhoog, op mijn knieën. "Tegen de muur", en ik worstelde om op mijn billen te gaan zitten. Mijn rug duwde ik tegen de muur. Strak, zo goed mogelijk. Hij trok mijn hoofd omhoog en spuugde in mijn gezicht. "Dus jij wilde vernederd worden, daar zit je dan, klein en nat." Flats, daar ging zijn handpalm langs mijn wang. En nog een keer, en nog eens. Hij sloeg me zo vaak dat ik mijn blik niet meer kon focussen. Mijn angst vocht met mijn verlangen alles los te laten, de high het helemaal over te laten nemen.
Weer voelde ik iets nats op mijn hoofd, dit keer zijn spuug. Ik moest hem aankijken, en hij keek terug met een nietszeggende blik. Ik duwde mijn rug harder tegen de muur, wilde erin verdwijnen terwijl ik tegelijkertijd niets liever wilde dan aan zijn voeten zitten, terwijl hij me vernederde met zijn handen en zijn woorden. Hij zei me naar het bed kruipen en ik voelde onderweg zijn voet tegen mijn billen. Ik probeerde omhoog te komen en weer duwde hij me omver. Op het bed kreeg ik de opdracht om hem te pijpen, lang en diep. Dit was makkelijk, of in ieder geval makkelijker. Hij begon mijn hoofd vast te houden, steeds langer, zodat ik naar adem moest happen als hij me losliet. Hij zei me zijn ballen te likken en duwde mijn hoofd daarna lager en lager. Ik kreunde uit protest en probeerde weg te komen. Ging hij dit echt van me eisen? Ik gaf het, onder protest en onder grote schaamte. "Zie je wel, dat is je plaats. Dat is waar je hoort", toen ik zijn kont likte. Ik hoorde hem kreunen, voelde zijn opwinding. Hij liet me een tijdje doorgaan en trok me toen aan mijn haren omhoog. Ik staarde omlaag, naar zijn kruis. Hoe kon ik hem nog onder ogen komen? Weer moest ik hem aankijken. Nog nooit voelde ik me zo klein. Hij duwde mijn hoofd tegen zijn been en aaide over mijn haren. Zonder dat hij toestemming gaf liet ik mezelf gaan en belandde ik op die ene plek waar alles stil en vredig is. Met rode billen en een geest ver weg lag ik aan zijn voeten.
'One sees well only with the heart. The essential is invisible to the eyes'
- The Little Prince

Gebruikersavatar
Anwen
Berichten: 1130
Lid geworden op: di 22 november 2011, 16:10

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor Anwen » zo 07 augustus 2016, 18:46

Lieve Anwen, wat een prachtige post! Zo mooi om te lezen over wat er "onder" ligt, wat je van binnen beweegt.
Herkenbaar voor me is die verkenning van geest (en lichaam), en het feit dat het niet gaat om alleen lichaam maar juist geest, wezen.
Het zo uiterst kwetsbaar mogen en kunnen zijn.
Mijn beweegredenen, "onderstroom", zijn in andere opzichten weer verschillend, en daarom vind ik het zo interessant en mooi om die van jou te lezen.
Dank je wel :kiss:
En fijn om te lezen dat het zo klikt (bij gebrek aan een betere uitdrukking :wink: ) met deze man!
Dank je MoedigFoutje :P
'One sees well only with the heart. The essential is invisible to the eyes'
- The Little Prince

Gebruikersavatar
Anwen
Berichten: 1130
Lid geworden op: di 22 november 2011, 16:10

Re: Dit is wat ik van je maak.

Berichtdoor Anwen » wo 14 december 2016, 20:26

Maart 2016

Jij hebt wel eens geschreven dat je nastreeft dat jouw behandeling een sub juist nog krachtiger en en autonomer maakt. Dat wil ik ook. Nog meer dan nu, op zoek naar wat in bdsm, in jouw handelen, mij krachtiger maakt. En misschien zelfs de kloof tussen de diepgang en overgave en de ´in control´ Anwen meer overbrugt.

Mooi geschreven. En duidelijk. Vind het ook bijzonder dat je me dit vraagt. Ik ga er graag op in. Ik laat je morgen ervaren wat ik er mee ga doen.


It was on. En ik was zenuwachtig. Wat had ik eigenlijk van je gevraagd? Waar het in sessies steeds makkelijker werd om me over te geven, had het de keerzijde dat ik het verschil tussen de Anwen die in control moest zijn en de onderdanige steeds meer voelde. Ik merkte dat ik in het dagelijks leven harder en ontoegankelijker was dan ik wilde. Ik begon het vermoeden te krijgen dat als ik iets van de zachtheid en overgave bij hem kon meenemen, de slet en de krachtige, autonome en verantwoordelijke vrouw meer met elkaar kon verenigen. Ik wist niet goed of het kan en hoe het moest, maar ik wist wel dat als het kan, jij de juiste man bent om het aan te vragen.

Ik sta naakt tegen de muur aan te wachten terwijl je doucht. Als je terug komt zet je me met mijn gezicht naar de spiegel toe en begint touw om mijn borsten te leggen. Ze worden strakker en groter getrokken. Ik heb hier een hekel aan en probeer weg te kijken. Je duwt me tegen de spiegel aan. "Kijk naar jezelf." Ik draai mijn hoofd weg, maar je grijpt me bij mijn haar en duwt me terug. "Kijk naar jezelf, slet." Oh, het beeld van mezelf in de spiegel. Het kost me nog geen tien seconden om alles te zien wat ik niet mooi vind aan mezelf. Mijn buik die hangt, mijn borsten groot en strak afgebonden. Mijn eigen blik, een beetje angstig. Mijn mond die een stukje openhangt. Niet in controle. Ik probeer mezelf te herpakken en iets anders uit te stralen. Zo makkelijk krijgt hij me niet. Het is te vroeg.
Je duwt me naar de rand van het bed en gaat er zelf op zitten. Rustig begin je me aanwijzingen te geven. Ik moet mijn armen achter mijn rug doen, mijn benen iets spreiden. Borsten vooruit, rug hol en mond iets open. Je kijkt en corrigeert af en toe wat.
"Dit is de houding 'staan.' Als ik dit commando geef ga je dus zo staan. Begrepen?"
Ik knik. Je leert me de zes andere houdingen. Voor de laatste moet ik op mijn rug gaan liggen. Mijn benen opgetrokken, mijn voeten plat op de grond en met mijn handen mijn buitenste schaamlippen uit elkaar trekken. Je zegt me zo te blijven liggen en mezelf te vingeren, langzaam. Dan ga je op het bed liggen en begint tegen me te praten.

Je praat over wat we afgelopen maanden hebben gedaan samen. Hoe ik de eerste keer op je overkwam. Afstandelijk en ongenaakbaar. Hoe mijn zachte kant contrasteert met mijn hardere stoere kant. Het doet zeer als je dat zegt. Er is vaak zo'n groot verschil tussen hoe ik overkom en hoe ik over wil komen, en het maakt me verdrietig. Ik begin zachtjes te huilen. Je praat over de overgave die je bij me hebt gezien, en hoe het je raakt. Ze zijn er allebei, de krachtige vrouw en de slet. Je vertelt me dat het in het leven niet gaat om de uitersten, maar om het midden, om balans. Daar is vitaliteit, en daar gaat het om. Niet om geluk. Ik ga harder huilen. Zo blij ben ik dat je mijn overgave ziet en erkent.
Je klopt naast je op het bed, en ik klim er op. Je streelt me over mijn buik terwijl je verder praat. Dat ik me aan jou geef, en jij aan mij. En hoewel er niets verandert aan de omstandigheden of voorwaarden waarop we elkaar zien, dit is jouw liefdesverklaring aan mij. Ik kijk naar je, naar de tranen in je ogen. Ik weet dat wat er ook gaat gebeuren, ik dit nooit zal vergeten. Dat ik nu alles voor je wil doen. Het maakt me bang, dit gevoel. Je woorden stop ik weg op een speciaal plekje, om het nog lang te kunnen bewaren. Ik voel hoe kwetsbaar ik ben, dat ik het altijd al ben geweest en het altijd zal blijven. Ik voel weer hoe belangrijk dat is. God, wat houd ik op dit moment van je. En wat ben ik bang dat ik je kwijt raak. En dankbaar dat alles op dit moment samen lijkt te komen, mijn angst, mijn toewijding aan jou, de erkenning van wie ik ben.

Langzaam volgt de overgang naar meer. Ik wil je leiding, je sturing. De behoefte om voor jou en voor mezelf te lijden is zo groot nu. Je gaat met je rug tegen de muur aan zitten en zegt me tussen je benen te gaan liggen. Met mijn kruis naar je toe, benen gespreid. Je pakt een zakje dat ik nog nooit heb gezien en keert hem om. Ik slik. Klemmen, vele klemmen. Sommige ken ik wel, maar ik zie ook dingen waar ik bang voor ben. Gemene randjes en andere dingen die ik nooit heb gewild. Maar waar er niets anders dan anders is afgesproken weet ik nu dat er wel degelijk dingen veranderd zijn, en dat ik alleen nog maar verder wil gaan voor je.
"Ik ben bang."
"Dat weet ik meisje."
Rustig begin je de klemmen te zetten. Op mijn schaamlippen, mijn buik. Overal op mijn borsten zet je wasknijpers. Ertussen en op mijn tepels komen gemenere klemmen. Dan duw je twee vingers in me en ik schiet onwillekeurig naar voren door de pijn die het doet als je vingers langs de klemmen gaan. Je vertelt me wat een nat en sletterig meisje ik ben. Ik schaam me als je me begint te vingeren en me laat genieten terwijl ik tegelijkertijd bang ben voor de pijn. Ik hoor je vragen of je de klemmen er af moet trekken, en ik schud mijn hoofd. Ik weet hoeveel pijn dit kan doen. Je luistert niet en trekt de klemmen er in een keer af. Ik kreun van de pijn die het doet, en daarna van de heerlijke gloei die achterblijft. Je begint om de paar seconden een klem of knijper van me af te trekken en er is nergens meer een plek om naartoe te vluchten. Ik haal diep adem en focus me op de napijn, een soort gloeiend gevoel bij mijn kutje, en een prikkende pijn op mijn buik. Bij mijn borsten haal je maar en en toe wat weg. Je weet dat dat mijn meest kwetsbare plek is.
Ik moet overeind komen zitten. We kijken elkaar aan. Het laatste stuk, ik ben er bijna. Ik kan dit, vertel ik mezelf.
Er zitten een soort instrumentjes op mijn tepels dat ze vacuüm trekt. Ze zijn niet vreselijk ver aangedraaid, maar ver genoeg. Je gaat door met willekeurig klemmen van mijn bosten trekkend, mijn tepels negerend. "Kijk me aan." De pijn wordt steeds meer, totdat ik niet meer voel wat er waar gebeurt. Er is alleen nog maar pijn en focus op jou. "We zijn er bijna. Kijk me aan." Ik kijk je in je ogen terwijl je aan de klemmen op mijn tepels trekt. Ik klem mijn kaken op elkaar en laat dan los. Ik gooi mijn hoofd naar achteren en schreeuw als de pijn door mijn borsten schiet. Ik val naar achteren en begin te snikken. Je handen gaan zachtjes over mijn lijf. "Shhh, stil maar. Goed gedaan meisje van me."

Er volgt een waas van genot en vernedering. Het gaat niet veel verder dan andere keren, maar de onderstroom van wat we hebben neergezet maakt het anders. Het voelt goed om zo voor je te lijden. Je duwt me met je voet in de hoek, noemt me je slet en je hoer. Je duwt je stijve pik en me en neukt me dan weer hard, dan weer zachtjes, terwijl je tegen me praat. De orgasmes verbleken bij het gevoel dat er voor je is, het gevoel dat ik van jou ben.
Uiteindelijk duw je me van het bed af op de grond en laat je me op mijn buik draaien, mijn benen gespreid. De zweep komt neer op mijn billen, mijn rug, tussen mijn benen. Geen moment probeer ik af te weren of mezelf te beschermen met mijn handen. Langzaam zak ik weg. Ik voel dat je slaat, ik kan horen dat je hard slaat, maar ik voel nu geen enkele pijn meer. Ik, die altijd zo vecht tegen de pijn, gil en wegrol, je zeven maanden geleden niet gunde mijn overgave te zien wanneer je me pijn deed, kan nu alleen nog maar stil liggen. Ik laat je toe, ook hierin. Het is heel vreemd om te weten dat ik zo hard geslagen word maar geen pijn meer voel. Ik kan nog net denken dat dat de endorfinen zijn voor ik wegzak. Ik kom weer meer bij als ik voel hoe je je pik in mijn kontje duwt. Ik kreun, maar het voelt alleen maar goed. Er is geen weerstand. Je neemt me even, voor je je pik verwisselt voor iets anders dat je naar binnen duwt. Terwijl ik gevuld ben sla je me weer. Dan hoor ik je stem die zegt dat ik me om moet draaien. Het commando komt nauwelijks binnen, en je zegt het nogmaals. Ik lig op mijn rug en je zet je voet op mijn keel. Ik hoor mezelf kreunen en voel het vocht langs mijn dijen druppelen. Dan zak ik langzaam weg.

Ik weet niet hoeveel tijd voorbij is gegaan als ik je stem hoor die zegt dat ik aan je voeten moet gaan zitten. Ik zie je voeten op het tapijt en kruip er naar toe. Met een hand omklem ik je been, mijn andere hand rust op je voet. Ik duw mijn hoofd tegen je scheenbeen en kom opnieuw klaar, schokkend en trillend. Dan voel ik je hand op mijn hoofd als teken dat ik nu rustig moet worden. Het is voorbij. Ik voel een diepe dankbaarheid. Voor jou en voor wat je me leert. En voor mezelf, dat ik me nu zo open kan stellen. En dat ik met trots kan erkennen dat je sterker bent dan ik.

Ik houd van je.
'One sees well only with the heart. The essential is invisible to the eyes'
- The Little Prince


Terug naar “BDSM”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten