probleempje

[Shazzz]

Ik vraag me heel eerlijk af of hij jou wel ziet als zijn vrouw, zijn minares, zijn álles.
Het komt op mij over of hij jou meer ziet als zijn inderdaad, sloofje, huishoudhulpje.

Het is jouw keus Vulpes (ik wil je steeds maar vulpen noemen hihihi) jouw leven.

Als jij dit echt niet meer wil, dan zul je stappen moeten ondernemen. Harde afspraken maken. Het is helaas niet anders, een andere manier werkt niet voor hem...

[paulusdebkb]

Ik zal je wat bekennen: in mijn vorige relatie was ik ook zo. We hadden dan wel geen kinderen en geen tuin, maar ik deed ook geen flikker in het huishouden en ik stak nauwelijks moeite in onze relatie.

Pas toen de relatie al uit was, kwam ik erachter dat onze slechte relatie voor een groot gedeelte kwam doordat ik al heel lang heel erg niet lekker in mijn vel zat. Misschien speelt er ook wel zoiets bij je man? Misschien knagen zijn onvervulde dromen aan hem en neemt hij het jou al dan niet onbewust kwalijk dat hij ze niet heeft kunnen verwezenlijken? Als dat zo is dan zal het voor hem nog heel moeilijk worden om daarover met jou te praten, want waarschijnlijk wil hij het zelf niet eens zien.

De symptomen kloppen wel: vluchtgedrag, escapisme (is dat een woord?) in de kroeg en in zijn hobby's, terugtrekken uit het gezinsleven. Vulpes, jouw vent is ongelukkig! En jij erbij...

Forums zoals dit en ouwehoeren zoals ik zijn leuk, maar misschien moet je toch eens een balletje aan het rollen brengen door eens te praten met een psycholoog, (relatie)therapeut of gewoon je huisarts.

[Mélixande13]

sorry Vulpes

ik had even een heftige aanval van zelftwijfel
ik dacht achteraf dat ik je probleem totaal verkeerd ingeschat had... toen heb ik mijn antwoord maar weer weggehaald
tsja... zelfs zo'n """egenwijze betweter""" als ik..
denkt het wel eens mis te hebben

[Vulpes]

Mélixande13, denk je dat je het nog terug kan toveren?

[Vulpes]

hmm tsja paulus, zou ook kunnen

maar wat miste jij dan?
en is dat goed gekomen?


en ongelukkig, tsja ik vind dat hij daar weinig reden toe heeft.
Want het meeste wat er in en om het huis moet gebeuren doe ik toch echt zelf. en dat alleen maar zodat ik niet hoef te kijken hoe hij het met veel gesteun en gekreun doet, kijken of het zijn laatste taak is wat hij in zijn leven zal doen.
Maar als ik wat voor hem moet doen, dan is meneer zwaar beledigt als het mij toevallig niet uitkomt, en meestal draait het er dan nog op uit dat ik het later alsnog doe. maar dan een bedankje ofzo nee hoor, het is allemaal doodnormaal.

[*Shagadelic*]

Alsof je het over mijn ex hebt.... Ik heb uiteindelijk mijn peuter onder de arm genomen en ben op zoek naar een eigen huisje gegaan. Heerlijk, geen ergernissen meer. Maar ik moet er wel bij zeggen, dat ik verder ook wel klaar met hem was.
We gaan nog steeds vriendelijk met elkaar om en hij is nu meer vader dan dat hij in die eerste 3 jaar is geweest. (hij had niet zo veel met baby´s, zoals wel meer mannen).

Ga voor jezelf na of hij het waard is om je leven mee te delen, of dat je voor jezelf moet gaan kiezen.

Sterkte ermee, ik weet dat het moeilijk is.

[Mélixande13]

@vulpes

toveren kan ik niet


ik vraag me af...
ik vroeg me af...

wat wil je?



om antwoord te krijgen... moet je eerst de juiste vragen stellen
uiterst eerlijk zijn tegen je zelf en helemaal alleen voor jezelf prive de balans opmaken..
de vragen die ik stelde .. die jij zou kunnen stellen waren...onder andere

hoe wil je dat je leven er uit gaat zien?
en hoe denk je dat te bereiken?
is het te bereiken?
wat wil je anders en veranderd zien en hoe wil je dat realiseren?
is dat haalbaar denk je en wat is niet haalbaar denk je?
denk je dat dat lukt ?
is het realistisch ?
ben jij de enige die verandering wilt?
wil je man dat ook?
moet je hem daarvoor tot iemand anders maken dan hij is ?
denk je dat je dat gaat lukken?
en wat je wilt bereiken... wat kost je dat (aan energie, tijd, onvrede, ruzie, etc.)
wat lever het je op ? (zekerheid, rust, aandacht, tevredenheid, etc etc?)
wat zijn je alternatieven?
zijn er alternatieven?
wat "kosten" die alternatieven je? en wat leveren die je op?
en welk leven wil jij je kind geven?
wat heb je daar voor over en wat niet?
hoe en hoeveel en wat draagt jij en/of je man daar toe bij?
waar zie je zelf over bijvoorbeeld 5 jaar?
waar (welke positie) zou je willen zijn? (en waar absoluut niet?)
hoe denk je daar te kunnen komen en wat zijn je hindernissen ?
denk je sommige hindernissen te kunnen overwinnen ?
welke wel en welke niet? wat zijn de alternatieven?
etc etc etc

ik kan er nog wel een stuk of wat verzinnen hoor
maar jij zelf ook.

als ik in jouw schoenen stond... en ik heb ooit wel soortgelijke schoenen aangehad ... dan zou ik eerst eens een poosje werken aan een lange lijst met vragen eer dat ik naar antwoorden ging zoeken
vragen kunnen erg veel duidelijk maken voor jezelf.

[Jessebel]

De symptomen kloppen wel: vluchtgedrag, escapisme (is dat een woord?) in de kroeg en in zijn hobby's, terugtrekken uit het gezinsleven. Vulpes, jouw vent is ongelukkig! En jij erbij...

ongelukkig, tsja ik vind dat hij daar weinig reden toe heeft.
Want het meeste wat er in en om het huis moet gebeuren doe ik toch echt zelf. en dat alleen maar zodat ik niet hoef te kijken hoe hij het met veel gesteun en gekreun doet, kijken of het zijn laatste taak is wat hij in zijn leven zal doen.
Maar als ik wat voor hem moet doen, dan is meneer zwaar beledigt als het mij toevallig niet uitkomt, en meestal draait het er dan nog op uit dat ik het later alsnog doe. maar dan een bedankje ofzo nee hoor, het is allemaal doodnormaal.

Hier wilde ik even inspringen, als dat mag

Ik las wat Paulus schreef en heb ook zo'n idee..
Jij schrijft (onbewust misschien) een reactie dat betrekking heeft op wat JOU ongelukkig maakt, maar hetgeen wat hij lijkt te onvluchten hoeft niet zo letterlijk te zijn als 'thuis'. Ik denk dat hij 'zichzelf' tracht te 'ontvluchten' (wat natuurlijk niet werkt) en dat kan van alles zijn; eigen onzekerheid, een gevoel van een 'verloren jeugd', carriereverwachtingen die niet uitgekomen zijn, angsten, etc.
Allemaal dingen die kunnen maken dat hij niet trots is op wie hij is, terwijl hij juist de kans zou moeten nemen om een van de beste vaders en echtgenoten te zijn. DAAR zou hij zeker trots op kunnen worden, zou hij maar inzien hoe belangrijk en belonend die 'taken' zijn!

Ik zeg maar wat ik denk.. en ik denk het vanuit herkenning (heb het gezien bij mijn vriend, een aantal vrienden en vriendinnen en familie -in meer of mindere mate).

Als dat zo is.. hoe dat op te lossen? Dat kan (ook) alleen hij. Niet vluchten van dingen die hij niet heeft, maar toerennen naar de dingen die hij wèl heeft. Dat kost waarschijnlijk een mentale omschakeling... Maar als eerst moet hij het zelf onder ogen zien.


Het leven gaat zo snel, de jaren zijn zo kostbaar... ik hoop dat hij snel zijn ogen open doet


Verder, Vulpes...
de keren dat jullie hierover gesproken hebben.. gaan de discussies dan over de klusjes ed? Vergeet niet dat dat aan de oppervlakte ligt, en niet de kern is van het probleem.
Ehm.. wat ik namelijk ook heb ervaren is dat JIJ dan wel weet waar het je dieper om gaat, maar hij echt kan denken dat je pissig bent omdat hij het gras niet 2 keer maait, bijvoorbeeld.

Jess -die de plank misschien totaal misslaat... maar misschien ook niet

PS:wat ik schrijf gaat over je man, wat Melix schrijft over jou => Melix, zeker zinnig hoor, die vragen!!

[Vulpes]

Jessebel, bedankt voor je posting
Ja idd, daar heb je gelijk in, hij kan ook niet ruiken dat ht mij eigenlijk gaat om de diepliggende problemen.

Gisteravond hebben we er weer een gesprek over gehad, ik was gefrustreerd omdat hij wat van mij vroeg, terwijl hij weet, dat als hij het vraagt ik het meestal toch wel doe,

Ik heb hem verteld dat mij vooral de toon niet aanstaat, en de manier waarop hij het zegt, hij is zo verzekerd van mijn antwoord ja, dat hij alle voorbereidingen vast treft.

Daar was hij heel verbaasd over dat ik dat zo voelde en dat hij het toch echt alleen vroeg aan me. Ook heb ik hem gezegd dat ik een beetje het gevoel heb dat ik de enige volwassene in dit gezin ben, en dat ik ook wel is momenten heb dat ik zou willen dat hij meer volwasen dou zijn en ook is wat meer voor zijn dochter zou zorgen.

Oftewel, ik ben in tranen uitgebarsten en heb hem verteld wat mij het meeste dwars zit. De tranen daar schrok hij van, hij kan namelijk niet troosten, me is stevig vast houden zodat ik mijn tranen kan laten gaan, dus komt het ook minimaal voor dat ik huil, terwijl het zo'n opluchting kan zijn eens flink te janken. En ook dat heb ik gezegd, hou me nu is gewoon stevig vast, en dan zegt hij nu niet als je niet meer huilt, dus tsja.


Het meeste wat ik zei dat schoof hij meteen naar de achterhand en klonk het alsof het mijn eigen schuld was en als ik dan zei nu schuif je weer alle schuld op mij, dan zei hij dat ik dat alleen maar zo zag, dat ik altijd mezelf de schuld gaf, dus tsja een gesprek erover was er al wel, naar ben er niet tevreden over.

[hadewijch]

hallo Vulpes,
je zit in een lastige situatie.
goed dat je je ongenoegen kenbaar maakt bij je man. Ik denk wel dat je moet oppassen dat als je een gesprek voert met hem, je niet te veel (of direct) met verwijten begint, om de manier van 'jij doet altijd zo...' 'kan je nou niet eens....' 'je toon staat me niet aan.....'. Dan klapt iemand dicht. (misschien heb ik het mis en doe je het niet zo. 't is ook zeker niet dat ik de 'schuld' bij jou wil leggen). Probeer als je iets vraagt of zegt ruimte te geven aan de de reactie van je man. Dat kan moeilijk zijn als je al behoorlijk gefrustreerd bent....weet ik.
De vragen van melixande zijn goed om eens over na te denken. vraag ook je man eens wat hij wil, verwacht, vindt enz.
succes.

[paulusdebkb]

hmm tsja paulus, zou ook kunnen

maar wat miste jij dan?
en is dat goed gekomen?

Ik miste allerlei zaken in onze relatie: sex, liefde, geborgenheid, acceptatie etc. En nee, het is niet goed gekomen. Mijn ex en ik zijn afgelopen winter uit elkaar gegaan. Gek genoeg hebben we nog steeds vrij regelmatig contact en ik blijf ook nog wel eens 'logeren'. We gaan nu veel beter met elkaar om dan toen we nog een officiële relatie hadden.

Waar ik (nadat het uitging) achterkwam, is dat alle dingen die ik miste in onze relatie, ook miste in mijzelf. Ik ben sinds kort dan ook een aanhanger van de gedachte dat je nooit gelukkig zult zijn met een ander als je niet gelukkig bent met jezelf.

en ongelukkig, tsja ik vind dat hij daar weinig reden toe heeft.
Want het meeste wat er in en om het huis moet gebeuren doe ik toch echt zelf. en dat alleen maar zodat ik niet hoef te kijken hoe hij het met veel gesteun en gekreun doet, kijken of het zijn laatste taak is wat hij in zijn leven zal doen.

Ahh, maar JIJ bepaalt niet of hij wel of niet ongelukkig mag zijn. Wat denk je van al die vroegere rocksterren met hun zelfdestructieve gedrag? Die hadden alles: geld, vrouwen, fans, beroemdheid, ze deden wat ze leuk vonden (neem ik aan) en toch waren ze kennelijk niet gelukkig. Je man is ongelukkig of hij is het niet, maar die emotionele staat ligt helemaal bij hemzelf. En ik kan het mishebben, maar ik denk dat hij wel degelijk ongelukkig is.

Zoals elders wordt geschreven: die klusjes zijn maar een symptoom van het probleem, en dat probleem is kennelijk dat hij het niet kan opbrengen om te investeren in zijn gezin. Probeer hem in alle eerlijkheid te vragen hoe dat komt en kijk of jullie er dan samen uit kunnen komen. Afspraken maken over wie wat doet in het huishouden komen later wel. Eerst moet de basis goed zijn.

Maar ga niet op onze goedbedoelde adviezen af! Schakel een professional in als jullie er samen niet uitkomen![/quote]

[droomvlinder]

Mijn buurvrouw is op deze manier de slaaf van haar man en haar twee zonen geworden . S'morgens ontvriest ze de ramen van de auto van haar jongste zoon terwijl ze net geopereerd is .... Ze hebben geen respect voor haar . Zij gaat niet op internet , heeft alleen wat aan tuinieren , man en zonen komen opdagen voor de maaltijd , sex is er al lang niet meer '( een van de zonen zei aan m'n kinderen dat je na vijftig toch geen sex meer kon hebben )


Ik denk dat het hoog tijd is , niet voor dreigen maar voor practisch handelen : gras laten groeien zelfs als je er zelf naar van wordt ... niet meer roepen maar doen wat je je voorneemt , gezellig met je dochtertje naar een vriendin , een oppasje zoeken voor af en toe ,of een afspraak maken met de grootouders zonder geklaag ( anders gaan ze ze met de situatie bemoeien en dat wordt niet leuk )
De pc is een afleiding maar het is geen oplossing , het geeft je duidelijk geen goed gevoel .

Je man ontwijkt duidelijk de werkelijkheid zoals hierboven word gezegd . Ik denk ook na hoe je dit zou kunnen aanpakken , ik vraag me ook af of het af en toe nog gezellig is bij jullie op deze manier.Als jullie nog om elkaar geven denk ik dat jullie misschien wel hulp nodig hebben om hier rustig uit te komen . Een neutrale derde kan je laten uitspreken en hem ook en zo kan er serener gesproken worden . Je hebt beter een crisis dan dit en het kan zo gewoon niet meer .

Verder denk ik dat jullie misschien allebei wat veel aan situaties van vroeger vasthangen ( zoals dit en dat hoort te gebeuren , de man heeft ook z'n verzetje nodig en dergelijke )

Heb jij een baan ? Misschien is een deeltijdse job de mogelijkheid om wat meer huishoudhulp te nemen en gezellig samen uit te gaan met of zonder jullie dochtertje en samen met zijn en jou vrienden ?

sterkte

[droomvlinder]

Sorry , ik herhaal veel dingen van anderen hierboven maar m'n posting duurde wat lang .
Heel veel goede raad , Paulus , ik denk dat je ervaring Vulpes veel kan helpen .

[Damsel]

Vulpes, ik denk ook dat Paulus voor een groot deel gelijk heeft en dat het tijd wordt dat je man aan een groot zelfonderzoek begint. De vraag is alleen of hij daartoe bereid is op dit moment, nu het voor hem nog zo makkelijk wordt gemaakt om te vluchten in allerlei dingen die hem doen vergeten waar zijn verantwoordelijkheden liggen. Het lijkt me dan ook geen goed idee om de verdeling van de klusjes op de lange baan te schuiven.

Zo te merken uit je verhaal hebben jullie geen vaste verdeling van taken. Het lijkt me zaak om die te maken. Als hij niet op tijd door heeft wat er gedaan moet worden, en jij hebt het inmiddels al gedaan, dan zal hij dat alleen maar prettig vinden. En als je dingen vaak doet, dan wordt het automatisch ‘jouw taak’. Verdelen dus! Doe het in overleg (zodat hij zich later niet kan drukken door te zeggen dat hij het er niet mee eens was) en zorg dat er ook dingen bij zijn die jullie samen doen. De afwas, de tuin… Samen met iets bezig zijn, betekent ook dat je tijd samen doorbrengt. En daar ontbreekt het bij jullie zo te horen ook aan, waardoor de band tussen jullie steeds losser zal worden. Ga dan ook geen taken van hem overnemen als hij ze laat liggen, maar laat ze liggen en wijs hem er alleen maar op (zonder daarbij veroordelend te worden). Ook al erger je je eraan. Ik zou er geen punt van maken als hij zijn taken met een gezicht als een oorwurm doet, áls hij ze maar doet.

Nog iets: als hij zijn deel van de klussen doet, laat hem dan ook weten dat je waardeert wat hij doet. Want je merkt het al aan jezelf: als er geen waardering is voor wat je doet, dan heb je er op den duur ook geen lol meer in. Dat geldt voor jou, maar dat zal evengoed voor hem gelden…

[Moose]

Je man ontwijkt duidelijk de werkelijkheid zoals hierboven word gezegd . Ik denk ook na hoe je dit zou kunnen aanpakken , ik vraag me ook af of het af en toe nog gezellig is bij jullie op deze manier.Als jullie nog om elkaar geven denk ik dat jullie misschien wel hulp nodig hebben om hier rustig uit te komen . Een neutrale derde kan je laten uitspreken en hem ook en zo kan er serener gesproken worden . Je hebt beter een crisis dan dit en het kan zo gewoon niet meer .

Vooral Droomvlinders tweede zin, dat vraag ik me ook af. Zijn er ook nog positieve dingen in je relatie?

Als ik je zo lees (en natuurlijk, je focust nu op de negatieve kanten omdat dat is waar het topic over gaat) ben ik bang dat je er zelf niet uit gaat komen Vulpes. Niet zonder hulp van buitenaf. Je gelooft er zelf namelijk niet meer in, vide uitspraken als 'ik kan wel harde afspraken met hem maken, maar over een paar weken vervalt hij toch weer in zijn oude gedrag'.
Ik schrok ook een beetje van zijn reactie op jouw huilen, iemand die zo bang is van de emoties van een ander (althans, zo lees ik zijn reactie) zal waarschijnlijk ook niet best met zijn eigen emoties om kunnen gaan. Ook daarom denk ik dat het verstandig is om eens samen met iemand te gaan praten. Misschien heeft hij meer baat bij therapie voor zichzelf dan bij een vorm van relatietherapie, maar die stap is zoveel groter en heeft toch ook veel meer een schuldaanwijzing in zich (zeggen: 'Kom schat, wij gaan eens met iemand praten' komt niet erg aanvallend over, in tegenstelling tot 'Jij moet nu echt eens in therapie, want dit kan zo niet langer') en als hij alleen in therapie zou moeten, komt dat bij relatietherapie ook wel aan het licht, en is de stap minder groot.

Veel sterkte, Vulpes!