>> Mijn verhaal (voorheen: Eindelijk....)

[Spelfje]

Ik zeg het hier ook nog maar een keertje Crien: Ik vind het net sieraden en heel mooi om te zien. Toen ik ze voor het eerst zag bij iemand dacht ik eerlijk gezegd echt dat het sieraden waren

Ik hoop dat ze je gaan helpen!

[Carina]

Dank allemaal voor de positieve reacties.

Gister ben ik voor controle bij de instrumentmaker en revalidatie arts geweest.
De duimsplint was te wijd, dus die heb ik bijna niet gedragen. Die is nu iets vermaakt en nu moet ik m opnieuw uitproberen.
De splint om m'n vinger bevalt goed. Zo goed dat ik gevraagd heb of ik er ook een voor m'n andere hand kan krijgen.
Ik draag m de hele dag en heb nu minder pijn. Ik voel me nog wel ongemakkelijk als ik onder de mensen ben, maar ook dat is al minder.
Gelukkig was de arts net zo enthousiast over het resultaat als ik, en is inmiddels de derde aangemeten.
Die mag ik over 4 weken ophalen en dan gaan we gelijk kijken hoe het met de duim is gegaan.

Ik ben echt heel blij met deze arts. Ze is tenminste menselijk.
Ze begrijpt ook de problemen en ongemakken waarmee ik (we) te maken heb(ben).
En ze begrijpt ook dat ik, ondanks alles, nog steeds vrouw ben.
Waren alle artsen maar zo begrijpend...

Voor de rest blijft het wederom tobben. Weer problemen met m'n bloed, gedoe met m'n ogen (waarvan ik morgen hopelijk te horen krijgt dat het er nog steeds niet ernstig uitziet) en verkeerd reageren op medicijnen.
Ik heb me wel eens beter gevoeld.

[tes]

Fijn voor je dat ze zo goed helpen!!

[Glenn Uisge Beatha]

Ik ben echt heel blij met deze arts. Ze is tenminste menselijk.
Ze begrijpt ook de problemen en ongemakken waarmee ik (we) te maken heb(ben).
En ze begrijpt ook dat ik, ondanks alles, nog steeds vrouw ben.
Waren alle artsen maar zo begrijpend...

Voor de rest blijft het wederom tobben. Weer problemen met m'n bloed, gedoe met m'n ogen (waarvan ik morgen hopelijk te horen krijgt dat het er nog steeds niet ernstig uitziet) en verkeerd reageren op medicijnen.
Ik heb me wel eens beter gevoeld.

Mooi dat je nu eindelijk een goede dokter hebt!!

Sterkte met de rest Carina, je bent een hele lieve Vrouw die alle goeds verdient.

[Carina]

Dank je, Glenn Uisge Beatha.

Ik ben nog steeds bij haar onder behandeling/controle of hoe het dan ook mag heten. En ik ben nog steeds heel blij met haar.
Ze neemt alle tijd die nodig is. Heel wat anders dan ik wel eens heb meegemaakt.

[Carina]

Een moeilijke dag vandaag.
Van de week lag er ineens een rouwkaart op de mat. Een vrouw is overleden die een grote plek in m’n hart had/heeft. Het contact was door omstandigheden verloren gaan, maar haar plek in m’n hart is al die tijd gebleven. Dat ik naar de crematie wilde, stond voor mij direct vast. Geen twijfel, ook al was ik daar in 2001 voor het laatst geweest. Ik wilde afscheid nemen. Gelukkig begreep Hubbie dit en hij zorgde voor een vrije dag zodat hij mee kon.
Het was erg moeilijk voor me. Dit was de eerste crematie na het overlijden van m’n zus. Vannacht ben ik dan ook ernstig aan het dromen geweest. Heb zowel m’n zus als m’n moeder gezien. Wat dus geen goed gevoel gaf toen ik wakker werd. En dan ging ik ook nog eens naar een begrafenis waar niemand op mij zat te wachten (dacht ik). Tenslotte had ik oom P. al 16 jaar niet gezien. Z’n dochters nog langer…
Maar ik had een kaart gekregen, dus dat was m’n houvast. En gezien het feit dat ik moeilijke dingen niet uit de weg ga, ging ik er toch naartoe. Voordat ik ging, heeft me dat wel wat traantjes gekost. Het gemis van m’n zus kwam dubbel zo hard binnen.
Toen we er waren, voelde het gelijk goed. Het was goed dat ik was gegaan.
De plechtigheid gaf me een goed gevoel.
Ik had het vermoeden dat het condoleren na afloop lastig zou zijn. Zouden ze me herkennen? En vonden ze het niet raar dat ik er was?
Toen ik bij oom P (90 jaar) kwam, moest hij even kijken. Toen ik m’n naam noemde, werd ik direct gekust en geknuffeld. Hij vertelde hoe blij hij was dat ik gekomen was. Zoveel warmte en hartelijkheid… Dat had ik niet verwacht. Ook z’n dochters waren heel positief. En ondanks dat het een verdrietige gelegenheid was, ging ik met een warm, fijn gevoel naar huis. Zoveel warmte en hartelijkheid heb ik eigenlijk nog nooit gevoeld bij m’n eigen familie…
Ik heb oom P beloofd dat ik m gauw op kom zoeken en dat ben ik ook echt van plan.
Een mooie afloop van een gebeurtenis waar ik zo vreselijk tegenop zag.

Later op de dag een verjaardag van 2 van de kleinkinderen van m’n zus. Hoe achterlijk kan het leven zijn…
Haar zoon is inmiddels gescheiden van de moeder (A) van haar kleinkinderen. A en ik hebben het altijd goed kunnen vinden en na de scheiding zoeken we elkaar nog steeds op. Ook nu ze een nieuwe liefde heeft gevonden… Vanavond ging ik dus als ex-tante kennis maken met haar nieuwe schoonfamilie.
Ook dat vond ik niet makkelijk… En dan toch merken dat haar ouders er ook nog steeds positief tegenover staan dat ik daar ben. Geen rare stiltes of wat dan ook. Haar nieuwe schoonmoeder komt heel sympathiek over. Ook dat is fijn. Dus ook hierover een goed gevoel…

Al met al geen slechte dag ook al zag ik er behoorlijk tegenop.
Veel warmte en positiviteit. Maar ondanks dat, voelt het allemaal toch wel dubbel.
Het blijft verwarrend om te zien dat ik door anderen meer geaccepteerd en gewaardeerd wordt dan door m'n eigen familie...
Althans, zo voelt het...