)Dit weekend hebben X en ik een heel moeilijk weekend gehad, maar tegelijkertijd één waar ik diep van binnen blij mee ben, en ik denk hij gedeeltelijk ook. Hoewel ik graag had gehad dat de pillen van @Aphrodites Zoon dé oplossing waren, is de realiteit anders. Ze hebben dan ook niet echt gewerkt en X is wel aan het denken, op mijn verzoek, aan chemische testosteron. Maar de oorzaak ligt niet daar en om mijn hart te luchten hier moet ik een stukje de tijd terug in gaan.
Zoals jullie hebben gelezen, is er de laatste tijd minder nieuws en dat ligt zeker aan het feit dat dit jaar een heel druk jaar is voor me. Maar aan de andere kant bleef de frequentie aan de erg lage kant; de kwaliteit bleef, zoals altijd, fantastisch. Terug gaand naar het begin van onze relatie: de eerste vier maanden waren ongelooflijk. En toen werd hij ziek, waarschijnlijk vergiftiging door ingeademde gassen. Dat duurde wel een half jaar, hij was constant moe. Zijn libido ging omlaag en na die ziekte bleef die laag. Hij kreeg ook een sombere periode door familiezaken. Mijn lief is heel onafhankelijk en heeft, behalve een verstikkende eerste relatie, nooit lange relaties gehad. Onze bijna vier jaar zijn op zijn minst het dubbele van die relaties. Je kunt zeggen dat hij bindingsangst heeft. Vorig jaar raakte ik overspannen door verscheidene vervelende voorvallen die ik had gehad maar ook omdat dat het beslissende moment van zijn bindingsangst was. Ik had last van slapeloosheid, mijn lijf wilde niet meer slapen. Gelukkig is dat na een half jaar weer beetje bij beetje op zijn pootjes terecht gekomen. Wat gebeurde er met hem in die tijd? Hij begon zich onaardig op te stellen soms, zonder werkelijke reden, en dat is het mechanisme in hem dat zorgt dat de ander het uitmaakt zonder dat hij op die manier pijn hoeft te doen. Maar hij wilde voor de eerste keer een lange relatie, met mij, en moest vechten tegen deze neiging om "te vluchten" van hemzelf. Dat lukte vaak, maar soms ook niet, wanneer hij dus onaardig werd en ik maar niet begreep waarom. Vaak was hij aan het zweten en begreep ik ook niet waarom. Een moeilijke tijd dus, maar het was een fase waar hij doorheen kwam, en dat betekende tegelijkertijd dat ik heel bijzonder voor hem ben, zoals hij eigenlijk steeds weer laat zien. Net als hij dat voor mij is. Ik was nooit comfortabel binnen relaties of denkende over een gezamelijke toekomst, een "voor altijd", maar hij maakt me gewoon gelukkig, meer levend van binnen, blij, ook al is hij soms ook wel erg moeilijk; maar dat ben ik zelf ook, op een andere manier. Dus daar moesten we ook doorheen. Dat libido was nog steeds matig, maar altijd in de zin dat als we afspraken op een bepaalde dag tijd te nemen voor onze M/s en intimiteit, het hem in het begin wat moeite kostte om erin te komen maar dat hij daarna altijd zin in mij kreeg. Eenmaal bezig, heeft hij altijd zin in me gehad, daaraan heeft het niet ontbroken. Behalve de keren dat ik echt veel zin had, en we niet zo'n afspraak hadden gemaakt; dan was hij bij me als ik me masturbeerde, om me te strelen, vast te houden.
In de zomer reisden we, werkte ik, en hadden we ook wat vrije tijd op een vaste plek samen, en daar ging het moeizaam, en tijdens de reis niets. Om in de stemming te komen, houdt hij niet zo van vreemde ruimtes, en zeker niet als ze niet een beetje smaakvol ingericht zijn. Bij mij werkt dat niet zo dus ik vind het wel jammer, maar ik begrijp het wel.
In het najaar vond hij dat onze afgesproken sessies niet altijd hetzelfde moeten beginnen. Ik had allang meerdere keren aangegeven dat ik zo graag een M/s zou willen die meer door het dagelijks leven heen is gevlochten, waarin op ieder moment hij kan besluiten dat er iets gebeurt, ook al zijn we op dat moment in vanilla-communicatie, dus wat mij betreft hoeven de sessies niet altijd hetzelfde te beginnen. Hij stelde voor om hogtie te oefenen met me, hij had een paar oudere video's waar heel duidelijk wordt uitgelegd vanaf de eerste stap welke technieken er zijn, en hij was deze technieken inmiddels vergeten. Dat vond ik een goed idee, ik hou van vastgebonden worden en ik was al op het punt dat alles welkom was. Dit deden we twee avonden waarbij het de tweede avond van seks kwam. Een klein alarmbelletje was al gaan rinkelen bij me, want ik merkte dat de seks me niet zoveel deed. Alsof ik iets minder verliefd was. Hoewel hij zegt dat het normaal is als je al een tijd geen seks hebt gehad samen. Ik heb dit overigens niet aan hem verteld.
Maar ik ben een peinzer en bij mij blijft iets aandringen ook al wil ik dat het er niet is. Eigenlijk wel goed, want het zijn meestal dingen die toch belangrijk zijn ook al wil ik ze niet zien.
Dit weekend ben ik ontploft. Ik had koude voeten en twijfelde bij twee opties (jawel, zo gaat het bij mij de hele dag door) en vroeg hem wat ik zou doen qua sokken met pantoffels of andere met schoenen. Hij keek me geïrriteerd aan en toen ontplofte het binnen in me. Dus zei ik boos iets over dat, ook al zit hij niet in mijn vel en weet hij niet wat het beste voor mijn voeten is op dat moment, ik nou juist onze M/s graag heb om dit soort dingen en ik begrijp dat hij het antwoord niet wil of kan geven op een bepaald moment maar niet dat hij me dan ook nog eens geïrriteerd gaat aankijken. Ik ging weg en kwam later terug, en hij keek een beetje bozig, en ik nog veel boziger, want ik was nu eindelijk boos geworden om iets wat er latent al maanden zat, en dan stop je me niet meer. Vanaf dat moment hield ik niet meer echt op, ik zei dat ik graag onze M/s wilde doen maar dat er niks meer gebeurt, en dat ik niet meer seks wil waarbij hij me een plezier doet, en ook niet een dagje de halsband draag waarna hij weer afgaat en ik me verdrietig voel, dan hoeft noch de sessie noch de seks voor mij (met de huizenhoge zin die ik heb als hij er is, met mijn fantasieën over hem). Waar onze M/s is, waar is mijn Meester? Dat de slavin in mij zich een beetje verlaten voelt.
Op een gegeven moment antwoordde hij dat we geen M/s hebben nu. Daar werd ik zo verdrietig van! Waar is hij dan gebleven? Waarom weet ik daar niet van? Wat moet ik dan met ons prachtige contract doen? Moet ik het maar weggooien? Waarom hebben we geen M/s? Wat gebeurt er? Al deze vragen stelde ik, heel verdrietig, en hij bleef maar stil. Soms zag ik dat hij op het punt stond om iets te zeggen, maar het kwam er niet uit.
Nee, het contract moeten we niet weggooien, kwam er uit, daar gaat het niet over. Ze is niet weg, onze M/s, alleen nu is ze er niet.
Ik werd wat minder verdrietig met deze woorden. Okee, ze was niet voor altijd weg.
Maar zijn stilte bleef en mijn vragen bleven, zacht, soms om een andere hoek, om te zien of hij kon spreken wat er op zijn hart lag, want ik werd erg ongerust met deze stilte.
"Wil je uit onze relatie weg?"
Nee, integendeel.
"Vind je me nog aantrekkelijk?"
Ja, erg.
Het lag niet aan de testosteron, kon hij uitbrengen.
Oh?
Waaraan dan wel?
Uiteindelijk kon hij me opbiechten, na meer dan drie jaar, iets wat hij nog nooit tegen zijn vorige vriendinnen of lange dates had gezegd: zijn libido valt altijd omlaag na een aantal maanden als hij een relatie aangaat. In het begin is er de passie van de ontdekking, en als hij eenmaal de ander kent, dan gaat dat libido omlaag. Dan gaat de zin weg, ook masturbeert hij dan helemaal niet meer (wat het geval inderdaad is sinds de eerste vier maanden voorbij gingen). Hij voelt er geen behoefte meer aan dan, is dan gelukkig met andere dingen doen.
Niet dat dat voor hem het plaatje compleet maakt. Hij houdt ook van de sensaties die een hoger libido met zich meebrengen en weet dat het niet goed voor de relatie is. Bovendien is de M/s weg omdat hij het niet voelt. Een M/s is nu eenmaal ook iets sensueels of erotisch, kan daar niet echt helemaal van losgekoppeld worden voor ons, dus als het libido er niet is, voelt dat vreemd voor hem aan, en dat begrijp ik.
Hij zei dat hij me niet kwijt wil raken. Voor een man die zoveel moeite heeft met het idee van een vaste relatie, en hem kennende, is zowel de bekentenis als de angst om me kwijt te raken, getuige van dezelfde diepgaande liefde die ik voor hem heb.
Het was slikken met die bekentenis. Ik jammerde wel even dat dat "weer mooi" is...
Maar van binnen begreep ik nu een hoop en eenmaal wetend wat we vóór ons hebben, kunnen we daar wat aan veranderen.
Met meer rust begon ik de mogelijkheden af te gaan.
"Heb je behoefte aan een andere spelrelatie naast onze relatie?"
Nee, dat was niet het geval.
"Wil je ook geen tweede Dominant in een sessie zijn?"
Zonder mij had hij daar ook geen behoefte aan.
De voor mij moeilijkste mogelijkheden - waar ik wel open voor sta als hij die behoefte heeft en het onze relatie verbetert - waren van de baan dus, niet zonder enige opluchting bij mij.
Nee, waar hij behoefte aan heeft is aan samen spelen met anderen, en met name mij met een andere vrouw zien. Hij heeft een seksualiteit waarin het mentale aspect primair is en hij heeft moeite om direct met een andere vrouw seks te hebben. Hij heeft ook zekere moeite mee om mij seks met een andere man te zien hebben, maar ten eerste heb ik enkel zin om genomen te worden door mannen die ik niet herken (met een masker op ofzo) waar hij bij is, anders hoeft het sowieso niet voor mij, en ten tweede heb ik daar nu geen speciale behoefte aan. Ik heb ook vooral behoefte aan seks met een aantrekkelijke vrouw, dus we liggen eigenlijk op één lijn.
Hij heeft deze wens al meerdere keren aangegeven, maar ik vond dat we eerst zelf een actief erotisch leven met elkaar moesten hebben voordat die deuren zo wagenwijd open gingen. Ik sloot me er ook niet echt voor af, we hebben ook nog niet echt mensen gevonden waarbij we zover wilden gaan, in het wereldje. Nu begrijp ik pas echt de situatie, en weet ik dat het niet zo werkt voor hem. Het spelen met anderen stimuleert zijn libido omdat hij me dan op een andere manier ziet, met andere mensen, lichtelijk anders reagerend dan als we alleen zijn.
Het was het juiste moment, ik ben nu op een punt gekomen dat alles beter is dan de manier waarop dit aan het gaan is. Ik wil dat zijn libido omhoog gaat en dat hij zich sterk en vrij voelt, en we dan eindelijk terug zouden kunnen gaan naar een niveau dat lijkt op onze eerste vier maanden. Ik weet dat het mogelijk is. Aan romatiek en erotiek moet altijd actief worden blijven gewerkt als je niet wilt dat het inzakt, tenminste, zo ervaar ik dat. Op persoonlijk niveau blijven we elkaar verbazen en interesseren, ook daar zit veel persoonlijk werk in, en we blijven groeien als personen. Het is de relatie waarin ik het meest groei en het meest genieten van het leerproces dat we van elkaar krijgen, en zo is het voor hem ook.
Carte blanche dus. Het is tijd.
We hebben al afgesproken dat we over een paar weken een parenclub in stappen. Hij heeft dat nooit gedaan, ik één keer lang geleden, en het is een directe manier om mogelijk een leuk meisje voor mij te ontmoeten, zonder e-mail-uitwisselingen van mensen die uiteindelijk fakes of trolls zijn, of mensen die emotioneel problematisch zijn, of mensen met elk totaal gebrek aan elegantie. Het is lastig om mensen te vinden via internet. In elk geval, we weten helemaal niet hoe dat bezoek gaat uitpakken, want X is huiveriger dan ik om zo'n fysieke plaats en zeker na mijn verhalen van die ene keer, en misschien is het wel helemaal niks. Maar we hebben zin in deze nieuwe ervaring en we vinden het best spannend.
Ik heb er dus ook een dubbel gevoel bij. Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk jammer dat X zijn libido omlaag dendert zodra zijn organisme weet dat hij in een Vaste Relatie zit, en dat ik niet anders had kunnen zijn, maar op een bepaalde manier ben ik dat dus wel, anders, want bij mij krijgt hij altijd een erectie (bij de anderen had hij meer problemen op dat gebied) en als we eenmaal bezig zijn, heeft hij zin in me (dat was bij de anderen ook niet zo), en hij vindt me interessant (bij de anderen raakte hij op persoonlijk vlak ook gauw uitgekeken) en mooi en aantrekkelijk. En hij wil me niet kwijt. En dan heeft hij dit ook nog verteld, voor de eerste keer.
Allemaal dingen die nieuw zijn.
Een andere kant van mij heeft het merkwaardige gevoel weer terug te komen op een punt waar ik tot de geforceerd gesloten relatie door mijn ex was: swingen, trio's... Het gevoel van vrijheid dat ik daarbij had, maar ook dat het niet alles is, ik vind het allemaal veel prachtiger wat ik in de intimiteit beleef met mijn Meester dan wat ik ooit buiten de deur samen heb beleefd. Mijn ex heb ik bovendien ontmoet in een trio waarbij hij de derde man was, en de tweede man was mijn toenmalige partner waar ik achteraf gezien niet verliefd op was, maar wat de situatie erna niet mooier maakte. Als dan die derde man een fobie heeft om buiten enige vorm van stricte monogamie te treden, heeft dat wel enige ironie. Daar heb ik erg mee moeten vechten in die relatie, met mezelf. Zoiets zou me nooit meer overkomen, maar dat haalt niet weg dat het vreemd voelt om na jaren weer zo de deuren open te doen in een andere relatie. Een deel van mij weet dat het niet strict monogaam is en ziet dit zeker zitten. Ik voel ergens een bevrijding omdat ik nu definitief heb besloten dat die deuren van mezelf open mogen, omdat deze relatie daarom vraagt. Een ander deel van mij hoopt dat het het niet te moeilijk zal vinden als het interactie ziet tussen X en een andere vrouw.
Moeilijk uit te leggen... Ik ben geen pure swinger (meer), maar toch zijn er in de meeste van mijn fantasieën andere mensen, terwijl mijn Meester de leiding draagt: ik vind situaties waar anderen zijn opwindend. Het is dus tijd om oude resten los te laten, en vooral te vertrouwen in onze liefde omdat ik weet hoe hij is en omdat ik ook van mezelf aan kan.... En gewoon te gaan genieten van dit avontuur.
De nacht na dit moeilijke gesprek, vertelde hij me de volgende dag, trad zijn wegrenmechanisme in werking. Hij heeft de hele nacht liggen zweten omdat dat mechanisme hem vertelde dat hij beter weg kon gaan, anders zouden we alleen maar meer pijn beleven aan de relatie. Maar hij wilde niet weg. Hij zei dat dat een ramp zou zijn, als hij weg zou gaan, voor hemzelf (voor mij natuurlijk ook), hij liet het bij die omschrijving bij gebrek aan woorden die ik wel heb: het zou ons kapot maken van binnen.
Zijn mechanisme overleefde hij wederom.
Op het beginmoment van dit alles, het sokkenmoment, heb ik hem ook ergens gezegd dat ik moe ben van hem achternalopen dat hij sport moet doen en fruit en groente moet eten, waarop hij toen nog kwam met het tegenantwoord dat hij mij juist volgt, met alle dingen die mij altijd overkomen (is wel waar) en dat hij prima op zichzelf kan letten. Maar net als het libido, is het al veel te lang dat ik hem niet regelmatig zie bewegen.
De volgende dag denk ik dat het was, maar misschien was het wel een dag later, werd ik blij wakker en alles was in orde. Het zal een dag later zijn geweest. Maar weer moest ik hem lief vragen of hij fruit wilde en het voor hem doen, anders deed hij het niet. En we hadden een paar weken geleden afgesproken dat hij regelmatig pilateslessen zou gaan doen, en weer zag ik dat hij dat niet ging doen, ook al was hij er twee weken geleden aan begonnen en vond hij dat een goed idee (anders zou ik dat, ook al heb ik nog zo'n flink karakter, het met zijn koppigheid er echt niet doorheen kunnen krijgen). De dokter had namelijk gezegd dat hij een prima gezondheid heeft maar dat hij moet sporten, en dat wist ik allang, hij zit veel te veel stil. Dat helpt het libido natuurlijk ook niet.
Toen ik dus merkte dat hij niet naar die lessen zou gaan, ontplofte het andere stukje boosheid. Dus ik zei niets maar hij zag dat ik boos was en vroeg wat er was. Dus hup, het hele verhaal kwam eruit. Dat hij wel zegt dat hij voor zichzelf zorgt maar dat hij er gewoon veel te makkelijk in is en dat ik weet dat hij die lessen niet gaat doen. Terwijl ik dus wel sport en regelmatig, en dat ik dat ook wel kan laten, maar dan gaat mijn achterste hangen.
Hij luisterde en ging naar de badkamer, en ik kon niet laten hem achterna te roepen wat ik eigenlijk al lange tijd wil zeggen, maar wat gewoon helemaal niet lief is: "En je hebt een buik!"
Zo. Dat hakte erin bij hem. Leuk gezelschap ben ik ook. (Normaal doe ik niet zo hoor, maar dit ligt allemaal al maanden, bijna jaren, op mijn lever.)
Hij heeft achteraf gezegd dat hij veel zin had om in een stomme discussie met me te gaan, maar hij heeft het niet gedaan, hij heeft naar me geluisterd.
Hij kwam namelijk terug en zei: "Ik heb minder buik dan een maand geleden! En jij vindt sport nou eenmaal leuk."
Nou! Alsof ik niks anders te doen heb, alsof ik lekker aan het genieten ben wanneer ik me afbeul in pilatesoefeningen of een yogasessie doe. Ik ben iemand die heel gauw moe wordt, en veel van de oefeningen die ik doe zijn echt heel zwaar voor me. Soms huil ik van vermoeidheid tegen het eind van een oefening (ik huil wel snel hoor). Alsof ik dat voor mijn lol doe! Ik doe het voor mijn lijf, voor mijn achterste, voor mijn buik, voor mijn middel, voor mijn benen. Dat ik me dan lekker voel erna, ja, natuurlijk. Dat yoga me soms opvult met blijheid, ja. Dus ik ben erg dankbaar voor mijn pilates- en yogaoefeningen en ze zijn belangrijk voor me, en ik ben ze leuker gaan vinden. Maar als ik niks hoef te doen en ik ben dan net zo in vorm, dan zou ik dat veel liever hebben.
Dus, daar kwam ik gauw weer terug de kamer in lopen, boos, en liet dit hele relaas en nog meer op hem los. Ik ben begonnen met elke dag pilates en yoga te doen om er mooier uit te zien, voor hem! Ben ik veeleisend? Meer dan zijn lijf is het vooral zijn gezondheid, zijn actief-zijn, mogelijk zijn libido, wat ik zo belangrijk vind. Ik ben jonger dan hij is en het is belangrijk dat hij zo lang mogelijk zijn gezondheid behoudt, voor me. Als ik al deze moeite doe, waarom zou hij die ook niet een beetje kunnen doen?
Na een tijd zei hij dat ik gelijk heb. Dat het wel een klap in zijn gezicht is, vooral omdat hij trots is...maar dat ik gelijk heb.
Maar geen pilates voor het moment, zijn favoriete sporten zijn vroeger hardlopen en fietsen geweest, dus dat gaat hij nu doen, en hij zegt dat dat wel dingen zijn die hij kan volhouden.
Die nacht sliep hij ook niet goed en hij had eigenlijk de behoefte om alleen te zijn. Het is ook wel een heftig weekend geweest, niet één maar wel twee zware verzoeken aan zijn deur. Ik sliep die nachten goed, veel beter dan de eerste nacht. Het was een grote opluchting voor me.
De dag erna vertrok hij weer. Het was moeilijk want ik zag al sinds de vorige dag dat hij echt alleen wilde zijn en dat is niet leuk...maar ik begrijp het wel.
Als hij alleen is, kan hij het rustig allemaal verteren...en weer slapen.
En ik heb eindelijk, eindelijk deze dingen van mijn borst af kunnen krijgen. Eindelijk is de boodschap aangekomen. En eindelijk kunnen we dat libido aanpakken, evenals dat hij eindelijk wat actiever gaat worden (hij stopte daar een vijftal jaren geleden mee door een tijdelijke verandering in routine en daarna pakte hij het niet meer op).
En dan komt de erotiek weer terug...eindelijk...en mijn Meester ook weer...
Welterusten...bedankt dat ik hier mijn hart kon luchten. Had het even nodig.
)
ehm voor jou dan letterlijk én figuurlijk. Je knettert dan met beide voeten van de wolken en bij genoeg veiligheid sta je plotseling gezamenlijk in de modder van de ziel en het verleden.. pfjieuw, rustig blijven, komt wel goed schatje...