Marie en Sophie stonden een beetje besluiteloos voor de deur. Marie belde nog maar eens aan.
'Het lijkt wel of de bel het niet doet. Hoor jij wat?'
'Nee, maar er is wel iemand thuis. Er brandt licht daarboven'
Marie doet een pas terug en kijkt omhoog.
Sophie vraagt: 'Wat hadden Sanne en Lotte ook alweer?'
'Biggen in Brabant'
'En Roos en Linde?'
'Koeien in Kazachstan'
'Dat je dat allemaal nog weet'
Sophie ademt zo veel lucht in als ze maar binnen kan krijgen. Op die manier voelt ze haar nieuwe bh om haar borstkas spannen. Het is haar eerste bh. Er zit nog niet zoveel in. Maar het is een begin. Ze schrikt op als Marie plotseling hard tegen de deur bonst.
'Joh, wat doe je nou?'
'Bellen werkt niet toch'
Marie draait zich een paar keer om haar as en geeft dan een karatetrap richting de deur. De deur zwaait open en Sophie begint zenuwachtig te giechelen.
De vrouw in de deuropening draagt alleen een badjas. Haar haar zit in de war. Haar ogen schitteren. Ze ziet er nogal koortsachtig uit. Griep natuurlijk, denkt Marie, en dan sta ik daar als een gek op die deur te bonzen. Maar nu ze dan toch open heeft gedaan...
'Wij zijn hier voor de andalusische asielhonden mevrouw...'
'Het is een project van school'
'Die honden worden heel slecht behandeld...'
'Nou, niet in dat asiel natuurlijk...'
'Nee, door hun bazen. Die kopen ze als puppy en daarna gooien ze ze gewoon op straat...'
'Of ze verdrinken ze in een rivier'
'Of ze slepen ze mee achter een auto...'
'En nog veel meer erge dingen'
'Dat is vreselijk' zegt de vrouw, terwijl ze haar badjas wat strakker om zich heen wikkelt, 'echt afschuwelijk. Wie doet er nou zoiets?'
Marie denkt aan haar vader, die zich vroeger nooit bekommerde om hun hond. Het is net een kleine bruine bezem zei hij altijd. Er zit alleen geen steel aan. Het is een boomertje, zei haar moeder dan, die horen er zo uit te zien. Marie dacht dat er misschien ook wel iets van een langharige chihuahua inzat, want ze kon soms zo zonder enige reden gaan zitten trillen. Daarom had Marie haar ook Shiver genoemd. Dat klonk best cool. Maar haar vader noemde het hondje meestal Swiffer. Hij vond er niets aan. Te klein, niet stoer genoeg. Totdat hij een maand geleden plotseling iedere avond met haar uit wilde. Ik laat de hond nog wel even uit schat, zei hij dan en trok fluitend zijn jas aan. Dat was wel raar. Ze was hem een keer gevolgd op zo'n wandeling. Het begon als een spelletje. Maar toen ze haar vader op de hoek op het bankje onder de boom zag sms'en en daarna hoorde bellen, vond ze het al gauw niet leuk meer. Ze kon niet verstaan wat hij precies zei. Maar wat lachte hij veel. En wat klonk zijn stem stom. Zo praatte hij anders nooit. Marie dwingt zichzelf terug naar de realiteit van die treurige honden.
'En dat gebeurt heus niet alleen in Spanje hoor'
Marie schrikt van haar eigen stem. Zo hard en schril.
'Als je ziet hoe Paris Hilton met haar hond omgaat. Nou belachelijk vind ik dat. Belachelijk...'
Sophie doet een greep in haar tas en haalt er een van de zakjes met gele strik uit.
'U kunt helpen als u dit koopt. Het kost maar 10 euro'
'Even geld halen' zegt de vrouw en verdwijnt naar binnen.
Ze komt terug met een biljet in haar hand en Sophie overhandigt haar het zakje.
'Succes met jullie project'
'Bedankt', zegt Marie, 'en beterschap'
De vrouw gaat weer naar boven.
Ze loopt naar de man toe. Haar badjas valt open.
'Ik heb iets waar jij denk ik wel zin in hebt...'
Hij glimlacht en steekt zijn hand naar haar uit: 'You know me so well'
Ze tast in de zak van haar badjas totdat ze de gele strik zacht langs haar vingers voelt strijken...
